Lekha Books

நான் மிருதுளாவைத்தான் காதலிக்கறேன். அவ மேல என் உயிரையே வச்சிருக்கேன்.”

“உங்க பிஸினஸ் தொடர்பா உங்களுக்கு விரோதிகள் யாராவது இருக்காங்களா?”

“தொழில் போட்டிங்கற முறையில கூட எனக்கு யாரும் விரோதிகள் கிடையாது ஸார். ஆனா நான் பெங்களூருக்கு மிருதுளாவைத் தேடிப் போனப்ப ஃப்ளைட்ல என்னோட ஸீட்டுக்குப் பின்னால ஒரு தொப்பி மனிதன் இருந்தான். அவனை எங்கேயோ பார்த்த மாதிரியே இருந்துச்சு. ஆனா எங்கே பார்த்திருக்கேன்னு எனக்கு ஞாபகம் வரலை. அவன் பெங்களூர்ல என்னை ஃபாலோ பண்ணினான். நான் தங்கியிருந்த லாட்ஜ்லயும் அவனைப் பார்த்தேன். என்னோட ரூமுக்கு வெளியே நின்னுக்கிட்டிருந்தான். அவன் ஏன் என்னை ஃபாலோ பண்ணணும்னு எனக்குப் புரியல ஸார். எனக்கு இந்த குழப்பத்துல அவன் என்னைத்தான் பின்தொடர்ந்தானா அப்படிங்கற விஷயத்தை என்னால உறுதியா சொல்ல முடியல. இன்னொரு விஷயம்... எங்க கல்யாணத்துக்கு வந்திருந்த பரிசுப் பார்ஸல்கள்ல ஒரு பரிசுப் பார்ஸல் ரொம்ப வித்தியாசமா இருந்துச்சு. நிறையச் சிகப்பு ரோஜாக்கள் வரைஞ்சு, அதுக்கு நடுவுல என்னோட பேரையும், அட்ரஸையும் எழுதியிருந்தாங்க... பரிசுப் பொருளா ஒரு ஆடியோ ஸி.டி. இருந்துச்சு. அந்த ஸி.டி. முழுசும், ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே’ அப்படிங்கற பழைய பாட்டு ரெக்கார்டு பண்ணியிருந்துச்சு.”

“இந்தத் தகவல் ரொம்ப அபூர்வமானதா இருக்கே. நீங்க சொல்ற இந்தப் பாட்டு, இப்ப உள்ள தலைமுறைக்குத் தெரியவே தெரியாதே...”

“அப்படியில்ல ஸார். நீங்க நினைக்கறது தப்பு. இந்தப் பாட்டு மிருதுளாவுக்கு நல்லா தெரியுது. அவளுக்குப் பழைய பாடல்கள்னா ரொம்பப் பிடிக்குமாம். மெல்லிசை மன்னரோட இசையமைப்புல உருவான பாடல்களை ரொம்ப விரும்பிக் கேப்பாளாம். அவளோட ஃப்ரெண்ட் கூட மிருதுளாவுக்கு நிறையப் பழைய பாட்டை ரெக்கார்ட் பண்ணிக் கல்யாணப் பரிசா குடுத்திருக்கா. ஆனா இந்த ‘வருவேன் நான் உனது’ பாடலை ரெக்கார்ட் பண்ணி கிஃப்ட் பார்ஸல்ல வச்சி அனுப்பினது வேற யாரோ. அதை யார் குடுத்தாங்கன்னு தெரியலை. குடுத்தவங்க பேரு அந்தப் பார்ஸல்ல இல்ல. ரொமப் ஆச்சர்யமான விஷயம்... என்னன்னா ஸார்... அந்த ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே’ பாட்டை ரெக்கார்ட் பண்ணி மிருதுளாவுக்குக் குடுத்திருந்தா அது பொருந்தும். ஆனா அந்த கிஃப்ட் என்னோட பேருக்கு வந்திருக்கு.”

“ஓகோ...”

“ஸார்! என் மிருதுளா மேல நான் என் உயிரையே வச்சிருக்கேன் ஸார். அவளைச் சீக்கிரமா தேடிக் கண்டுபிடிச்சுக் குடுங்க ஸார். அவ கூட வாழ்ந்தது என்னமோ சில மணி நேரங்கள்தான்... ஆனா யுகம் யுகமா, ஜென்ம ஜென்மமா அவ கூடத்தான் வாழணும்ங்கற ஆசையும், அன்பும் எனக்குள்ள உருவாயிடுச்சு ஸார். அவ இல்லாம நான் இல்ல ஸார். ப்ளீஸ் என்னோட மனைவியைக் கண்டுபிடிச்சுக் குடுங்க ஸார்.”

“பதற்றப்படாதீங்க, மிஸ்டர் ஏகாந்த். உங்க கவலையும், பயமும் எனக்குப் புரியுது. மிருதுளா காணாமப் போனதைக் குறிச்சு நீங்க குடுத்திருக்கற தகவல்களை வச்சு நாங்க மூவ் பண்ணுவோம். எங்களால முடிஞ்ச அளவுக்குச் சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சுடுவோம். கம்ப்ளெயிண்ட்டை எழுதிக் குடுத்துட்டுப் போங்க...”

