Lekha Books

உனக்கு எல்லா உதவியும் நான் செய்யறேன்.”

“தாங்க்ஸ்டா அஷோக். எனக்காக நீ ஆபீசுக்குக் கூட லீவு போட வேண்டி இருக்கும்...” ஏகாந்த் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே, அந்த ஹோட்டலின் போர்டிகோவைத் தாண்டிப் படிகளில் ஏறி வந்து கொண்டிருந்த தொப்பி அணிந்தவனைப் பார்த்தான்.

அதுவரை தொப்பி அணிந்தவனைப் பற்றி மிக முக்கியமான எதையும் யோசிக்காததால் அஷோக்கிடம் அதைப் பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லை. இப்போது மறுபடியும் அவனைப் பார்த்ததும் மெதுவாக அஷோக்கிடம் சொல்லி வைத்தான்.

“உடனே திரும்பிப் பார்க்காதே, அஷோக். ஹோட்டலுக்குள்ள நுழையற அந்தத் தொப்பிக்காரனை ஒரு நிமிஷம் கழிச்சுப் பாரு.” ஒரு நிமிடம் காத்திருந்த அஷோக், மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தான்.

“அவன் யார், ஏகாந்த்?”

“அவன் யார்னு எனக்குத் தெரியாது. ஆனா அவனை இதுக்கு முன்னால எங்கேயோ பார்த்த மாதிரியே இருக்கு. எங்கே பார்த்தேன்னு தெரியலை. இன்னிக்கு நான் வந்த ஃப்ளைட்லதான் இவனும் வந்தான். நான் வந்த டாக்ஸி ஒரு சிக்னல்ல நின்னப்ப இவனும் என்னோட டாக்ஸிக்குப் பின்னாடி நின்னான். இப்ப இங்கே வந்திருக்கான். இதெல்லாம் தற்செயலா நடக்குதா, அல்லது அவன் என்னை ஃபாலோ பண்றானான்னு எனக்குப் புரியலை.”

“அவன் எதுக்காக உன்னை ஃபாலோ பண்ணணும்? நீ இப்ப குழப்பத்துல இருக்கறதுனால உனக்கு அப்படித் தோணுதுன்னு நினைக்கறேன்.”

“இருக்கலாம். இப்ப மிருதுளாவை நாம கண்டுபிடிக்கணும்னா அந்த அரவிந்த் கூடப் பேசினாலோ அல்லது சந்திச்சாலோதான் முடியும். அவனோட மொபைலை ஸ்விட்ச் ஆப் பண்ணி வச்சிருக்கான். அவனை எப்படித் தொடர்பு கொள்ள முடியும்?”

“எனக்கு ஒரு ஐடியா தோணுது, ஏகாந்த். மிருதுளாவுக்கு ஒரு இ.மெயில் மெஸேஜ் அனுப்பிப் பார்க்கலாம். மிருதுளா அதைப் பார்த்தாள்னா உனக்கு போன் பண்ணிப் பேசுவாள்னு நினைக்கறேன்.”

“நல்ல ஐடியா. எனக்கு இது தோணவே இல்லையே?”

“கவலையிலும் குழப்பத்திலும் இருக்கும் போது அறிவு வேலை பார்க்கறதுக்கு கொஞ்சம் லேட்டாகும். வா, இங்க பக்கத்துல ஒரு கம்ப்யூட்டர் சென்டர் இருக்கு. போகலாம்.” இருவரும் ஹோட்டலை விட்டு வெளியேறினர். ஒரு ‘ப்ரெளசிங் சென்ட்ட’ருக்குச் சென்று மிருதுளாவின் இ.மெயில் ஐ.டி.க்கு செய்தி அனுப்பி வைத்தான் ஏகாந்த்.

14

அஷோக்கைச் சந்தித்த அதே சென்ட்ரல் பார்க் ஹோட்டலிலேயே தனக்கு ஒரு ஏ.ஸி. அறையை வாடகைக்கு எடுத்துக் கொண்டான் ஏகாந்த்.

பெங்களூர் வந்து ஒரு இரவு முடிந்துவிட்டது. தூக்கம் இன்றிப் புரண்டதால் உடல் வலித்தது. இ.மெயில் மெஸேஜ் பார்த்துவிட்டுத் தன் செல்போனில் அவளது அழைப்பு வரும் என்று நம்பிக்கையுடன் காத்திருந்த ஏகாந்த் ஏமாற்றம் அடைந்தான். மணியைப் பார்த்தான். ஏழு ஆக இருந்தது.

இன்ட்டர்காமில் காபிக்கு ஆர்டர் கொடுத்துவிட்டு, காபி வந்ததும் குடித்துவிட்டு, குளித்து முடித்துத் தயாரானான். அழைப்பு மணியின் ஒலி கேட்டது.

“யெஸ். கம் இன்.” குரல் கொடுத்தான். அஷோக் உள்ளே வந்தான்.

“என்ன, ஏகாந்த். இவ்வளவு டயர்டா இருக்க? சரியாகத் தூங்கலை போலிருக்கு. உன் முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரியுது, மிருதுளாட்ட இருந்த ராத்திரி கூட போன் வரலைன்னு. சரி. டிபன் சாப்பிட்டுட்டியா?”

“காபி குடிச்சேன். அது போதும். நீ சாப்பிட்டியா? ஏதாவது ஆர்டர் பண்ணட்டுமா?”

“நான் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டுட்டு வந்துட்டேன்.”

