Lekha Books

அவனைப் பார்த்த ஏகாந்த்திற்குத் திகைப்பாக இருந்தது. காரணம் அந்த நபர் தொப்பி அணிந்தவன்!

‘இந்தத் தொப்பி மனிதனைத் தற்செயலாக நான் பார்க்க நேரிடுகிறதா அல்லது இவன் என்னைப் பின் தொடர்கிறானா?’ ஏகாந்த் யோசிப்பதற்குள் க்யூ வேகமாக நகர்ந்தது. சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, விமானத்தினுள் ஏறி உட்கார்ந்தான் ஏகாந்த். தொப்பி அணிந்தவனைக் கவனிக்காதது போலவும், சாதாரணமாக இருப்பது போலவும் நடித்தபடி அவனைக் கண்காணித்தான். அந்தத் தொப்பி அணிந்தவன், ஏகாந்த்தின் பக்கமே பார்க்காமல் ஒரு ஆங்கில நாவலில் மூழ்கினான். விமானம் பறந்தது. சென்னையை வந்து அடைந்தது. விமான தளத்தில், ஏகாந்த்தைத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல் வேகமாக நடந்து வெளியேறினான் தொப்பி அணிந்தவன். நெஞ்சம் நிறையத் துக்கத்துடனும், தூக்கம் இல்லாத கண்களுடனும் தளர்வாய் நடந்து டாக்ஸி பிடித்து வீடு வந்து சேர்ந்தான் ஏகாந்த்.

16

“வேற வழியே இல்லைப்பா. போலீஸ் கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்துத்தான் ஆகணும்... எனக்கு என்னோட மிருதுளா வேணும்...”

“வேணும்தான்ப்பா யார் வேணாங்கறாங்க?.... ஆனா... நம்ப குடும்ப கெளரவம்...”

“கெளரவம் பார்த்துதான்ப்பா நானும் பொறுமையா இருந்தேன். நானே அவளைத் தேடிப் போனேன். ஆனா... கண்ணைக் கட்டிக் காட்டில் விட்ட மாதிரிதான் இருக்கே தவிர ஒரு தகவலும் தெரியலப்பா. மிருதுளா காணாமப் போய் முழுசா ரெண்டு நாளாயிடுச்சு. இதுக்கும் மேலயும் கெளரவம், மானம்னு நாம பாட்டுக்கு அலட்சியமா இருந்துட்டா... அவ உயிரோட கிடைக்கறதே கஷ்டம்ப்பா...”

“கஷ்டமாத்தான்ப்பா இருக்கு. மகன் கல்யாணமாகிக் கலகலன்னு சந்தோஷமா இருக்கிறதைப் பார்க்கணும்னு ஆசையா நாங்க இருக்கறப்ப... இப்படி புதுப் பொண்ணு காணாமப் போயிட்டாளேன்னு கஷ்டமாத்தான் இருக்கு. என்ன செய்றது? நடக்கறது நடக்கட்டும். போலீஸ் கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்துடு. அவங்களாவது சீக்கிரமா மிருதுளாவைக் கண்டுபிடிக்கட்டும். உன்னோட முகமே சரியில்ல. கண்ணைச் சுத்திக் கருவளையம் விழுந்திருக்கு. நீ பெங்களூர் புறப்பட்டுப் போனதில் இருந்து அம்மா, பூஜையறையே கதியாக் கிடக்கா. போ. போய் அம்மாவைப் பாரு. பார்த்துட்டு போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குக் கிளம்பு.”

“சரிப்பா,” என்ற ஏகாந்த், பூஜையறைக்குச் சென்றான். அங்கே சோகமாய் உட்கார்ந்தபடி ஸ்லோகப் புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்த சீதாவைப் பார்த்தான். அவளிடம் விபரங்களைக் கூறிவிட்டு, ஆறுதலாகச் சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டு பூஜையறையை விட்டு வெளியே வந்தான். கார் சாவியை எடுத்தான். போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு விரைந்தான்.

17

சென்னை பி11 போலீஸ் ஸ்டேஷன்.

நகரத்தின் முக்கியமான பிரமுகர் ஒருவர் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரிடம் தான் கொடுக்க வந்த புகார் பற்றி விவரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் கூறுவதைக் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமார்.

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமார் நேர்மையான போலீஸ் அதிகாரி என்று பெயர் எடுத்தவர். நல்ல உயரமும், பெரிய மீசையும் அவரது தோற்றத்திற்கு மேலும் கம்பீரத்தை அளித்திருந்தன. வந்திருந்த பிரமுகரிடம் பேசி முடித்துவிட்டு அவரை அனுப்பியபின், அன்றைய தினம் பார்க்க வேண்டிய முக்கியமான ஃபைலைப் பார்க்கலாம் என்று தீர்மானித்தபோது ஏகாந்த் உள்ளே வருவதைப் பார்த்தார். அவருக்கு ஏகாந்த் வணக்கம் தெரிவித்தான்.

“இன்ஸ்பெக்டர் ஸார்... என் பேர் ஏகாந்த். ஒரு கம்ப்ளெயிண்ட் குடுக்கணும் ஸார்.”

“உட்காருங்க.”

ஏகாந்த் உட்கார்ந்தான்.

