Lekha Books

நான் சென்னையில ஸ்கூலிங் பண்ணினதால வேற எதுவும் எனக்குத் தெரியாது.”

“உனக்கு எதுவுமே தெரியக் கூடாதுங்கறதுதானே உங்க அப்பாவோட குறிக்கோள்!”

“என்ன உளர்ற?”

“உளறல. உங்க அப்பா மறைச்சு வச்சிருக்கற உண்மைகளை உனக்கு வெட்ட வெளிச்சமாக்கணும்னு நினைக்கறேன். நீ நினைக்கற மாதிரி உன்னோட அத்தை விதுபாலா பானர்ஜி, எக்ஸ்கர்ஷன் போகும்போது மலைச்சரிவுல விழுந்து சாகலை. அவங்க போன வருஷம் வரைக்கும் உயிரோடதான் இருந்தாங்க. உயிரோடு வாழ்ந்தவங்களை இறந்து போயிட்டாங்கன்னு பொய் சொல்லியிருக்கார் உங்கப்பா. மனசுக்குப் பிடிச்ச எங்க அப்பாவைக் கதலிச்சுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு இருபது வருஷம் வாழ்ந்தாங்க...”

“அப்படின்னா... நீ... நீ... விதுபாலா அத்தையோட...”

“கரெக்ட். உன்னோட விதுபாலா அத்தை என்னோட அம்மா. நான் அவங்களுக்கு ஒரே பெண்ணு. என் பேரு சுமலதா. வேறு ஜாதியில பிறந்த எங்கப்பாவைக் காதலிச்சது குற்றம்ன்னு உங்க அப்பா, எங்க அம்மாவை வேரோட உறவறுத்து விட்டுட்டாரு. காதலுக்கு மறுப்புச் சொன்ன உங்கப்பாட்ட எங்கம்மா மன்னிப்புக் கேட்டபிறகும் மனசு மாறவே இல்ல. அதனால வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து எங்கப்பாவைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாங்க. வறுமையில கஷ்டப்பட்டாங்க. ஜாதியைத் தாண்டி, மதத்தைத் தாண்டி, அந்தஸ்தைத் தாண்டி, அன்பையும், அரவணைப்பையும் தாண்டி வந்து வாழ்ந்த அவங்களுக்கு அமைதி இல்ல. சந்தோஷம் இல்ல. வறுமையின் கொடுமையை அனுபவிச்சாலும் எங்கம்மா, எங்கப்பா ரெண்டு பேரும் உழைச்சுப் பிழைச்சாங்க. என்னையும் கஷ்டப்பட்டுப் படிக்க வச்சாங்க. கஷ்டப்பட்டாலும் எதிர் நீச்சல் போட்டு வாழ்ந்துக்கிட்டிருந்தப்ப... விதி எங்கமாவைப் பார்த்துக் குரூரமா சிரிச்சுது. ஆமா. எங்கப்பாவுக்குத் திடீர்னு கிட்னி ஃபெயிலியராயிடுச்சு. உயிருக்கே ஆபத்தான நிலையைக் கடந்து அவர் உயிர் வாழணும்ன்னா பெரிய ஆபரேஷன் பண்ணியாகணும்னும், அதுக்கு நிறையப் பணம் செலவாகுன்னும் டாக்டர்ஸ் சொல்லிட்டாங்க. எங்கப்பாவோட உயிரை மீட்கணும்ன்னு, இருபது வருஷத்துக்கப்புறம் உங்கப்பா வீட்டுக்குப் போய் அவரோட கால்ல விழுந்தாங்க எங்கம்மா தன் புருஷனோட உயிரைக் காப்பாத்தணும்னு தன்மானத்தை விட்டுக் கொடுத்துப் பிச்சை கேட்டாங்க.”

“கல் நெஞ்சுக்காரரான உங்கப்பாவோட மனசு இரங்கவே இல்ல. காலைப் பிடிச்சுக் கெஞ்சின எங்கம்மாவுக்குக் கையை விரிச்சுட்டாரு. தேவைக்கு மேல ஏகப்பட்ட பணமும் சொத்தும் இருந்த உங்கப்பாவுக்கு ஒரு உயிர் காக்கற தேவைக்குக் கூடப் பணம் குடுக்க மனசு வரலை. வைத்தியச் செலவுக்குப் பணம் இல்லாத ஒரே காரணத்துனால எங்கப்பாவோட மூச்சு நின்னுபோச்சு. காதலுக்காகவும், கணவனுக்காகவும் தன்னோட சுகத்தையெல்லாம் இழந்த எங்கம்மாவும் ஒரே மாசத்துல எங்கப்பாவைத் தேடி மேல போயிட்டாங்க... நான் இப்படி அநாதையா... அநாதரவா நிக்கறேன்னா... அதுக்குக் காரணம் உங்கப்பா. அவரோட ஜாதி வெறி... அந்தஸ்து மோகம். பணக்காரர்ங்கற திமிர். தப்பு செய்றவங்களுக்குக் ‘கடவுள் தண்டனை குடுப்பார்’... ‘கடவுள் தண்டனை குடுப்பார்’ன்னு எங்கம்மா சொல்லுவாங்க. ஆனா... உங்கப்பாவுக்கு நான் தண்டனை குடுக்கணும். அதுக்காக உங்கப்பாவையும், உன்னையும் நிழலா பின் தொடர்ந்தேன். உன்னை நான் கொலை செஞ்சு, அவர் உன்னை இழந்து தவிக்கறதைத் தூர நின்னு பார்த்து ரசிக்கணும். என் கையால உன்னைத் தண்டிக்கணும்....”

