Lekha Books

இவர்கள் இருவரையும் சற்றுத் தள்ளி நின்று, மஃப்டியில் இருந்த இன்ஸ்பெக்டர் கார்த்திக் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தான். விடாமல் அரவிந்த்தைப் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த அவனது கண்களில், அரவிந்த்திடமிருந்து தொப்பி மனிதன் பணம் வாங்கிய காட்சி தென்பட்டது உஷாரானான். மெதுவாக நடந்து சென்று கொண்டிருந்த தொப்பி மனிதனைப் பின் தொடர்ந்து கார்த்திக்கும் நடந்தே சென்றான். அதே தெருவில் இருந்த வங்கிக் கட்டடத்திற்குள் நுழைந்தான் தொப்பி மனிதன்.

வங்கி மூலமாக, மிக விரைந்து பணப் பரிமாற்றம் செய்யும் வழி முறைகளைக் கடைப்பிடித்துப் பணத்தைச் செலுத்தினான். வெளியே வந்தான். நடந்தான். கார்த்திக்கும் அவனைப் பின் தொடர்ந்தான். தொப்பி மனிதன் ஒரு டெலிஃபோன் பூத்திற்குச் சென்று கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு யாரிடமோ பேசினான். வெளியே வந்தான். அவன் வெளியேறியதும் படு வேகமாக கார்த்திக் அந்த டெலிஃபோன் பூத்திற்குள் நுழைந்தான். ‘ரீ டயல்’ பட்டனை அழுத்தினான். மறுமுனையில் குரல் ஒலித்தது.

“யாருங்க? யார் வேணும் உங்களுக்கு?”

“இப்ப ஒருத்தர் பேசினாரே, அவர் யார் கூடப் பேசினார்?”

“நீங்க யாரு? அதெல்லாம் உங்களுக்கு எதுக்கு?”

தொப்பி மனிதனை விட்டுவிடக் கூடாது என்பதால் கண்ணாடி வழியே அவனைப் பார்த்தபடியே வேகமாகப் பேசினான் கார்த்திக். “நான் பெங்களூர் இன்ஸ்பெக்டர். அது எந்த ஊரு?”

“ஸ... ஸ... ஸாரி ஸார். இது சென்னைல இருக்கற பப்ளிக் பூத். இங்க யார் யாரோ வந்து பேசுவாங்க. போவாங்க. இப்ப இங்க பேசினது ஒரு பொண்ணு சார். முப்பது வயதுக்குள்ள இருக்கும். அடிக்கடி இங்க வந்து இன்கமிங் காலுக்காக வெயிட் பண்ணிப் பேசிட்டுப் போகுது சார். அதுக்காகக் கொஞ்சம் பணம் குடுக்கும். அதனால நானும் சம்மதிக்கறது வழக்கம் சார். மத்தப்படி அந்தப் பொண்ணைப் பத்தி எனக்கு எதுவும் தெரியாது ஸார்.”

“சரி... சரி...” அவசரமாகப் பேசிய கார்த்திக் பூத்திலிருந்து வெளியே வந்தான். தொப்பி மனிதன் ஒரு மருந்துக் கடையில் நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். அவன் என்ன செய்கிறான் என்று கண்காணித்தான். தொப்பிக்காரன் ஒரு மருந்துச் சீட்டைக் கொடுத்து மாத்திரைகள் வாங்கினான். அவற்றை ஜீன்ஸ் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டான்.

மருந்துக் கடை ஊழியரிடம் ஏதோ கேட்டான். அந்த நபர் ஒரு பேப்பர் மற்றும் பேனாவை அவனிடம் கொடத்தார். அவர் கொடுத்த பேப்பரில் நீண்ட நேரமாக ஊதோ எழுதினான் அவன். அதை மடித்து ஜீன்ஸின் இன்னொரு பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டான். மருந்துக் கடை ஊழியனிடம் பேனாவைக் கொடுத்துவிட்டு நடைபாதையில் இருந்த ஒரு சிறிய கோவில் முன் நின்று கை கூப்பிக் கண் மூடி வணங்கினான். மீண்டும் நடந்தான். திடீரென முன்பின் அறியாத ஒரு நபர் முரட்டுத் தனமாகத் தன்னைப் பிடிப்பதை உணர்ந்து திரும்பினான்.

36

இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரின் மொபைல் ஒலிக்க, பைக்கில் போய்க் கொண்டிருந்த ப்ரேம்குமார், பைக்கை ஓரமாக நிறுத்தினார். மொபைலை எடுத்துக் காதோடு சேர்த்தார். பேசினார்.

“ஹலோ...”

“சார்! நான் கார்த்திக். தொப்பி மனிதனுக்கு அரவிந்த் கட்டுக் கட்டா பணம் குடுத்ததைப் பார்த்தேன். அவனைப் பத்தித்தான் ஏகாந்த் சொல்லியிருப்பார்னு நினைக்கறேன். அவனைப் பின் தொடர்ந்து போய்ப் பிடிச்சுட்டேன். அவனை ஸ்டேஷனுக்குக் கூட்டிட்டு வந்து வச்சிருக்கேன் ஸார். மத்ததை அப்புறம் பேசறேன் ஸார்.”

