Lekha Books

வருணாவின் முகத்தைக் கூடப் பார்க்காமல் அறையை விட்டு வெளியேறினான். அவனைப் பின் தொடர்ந்தாள் அகல்யா.

“நான் வரேன் அத்தை.”

“சரிப்பா.”

ஏகாந்த் வாசலுக்கு விரைந்தான்.

“நில்லுங்க.” வருணா கத்தினாள்.

“ஏன், என் கூடப் பேசாம போறீங்க?”

“உன் கிட்ட பேசிக்கிற மாதிரி நீ நடந்துக்கலை...”

“அப்படி என்னத்தைக் கண்டுட்டீங்க, என்னோட நடத்தையில?”

“எதுவுமே சரி இல்லை. எனக்கு நேரமாச்சு. நான் போகணும்.” நடந்தான் ஏகாந்த்.

“புதுப் பொண்டாட்டி காத்திருப்பாளோ?”

“ஏ, வருணா. வாயை மூடு. ஏகாந்த்! நீ கிளம்புப்பா.” ஏகாந்த் அங்கிருந்து வெளியேறினான். காரில் ஏறினான். கோபத்தில் அவனது கண்கள் சிவந்திருந்தன. எதற்கும் எளிதில் கோபப்படும்
குணம் இல்லாத ஏகாந்த்திற்கு வருணாவின் பேச்சும், அவளது செயல்களும் அதிக ஆத்திரத்தை மூட்டியிருந்தன.

அவளிடம் நேருக்கு நேராக அந்தப் பொம்மை பற்றிக் கேட்டிருக்கலாம். நான் ஏன் கேட்காமல் மெளனமாக வந்து விட்டேன்? அத்தையின் மனம் புண்படும் என்ற என் இரக்க குணம், எதுவும் கேட்க விடவில்லை. ஆனால், இப்போது கேட்டால்தானே மிருதுளாவைப் பற்றிய உண்மைகள் தெரியும்? காருக்குள் ஏறிய ஏகாந்த் இறங்கினான். அவனது ஷர்ட் பாக்கெட்டினுள் இருந்த செல்ஃபோன் அவனை லேசாக அதிரச் செய்து அழைத்தது. எடுத்தான். அதில் தெரியும் நம்பரைப் பார்த்தான். ‘மாமாவின் நம்பராச்சே!’ பரபரப்பானான். பேசினான்.

“சொல்லுங்க மாமா. என்ன விஷயம்?”

“மாப்பிள்ளை, நீங்க உடனே எங்க வீட்டுக்கு வாங்க. மிருதுளாவுக்கு ஒரு இ.மெயில் வந்திருக்கு.”

“யார்கிட்ட இருந்து? என்ன விஷயம் மாமா?”

“நீங்க வாங்க மாப்பிள்ளை. நேர்ல பேசிக்கலாம். சீக்கிரமா வாங்க.”

மோகன்ராம் செல்ஃபோன் தொடர்பைத் துண்டித்து விட்டதால் வேகமாக மறுபடியும் காரில் ஏறி உட்கார்ந்தான். காரைக் கிளப்பினான். கார் விரைந்தது.

‘மிருதுளாவுக்கு இ.மெயில் வந்திருக்காம். அனுப்பினது யாரா இருக்கும்? முக்கியமான விஷயம் இல்லாம மாமா போன் பண்ணி உடனே வரச்சொல்லி இருக்க மாட்டார்.’ காரின் ஓட்டத்தோடு அவனது நினைவோட்டங்களும் சேர்ந்து கொண்டன.

11

மோகன்ராம் போர்டிகோவிலேயே காத்திருந்தார், ஏகாந்த்திற்காக. காரை நிறுத்தி ஏகாந்த், வேகமாக மோகன்ராம் அருகே வந்தான்.

“இதோ பாருங்க மாப்பிள்ளை. மிருதுளாவுக்கு வந்த இ.மெயில். ப்ரிண்ட் அவுட் எடுத்து வச்சிருக்கேன். படபடக்கும் நெஞ்சத்துடன் அதைப் படித்தான் ஏகாந்த்... ‘தான் ஒரு பெண்ணைக் காதலிப்பதாகவும், அவள் வேற்று மதத்தைச் சேர்ந்தவள் என்பதால் தன் தந்தை அந்தக் காதலை மறுத்து, அவர் பார்த்துள்ள பெண்ணைத்தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று வற்புறுத்துவதாகவும், தன் காதல் நிறைவேற மிருதுளா உதவி செய்ய உடனே வர வேண்டும்’ என்றும் ஆங்கிலத்தில் அந்த இ.மெயில் செய்தி அறிவித்தது. அதை அனுப்பியவன் அரவிந்த்.

“அரவிந்த்தைப் பத்தி மிருதுளா என்கிட்ட எல்லாமே சொல்லி இருக்கா, மாப்பிள்ளை. என்கிட்ட எதையுமே அவ மறைக்க மாட்டா...”

“புரியுது மாமா. என்கிட்டயும் அவளைப் பத்தின எல்லா விஷயமும் சொல்லி இருக்கா. அவனுக்கு உதவி செய்யறதுக்காகப் போறவ, என்கிட்டயோ, உங்க கிட்டயோ ஏன் சொல்லாமப் போகணும்?”

“அதுதான் எனக்குக் குழப்பமா இருக்கு, மாப்பிள்ளை.”

“இதை எப்படி நீங்க பார்த்தீங்க?”