ஆத்திரமாகப் பேசிய சுமலதா, கையில் மறைத்து வைத்திருந்த கத்தியை எடுத்து அரவிந்த்தின் நெஞ்சில் குத்துவதற்காகக் கையை ஓங்கினாள். பயத்தில் அரவிந்த் கண்களை மூடிக்கொண்டான். ஓங்கிய சுமலதாவின் கையை ஒரு முரட்டுக் கரம் பிடித்துத் தடுத்து நிறுத்தியது. சுமலதாவின் கையிலிருந்த கத்தி நழுவிக் கீழே விழுந்தது. அடுத்த வினாடி தன் கையை வெடுக்கென்று உருவிக் கொண்ட சுமலதா அங்கிருந்து மின்னல் வேகத்தில் ஓட்டம் பிடித்தாள்.

சுமலதாவின் கத்திக்குத்திலிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிய நபரைப் பார்த்தான் அரவிந்த்.

“நீயா...” பயம் குறையாத குரலில் கேட்டான் அரவிந்த்.

“நானேதான்!” அழுத்தமாகப் பதில் கூறியவன் தொப்பி அணிந்தவன்!

“ஒரு கடத்தலுக்குக் குடுக்க வேண்டிய தொகையைக் குடுக்காம நாளைக் கடத்திக்கிட்டிருக்க. எனக்கு அவசரமா உடனே பணம் வேணும். அந்தப் பொண்ணோட கத்திக் குத்துலயிருந்து உன்னைக் காப்பாத்தினேனே... இப்பவாவது எனக்குத் தர வேண்டிய பணத்தைக் குடுத்துடு!” தொப்பி அணிந்தவன் கடுமையான தொனியில் கேட்டான்.

“இப்ப... என்கிட்ட அவ்வளவு பெரிய தொகை இல்ல. நாளைக்கு எ.ஜி.ரோட்ல, ‘பிங்க்’ பில்டிங் பக்கத்துல வந்து நில்லு. நான் அங்க வந்துடறேன். என் காரைப் பார்த்ததும் கிட்ட வந்துடு. பேசியபடி உனக்குப் பணம் குடுத்துடறேன்.”

“பேச்சு மாறாத. எனக்குப் பணம் ரொம்ப அவசரம். அவசியம். நாளைக்குதான் உனக்குக் கடைசி வார்னிங். நாளைக்குத் தரலைன்னா. நான் ரொம்ப பொல்லாதவனாயிடுவேன். ஜாக்கிரதை! இப்ப நீ போகலாம்.”

காரில் ஏறிக் கிளம்பினான் அரவிந்த்.

30

மிருதுளா அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த அறை. வழக்கம் போல் அவளுக்கு உணவு கொண்டு வந்த துர்க்கா, அறைக்குள் நுழைந்தாள். மிருதுளாவின் வாய்க்கட்டு, கை, கால் கட்டுக்களை அவிழ்த்தாள்.

அவளிடம் செய்கையால் தன்னைக் காப்பாற்றும்படி வேண்டினாள் மிருதுளா. மிருதுளா கேட்டது புரிந்து, இறுகிய முகத்துடன் தன் வேலைகளிலேயே கவனமாக இருந்தாள் துர்க்கா.

‘குளிக்கப்போ!’ என்று கன்னடத்தில் கூறிய அவள், மிருதுளாவிற்காக உடைகளை எடுக்கச் சென்றாள். எடுத்து வந்து மிருதுளாவிடம் கொடுத்தாள்.

‘இவ கிட்ட கெஞ்சறதும் ஒண்ணு. சுவர்ல முட்டிக்கறதும் ஒண்ணு.’ நினைத்தபடியே குளியலறையை நோக்கி நடந்தாள் மிருதுளா. அப்போது துர்க்காவின் ஜாக்கெட்டிற்குள் அவள் மறைத்து வைத்திருந்த அவளது மொபைல் ஒலித்தது. வழக்கமாய் அங்கே வரும் பொழுது மொபைல் போனை ‘ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ணிவிடுவாள். இரண்டாவது முறையாக அன்று அவளது ஸெல்போனை ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்ய மறந்துவிட்டாள். துர்க்காவிடம் மொபைல் இருப்பதை அறிந்து கொண்ட மிருதுளா, அது ஒலித்ததை அறியாதவள் போல் குளியலறைக்குச் சென்றாள்.

‘துர்க்கா பேசினால் தனக்குக் கேட்கட்டுமே,’ என்ற எண்ணத்தில் குளியலறைக் கதவை லேசாகத் திறந்து வைத்து, கதவருகே நின்று கொண்டாள். கூர்ந்து கேட்டாள்.

துர்க்காவின் மொபைலின் மறு முனையிலிருந்து உரத்த ஒரு குரல் கேட்டது. “அக்கா... போனை கட் பண்ணிடாதக்கா... அவசரமான விஷயம்...”

“ஆ... தமிழ்... தமிழ்... யாரோ துர்க்கா கிட்ட தமிழ் பேசறாங்க. அப்படின்னா... துர்க்கா... தமிழ்க்காரியா?...” துர்க்கா என்ன பேசப் போகிறாள் என்று மேலும் உன்னிப்பாகக் காது கொடுத்துக் கேட்டாள் மிருதுளா.

“என்னடா தம்பி... அப்படி என்ன தலை போற விஷயம்?