Lekha Books

அக்காவின் திருமணச் செலவு கையைக் கடித்த நிலையில் அவளது குழந்தையின் மருத்துவச் செலவு சேர்ந்துகொள்ள, நாங்கள் செய்வதறியாது திகைத்தோம். தவித்தோம். குழந்தையின் ஆபரேஷன் செலவிற்கு இரண்டு லட்ச ரூபாய் ஆகுமென்று மருத்துவர்கள் சொல்லிவிட்டார்கள். என் அக்காவோ, ‘என் குழந்தைக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் தற்கொலை செய்துகொள்வேன்!’ என்று கூறி அழுதாள்.

அதனால், பணக் கஷ்டம் போதாதென்று மனக் கஷ்டமும் வேறு சேர்ந்துவிட்டது. என்ன செய்வதென்று யோசித்தேன். பேப்பரில் விளம்பரம் கொடுத்தேன். மொபைல் எஸ்.எம்.எஸ். மூலமாகவும் தகவல் கொடுத்ததில் ஐம்பதாயிரம் மட்டுமே சேர்ந்தது. எனவே மீதித் தொகைக்கு யாரைக் கேட்பது என்ற பெரிய கேள்வி எழுந்து என்னைப் பயமுறுத்தியது.

என்னுடைய ஃப்ரெண்ட்ஸ் வட்டத்தில் மிருதுளா மட்டும்தான் பணக்கார வீட்டுப் பெண். அவளிடம் போயிக் கேட்கலாம்னு யோசித்தேன். அவளிடம் பணம் கேக்கறதுக்குத் தயக்கமாக இருந்தது. ஆனாலும் வேறு வழி இல்லாமல் அவளிடம் கேட்டேன். அவளுக்குத் கல்யாணம் நிச்சயமாகி, அந்தச் செலவு, கல்யாணச் செலவு என்று எக்கசக்கமாகப் பணச் செலவாகி விட்டது என்று கூறினாள். எனக்கு உதவி செய்ய முடியவில்லையே என்று மிகவும் வருத்தப்பட்டாள். அவளைச் சமாதானப் படுத்தி விட்டு வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்த எனக்குத் திடீரென்று அரவிந்த்தின் ஞாபகம் வந்தது. மிகப் பெரிய பணக்காரனான அரவிந்த்தை நேரில் சந்தித்துக் கேட்டால் என்ன என்று யோசித்தேன். உடனே கிளம்பிப் போனேன். அவனைப் பார்த்து, எங்கள் நிலைமையைப் பற்றிச் சொன்னேன்.

அவன் எனக்குப் பண உதவி செய்வதாகச் சம்மதித்தான். அதற்குப் பதிலாக என் ஃப்ரெண்ட் மிருதுளாவைக் கடத்திப் பெங்களூர்க்குக் கொண்டு வந்து ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று நிபந்தனை விதித்தான். முதலில் நான் மறுத்தேன். பின்னர் வேறு வழியே இல்லாத இக்கட்டான சூழ்நிலையில் அரவிந்த் விதித்த அந்த நிபந்தனைக்கு நான் இணங்கினேன்.

