Lekha Books

வாங்க சம்பந்தி!” சீதா கூறியதும் மோகன்ராம் எழுந்தார். அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.

“வாங்க மாமா. நான் உங்களை வீட்டில கொண்டு போய் விடறேன்.”

“சரி மாப்பிள்ளை.”

மோகன்ராம் விடை பெற்றுக் கிளம்பினார். ஏகாந்த் அவரை அவரது வீட்டில் கொண்டு விட்டான்.

“நான் கிளம்பறேன் மாமா. இந்தாங்க கார் சாவி.”

“நீங்க எடுத்துட்டுப் போங்க மாப்பிள்ளை.”

“வேண்டாம் மாமா. நான் ஆட்டோல போய்க்கறேன். நீங்க கவலைப்படாம இருங்க. டென்ஷன் ஆகி உடம்பைக் கெடுத்துக்காதீங்க. நான் உங்களுக்கு போன் பண்ணிப் பேசறேன். தைர்யமா இருங்க.”

“எ... எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை மாப்பிள்ளை. இவ்வளவு பெரிய பிரச்னை நடந்திருக்கு. நீங்க கோபப்படாம நிதானமா இருந்து எனக்கு ஆறுதலும் சொல்றீங்க. யூ ஆர் எ ஜென்ட்டில் மேன்.”

ஏகாந்த்தின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு, கண்களில் கண்ணீர் மல்கப் பேசிய மோகன்ராமைப் பார்க்கப் பரிதாபமாக இருந்தது ஏகாந்த்திற்கு.

“நான் வரேன் மாமா.” ஏகாந்த் புறப்பட்டான்.

10

ஏகாந்த் அவனது காரில் இருந்து இறங்கினான். கார் வந்து நிற்கும் சப்தம் கேட்டு வாசலுக்கு வந்தாள் அகல்யா.

“அட! ஏகாந்த்தா? வாப்பா. உன்னை இன்னிக்கு எதிர்பார்க்கவே இல்லை. நேத்துதான் கல்யாணம் முடிஞ்சுது. இன்னிக்கு எங்க வீட்டுக்கு வந்திருக்க. ஆச்சர்யமாகத்தான் இருக்கு. உள்ளே வா, ஏகாந்த்.”

ஏகாந்த் உள்ளே சென்றான். உட்கார்ந்தான். “வருணா எங்கே அத்தை? இன்னுமா அவ வீட்டுக்கு வரலை?”

“இன்னுமா வரலைன்னா? நீ அவளை எங்கேயாவது பார்த்தியா?”

“ஆமா அத்தை. காலையில, மிருதுளா வீட்டில இருந்து எங்க வீட்டுக்குப் போகும்போது, அவளை பஸ் ஸ்டேண்டுக்குப் பக்கத்துல பார்த்தேன்...”

“வர வர அவ எங்க போறா எதுக்குப் போறாள்னு என்ட்ட சொல்றதே இல்லை. கேட்டா கோபப்படறா. அது சரிப்பா, மிருதுளா அவங்க அப்பா வீட்டிலதான் இருக்காளா?...”

“அ... அ... ஆமா... அத்தை. அங்கேதான் இருக்கா. சும்மா உங்களைப் பார்த்துட்டுப் போகலாம்னு வந்தேன்.” மிகவும் சிரமப்பட்டுப் பொய் சொன்னான் ஏகாந்த்.

“ரொம்ப தாங்க்ஸ், ஏகாந்த். நீ என்னோட அண்ணன் மகனா இருந்தாலும் என்னோட மகனா உன்னோட அன்பை அனுபவிக்கற பாக்யம் கிடைச்சிருக்கு...”

“ரத்த பாசம் எங்கே அத்தை போயிடும்? அதுவும் ஒரே வீட்ல... ஒரே குடும்பமா வாழ்ந்தவங்கதானே நாம?...”

“அதென்னமோ உண்மைதான்ப்பா. எங்க வீட்டு மேல இருந்த கேஸ் முடிஞ்சு, எங்க வீடு கிடைக்கறவரைக்கும் என்னோட அண்ணன் எனக்கு ஆதரவு குடுத்துக் கூடவே இருக்கச் சொன்னார். கிட்டத்தட்ட பத்து வருஷத்துக்கு மேல என்னையும், வருணாவையும் அவர்தானே பராமரிச்சார்? அவரோட மகன் நீ. உனக்கு அவரைப் போலவே நல்ல மனசு. நான் பாட்டுக்குப் பேசிட்டே இருக்கேன், கொஞ்சம் இருப்பா. காபி போட்டுக் கொண்டு வரேன்.”

“வேணாம் அத்தை, நான் போகணும்.”

“ஒரு சின்ன உதவி, ஏகாந்த். வருணாவோட ரூம்ல ட்யூப் லைட் எரிய மாட்டேங்குது. அதை மட்டும் கொஞ்சம் சரி பண்ணிட்டுப் போயிடுப்பா ப்ளீஸ். அவளோட ரூம் ரொம்ப இருட்டா இருக்கு. அதுக்கு வேற ரெண்டு நாளா என் உயிரை வாங்கறா. காலம் கெட்டுக் கிடக்கு. எலக்ட்ரிஷியன், அவன் இவன்னு யாரையும் நம்பி வீட்டுக்குள்ள விட முடியலை. சின்ன ப்ராப்ளம்னா நீயே பார்த்துடுவ. அவசரம்னா நீ கிளம்புப்பா...”