“சரி, கார்த்திக். நீங்க அவனை விசாரியுங்க. அவனுக்கும் அரவிந்த்துக்கும் உள்ள தொடர்பு இந்த கேசுக்கு ஸ்ட்ராங்கான தகவல்களைத் தரும்னு நான் நம்பறேன்.”

“ஓ.கே.ஸார்.” பேசி முடித்த கார்த்திக், தொப்பி மனிதனிடம் திரும்பினான்.

“நீ யாரு? உனக்கும் அந்த அரவிந்த்துக்கும் என்ன தொடர்பு?”

“அ... அரவிந்த்தா? அப்படி யாரையும் எனக்குத் தெரியாது...”

“உன்னோட பொய்க் கதையெல்லாம் நம்பறதுக்கில்ல. நான் யார் தெரியுமா? இன்ஸ்பெக்டர்! நீயும் அந்த அரவிந்த்தும் பேசிக்கிட்டிருந்ததையும், அவன் உனக்குக் கட்டுக்கட்டா பணம் குடுத்ததையும் பார்த்துட்டுதான் உன்னைப் பின் தொடர்ந்தேன். சொல்லு... உனக்கும் அரவிந்த்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“கார்த்திக், தொப்பிக்காரனிடம் கேட்டு முடிப்பதற்குள், ஸ்டேஷன் ஃபோன் அலறியது. ரிஸீவரை எடுத்துப் பேசினான் கார்த்திக்.”

“ஹலோ... என்ன? ஸ்கூல்ல வெடிகுண்டா? இதோ... இப்பவே கிளம்பிப் போயிடறேன் ஸார். என்னோட ஸ்டேஷன்ல இருந்து ரொம்ப பக்கம் ஸார். இதோ... இப்பவே போயிடறேன் ஸார்...” பேசி முடித்த கார்த்திக் பரபரப்பானான்.

சில கான்ஸ்டபிள்களை அழைத்தான். அவர்களை ஜீப்பிற்குப் போகும்படி பணித்தான். வேறு ஒரு கான்ஸ்டபிளை அழைத்தான்.

“இவனை லாக்கப்ல போட்டு அடைச்சு வைங்க. பக்கத்துல ஸெயின்ட் தெரஸா ஸ்கூல்ல ‘வெடிகுண்டு’ வச்சிருக்கறதா போன் வந்துச்சாம். கமிஷனர் என்னை அங்க போகச் சொல்லியிருக்கார். இவனை உள்ள தள்ளுங்க. விசாரணையை வந்து வச்சுக்கலாம்.”

“ஓ.கே. ஸார்!” என்ற கான்ஸ்டபிள், தொப்பி மனிதனை லாக்கப்பிற்குள் தள்ளிக் கதவைப் பூட்டினான்.

கான்ஸ்டபிள்களுடன் கார்த்திக் ஜீப்பில் ஏறினான். ஸ்கூலை நோக்கி ஜீப் விரைந்தது. பறந்தது.

37

மிருதுளா காணாமல் போனது தொடர்பான அத்தனை தகவல்களையும் அஷோக்கிடம் மொபைல் ஃபோன் மூலம் பரிமாறிக் கொண்டான் ஏகாந்த்.

“நான் வேண்ணா லீவு போட்டுட்டு உன் கூட வந்து இருக்கட்டுமா, ஏகாந்த்?”

“சச்ச.... அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம், அஷோக். நீ எதுக்கு லீவு போட்டுக்கிட்டு? நான் ஓரளவு தைர்யமாத்தான் இருக்கேன். நீ வேணும்னு தேவைப்பட்டா கண்டிப்பா உன்னைக் கூப்பிடுவேன்.”

“இவ்வளவு உரிமையோட நீ என் கூடப் பழகறது எனக்கு சந்தோஷமா இருக்கு, அஷோக். நீ வேண்ணா பாரு. சீக்கிரமா மிருதுளா கிடைச்ச, அந்த சந்தோஷமான விஷயத்தை உன் வாயால நீ சொல்ல, நான் கேக்கப் போறேன்...”

“ஓ.கே. அஷோக் தேங்க்யூ.”

அஷோக்கிடம் பேசி முடித்தான் ஏகாந்த்.

ஸ்டவ்வில் சாம்பார் சாதத்திற்குத் தாளித்துக் கொண்டிருந்த அகல்யா, காபியைக் குடித்துக் கொண்டே ஏதோ யோசனையில் ஆழ்ந்து விட்ட வருணாவைக் கவனித்தாள்.

காய்கறிகளைக் கடாயில் கொட்டி விட்டு ஸ்டவ்வை ‘சிம்’மில் போட்டு விட்டு வருணாவின் அருகே வந்தாள் அகல்யா.

“என்னம்மா வருணா... கொஞ்ச நாளா எப்பப்பார்த்தாலும் ஏதோ யோசனையாகவே இருக்க? மாமா வீட்ல என்னடான்னா அந்த மிருதுளா விஷயம் ‘அப்படி இப்படி’ன்னு ஏதேதோ பேசிக்கிட்டு எப்ப போனாலும் கவலையாவே இருக்காங்க. அவங்களுக்கு ஆறுதல் சொல்றதுக்கு அங்கே போறதும் இங்கே வர்றதுமா நான் கிடந்து அல்லாடிட்டிருக்கேன்.