Lekha Books

அரவிந்த்திடம் பேசிக் கொண்டே அந்தப் பேப்பரில் இருந்த எழுத்துக்களை நோட்டம் விட்டான். அது ஒரு கடிதம் என்பதைப் புரிந்து கொண்டான். ஆகவே கீழே கையெழுத்துப் போடும் பகுதியைப் பார்த்தான். பார்த்ததும் அவனது போலீஸ் மூளை அதை எடுத்துக் கொள்ளத் தூண்டியது.

‘என்ன செய்யலாம்’ என்று யோசித்தவனுக்குச் சாதகமாக, ஒரு சிறு சம்பவம் நிகழ்ந்தது. அறைக் கதவைத் தட்டிவிட்டு உள்ளே நுழைந்த ஒரு ஊழியன், ப்ரிண்ட் செய்த ஒரு மெல்லிய அட்டையை அரவிந்த்திடம் காட்டுவதற்காக வந்தான். அது இரண்டு அடிக்கு இரண்டடி அகலத்தில் இருந்தது.

“ரொம்ப அவசரம் ஸார். நீங்க ஓ.கே. சொல்லிட்டிங்கன்னா மிஷினை ஓட்டிரலாம்.” கூறிவிட்டு வெளியேறினான். அவன் கொடுத்த அட்டையை அரவிந்த் வாங்கிப் பார்த்தான். அப்போது அவனது முகம் அந்த அட்டையால் மறைக்கப்பட்டிருந்தது. இதுதான் தருணம் என்று அந்த ரோஸ் நிற பேப்பரை எடுத்துத் தன் ஜீன்ஸ் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டான் கார்த்திக்.

“நீங்க பிஸியாயிட்டீங்க அரவிந்த், உங்க வேலையைக் கவனிங்க. நான் கிளம்பறேன். தாங்க்ஸ் ஃபார் யுவர் இன்ஃபர்மேஷன்!” கூறிய கார்த்திக் அரவிந்த்திடம் விடை பெற்று வெளியேறினான். வெளியேறிய கார்த்திக், தன் பைக்கில் ஏறும் முன்பு, அரவிந்த்தின் டேபிள் மீதிருந்த ரோஸ் நிற பேப்பரை ஜீன்ஸ் பாக்கெட்டில் இருந்து எடுத்தான். பிரித்தான். படித்தான்.

அது அரவிந்த்திற்கு மிருதுளா எழுதிய காதல் கடிதம்.

24

மிருதுளா அடைபட்டுக் கிடந்த அறை, திறக்கும் ஓசை கேட்டது.

‘லன்ச் டைம் கூட இல்லையே...’ அங்கிருந்த பெரிய சுவர்க் கடிகாரத்தில் மணி பார்த்த மிருதுளா, யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுதே, உள்ளே நுழைந்தவனைப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டாள். வந்தவன். அவளது கை, கால் கட்டுகளையும், வாய்க் கட்டையும் அவிழ்த்துவிட்டான்.

“நீ... நீ... நீயா...?”

மிருதுளா கேட்டதும் மென்மையாகப் புன்னகைத்தான் அரவிந்த். தன்னைக் காப்பாற்றத்தான் அரவிந்த் வந்திருப்பதாக நினைத்தாள் மிருதுளா. அவளுடைய தவறான கணிப்பை மிகச் சரியாகப் புரிந்து கொண்ட அரவிந்த் இப்போது விஷமமாகச் சிரித்தான்.

“நானேதான் என் இனிய பெண்ணே... உன்னை இங்க அடைச்சு வச்சது நான்தான். வேற யாராவதா இருந்தா இத்தனை சொகுசா ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் வசதிகள் செஞ்சு குடுத்திருப்பாங்களா?”

“என்ன உளர்ற? என்னைக் கண்டுபிடிச்சுக் காப்பாத்த வந்திருக்கன்னு நினைச்சேன்...?!”

“தப்பும்மா செல்லம் தப்பு. உன்னை இங்கே கொண்டு வந்து அடைச்சு வச்சிருக்கறதே நான்தான்...”

“நீயா அரவிந்த் இப்படிப் பண்ணியிருக்க? என்னால நம்பவே முடியல...”

“நீ நம்பினாலும் நம்பாட்டாலும் அதுதான் உண்மை...”

“ச்சீ... உன்னை நல்லவன்னு நினைச்சுட்டிருந்தேனே?”

“நீ... எனக்குக் கிடைக்கற வரைக்கும் வல்லவனா போராடுவேன். கிடைச்சதுக்கப்புறம்... நல்லவனா மாறிடுவேன்... நீ என் தேவதை! அதனாலதான் உனக்கு இவ்வளவு செளகர்யமான ஏற்பாடுகள்... உன்னை அடைஞ்சே தீரணும்னு ஆசைப்பட்டு இந்த அறைக்குள்ள அடைச்சு வச்சிருக்கேன்.”

“உன்னை ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டுன்னு நம்பினேனே...”

“தப்பும்மா, தப்பு. இவ்வளவு ஆசையா பேசறேன்...” அரவிந்த் தன் கைகளை அகலமாக விரித்துக் காண்பித்தான்.

“நான் இன்னொருத்தரோட மனைவின்னு தெரியாதா உனக்கு?”

“தப்பும்மா தப்பு. நீ இன்னொருத்தரோட மனைவி இல்ல. என்னோட வருங்கால மனைவி...”