‘பழம் நழுவிப் பாலுக்குள் விழுந்தாப்ல நான் வந்த விஷயம் நழுவிப் போகாம நல்ல சான்ஸ் கிடைச்சுடுச்சு....’

வேகமா எழுந்த ஏகாந்த், ஒரு முறை வருணா வருகிறாளா என்பதைப் பார்த்துக் கொண்டான். வருணாவின் அறைக்குள் நுழைந்தான். அவளது அறையில் கட்டில் மீது அவள் அவிழ்த்துப் போட்ட ‘ராசாத்தி’ நைட்டி கண்டபடி கிடந்தது. மேஜை மீது புத்தகங்கள் சிதறிக் கிடந்தன. மேஜையின் இழுப்றையைத் திறந்தான். ராஜேஷ்குமாரின் க்ரைம் நாவல்கள் நிறைய இருந்தன. அவற்றை ஒதுக்கிப் பார்த்தான். ஒரு கருப்பு நிற டைரி கண்ணை உறுத்தியது. எடுத்தான். பிரித்தான். சில பக்கங்கள் காலியாக இருந்தன. சில பக்கங்களில் ஏகாந்த், ஏகாந்த் லவ்ஸ் மீ, ஐ லவ் ஏகாந்த் என்று வரிசையாக ஆங்கிலத்தில் எழுதி இருந்தது. அது வருணாவின் கையெழுத்து.

‘நான் அவள் மேல வச்சிருக்கற பாசத்தைக் காதல்னு தப்புக் கணக்குப் போட்டுட்டாளே!’ நினைத்த ஏகாந்த். டைரி முழுவதையும் புரட்டிப் பார்த்து விட்டு இருந்த இடத்திலேயே வைத்தான். அந்த கம்ப்யூட்டர் மேஜையின் மேல் பக்கம் இருந்த சிறிய ஷெல்பைத் திறந்தான். அவன் மீது தொப் என்று ஏதோ விழுந்தது. திடுக்கிட்டான். ஒரு பொம்மை! துணியினால் தயாரிக்கப்பட்டிருந்த அந்தப் பொம்மையின் முகத்தைப் பார்த்த ஏகாந்த் திடுக்கிட்டான். அந்தப் பொம்மையின் முகம், மிருதுளாவின் சாயலில் இருந்தது. அதே ஷெல்ஃபில் சற்று வாடிய ஒரு எலுமிச்சம்பழம் இருந்தது. எந்த எலுமிச்சம் பழத்தின் மீது குங்குமம் வைக்கப்பட்டிருந்தது.

‘மை காட்! இதென்ன ஏதோ... பில்லி சூன்ய வேலை மாதிரி இருக்கு?! ச்ச... கெளரவமான குடும்பத்துல பிறந்தவ, கண்ணியமான தாய்க்குப் பிறந்தவ. இப்படி ஒரு இழிவான காரியத்தைச் செய்யத் துணிஞ்சிருக்கா...’ அவனது இதயத்தில் எழுந்த அதிர்ச்சி அலைகள் இப்போது கோப அலைகளாக உருவெடுத்தன.

“ஏகாந்த்! காபி சாப்பிடுப்பா.” அகல்யாவின் குரல் கேட்டது. சுதாரித்துக் கொண்ட ஏகாந்த், அந்தப் பொம்மையை வேக வேகமாக ஷெல்பினுள் வைத்தான்.

“என்னப்பா, ட்யூப் லைட் சரியாயிடுச்சா?” காபி கப்பை அவனிடம் கொடுத்தபடியே கேட்டாள் அகல்யா.

“அ... அது... வந்து அத்தை... லைட்ல ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை. சோக் போயிடுச்சு. வேற வாங்கி மாட்டணும். நாளைக்கு நானே வாங்கிட்டு வந்து சரி பார்த்துடறேன்.”

சமாளித்துப் பேசிய ஏகாந்த், காபி கப்பை அகல்யாவிடம் இருந்து வாங்கினான்.

“என்னோட ரூம்ல உங்களுக்கென்ன வேலை?” அறை வாசலில் வருணா இடுப்பில் கையை வைத்தபடி நின்றிருந்தாள். அவளது கண்களில் கோபக் கனல் தெரிந்தது.

“என்னடி பெரிசா மிரட்டறே? உன்னோட ரூம்ல ட்யூப் லைட் எரியலைன்னு, நான்தான் பார்க்கச் சொன்னேன். நீ எங்கே போயிட்டு இவ்ளவு நேரம் கழிச்சு வர்றே? அதைச் சொல்லு.”

வருணா கேட்டதையும், அத்தை அவளிடம் பேசியதையும் கவனித்தும், கவனிக்காதது போல மெளனமாகக் காபியைக் குடித்து முடித்த ஏகாந்த் எழுந்தான்.