Lekha Books

“நீ சொல்றது சரிதான். ஆனா... மிருதுளாவை நாம உயிரோட கண்டுபிடிக்கணுமே. போலீஸ் அளவுக்கு நம்பளால எல்லா இடங்கள்லயும் உள்ளே நுழைய முடியாது. சில சந்தர்ப்பங்கள்ல நாம என்ன செய்யறதுன்னு தெரியாம திணற வேண்டியதிருக்கு. போலீஸ்ன்னா அவங்களோட அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி வேகமா செயல்படுவாங்க. நம்பளால அவங்க அளவுக்குத் தீவிரமா செயல்பட முடியாது...”

“முடியாதுன்னு எனக்குப் புரியுது. ஆனா... நான் சொன்னேனே... இந்த விஷயம் வெளியே யாருக்கும் தெரியக்கூடாதுன்னு... அதான் யோசிக்கிறேன்.”

“யோசிக்கறதுக்கு ஒரு எல்லை உண்டு, ஏகாந்த். ‘காலம் கடந்துடுச்சே’ன்னு வருத்தப்படும்படியா எதுவும் நடந்துடக் கூடாது பாரு...”

“ஐயோ... அப்படியெல்லாம் எதுவும் ஆயிடக்கூடாது, அஷோக். போலீஸ்லயே சொல்லிடலாம். ஆனா... மிருதுளா காணாமப் போன விபரத்தைப் பத்திரிகையில வெளிவராம பார்த்துக்கணும். இது நம்பளால முடியுமா?”

“முடியும் ஏகாந்த். நாம கம்ப்ளெயிண்ட் குடுக்கற ஸ்டேஷன்ல உள்ள போலீஸ் அதிகாரிகள்ட்ட ரிக்வெஸ்ட் பண்ணிக் கேட்டோம்ன்னா அவங்க, பத்திரிகைகளுக்கு இது சம்பந்தப்பட்ட செய்தியைக் குடுக்க மாட்டாங்க.”

“அப்படியா? அப்படின்னா சரி. ஆனா... மிருதுளா காணாமப் போன விஷயத்தைப் பெங்களூர் போலீஸ்ல சொல்றது சரியா? இல்லை, சென்னை போலீஸ்ல சொல்லலாமா...?”

“சென்னையில கம்ப்ளெயிண்ட் குடுக்கறதுதான் நல்லது...”

“ஓகோ. அப்படின்னா நான் இப்ப உடனே சென்னைக்குக் கிளம்பணும். ஏர்போர்ட் போய் ஓப்பன் டிக்கெட் எடுத்துப் போய்க்கறேன். போய் அப்பாட்ட பேசி, அவரைச் சமாதானப்படுத்திட்டு, உடனடியா போலீஸ் கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்துடறேன்.”

“அதுதான் நல்லது, ஏகாந்த். நாம இதில ஈடுபட்டுக்கிட்டிருந்தா நேரம் காலம்தான் ஓடுமே தவிர, வேற எந்தப் பிரயோஜனமும் கிடையாது. நான் வேணும்ன்னா உன் கூட சென்னை வரட்டுமா?”

“சச்ச... நீ எதுக்குச் சிரமப்பட்டுக்கிட்டு?... உன்னோட உதவி தேவைப்பட்டா நானே உன்னைக் கூப்பிடுவேன். அது மட்டுமில்ல. போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட்ல இந்த வேலையை ஒப்படைச்சுட்டா... அவங்க பார்த்துப்பாங்க. நான் வேற என்ன செய்யப் போறேன்? இது தொடர்பான என்னோட ஒரே வேலை... அந்த வருணாவை ஃபாலோ பண்ணி, அவ என்னதான் செய்யறாள்ன்னு கண்டுபிடிக்கணும். அவ ரூம்ல எலுமிச்சம்பழம், பொம்மையெல்லாம் பார்த்ததில் இருந்து அவ மேல ஒரே ஆத்திரமா இருக்கு...”

“த்சு... பாவம். சின்னப் பொண்ணு... என்னவோ உன் மேல உள்ள ஆசையில புத்தி தடுமாறிப் போயிட்டா... விடு. இப்ப நீ கிளம்பு” என்ற அஷோக், ரிஸப்ஷன் நபரை அழைத்தான். கன்னடத்தில் பேசினான்.

“ரூம் நம்பர் டூ நாட் ஒன்ல இருந்து பேசறேன். பில் போட்டுடுங்க. இப்ப ரூமைக் காலி பண்றோம்.”

அஷோக் பேசி முடிப்பதற்குள் ஏகாந்த் தன் பொருட்களைப் பெட்டியில் எடுத்துத் தயாரானான். இருவரும் ரிஸப்ஷனுக்குச் சென்றனர்.

ரிஸப்ஷனிஸ்ட் பில்லைக் கொடுத்ததும், ஏகாந்த் தன் க்ரெடிட் கார்டைக் கொடுத்தான். க்ரெடிட் கார்டை வாங்கிய ரிஸப்ஷனிஸ்ட், அதை மிஷினில் கொடுத்து, அதற்குரிய நடவடிக்கைகளை முடித்தபின், ஸ்லிப்பில் ஏகாந்த்திடம் கையெழுத்து வாங்கினாள். பில்லை ஒரு கவரில் வைத்து ஏகாந்த்திடம் கொடுத்தாள்.

