Lekha Books

“ஆமாம், அஷோக், ஏதோ கொஞ்ச நஞ்சம் இருந்த தைர்யமும் போச்சு...”

“ஏன் இவ்வளவு ‘அப்ஸெட்’ ஆகிப் பேசற, ஏகாந்த்?”

“கார் கண்ணாடியில எழுதியிருந்ததைக் காண்பிக்கலாம்னு இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரைக் கூட்டிட்டு வந்தேன். ஆனா, கண்ணாடியில எந்த எழுத்தும் இல்லாம சுத்தமா அழிக்கப்பட்டிருந்துச்சு...”

“ரொம்ப ஆச்சர்யமாவும், அதிர்ச்சியாவும் இருக்கே?! அந்தச் சில நிமிஷ நேரத்துல எழுதறதும் அதை அழிக்கறதும் எப்படிச் சாத்தியமாச்சு? ஒண்ணுமே புரியலியே?...”

“அந்தப் புரிபடாத மர்மங்களாலதான் நான் ‘அப்ஸெட்’ ஆயிட்டேன், அஷோக்...”

“தைர்யமா இரு ஏகாந்த். போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட் சீக்கிரமா எல்லாத்தையும் துப்பறிஞ்சு, மிருதுளாவையும் கண்டு பிடிச்சுக் குடுப்பாங்க.”

“அந்த நம்பிக்கையிலதான் நானும் இருக்கேன். அஷோக் வேற ஏதாவது விஷயம்னா உனக்கு போன் பண்றேன். போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல இருந்து வீட்டுக்குப் போய்க் கிட்டிருக்கேன்...”

“சரி, ஏகாந்த். தைர்யமா இரு.”

“ஓ.கே., அஷோக். தேங்க்யூ.”

பேசி முடித்த ஏகாந்த், மொபைலை மெளனப்படுத்தி விட்டு, காரைக் கிளப்பினான்.

20

மீரா ஷாம்பூ போட்டுக் குளித்த கூந்தல் சிக்கல்கள் இல்லாமல் பளபளவென மின்ன, சற்று ஈரமான தலை முடியை உலர வைப்பதற்காக விரித்துப் போட்டபடி தன் கட்டிலில் சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்தான் வருணா. அவளது தலைமுடியில் இருந்த தண்ணீரின் ஈரம் போல அவளது கண் இமைகளிலும் கண்ணீரின் ஈரம்! ஏகாந்த்தை ஒரு தலையாகக் காதலித்த மனவலி, தீராத வலியாக இருந்தது அவளுக்கு.

அப்போது அவளது மொபைலில் அவளுக்கு அமைப்பு வந்தது. மொபைலை எடுத்து நம்பரைப் பார்த்தாள். மெதுவான குரலில் “ஹலோ”  என்றாள்.

“என்னம்மா... அன்னிக்கு அவசர அவசரமா எனக்குப் பணம் குடுத்தியே... அதில் எழுநூறு ரூபா குறையுதும்மா...”

“ஐயோ கடவுளே... இதுக்கெல்லாமா... போன் போடுவாங்க? உங்களுக்குப் பணம் குடுக்கும் பொழுது எங்க ஏகாந்த் மச்சான் திடீர்னு என்னைப் பார்த்துட்டாரு. அந்த அவசரத்துல கவனக்குறைவா கணக்கை விட்டுட்டேன் போலிருக்கு. அடுத்த முறை பார்க்கும்போது குடுத்துடறேன். அடிக்கடி போன் பண்ணாதீங்க... ப்ளீஸ்...”

“வேலை பார்த்த காசைத்தானம்மா கேக்கறேன். தப்பா நினைச்சுக்காதம்மா...”

“உங்க வேலை ஒண்ணும் வேலை பார்த்த மாதிரியே தெரியலியே...”

“அவசரப்படாதம்மா. இந்த திரிசூலி வச்ச குறி தப்பாது. நீ நினைச்ச காரியம் கைகூடி வரும்...”

“கை கூடி வருமா...? அவர் இன்னொருத்தியைக் கைப்பிடிச்சு ரெண்டு நாளாச்சு...”

“அவசரப்படாதம்மா. உனக்கு உன்னோட மச்சான் கிடைப்பாரு. அவரு கையை நீ புடிக்கப் போற நாள் ரொம்ப தூரத்துல இல்ல.”

“நிஜமா... உன்னோட மச்சான் எனக்குக் கிடைச்சுடுவரா...?”

“முக்காலும் சத்தியமா. இந்தத் திரிசூலியை நம்பு.”

வருணா பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, அகல்யாவின் குரல் கேட்டது.

“வருணா... ஏ... வருணா...”

“சரி சரி. எங்கம்மா கூப்பிடறாங்க.” கூறியவள், தன் மொபைலில் இதுவரை பேசிக் கொண்டிருந்த லைனைத் துண்டித்தாள்.

“என்னம்மா...?”

