Lekha Books

நீ என்னடான்னா நல்ல வேலை கிடைச்சுட்ட சந்தோஷம் கூட இல்லாம எப்பவும் ஏதோ யோசனைக்குப் போயிடற. சரியா சாப்பிடறதில்ல. உன்னோட அலை அலையான முடி எப்படிக் கொட்ட ஆரம்பிச்சிடுச்சு பாரு. என்ன பிரச்னை உனக்கு? என்கிட்ட சொல்லு...”

“ஒண்ணுமில்லம்மா. புதுசா வேலைக்குப் போறதுனால கொஞ்சம் டென்ஷன். வேற ஒண்ணுமில்ல. அதோட, ஏகாந்த் மச்சான் இப்படிக் கல்யாணம் ஆன சூட்டோட போலீஸ் ஸ்டேஷன், கேசுன்னு அலையறாரேன்னு வருத்தமா இருக்கு....”

“போலீசுக்குக் கிடைச்ச பிணம்தான் மிருதுளா இல்லைன்னு ஏகாந்த் நம்பறானே! சீக்கிரமா மிருதுளாவை போலீஸ் கண்டு புடிச்சிடுவாங்க. அவ எங்கயாவது உயிரோட இருப்பா. அவளை மீட்டுடுவாங்க. நீ அதையே நெனச்சி கவலைப்படாதே. எழுந்திரு. போய்க் குளிச்சிட்டு ஆபீசுக்குக் கிளம்பு. உனக்கு லன்ச்சுக்கு சாம்பார் சாதம் தாளிச்சு, பொரிச்ச உருளைக்கிழங்கு பண்றேன். நீ போய் ரெடியாகு.”

“சரிம்மா.”

போலீஸிற்குக் கிடைத்த பிணம் மிருதுளா இல்லை என ஏகாந்த் நம்புவது அவளுக்குச் சற்று நிம்மதியாக இருந்தது. செய்து விட்ட தவறை நினைத்து வருந்திய அவளது மனம் திருந்தி இருந்தது. எழுந்து டவலை எடுத்துத் தோள் மீது போட்டுக் கொண்டாள். தலை முடியை உயர்த்திக் கொண்டு கிளிப்பை மாட்டிக் கொண்டாள். குளியலறைக்குள் சென்றாள்.

‘இன்னிக்கு ஏகாந்த் மச்சானைப் பார்த்துப் பேசி என் மனசில உள்ளதையெல்லாம் கொட்டி மன்னிப்புக் கேக்கணும். ஒத்தைக் கண்ணனோட மிரட்டலுக்கு மச்சான்ட்ட உதவி கேக்கணும். அவர் கோபப்பட்டாலும் பரவாயில்லைன்னு எல்லா விஷயத்தையும் அவர்ட்ட சொல்லிடணும்.’ முடிவு செய்த வருணா, குளித்து முடித்துத் தயாராகி, சாப்பிட்டபின் வாசலுக்கு வந்தாள்.

‘கும்பிடப் போன தெய்வம் குறுக்கே வந்தது போல’ எதிரே ஏகாந்த் வந்தான்.

வருணாவைப் பார்த்ததும் பாராதது போல, அகல்யாவிற்குக் குரல் கொடுத்தபடி உள்ளே சென்றான்.

“அத்தை... அத்தை...”

சமையலறைக்குள்ளிருந்து ஹாலுக்கு வந்தாள் அகல்யா.

“வாப்பா ஏகாந்த்... ஒரு பத்து நிமிஷம் வெயிட் பண்ணு. வருணாவுக்கு ‘லன்ச்’ எடுத்து ‘பேக்’ பண்ணிட்டு வந்துடறேன். ஏ வருணா... மச்சான் கூடப் பேசிக்கிட்டிரு. நான் காபி போட்டுக் கொண்டு வரேன்.”

“சரிம்மா,” என்ற வருணா அங்கிருந்த பத்திரிகை ஒன்றைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்த ஏகாந்த்தின் அருகே வந்தாள்.

“மச்சான்... ப்ளீஸ்... என் ரூமுக்கு வாங்களேன். உங்ககிட்ட முக்கியமான விஷயம் பேசணும். ப்ளீஸ்...”

கையிலிருந்த பத்திரிகையை வைத்துவிட்டு வருணாவைப் பின் தொடர்ந்தான் ஏகாந்த். வருணா அவளது அறைக்குச் சென்றாள். ஏகாந்த்தும் போனான்.

“மச்சான்... என் மேல கோபமா இருக்கீங்கன்னு தெரியும். ஏன் கோபமா இருக்கீங்கன்னும் தெரியும்...” என்று ஆரம்பித்து, ஏகாந்த்தை விரும்பியதிலிருந்து, எப்படியாவது ஏகாந்த்தை அடைய எண்ணித் திரிசூலியை நம்பியது, அதன் தொடர்பாக ஒற்றைக்கண் மனிதன் தன்னை ‘ப்ளாக் மெயில்’ பண்ணுவது உள்ளடக்கிய அத்தனை தகவல்களையும் சுருக்கமாகவும் அதே சமயம் புரியும்படியுமாகவும் எடுத்துக் கூறிய வருணா, பெருமூச்செறிந்தாள். மேலும் தொடர்ந்தாள்.

