Lekha Books

அவனுடைய முழு உருவமும் தெரியாவிட்டாலும் அவனுடைய தலையில் தொப்பி அணிந்திருந்தான். மீசை இல்லாத முகம் என்றாலும் முரட்டுத்தனம் நிறைந்திருந்தது. அவன் திரும்பிக் கொண்டதால் அதற்கு மேல் அவனது முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. அவனை இதற்கு முன் எங்கோ பார்த்திருப்பதாக ஏகாந்த்திற்குத் தோன்றியது.

முன்தினம் இரவு சரியான தூக்கம் இல்லாதபடியால் மனக் கவலைகளையும் மீறிய களைப்பு ஏற்பட்டுக் கண்கள் செருகின. சாய்ந்து கொண்டான். தூங்கி விட்டான்.

ஆகாயப் பறவை பெங்களூரை நோக்கிப் பறந்தது. ‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!’ இனிய குரல் மிக அருகில் கேட்டது. ஏகாந்த் விழித்தான். ஏர் ஹோஸ்டஸ் பெண் பவ்யமாகக் குனிந்தாள். “ஜூஸ் வேணுமா, டீ வேணுமா ஸார்?” ஆங்கிலத்தில் கேட்டாள்.

“ஐ டோண்ட் வான்ட் எனிதிங், ப்ளீஸ் டோண்ட் டிஸ்டர்ப் மீ!” என்று பதில் கூறிய ஏகாந்த் மறுபடியும் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தான்.

13

பெங்களூர் விமான நிலையம். பயணிகள் கலைந்தனர். வரவேற்க வந்தவர்களிடம் மகிழ்ச்சி பொங்கப் பேசிக் கொண்டே சென்ற வண்ணம் இருந்தனர். தனியாகப் பயணித்தவர்கள் சிந்தனையோடு நடை போட்டு வெளியேறிய வண்ணம் இருந்தனர்.

ஏகாந்த் தனது சூட்கேஸை எடுத்துக் கொண்டு டாக்ஸி நிற்கும் இடத்தைத் தேடினான். அவனுக்கு எதிர்ப்புறம் விமானத்தில் பார்த்த தொப்பி அணிந்த நபரும் தோளில் தொங்கும் பையுடன் நின்றிருந்தான். டாக்ஸிக்காரனிடம் பேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தான். ஏகாந்த்தும் எதிர்ப்புறம் சென்றான். இவன் போவதற்குள் தொப்பி அணிந்தவன் ஏறிச் சென்ற டாக்ஸி நகர்ந்து விட்டது.

ஏகாந்த் மற்றொரு டாக்ஸியில் ஏறினான். விமானத்தில் எதுவும் சாப்பிடாததால் அவனுக்குப் பசி அதிகமானது. டாக்ஸி டிரைவரிடம் நல்ல, தரமான ரெஸ்டாரன்ட்டிற்குப் போகும் படி ஆங்கிலத்தில் கூறினான். டாக்ஸி விரைந்தது. ஒரு சிக்னலில் டாக்ஸி நின்றது. பேப்பர் விற்கும் பையன் கார் அருகே வந்தான். பேப்பர் வாங்கிய ஏகாந்த், காசு கொடுப்பதற்குள் சிக்னல் விழுந்து டாக்ஸி நகர்ந்தது. ஐந்து ரூபாய் நோட்டை நீட்டியபடி ஜன்னல் பக்கம் திரும்பினான். அந்தப் பையன் ஓடி வந்து பெற்றுக் கொண்டான். ஏகாந்த் திரும்பும்பொழுது அவனுக்குப் பின்புறம் நின்றிருந்த டாக்ஸியின் முன் இருக்கையில் அந்தத் தொப்பி அணிந்தவன் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்தான்.

ஏகாந்த்திற்கு வியப்பாக இருந்தது. ‘இந்தத் தொப்பிக்காரன் நமக்கு முன்னாடியே போய்விட்டானே, இப்ப நம் டாக்ஸிக்குப் பின்னாலே வரானே!’ சிந்தனைக் குதிரையை அடக்கிவிட்டு மேலோட்டமாகப் பேப்பரில் கண்களை அலையவிட்டான். அதன் பிறகு, அரவிந்த்தின் தொலைபேசி எண்களை அழுத்தினான். மறுமுனையில் நீண்ட நேரம் கழித்து ரிஸீவரை எடுக்கும் ஒலி கேட்டது.

“ஹலோ... அருண் பானர்ஜி ஹியர்.”

‘அருண் பானர்ஜி, அரவிந்த்தின் அப்பாவாக இருக்கலாம்.’ யூகம் சரிதானோ என்ற சந்தேகத்திலேயே மெதுவாக ஏகாந்த் பேசத் துவங்கினான்.

“ஹலோ? மே ஐ டாக் டு மிஸ்டர் அரவிந்த் பானர்ஜி?”

“மே ஐ நோ... ஹு இஸ் ஆன் தி லைன்?” கேட்டார் அருண் பானர்ஜி.

“ஐ ஆம் ஏகாந்த் ஃப்ரம் சென்னை. ஐ வாண்ட் டு டாக் டு மிஸ்டர் அரவிந்த் பானர்ஜி. ஐ ஆம் ஹிஸ் ஃப்ரெண்ட்.”