“நான் பெங்களூர் வந்திருக்கறதா வீட்ல யார்ட்டயும் சொல்லலையே?”

“ம்கூம். மூச்சு விடலை. சரி, அடுத்ததா என்ன செய்யப் போறோம்?”

“இ.மெயில் மூலமா மிருதுளா கிடைச்சிடுவாள்ன்னு ஒரு நாள் பொறுத்துப் பார்த்தாச்சு. இனிமேலயும் பொறுமையா இருந்தா அது சரி இல்லை. உண்மையிலேயே மிருதுளா அரவிந்த்தைத் தேடித்தான் வந்திருக்காளா அல்லது வருணாவோட மாந்த்ரீக நடவடிக்கையினால மிருதுளா காணாமப் போயிருக்காளா... இதெல்லாம் இல்லாம வேற ஏதாவது ஆபத்துல மாட்டி இருக்காளான்னு சீக்கிரமா நாம கண்டு பிடிச்சாகணும். அரவிந்த் மூலமா மிருதுளா காணாமப் போகலைன்னு தெரிஞ்சுட்டா உடனடியா நான் சென்னைக்குப் போய் அந்த வருணாவை உலுக்கி, உண்மையை வரவழைக்கணும்...”

“நீ சொல்றது சரிதான், ஏகாந்த். ஆனா நீ முதல்லயே வருணாவை மிரட்டி விசாரிச்சிருக்கணும்.”

“இல்லை. அஷோக். அப்பா இந்த விஷயம் வெளியில தெரியக் கூடாதுன்னு கண்டிப்பா சொல்லி இருக்கார். அது மட்டுமில்லை... நான் ஆத்திரத்தோட, அவளை விசாரிக்கலாம்னு இருந்தப்ப, என்னோட மாமனார் இந்த இ.மெயில் மெஸெஜ் பத்தி சொல்லி என்னைக் கூப்பிட்டுட்டார். அரவிந்த்துக்கும், மிருதுளாவுக்கும் நல்ல நட்பு உண்டு. அதனால அவனோட இ.மெயிலுக்கு உடனடியா மிருதுளா பிரதிபலிச்சிருப்பாள்ங்கற நம்பிக்கையும் எனக்கு இருந்துச்சு. அதனாலதான் அவசரம் அவசரமா பெங்களூருக்கு வந்துட்டேன்.”

“மிருதுளா உன்கிட்ட சொல்லாமப் போறதுக்கு எந்தக் காரணமும் இல்லையே?”

“ஆமா, அஷோக்... நீ சொல்றது சிரிதான். ஆனா... ஒண்ணொண்ணையும் அப்படி இருக்குமோ? இப்படி இருக்குமோன்னு யோசிக்க யோசிக்க ரொம்ப குழப்பமா இருக்கு. கவலையாவும் இருக்கு.”

“கவலைப்படாத, ஏகாந்த். நாம செய்ற முயற்சியினால மிருதுளாவைப் பத்தின தகவல் சீக்கிரமா கிடைக்கும்.”

“நாம அனுப்பின இ.மெயிலுக்குப் பதிலும் இல்லையே. பார்த்திருந்தா உடனே பதில் அனுப்பியிருப்பா...” தளர்வான குரலில் பேசிக் கொண்டிருந்த ஏகாந்த்திற்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது.

“அஷோக்! நாம நேர அந்த அரவிந்த்தோட ப்ரஸ்சுக்குப் போய்ப் பார்த்தா என்ன?”

“நல்ல ஐடியா. நாம இப்ப உடனே அங்கே போகலாம்.”

இருவரும் டாக்ஸி விடித்து அரவிந்த்தின் ப்ரஸ்சுக்குச் சென்றனர். அங்கே இருந்த செக்யூரிட்டி இவர்களை நிறுத்தினான். யார் என்று விசாரித்தான். அவன் கன்னடத்தில் பேசியதால் அஷோக் அவனுக்குப் பதில் கூறினான்.

“நாங்க அரவிந்த்தோட ஃப்ரெண்ட்ஸ். சென்னையில இருந்து வந்திருக்கோம். அரவிந்த் ப்ரஸ்சுல இருக்கறதா அரவிந்த்தோட அப்பா அருண் பானர்ஜி சொன்னார்...” கன்னடத்தில் அஷோக் செக்யூரிட்டிற்கு விளக்கம் கொடுத்தான்.

“அரவிந்த் ஸார் இங்கே வரலை. வழக்கமா இந்த டைம்ல வந்துடுவாரு. ஆனால் இன்னிக்கி இன்னும் வரலை. எப்போ வருவார்னு தெரியாது. நீங்க அவரை மொபைல்ல கூப்பிட்டு அப்பாய்ட்மென்ட் வாங்கிட்டு வந்து பாருங்க.” செக்யூரிட்டி கன்னடத்தில் கூறிய தகவலை அஷோக் ஏகாந்த்திற்கு விளக்கினான்.

இதைக் கேட்ட ஏகாந்த் மிகவும் ஏமாற்றம் அடைந்தான்.

அவர்கள் இருவரும் தொடர்ந்து இரண்டு மணி நேரம்வரை அரவிந்த்தின் மொபைலில் அவனை அழைத்தனர். அவனது மொபைல் ‘ஸ்விச்ட் ஆப்’ என்றே மீண்டும் மீண்டும் குரல் வந்ததே தவிர, அரவிந்த் கிடைக்கவில்லை.