“தாங்க்யூ ஸார். என்னோட மொபைல் நம்பரைக் குறிச்சுக்கோங்க ஸார். ஏதாவது தகவல் வேணும்னா கூப்பிடுங்க ஸார்...” கூறிய ஏகாந்த், தன் மொபைல் நம்பரை இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரிடம் கொடுத்துவிட்டுப் போனான்.

கனத்த இதயத்துடனும், கவலை சூழ்ந்த முகத்துடனும் காரில் ஏறி அமர்ந்த ஏகாந்த், கார் ஸ்டீயரிங்கின் மீது தலையைக் கவிழ்த்தான். சில நிமிடங்களில் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்டு நிமிர்ந்தவன், காரின் கண்ணாடியைச் சரிப்படுத்துவதற்காக நிமிர்ந்தான். திடுக்கிட்டான்.

அந்தச் சிறு கண்ணாடியில் ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே’ என்று ரத்தச் சிகப்பில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

18

கார் கண்ணாடியில் ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே’ பாடலின் முதல் வரிசை எழுதி இருந்ததைப் பார்த்துக் திடுக்கிட்ட ஏகாந்த், காரை விட்டு இறங்கி மறுபடியும் காவல் நிலையத்திற்குள் சென்றான்.

“இன்ஸ்பெக்டர் ஸார்...” பதற்றத்துடன் உள்ளே நுழைந்த ஏகாந்த்தைப் பார்த்தார் ப்ரேம்குமார். அவரது புருவங்கள் கேள்விக் குறி முடிச்சை உருவாக்கின.

“என்ன மிஸ்டர் ஏகாந்த்...?”

“ஸார், என்னோட காரை பார்க் பண்ணிட்டு வர்றப்ப காரை ‘லாக்’ பண்ணாம வந்துட்டேன். கார் கண்ணாடியில சிகப்புக் கலர்ல ‘வருவேன் நான் உனது’ பாட்டோட முதல் வரியை யாரோ எழுதி வச்சிருக்காங்க ஸார்.”

“என்னது?! உங்க கார் கண்ணாடியிலயா? வாங்க, போய்ப் பார்க்கலாம்...”

இருவரும் காரின் அருகே சென்றனர். ஏகாந்த் கார் கதவைத் திறந்தான். இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமார் குனிந்தபடி கண்ணாடியைப் பார்த்தார். கண்ணாடியில் எந்த எழுத்துக்களும் இல்லை.

“என்ன மிஸ்டர் ஏகாந்த்... ‘வருவேன் நான் உனது’ பாட்டோட முதல் வரி எழுதியிருக்குன்னீங்க. ஒண்ணுமே எழுதலியே?”

“இப்ப நான் எழுதியிருந்ததைப் பார்த்துட்டுதானே ஸார்... உங்களைக் கூப்பிட வந்தேன்...?!”

“உங்க மனைவி காணாமல் போன கவலையிலயே மூழ்கிட்டதால இப்படியெல்லாம் பிரமையா தேணுது உங்களுக்கு. காணாமப் போனது ஒரு பொருளோ நகையோ இல்லை. உங்க மனைவி. அதனால ஏற்பட்ட மனக் குழப்பத்துல தவிக்கறீங்க மிஸ்டர் ஏகாந்த். கிளம்புங்க. உங்க மனைவியைத் தேடற வேலையைச் சீக்கிரமா ஆரம்பிச்சிடறோம்.”

“ஓ.கே.ஸார்.” சுரத்தில்லாமல் பதில் கூறிய ஏகாந்த், காரில் ஏறி உட்கார்ந்து அங்கிருந்து கிளம்பினான்.

19

காரில் ஏறிக் கிளம்பிய ஏகாந்த், காரை ஒரு ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு அஷோக்கின் மொபைல் நம்பர்களை அழுத்தினான். மறுமுனையில் அஷோக் பேசினான்.

“ஹலோ... ஏகாந்த்...”

“அஷோக்... போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல கம்ப்ளெய்ண்ட் குடுத்துட்டேன்...”

“அப்படியா? ரொம்ப நல்லது. தமிழ்நாடு போலீஸ் துறையில நல்ல திறமையானவங்க இருக்காங்க. இனி மிருதுளாவைக் கண்டுபிடிக்கற பொறுப்பை அவங்க பார்த்துப்பாங்க... அது சரி... நீ ஏன் ரொம்ப ‘டல்லா’ பேசற? என்னமோ கிணத்துக்குள்ள இருந்து பேசற மாதிரி இருக்கே உன்னோட குரல்?...”

“ஆமா, அஷோக். போலீஸ்ல சொல்லிட்டா அவங்க மிருதுளாவைக் கண்டுபிடிச்சுடுவாங்கன்னு கொஞ்சம் தைர்யமா இருந்தேன். ஆனா... என்னோட கார் கண்ணாடியில ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே’ பாட்டை யாரோ ரத்தக்கலர்ல எழுதி வச்சிருந்தாங்க... அது ரத்தம்தானா அல்லது கலரான்னு கூட நான் கவனிக்கலை. அவசரமா இன்ஸ்பெக்டரைக் கூப்பிட மறுபடியும் ஸ்டேஷனுக்குள்ள போயிட்டேன்...”

“என்ன? உன்னோட கார் கண்ணாடியிலயா?”