“அரவிந்த் ஹேஸ் கான் டு த ப்ரஸ். திஸ் இஸ் மை ரெஸிடென்ஸ். யூ கேன் கான்டாக்ட் அட் ஹிஸ் மொபைல் நம்பர். ஐ வில் கிவ் ஹிஸ் மொபைல் நம்பர்...” என்று அருண் பானர்ஜி, அரவிந்த்தின் மொபைல் நம்பரைக் கொடுத்தார். குறித்துக் கொண்ட ஏகாந்த் அவருக்கு நன்றி கூறினான். அருண் பானர்ஜி, ஏகாந்த்திடம் அரவிந்த்தை எதற்காகப் பார்த்துப் பேச வேண்டும் என்று கேட்டபொழுது, உண்மையைச் சொல்லவா வேண்டாமா என்று தயங்கி, பிறகு சொல்லாமல் விடுவதே இப்போதைக்குச் சரியானது என்ற எண்ணத்தில் எதையோ பேசிச் சமாளித்தான்.

ரெஸ்ட்டாரன்ட் அருகே வந்து டாக்ஸி நின்றது. டாக்ஸியில் இருந்து இறங்கிய ஏகாந்த், ரெஸ்ட்டாரன்டில் வேகமாகச் சாப்பிட்டு முடித்தான். வெளியே வந்தான். டாக்ஸியில் ஏறினான். பயணித்தான். அவனோடு அவனது நினைவுகளும் பயணித்தன.

‘மிருதுளாவின் சிநேகிதர்கள், சிநேகிதிகள் வீட்டுக்கு போன் செய்து விசாரிக்கலாம் என்றால் விஷயம் பரபரப்பாக வேறு விதமாகப் பரவி விடும். அரவிந்த், அவன் காதலித்த பெண்ணுடன் ஊரை விட்டு ஓடிவிட்டானா? இதற்கு மிருதுளாவும் உதவி செய்து, அவளதும் அவர்களுடன் போயிருக்கிறாளா? வீட்டில் ப்ரஸ்சுக்குப் போயிருப்பதாகச் சொல்கிறாரே அருண் பானர்ஜி?’ எதுவும் புரியாமல் நெஞ்சு திக் திக் என்றிருந்தது ஏகாந்த்திற்கு.

‘அடுத்ததாக என்ன செய்யப் போறேன்? பெங்களூரில் சித்தி மகன் அஷோக்கைக் கூப்பிட்டு அவனிடம் பேச வேண்டும். அவனுடன் சேர்ந்து பேசினால் ஏதாவது வழி கிடைக்காதான்னு பார்க்கணும்.’ முடிவு செய்த ஏகாந்த், செல்ஃபோனில் அஷோக்கின் நம்பரை டயல் செய்தான். மறுமுனையில் ரிஸீவர் எடுக்கப்பட்டது.

“ஹலோ, அஷோக்?”

“அஷோக்தான் பேசறேன்.”

“டேய் அஷோக். நான் ஏகாந்த் பேசறேன்.”

“அட புது மாப்பிள்ளை? என்ன திடீர்னு? ஹனிமூனுக்குப் பெங்களூருக்கு வரலாம்ல?”

“நான் இங்கேதான் இருக்கேன்டா.”

“அட, ஹனிமூனுக்கு வந்துட்டியா?”

“அஷோக், நான் உன்கிட்ட கொஞ்சம் பெர்ஸனலா பேசணும். ரொம்ப அவசரம். இப்ப உடனே உன்னை நான் பார்க்கணும்.”

“அப்படின்னா நீ ஹோட்டல் சென்ட்ரல் பார்க் வந்துடு.”

“சரி அஷோக். ஷோட்டல் லாபியில நான் காத்திருக்கேன். நீ கொஞ்சம் சீக்கிரமா வந்துடு.”

“இதோ வந்துடறேன்.”

ஏகாந்த் டாக்ஸியில் ஹோட்டல் சென்ட்ரல் பார்க் சென்றான். லாபியில் காத்திருந்தான். பத்து நிமிடங்களில் அஷோக் வந்தான்.

“என்ன ஏகாந்த்? என்ன பிரச்னை? ஏன் உன் முகம் இப்படி வாடிக் கிடக்கு? மிருதுளா எங்கே?”

“மிருதுளா வரலை... நான் மட்டும்தான் வந்தேன்...” ஆரம்பித்த ஏகாந்த் தயங்கித் தயங்கி மிருதுளா எந்த தகவலும் தெரிவிக்காமல் வீட்டைவிட்டுப் போனது பற்றி விளக்கமாகக் கூறினான். வருணாவின் அறையில் பார்த்ததையும், அவளிடம் அது பற்றிக் கேட்பதற்குள், அரவிந்த்தின் இ.மெயில் செய்தி கிடைத்தபடியால் உடனே பெங்களூருக்குப் புறப்பட்டுவிட்டதையும் சொல்லி முடித்தான்.

“அஷோக், இந்த விஷயங்கள் எல்லாம் உன் மனசுக்குள்ளயே வச்சுக்க. வீட்ல சித்திட்ட கூட எதையும் சொல்லிடாதடா ப்ளீஸ்.”

“சச்ச... என்ன ஏகாந்த் நீ... இதை ஏன் நான் சொல்லப் போறேன்? பர்ஸனல்ன்னு சொல்லிட்டா என்னை வெட்டிப் போட்டா கூட ஒரு விஷயம் வெளிவராது. இப்ப நாம மிருதுளாவைத் தேடறதுக்கு என்ன செய்யணும்னு யோசிப்போம்.