“எலெக்ட்ரிக் பில்லுக்குப் பணம் கட்டிட்டு வான்னு நாலு நாளா நானும் சொல்லிக்கிட்டே இருக்கேன். தேதியைப் பாரு. பதினாலாச்சு. நாளைக்குக் கடைசி நாள். கூட்டமா இருக்கும். இன்னிக்கே கூட்டமாத்தான் இருக்கும். கிளம்பற வழியைப் பாரு. சுறுசுறுப்பா இருக்க நீ இப்ப கொஞ்ச நாளா மந்தமா இருக்க. எதையோ யோசிச்சுக்கிட்டே இருக்க. பொறுப்பா இருக்கப் பழகிக்க. இன்னொரு வீட்ல வாழப் போறவ. இங்கே மாதிரி உன்னோட வீராப்பையெல்லாம் அங்க காட்ட முடியாது. இங்கே மாதிரி செல்லமெல்லாம் அங்க செல்லுபடி ஆகாது. உங்க மாமா உனக்கு ஒரு வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை பார்த்து வச்சிருக்கறதா சொன்னாரு. ஏகாந்த்தோட கல்யாணத்துக்கு முன்னால. நான்தான் கல்யாண வேலையா இருக்காரே, கல்யாணம் முடியட்டும்னு காத்திருந்தேன்.”

“வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளைன்னா ஏம்மா இப்படிப் பறக்கறீங்க? எனக்கெல்லாம் வெளிநாட்டுக்குப் போய் வாழறது சுத்தமா பிடிக்காது. லண்டன், அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா இப்படி உலக நாடுகள்ல்ல போய் ஜாலியா வாழலாம்னு நம்ம நாட்டுப் பொண்ணுக போயிடறாங்க. அங்க போய் புருஷனுக்குச் சமைச்சுப் போடற சம்பளம் இல்லாத வேலைக்காரியா இருக்கணும்... புருஷன் கூடப் படுத்துக்கிட்டு, அவனோட வாரிசுகளைப் பெத்து வளர்க்கணும். அவனோட வீட்ல இருக்கற பாத்திரங்களோட பாத்திரமா பொண்ணுங்களும் உழைச்சு ஓடாத் தேயணும். இங்க சமைச்சுப் போட்ட பாத்திரங்களைக் கழுவுறதுக்கு வேலைக்காரி. குளிக்கும்போது கழற்றிப் போடற துணிகளையும் அவளே துவைச்சுப் போடறா. துவைச்சுக் காயப் போட்ட துணிகளையும் சாயங்காலம் அவளே எடுத்து அயர்ன் பண்ணி வைக்கறா அல்லது மடிச்சு வைச்சுடறா. வசதியானவங்க வீட்ல சமையலுக்கு ஆள் இருந்தா உட்கார்ந்த இடத்துக்குச் சாப்பாடு, காபி, டிபன் வந்து சேர்ந்துடுது. இதையெல்லாம் விட்டுட்டு வெளிநாட்டுக்குப் போய் ஆபீஸ் வேலைக்குப் போய்க்கிட்டு வீட்டு வேலையும் பார்த்துக்கிட்டு... அது என்ன வாழ்க்கை?!... அது மட்டுமில்லம்மா. நான் இன்னும் கல்யாணம் பண்ணிக்கற மனப்பக்குவத்துக்கு வரலை. அதனால வரன் பார்க்கறதை நிறுத்திக்கோங்க. எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைங்கன்னு நான் சொல்லும்போது மாப்பிள்ளை பார்த்தா போதும்.”

“போதுண்டியம்மா. போதும். கொஞ்சம் வாயை மூடிக்கறியா, திறந்த வாய் மூடாம இதென்ன இப்படி ஒரு பேச்சு?! பெரியவங்க பார்த்து எது செஞ்சாலும் நம்ப நல்லதுக்குத்தான் செய்வாங்கங்கற நம்பிக்கை வேணும். இதுதான் காலகாலமா நம்ப தமிழ்ப் பொண்ணுங்களோட பண்பாடு.”

“அதெல்லாம் அந்த காலம்மா. இப்ப எங்களுக்கே எது நல்லது எது கெட்டதுன்னு புரிஞ்சுக்கற மனப் பக்குவம் வந்தாச்சு.”

“என்னத்தை வந்துச்சு? இப்படி விதண்டாவாதமா பேசிக்கிட்டிருக்கறதுதான் வந்திருக்கு. ‘அப்பா இல்லாத பொண்ணாச்சே’ன்னு செல்லம் குடுத்து வளர்த்தது தப்பாப் போச்சு. ரொம்ப வாய் பேசற.”

“பேசறதுக்குத்தான்ம்மா வாய்...” சிரித்தபடி அகல்யாவின் கன்னத்தைப் பிடித்துத் திருகினாள் வருணா.

“பேசறதையெல்லாம் பேசித் தீர்த்துட்டு, இப்ப வந்து சிரிச்சு மழுப்பி... சமாளிச்சிடுவியே...”

“உங்களைச் சமாளிக்கறது ரொம்ப ஈஸிம்மா. பாசம்ங்கற கயித்தை வச்சு உங்களைக் கட்டிப் போட்டுடலாமே!”

“சும்மா கயிறு திரிக்காத. நான் பாசம் உள்ளவதான். ஆனா பாசத்தை வச்சு என்னைப் பலவீனப்படுத்திடலாம்னு மட்டும் நினைச்சுடாத. நல்ல விஷயத்துல, நான் நின்னா நின்னதுதான். என்னை மீறி எதையாவது ஏடாகூடமா செய்றதுக்கு என்னோட பாசத்தைப் பணயம் வச்சுடலாம்னு கனவு காணாதடி மகளே...” அகல்யாவும், வருணாவைப் போலவே, சிரித்துப் பேசிக் காட்டினாள்.

“அடடே... அப்படியே நான் பேசற மாதிரியே பேசறீங்களேம்மா. சூப்பர்ம்மா! கொஞ்சம் விட்டா சினிமா நடிகர், நடிகைகள் மாதிரி மிமிக்ரி எல்லாம் பண்ணுவீங்க போலிருக்கே!”