“சொல்லுங்க, மிஸ்டர் ஏகாந்த்.”

“எனக்கு இன்னிக்கு கல்யாணமாகி மூணாவது நாள். கல்யாணமான அன்னிக்கு ராத்திரி முடிஞ்சு, காலையில என் மனைவியைக் காணோம் ஸார்.”

“உங்க மனைவியோட பேர் என்ன?”

“மிருதுளா.”

“அவங்க வயசு?”

“இருபத்து நாலு.”

“படிச்ச பொண்ணா?”

“ஆமா ஸார். எம்.ஏ. ஸோஸியாலஜி படிச்சிருக்கா.”

“உங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னால ரெண்டு பேரும் போன்ல பேசி இருக்கீங்களா?”

“இல்ல ஸார். பேசலை. முதல் இரவுலதான் நான் அவ கூடப் பேசினேன்...”

“நல்லா கலகலப்பா பேசினாங்களா?”

“கலகலப்பா மட்டுமில்ல, மனம் விட்டு ஓப்பனா பேசினா ஸார்...”

“உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுக்கு முன்னால வேற யாரையாவது காதலிச்சதா சொன்னாங்களா?”

“இல்ல ஸார். தனக்கு யார் மேலயும் காதல் வரலைன்னும், எங்க ரெண்டு பேர் ஃபேமிலியும் ஒண்ணா சேர்ந்து ரெஸ்ட்டாரண்ட்ல சந்திச்சுப் பேசும்போதுதான், என் மேல அவளுக்கு லவ் வந்ததாகவும் சொன்னா ஸார்.”

“அது உண்மையா இருக்கும்னு நீங்க நம்பறீங்களா?”

“யெஸ் ஸார். நான் நம்பறேன்... மிருதுளா ரொம்ப நல்ல பொண்ணு. மனசுக்குள்ள ஒண்ணை மறைச்சு வச்சு, முகத்துக்கு நேரா வேற மாத்திப் பேசற பொண்ணு இல்ல அவ. தனக்கு ஆண் நண்பர்கள் இருக்கறதா வெளிப்படையா சொன்னா. உண்மையிலேயே அவ யாரையோ காதலிச்சிருந்தா... அவளுக்குத் தடையேதும் விதிக்கக் கூடியவர் இல்ல அவளோட அப்பா. அந்த அளவுக்குச் சுதந்திரமா வளர்ந்த பொண்ணு. யாரையோ காதலிச்சுட்டு என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் அவளுக்கு இல்ல ஸார்...”

“உங்க கல்யாணத்துக்கு அவங்களோட நண்பர்கள் யாராவது வந்திருந்தாங்களா?”

“இல்ல ஸார். அவளோட சிநேகிதிகள் வந்திருந்தாங்க. நண்பர்கள் யாரும் வரலை. வெளிநாட்டில் ஸெட்டில் ஆன அவங்க, இ.மெயில்ல வாழ்த்து அனுப்பி இருக்கிறதா மிருதுளா சொன்னா... ஸார்! இ.மெயில்ன்ன உடனே ஒரு விஷயம் ஞாபகத்துக்கு வருது ஸார். பெங்களூர்ல இருந்து அரவிந்த்ன்னு ஒரு நண்பன் மிருதுளாவுக்கு இ.மெயில் அனுப்பி இருந்தான். கல்யாணம் முடிஞ்சு விடியற்காலம் நாலு மணிக்கு இந்த இ.மெயில் வந்திருக்கு. அவன் காதலிக்கற பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க அவங்கப்பா சம்மதிக்கலைன்னு உதவி கேட்டுச் செய்தி அனுப்பி இருந்தான்.”

“அந்த இ.மெயில் செய்தியைப் பார்த்துட்டுதான் மிருதுளா கிளம்பிப் போயிருப்பாங்களா?”

“தெரியலை ஸார். அப்படிப் போறதா இருந்தாலும் சொல்லாமப் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லையே ஸார்...”

“சரி... உங்க மனைவி மிருதுளாவோட கோணத்துல பார்க்கும்போது எந்தச் சிக்கலும் இல்லைங்கறீங்க... அந்த அரவிந்த்தோட இ.மெயிலைத் தவிர...” அப்பொழுது ஏகாந்த் குறுக்கிட்டுப் பேசினான்.

“அந்த அரவிந்த்தைச் சந்திக்கப் பெங்களூருக்குப் போனேன் ஸார். அவனைப் பார்க்க முடியல. மொபைல்லயும் அவன் கிடைக்கல. மனசு அப்ஸெட் ஆகி நான் இங்கே கிளம்பி வந்துட்டேன்...”

“ஓகோ. உங்க ஸைட்ல உங்களை யாராவது காதலிச்சாங்களா? எதுக்காகக் கேக்கறேன்னா... மிருதுளா தானாவே வீட்டை விட்டுப் போகக் கூடிய வாய்ப்புகள் இல்லாத பட்சத்துல இந்தக் கேள்வியை நான் உங்ககிட்ட கேக்க வேண்டியதிருக்கு...”

“என் மனைவி மிருதுளா, எனக்கு மனைவியாகற வரைக்கும், என்னை யாரும் காதலிக்கல. நானும் யாரையும் காதலிக்கல ஸார்.