“ஒரு வேளை மிருதுளா எங்கே இருந்தாவது ஏதாவது செய்தி குடுத்துடமாட்டாளாங்கற ஒரு ஆதங்கத்துல இ.மெயில் செக் பண்ணினேன். அவளோட ‘பாஸ்வர்ட்’ முதல் கொண்டு எல்லாமே எனக்குத் தெரிஞ்சிருக்கணும்னு நினைக்கற பொண்ணு அவ.”

“இது எப்ப வந்த இ.மெயில்?”

“ராத்திரி நாலு மணிக்கு வந்திருக்கு...”

‘ஓ... பாடல் ஒலி கேட்டு என்னை எழுப்பின மிருதுளா, மூணு மணிக்கு என் கூட கோவிச்சுக்கிட்டு திரும்பப் படுத்துக்கிட்டா... அதுக்கப்புறம் தூக்கம் வராம கம்ப்யூட்டரை நோண்டியிருக்கா. அப்ப அந்த இ.மெயில் செய்தியைப் பார்த்திருக்கா. என் கூடக் கோபமா இருந்ததால சொல்லாம கொள்ளாம கிளம்பியிருக்கா.’ ஏகாந்த் யோசனையில் ஆழ்ந்தான்.

‘அதுக்காக அவங்க அப்பாகிட்ட கூடச் சொல்லாம இவ்வளவு சீக்கிரமா ஏன் அவ போகணும்...?’ யோசிக்க யோசிக்கக் குழப்பம்தான் தோன்றியது.

“என்ன மாப்பிள்ளை, ஸைலண்ட்டா ஆயிட்டீங்க?” மோகன்ராமின் குரல் கேட்டுச் சிந்தனையில் இருந்து விடு பட்டான்.

“நான் இப்ப உடனே பெங்களூருக்குப் போறேன் மாமா. வேற எதுவும் என்கிட்ட கேக்காதீங்க. இந்த இ.மெயில் செய்திதான் மிருதுளாவைப் பாதிச்சிருக்கு. அவ அந்த அரவிந்த் பானர்ஜியைப் பார்க்கத்தான் பெங்களூருக்குப் போயிருப்பா.” சொன்னவன், தன் செல்போனை எடுத்துச் சில எண்களை அழுத்தினான். லைன் கிடைத்தது.

“ஹலோ, நான் ஜி.ஏ. இன்டஸ்ட்ரீஸ் டைரக்டர் ஏகாந்த் பேசறேன். மீடியட்டா பெங்களூருக்கு எத்தனை மணிக்கு ஃப்ளைட் இருக்கு?”

“பன்னிரண்டு மணிக்கு ஸார்.” மறுமுளையில் பதில் வந்தது.

“ஏகாந்த்ங்கற பேருக்கு ஒரு டிக்கெட் போடுங்க. என்னோட ரெஸிடென்சுக்கு டிக்கெட்டை உடனே அனுப்புங்க. தாங்க்ஸ்.” ஸெல்ஃபோனை மெளனமாக்கினான்.

“மாமா, நான் எங்க வீட்டுக்குப் போய் அம்மா, அப்பாகிட்ட இந்த விஷயத்தைச் சொல்லிட்டு பெங்களூருக்குக் கிளம்பணும். டைம் ஆச்சு. நான் கிளம்பறேன்.”

மோகன்ராமிடம் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினான் ஏகாந்த்.

12

விமானத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் சீட் பெல்ட்டைப் போடும் முறை பற்றி ஏர்ஹோஸ்டஸ் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். தினம் தினம் பாடம் ஒப்பிக்கும் மாணவியைப் போல் அவளுக்குச் சலிப்பாகத் தானே இருக்கும்.

தனக்குப் பின் பக்கம் இருந்து யாரோ முதுகில் சுரண்டுவது போல் உணர்ந்த ஏகாந்த், திரும்பிப் பார்த்தான். தன் அம்மாவின் பிடிக்குள் அடங்காத ஒரு துறுதுறுப்பான குழந்தை அவனைப் பார்த்துப் பொக்கை வாய் கொண்டு சிரித்தது. எந்த ஒரு கஷ்டமான மனநிலையில் இருந்தாலும் மழலையின் சிரிப்பில் உள்ளம்தான் எத்தனை குளிர்ந்து போகிறது! ஏகாந்த் அந்தக் குழந்தைக்குப் பதில் கூறும் விதமாக ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்தான். மறுபடி சிந்தனைக்குள் சிக்கினான். ஷர்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த பேப்பரை எடுத்தான். அரவிந்த் பானர்ஜி அனுப்பியிருந்த அந்த இ-மெயில் செய்தியை மறுபடி மறுபடி படித்தான். எதுவும் தோன்றாமல் பெருமூச்சு விட்டான். மன உளைச்சல் காரணமாகத் தலை வலித்தது. மாத்திரையைப் போடலாம் என எண்ணியவன், தண்ணீருக்காக, ஏர் ஹோஸ்டஸை அழைக்கும் பட்டனை அமுக்கினான்.

அப்போது அவனுக்கு மூன்று வரிசைகள் தள்ளி ஜன்னலோர இருக்கையில் உட்கார்ந்திருந்த ஒருவன் ஏகாந்த்தைப் பார்த்தான். ஏகாந்த்தும் அவனைத் தற்செயலாகப் பார்க்க நேர்ந்தது. அவன் திரும்பிக் கொண்டான்.