“தாங்க்யூ ஸார்!” மந்திரப் புன்னகையை உதிர்த்தபடியே கூறினாள்.

வெல்கம் கூறிய ஏகாந்த் வெளியேறினான். அஷோக் அவனைப் பின் தொடர்ந்தான். இருவரும் ஒரு டாக்ஸியில் ஏறினர்.

டாக்ஸி விரைந்தது.

“அஷோக், மிருதுளா காணாமப் போயிட்ட விஷயம் யாருக்கும் தெரியக் கூடாது. ஜாக்கிரதையா இருந்துக்கோ, அஷோக். ப்ளீஸ்...”

“என்ன, ஏகாந்த் இது... என்னை நம்பு. நான் யார்ட்டயும் சொல்ல மாட்டேன். உன்னோட பிரச்னை என்னோட பிரச்னை மாதிரி. பெரியம்மா பையன், சித்தி பையன்ங்கற உறவையும் தாண்டி கூடப் பிறந்தவங்க மாதிரிதானே சின்னப் பிள்ளையில இருந்து நாம பழகிட்டிருக்கோம்? எனக்குப் பெங்களூர்ல வேலை கிடைச்சதுனால நான் இங்க வந்துட்டேன். உன்னோட பேச்சை மீறி, என்னோட வாக்கை மீறி, இந்த விஷயத்தை நான் யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன். நீ தைர்யமா இரு. நம்ம தமிழ்நாடு போலீஸ் ரொம்ப கெட்டிக்காரங்க. நிச்சயமா, மிருதுளாவைச் சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சுடுவாங்க.”

“மிருதுளா சராசரிப் பொண்ணு இல்ல. அவ புதுமைப் பெண். புரட்சிகரமான பெண். என்னோட அமைதியான குணத்துக்கு நேர்மாறான ஆர்ப்பாட்டமான பெண். அதே சமயம் அன்பான பெண். ஆழமா என்னை நேசிக்கற பெண். சில மணி நேரங்கள்லயே நாங்க ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சிக்கிட்டோம். அவளுக்கு ஆண் நண்பர்கள் உண்டுன்னு அவளே சொன்னதும் என்னோட மனசுல ‘சுருக்’ன்னு ஒரு தாக்கம் உண்டாச்சு. என்னை அறியாமலே என் முக பாவம் அந்தத் தாக்கத்தை வெளிப்படுத்திடுச்சு. அதைப் புரிஞ்சுக்கிட்ட மிருதுளா, ‘இது ஆண்களுக்கே உரிய பொதுவான, இயற்கையான இயல்பு!’ன்னு யதார்த்தமா பேசினா. கல்யாணத்துக்கு முன்னால போன்ல கூட நாங்க பேசிக்கிட்டதில்ல. ஆனா கல்யாணத்தன்னிக்கு ராத்திரி நிறையப் பேசினோம். அந்தக் கொஞ்ச நேரப் பழக்கத்திலேயே மிருதுளா என் மனசோட ரொம்ப நெருக்கமாயிட்டா. இப்ப நெருஞ்சி முள் மாதிரி என் மனசு குத்துது, அவளைக் காணாம...”

“காணாமப் போன மிருதுளா சீக்கிரம் கிடைச்சுடுவா. கவலைப்படறதை நிறுத்திட்டு காரியத்துல கண்ணா இருந்து இறங்கு. ஆல் தி பெஸ்ட்...”

“தாங்க்யூ, அஷோக்!” அஷோக்கை அனுப்பிவிட்டு, ஏகாந்த் டிக்கெட் கொடுக்குமிடத்திற்குச் சென்றான்.

“உடனடியா சென்னை போற ஃப்ளைட்டுக்கு ஒரு டிக்கெட் குடுங்க ப்ளீஸ்!” டிக்கெட்டைக் கேட்டு வாங்கிக் கொண்ட ஏகாந்த், பயணிகள் காத்திருக்கும் இடத்திற்குச் சென்றான். இன்னும் அரைமணி நேரத்தில் சென்னை கிளம்பும் ஃப்ளைட் புறப்படும் என்றும் பிரயாணிகள் வரலாம் என்றும் அறிவிப்பு வந்ததைத் தொடர்ந்து, போர்டிங் பாஸ் ஷர்ட் பாக்கெட்டில் இருக்கிறதா என்று பார்த்துக் கொண்டு அறிவிப்பில் சொன்ன கேட் அருகே இருந்த க்யூவில் நின்றான்.

உடல் செயல்களில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தாலும் மனம் ஏதேதோ சிந்தனைகளின் வயப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவனுக்கு முன்னால் இரண்டு பேர் நின்றிருந்தனர். அவர்களுக்கு முன் ‘க்யூ’ நகராமல் நிற்கவே, அடுத்த இரண்டு நபர்கள் எரிச்சலுற்றனர். அவர்களுள் ஒருவர் ‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!’ என்று கோபமாகக் கத்தினார். அந்த சப்தத்தினால் சிந்தனை கலைந்த ஏகாந்த், முன் பக்கம் என்ன நடக்கிறது என்று கவனித்தான். ‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!’ என்று அந்த நபர் கத்தியதும் அவருக்கு முன் நின்றிருந்த நபர், தன் மொபைல் போனில் செய்தி அனுப்பிக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்தினான். ‘ஸாரி’ என்று சொல்லிவிட்டு வரிசையின் முன்புறம் நகர்ந்தான்.