“ச்... சீ... ‘தப்பு’... ‘தப்பு’ன்னு சொல்லிக்கிட்டு தப்பாவே பேசறியே! வெட்கமா இல்ல?...”

“வெட்கம், மானம், கெளரவம் எல்லாத்தையும் விட்டுத்தானே உன்னைக் கடத்திக் கொண்டு வந்து வச்சிருக்கேன்!...”

“கடத்தினேன் கடத்தினேங்கறியே?... நீ எப்படி என்னைக் கடத்தியிருக்க முடியும்?”

“கடத்தினது வேற ஆள். அது யாருங்கறது பரம ரகசியம்... உன்னைக் கொண்டு வந்து இங்கே... இப்படிப்பட்ட ராயல் வசதிகளோட தங்க வச்சிருக்கறது நான்...”

“என்னோட கை, கால், வாயையெல்லாம் கட்டிப் போட்டு, ஜெயில்ல மாதிரி அடைச்சு வச்சிருக்கறதுக்குப் பேர் ராயல் லைஃபா?...”

“மிருதுளா... நீ மட்டும் ‘சரி’-ன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லு... இந்த அரவிந்த் கூட உன்னோட மறு கல்யாணம் ‘ஜர்ம்’ ‘ஜாம்’னு நடக்கும். உன்னை மகாராணி மாதிரி வாழ வைப்பேன். என்னோட உள்ளங்கைகள்ல உன்னோட பாதங்களைத் தாங்குவேன். உன்னைப் பார்த்த முதல் பார்வையிலேயே என் கண் வழியா நீ என்னோட இதயத்துல நுழைஞ்சுட்ட... இந்த அறையில அடைச்சு வச்சா... என்னோட இதயச் சிறைக்குள்ள வந்துடுவேன்னுதான் இதையெல்லாம் செஞ்சேன்.... நீ எனக்கு வேணும்...”

“முட்டாள்தனமாப் பேசாத. ஒரு பொண்ணை இப்படியெல்லாம் மிரட்டி உருட்டி அடைய முடியாது. அதிலயும் நான் கல்யாணமான பொண்ணு. இன்னொருவரோட சொத்து....”

“எனக்கிறக்கற ஏராளமான சொத்துக்களுக்கெல்லாம் மேலா உன்னை ஒரு பெரிய சொத்தா நான் மதிக்கறேன்.”

“ஒரு நல்ல நண்பனாத்தானே நீ பழகினே...?”

“அதெல்லாம் வெறும் நாடகம். ‘ப்ராஜக்ட் வர்க் கேம்ப்’க்காக இந்த ஊருக்கு நீ வந்தப்ப... உன்கிட்ட என்னோட காதலைச் சொன்னப்ப.... நீ அதை ஏத்துக்கலை. நட்பு ரீதியா மட்டும் பழகுவோம்னு சொல்லிட்ட. நீ மறுத்துப் பேசினதை சீரியஸா எடுத்துக்காத மாதிரி நானும் நடிச்சேன். எப்படியாவது உன்னை அடையணும்ன்னு துடிச்சேன். சென்னைக்கு வரணும்... உன்னைப் பார்க்கணும், பேசணும்ன்னு என்னென்னவோ திட்டம் போட்டு வச்சிருந்தேன். என்னோட துரதிர்ஷ்டம்... ப்ரிண்டிங் ப்ரஸ் சம்பந்தமா வெளிநாட்டு ட்ரிப் போக வேண்டிய அவசியமாயிடுச்சு. அம்மாவுக்கு வேற நெஞ்சு வலி வந்து அவங்களைக் கவனிக்கறதுல... எங்கயும் நகர முடியாத சூழ்நிலையாயிடுச்சு. இதுக்குள்ள நீ அந்த ஏகாந்த்தைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட. உன்னைப் பார்த்த நாள்ல இருந்து உன்னோட அழகான முகத்தையே நினைச்சுக்கிட்டிருந்தேன். உன் ஞாபகமாகவே இருந்தேன். உன்னைப் பார்த்த நிமிஷத்துலயிருந்து எனக்குள்ள ஒரு வெறி உருவாயிடுச்சு. ‘நீ எனக்கு வேணும்’, ‘நீ எனக்கு வேணும்’ங்கற எண்ணத்துலதான் என்னோட இதயம் துடிக்குது. எங்க அம்மாவுக்கு வாழ்நாட்கள் ரொம்ப கம்மின்னு டாக்டர் சொல்லிட்டாங்க. அதனால என்னோட கல்யாணத்துக்கு வீட்ல அவசரப்படுத்தறாங்க. ஒரு மாசம் டைம் குடுத்திருக்கார் எங்க அப்பா. ஒண்ணு... அவர் பார்த்துச் சொல்ற பொண்ணை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும். அல்லது நான் எந்தப் பொண்ணை விரும்பினாலும் அவளைக் கல்யாண பண்ணி வைக்கவும் தயாரா இருக்கறதா சொன்னார். அவர் குடுத்திருக்கற காலக்கெடு முடியறதுக்குள்ள உன்னைத் தயார் பண்ணணுமே. அதுக்காகத்தான் இந்த ஏற்பாடு...”

“என்னமோ பெரிசா... பெண் பார்க்கும் படலத்துக்கு முறைப்படி ஏற்பாடு பண்ணின மாதிரி பேசற? இதுக்குப் பேர் ஏற்பாடு இல்ல. கடத்தல். ‘கிட்நாப்பிங்...’”