“என்னை மன்னிச்சுடுங்க மச்சான். சின்னப்பிள்ளைங்க பொம்மைக்கு ஆசைப்பட்டுச் சண்டை போட்டுக்கற மாதிரி நான் நடந்துக்கிட்டேன். நான் நினைச்சதைச் சாதிக்கணும்னு, ‘பில்லி’, ‘சூனியம்’, ‘வசியம்’ங்கற விளம்பரத்தைப் பார்த்து இப்படி ஒரு குறுக்கு வழியில முட்டாளதனமா இறங்கிட்டேன். பின் விளைவுகளைப் பத்தி கொஞ்சம் கூட நினைச்சுப் பார்க்காம ஏதோ வீர தீர சாகசம் செய்யறதா நினைச்சு, கேவலமான இந்த ‘வசியம்’ அது இதுங்கற ஏமாத்து வேலையில இறங்கிட்டேன். என்னை மன்னிச்சுடுங்க. நீங்க அன்னிக்கு ‘பஸ் ஸ்டேண்ட்’கிட்ட அந்த வயதான பொம்பளை கூட என்னைப் பார்த்தீங்களே, அவதான் திருசூலி. வசியம் பண்றதுல கெட்டிக்காரின்னு தன்னைப் பத்தி சொல்லி என்கிட்ட பணம் பறிச்சா. அவளோட ‘வசிய’ வேலையிலதான் மிருதுளாவுக்கு ஏதோ ஆயிடுச்சோன்னு பயமா இருக்கு...”

“சீச்சீ... படிச்ச பொண்ணா இருந்து இப்படி முட்டாள்தனமா இருக்கியே... அந்த திரிசூலிக்கும், மிருதுளா காணாம போனதுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை... உன்னோட புத்திசாலித்தனத்தை நல்ல வழியில் ஈடுபடுத்து...”

“சரி மச்சான்... இனிமேல் எந்தத் தப்பும் பண்ணமாட்டேன். எனக்கு நீங்க ஒரு உதவி செய்யணும். நேத்து அந்த ஒத்தைக் கண் மனுஷன் கூடப் பேசிக்கிட்டிருந்தப்ப நீங்க கூட பார்த்தீங்கள்ல? அவன்ட்ட இருந்து என்னைக் காப்பாத்துங்க. நான் செஞ்சதெல்லாம் தப்புன்னு உணர்ந்துட்டேன். அம்மாட்ட இதைப் பத்தி எதுவும் சொல்லிடாதீங்க. ப்ளீஸ்...” அழுதாள் வருணா.

“அழாத வருணா. அத்தை வந்துடப் போறாங்க. கண்ணைத் துடைச்சுக்க. உன் மேல நான் கொண்ட அன்பு ஒரு சகோதரத்துவத்துக்கு மேலான பாசம் கொண்டது. ஒரே வீட்ல ஒண்ணா... ஒரே குடும்பமா பல வருணமா வாழ்ந்தோம். என்னோட அத்தை பொண்ணான உன் மேல எனக்கு ஏற்பட்டது ரத்த பாசம்தான். அதைப் புரிஞ்சுக்க. உனக்குத் தேவையான உதவியெல்லாம் நான் செய்யத் தயாரா இருக்கேன். இப்ப... நான் கேக்கற கேள்விக்கெல்லாம் உண்மையான பதில் சொல்லணும். உன்னோட ‘ஷெல்ஃப்’ல மிருதுளாவோட சாயல்ல ஒரு பொம்மையும், எலுமிச்சம் பழமும் இருந்துச்சே... அது ஏது?”

“உங்க கல்யாணத்துக்கு உங்களுக்குக் குடுக்கணும்ன்னு அம்மா ஆசையா வாங்கிட்டு வந்தாங்க. அந்தப் பொம்மையோட முகம் மிருதுளாவோட சர்யல்ல இருக்குன்னு அம்மா வாங்கினாங்களாம். உங்களுக்காக அதை ‘கிஃப்ட் பேக்’ பண்ணச் சொன்னாங்க. அப்ப எனக்கு இருந்த பொறாமை உணர்வுலயும் வெறுப்பு உணர்வுலயும் அதை அப்படியே ‘ஷெல்ஃப்’ல போட்டு வச்சுட்டேன். அந்த எலும்மிச்சம்பழம் திரிசூரி குடுத்தது. மந்திரிச்சது... மாந்த்ரீகம்னு என்னை நம்ம வச்சுக் குடுத்தா... அது மட்டுமில்ல... உங்க கல்யாணத்தன்னிக்கு உங்களை ‘டிஸ்டர்ப்’ பண்ணணும்னு ‘வருவேன் நான் உனது மாளிகையின் வாசலுக்கே...’ங்கற பழைய சினிமா பாடலை ஒரு ஸி.டி. முழுசும் திரும்பத் திரும்ப ரெக்கார்ட் பண்ணி அதை ‘கிஃப்ட் பேக்’ பண்ணி உங்க பேர் எழுதி, மத்த கிஃப்ட்ஸ் கூட கலந்து வச்சுட்டேன்...”

“ஓ... அதனாலதான் அதில என் பேர் கூட எழுதாம விட்டுட்டியா?...”

“ஆமா மச்சான். இன்னொரு தப்பு பண்ணினேன். நீங்க இன்ஸ்பெக்டரைப் பார்க்க போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குள்ள போனப்ப, திறந்திருந்த உங்க கார் கண்ணாடியில ‘வருவேன் நான் உனது...’ பாடல் வரியைச் ‘சிகப்பு வேக்ஸ்’ வச்சு எழுதினது நான்தான். அதைப் பார்த்துட்டு நீங்க திரும்பவும் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போய், இன்ஸ்பெக்டரோட திரும்ப வர்றதுக்குள்ள, கண்ணாடியில எழுதினதை நானே அழிச்சுட்டேன்.