Lekha Books

25

“என்னப்பா ஏகாந்த்... இப்படி ஆயிடுச்சு? மிருதுளா காணாமல் போன விஷயத்தை மூடி மறைக்க முடியல. என்னதான் ஊர்ல இருந்து வந்த உறவுக்காரங்கள்லாம் கல்யாணத்தன்னிக்கே கிளம்பிட்டாங்கன்னாலும் உள்ளூர்ல இருக்கற சொந்தக்காரங்க, விஷயத்தைக் கிசுகிசுக்காம இருப்பாங்களா? அப்படியே கொஞ்சம் கொஞ்சமா பரவிடுச்சு. குடும்ப கெளரவம் காத்துல பறக்குது ஏகாந்த்... அவமானமா இருக்கு. இதுவரைக்கும் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு நம்ப குடும்பத்துல யாருமே, எதுக்குமே போகலே. இந்தச் சம்பவத்தால போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல கால் வச்சாச்சு...” பெருமூச்சு விட்டார் கோபால்.

“மருமக இந்த வீட்ல வலது கால் எடுத்து வைப்பாள்ன்னு ஆசையா காத்துக்கிட்டிருந்தேன். இப்படி ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையாயிடுச்சு...” தன் வேதனையைச் சீதாவும் ஏகாந்த்திடம் பகிர்ந்து கொண்டாள்.

“எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலம்மா.”

“எனக்குப் புரியுது, ஏகாந்த்... பண்பான பொண்ணுன்னு நாம்ப ஏமாந்துட்டோம்னு நல்லாவே புரியுது...”

“அப்படில்லாம் சொல்லாதீங்கம்மா. உண்மையிலேயே மிருதுளா நல்ல பண்பான பொண்ணுதான்...”

“ஒருநாள் பழகினதுல நீ என்னத்தப்பா அவளைப் பத்தி தெரிஞ்சுட்ட, பொண்ணை அப்படி வளர்த்திருக்கேன்... இப்படி வளர்த்திருக்கேன்னு அவங்கப்பா அளந்து விட்டதை நாமளும் நம்பிட்டோம். மகனுக்குக் கல்யாணம் ஆச்சா, மருமக வீட்டுக்கு வந்தாளா, வீடு கலகலப்பா இருந்துச்சான்னு இல்லாம அவளைக் காணோம், போலீஸ், புகார்ன்னு இப்படி ஆயிடுச்சே...”

இடைமறித்துப் பேசினார் கோபால்.

“என்ன சீதா நீ... பாவம், ஏகாந்த்... புதுசா கல்யாணமான பையன். முகத்துல அந்தக் களையே இல்லாம கவலைப்பட்டுப் போய் இருக்கான். அவனுக்கு ஆறுதலாப் பேசாம... ஏதேதோ பேசி அவனைக் கஷ்டப்படுத்தறியே...”

“நான் பேசறதுதாங்க உங்களுக்குப் பெரிசா தெரியும். அந்தப் பொண்ணு அம்மா இல்லாம வளர்ந்த பெண்ணு, யோசிச்சு முடிவெடுப்போம்னு சொன்னப்ப, நீங்களும், ஏகாந்த்தும் உடனே பேசி முடிச்சுடலாம்... பேசி முடிச்சுடலாம்னு அவசரப்பட்டீங்க. பதறாத காரியம் சிதறாதுன்னு பெரியவங்க சொன்னது சரியாத்தானே இருக்கு?”

சீதா பேசுவதைக் கேட்ட ஏகாந்த்திற்கு மன வேதனை அதிகமாகியது. சீதாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான்.

“அம்மா... ப்ளீஸ்... மிருதுளா உடனே கிடைச்சுடமாட்டாளான்னு நான் தவிச்சுக்கிட்டிருக்கேன்...”

“சரிப்பா. என்னமோ... என்னோட ஆதங்கத்துல பேசிட்டேன். கல்யாணமான புது மாப்பிள்ளை நீ... இப்படித் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக்கிட்டு இருக்கறதைப் பார்க்க பெத்தவ எனக்கு வேதனையாத்தானே இருக்கு. சரி... சரி... ரெண்டு பேரும் சாப்பிட வாங்க. சாப்பிடாம இருந்துட்டா மட்டுமே மிருதுளா கிடைச்சுடப் போறாளா என்ன? நானும் வேண்டாத தெய்வமில்ல. அவ சீக்கிரம் கிடைக்கணும், குடும்ப நிலைமை சீராகணும்னு... மனசுல பாரத்தை வச்சுக்கிட்டு வயிற்றைக் காலியா வச்சிருக்க ஏகாந்த்... வா... நீங்களும் வாங்கங்க...” இருவரையும் வற்புறுத்திச் சாப்பிட அழைத்துச் சென்றாள் சீதா.

அப்போது ஏகாந்த்தின் மொபைல் ஒலித்தது. ஸெல்போனை எடுத்துக் காதில் வைத்துக் கொண்டான்.

“இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரா? வணக்கம் ஸார்...” பேச ஆரம்பித்த ஏகாந்த், இன்ஸ்பெக்டர் கூறிய அதிர்ச்சித் தகவலுக்கு உள்ளம் அதிர்ந்தான்.

26

“என்னப்பா ஏகாந்த்... யார் ஃபோன்ல? என் உன் முகம் இப்படி மாறிடுச்சு...?” சீதா பதற்றத்துடன் கேட்டாள். மொபைல் ஃபோனில் வந்த தகவலுக்கு அதிர்ந்து போன ஏகாந்த் மிக மெல்லிய குரலில் பேசினான்.

“இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமார் பேசினார்மா... மிருதுளாவோட வயசையொத்த ஒரு பொண்ணோட பிணம் கிடைச்சிருக்காம். ரயில்ல அடிப்பட்டதுனால முகம் அடையாளம் கண்டு பிடிக்க முடியாத அளவுக்குச் சிதைஞ்சு போயிருக்காம்....” உடைந்த குரலில் பேசிய ஏகாந்த்தின் பய உணர்வும், பதற்றமும் கோபால் மற்றும் சீதாவைப் பற்றிக் கொண்டன.

“அம்மா... அது... மிருதுளாவா இருக்கக் கூடாதும்மா. அவ எதுக்கும்மா ரயில்ல போய் விழணும்? அவளா இருக்காதும்மா...”

அவனைப் பார்த்துப் பரிதாபப்பட்ட சீதா, அவனது தலையை வருடிக் கொடுத்தாள். கோபாலும் ஆறுதலாகப் பேசினார்.

“ரிலாக்ஸ், ஏகாந்த். ‘டெட் பாடி’ எங்க இருக்கிறதா இன்ஸ்பெக்டர் சொன்னார்?”

“ராயப்பேட்டை ஆஸ்பிட்டல்லப்பா... அடையாளம் கண்டுபிடிக்கறதுக்காக இன்பெக்டர் ப்ரேம்குமார் அங்க வரச் சொல்றாரு.”

“அப்ப... கிளம்பு. நம்பளால கண்டுபிடிக்க முடியுதான்னு பார்ப்போம்...”

“மாமாவையும் இன்ஸ்பெக்டர் வரச் சொல்லியிருக்காராம். மாமா நேரா அங்க வந்துடறதா சொன்னாரப்பா...”

“சரி... வா. நாம போகலாம்.”

“சரிப்பா.”

சாப்பிடாமல் கொள்ளாமல் அவர்கள் கிளம்பிச் செல்வதைக் கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சீதா.

27

ராயப்பேட்டை அரசு மருத்துவமனை. கீழ் மட்ட மக்கள் கவலை சூழ்ந்த முகங்களுடன் காணப்பட்டார்கள். மனிதாபிமானமிக்க நல்ல ஊழியர்கள் சிலர், நோயாளிகள் டாக்டரைப் பார்ப்பதற்காக உதவி செய்து கொண்டிருந்தனர்.

உட்கார்வதற்குக் கூடச் சிரமப்பட்ட நோயாளிகளில் சிலர் மருத்துவமனையின் வெராண்டாவில், தரை மீது சுருண்டு படுத்திருந்தனர். வெள்ளை உடை அணிந்த மருத்துவர்களும் நடமாடிக் கொண்டிருந்தனர்.

மருத்துவமனைக்குள் வந்திறங்கிய கோபாலும், ஏகாந்த்தும் மார்ச்சுவரி பகுதி எங்கிருக்கிறது என்று விசாரித்துக் கொண்டனர். மார்ச்சுவரி பகுதியில் இவர்களுக்காகக் காத்திருந்தார் ப்ரேம்குமார். அவருடன் மோகன்ராமும் நின்றிருந்தார். மோகன்ராமின் முகம் வெளிறிப்போய்க் காணப்பட்டது.

“வாங்க... போய்ப் பார்ப்போம்...” ப்ரேம்குமார் சென்னதும், மூவரும் அவரைப் பின் தொடர்ந்தனர்.

“இதோ... இதுதான் ‘ரெயில்வே ட்ராக்’ல கிடைச்ச டெட்பாடி.” வெள்ளைத் துணியால் மூடப்பட்டிருந்த துணியை நீக்கிவிட்டுக் காண்பித்தார் ப்ரேம்குமார். மூவருமே அந்தப் பிணத்தின் சிதைந்து போன முகத்தைப் பார்த்து, பார்க்கச் சகிக்காமல் திரும்பிக் கொண்டனர்.

ப்ரேம்குமார் கூறினார், “முக அடையாளம் தெரியலை.  பிணத்து மேல இருக்கற டிரஸ்ஸைப் பாருங்க. முழுசா இல்லாட்டாலும் கிழிஞ்சு, நைஞ்சு போன துணிப்பகுதியைக் கவனிங்க. கை, கால் விரல்களெல்லாம் ரொம்ப நாசமடையாம இருக்கு. அதையும் பாருங்க. உடுத்தி இருந்த துணி, சுரிதாரா, நைட்டியா, புடவையா என்னன்னே தெரியாத அளவுக்கு நைஞ்சு போயிருக்கு...”

மனதைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு மோகன்ராம் பார்த்தார். அவரைத் தொடர்ந்து ஏகாந்த்தும் பார்த்தான்.

பிணத்தின் கழுத்துப் பகுதியில் ரத்தக் கறையாய்ப் போன மஞ்சள் சரடு நைந்து போய்க் காணப்பட்டது. பிணத்தின் உயரம் மிருதுளாவின் உயரத்திற்குச் சரியாக இருந்தது. கைப் பருமன், விரல்கள் எல்லாமே மிருதுளாவுடையதைப் போலவே இருந்ததைப் பார்த்த மோகன்ராம் அலறினான்.

“ஐயோ... மிருதுளா... என் கண்ணே....” அழுதார். மோகன்ராம் அழுவதைப் பார்த்த ஏகாந்த்திற்கு, ‘இது மிருதுளாதானோ’ என்ற எண்ணம் தோன்றியது. கூடவே சோக உணர்வு தொற்றிக் கொண்டது.

‘அப்படின்னா... என்னோட... மிருதுளா... இது... இந்தப் பிணமா?... ஐயோ... என் மிருதுளா பிணமாகிப் போனாளா? இந்த உலகத்தை விட்டுப் போயிட்டாளா...’ பெண்பிள்ளை போலக் குலுங்கி அழுதான் ஏகாந்த்.