எனவே மிருதுளாவின் முதல் இரவு முடிந்து, விடிந்த பொழுதில் தோட்டத்திற்கு வந்த மிருதுளாவின் மூக்கருகே மயக்க மருந்து கலந்த கர்சீப்பை வைத்து அவள் மயங்கியதும் அரவிந்த் ஏற்பாடு செய்திருந்தவர்கள் மற்றும் டிரைவரின் உதவியால் அவன் குறிப்பிட்ட இடத்தில் மிருதுளாவை ஒப்படைத்தேன். அந்த இடம் பெங்களூரின் அவுட்டர் பகுதியிலுள்ள ஒரு ஒதுக்குப்புறமான இடம். அந்த இடத்திற்குப் பெயர் ‘எலஹங்கா’ என்பதாகும். ஏர்போர்ட்டைத் தாண்டியதும் எலஹங்கா ஏரியா வந்துவிடும். நீண்ட மயக்கத்தில் இருந்த மிருதுளாவிற்கு, நான் அங்கிருந்து கிளம்பும் வரை சுயநினைவு திரும்பவில்லை. அவளுக்கு மயக்கம் தெளிவதற்குள் நான் அங்கிருந்து கிளம்பிவிடத் திட்டமிட்டிருந்தேன். மிருதுளாவைக் கடத்திக் கொண்டு போய் அங்கே விட்ட பிறகு கூட அவன் எனக்குப் பணம் தரவில்லை. மிருதுளா, அரவிந்த்தைத் திருமணம் செய்து கொள்ளச் சம்மதிக்க வேண்டும் என்று மேலும் ஒரு ‘செக்’ வைத்தான். நான் இதை மறுத்துப் போராடிக் கொண்டிருந்தேன். அரவிந்தைப் பழிவாங்க எண்ணிய ஒரு பெண் அவனைக் கத்தியால் குத்த வந்தபோது அவனது உயிரைக் காப்பாற்றினேன். ஆகவே, மறுநாள் அவன் எனக்கு இரண்டு மடங்காகப் பணம் கொடுத்தான். பணத்தை என் அக்காவிற்கு பேங்க் மூலமாக அனுப்பி விட்டுத் தற்கொலை செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருந்தேன். அதற்குள் போலீஸ் என்னைப் பிடித்துவிட்டது. என் உயிர்ததோழி மிருதுளாவிற்குத் துரோகம் செய்துவிட்ட குற்ற உணர்வினால் வேதனைப்பட்ட நான் தற்கொலை முடிவு எடுத்தேன். என் அப்பாவின் மருந்துச் சீட்டை வைத்துத் தூக்க மாத்திரைகளை வாங்கினேன். லாக்கப்பில் வைத்து மாத்திரைகளை விழுங்கினேன். தொகை பெரியது என்பதால் மிருதுளாவாலும் எனக்கு உதவி செய்ய முடியாத நிலை. அரவிந்த் போன்ற பெரும் செல்வந்தர்கள் மட்டுமே உதவி செய்ய முடியும். ஆனால் அவனும் பண உதவிக்குப் பதிலாக மிருதுளாவிற்குத் துரோகம் செய்யும் வேலையைக் கொடுத்துவிட்டான். வேறு வழியே இல்லாத நான் அந்த துரோகத்தைச் செய்ய நேர்ந்தது மிகக் கொடுமையான விஷயமாகும். என்னை யாரும் அடையாளம் கண்டு பிடிக்கக் கூடாது என்பதால் ஆண்களைப் போல் ஜீன்ஸ், ஷர்ட் போட்டுக் கொண்டேன். என் தலைமுடியை ஆண்களின் ஸ்டைலில் வெட்டிக் கொண்டேன். தொப்பி அணிந்து கொண்டேன். ஒரு ஆணின் தோற்றம் போல் காட்சி அளிப்பதற்கு எனது உருவ அமைப்பும், குரலும் ஒத்துழைத்தது. ஆம்! என் பெயர் ரேகா. நான் மிருதுளாவின் உயிர்த்தோழி. பணம் கிடைத்த மறு நிமிடம் என் அக்காவின் குழந்தைக்கு ஆபரேஷனை ஆரம்பித்திருப்பார்கள். என் கடமை முடிந்தது. இதனால் எனக்கு மனநிறைவு என்றாலும் நட்பிற்கு நான் செய்த துரோகத்தால் மனமுறிவு ஏற்பட்டு, அதனால் உண்டாகும் மன உளைச்சலால் ஒவ்வொரு நிமிடமும் துடிக்கிறேன். எனவே விடை பெறுகிறேன்.

உண்மையுடன்

ரேகா.

கடிதத்தைப் படித்து முடித்தான் கார்த்திக். அவனுக்கு மிகவும் ஆச்சர்யமாக இருந்தது. உடனே இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாருக்கு டயல் செய்தான்.

“ஸார்... அரவிந்த் கிட்ட இருந்து ஒருத்தன் கட்டுக் கட்டா பணம் வாங்கிட்டுப் போனதாகவும் அவனைப் பிடிச்சு ஸ்டேஷன்ல வச்சிருக்கறதாகவும் சொன்னேன்ல ஸார். அது ஒரு பெண் ஸார். அந்தப் பொண்ணு லாக்கப்ல வச்சு தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டா.”

“என்ன?! அந்தக் குற்றவாளி ஒரு பெண்ணா? அவ தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டாளா?!”

“ஆமா ஸார். மிருதுளாவைக்  கடத்திக்கிட்டுப் போனது ஒரு பெண். மத்த விபரம் எல்லாம் ஜீப்ல போகும்போது சொல்றேன் ஸார். இப்ப நான் உடனே மிருதுளாவை மீட்கணும்.”

“ஓ.கே. கார்த்திக். யூ ப்ரொஸீட்.”

பேசி முடித்த கார்த்திக் சில கான்ஸ்டபிள்களுடன் ஜீப்பில் ஏறினான். ஜீப் விரைந்தது. மீண்டும் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாருடன் தொடர்பு கொண்டான். மறுமுனையில் இன்ஸ்பெக்டர் ப்ரேம்குமாரின் குரல் கேட்டது.

“சொல்லுங்க, கார்த்திக்.”

“மிருதுளாவைக் கடத்தினது ஒரு பெண்ணுன்னு சொன்னேன்ல ஸார். அவளை விசாரணை பண்ணலாம்னு இருந்தப்ப ஸெயின்ட் தெரஸா ஸ்கூல்ல வெடிகுண்டு வச்சுட்டாங்கன்னு போன் வந்ததா கமிஷனர் சொல்லி என்னை அந்த ஸ்கூலுக்குப் பாதுகாப்புக்காக அனுப்பி வச்சுட்டார். நான் போகும்போது அந்தப் பொண்ணை லாக்கப்ல அடைச்சு வைக்கச் சொல்லிட்டுப் போனேன். நான் கூல்ல இருந்து திரும்ப வர்றதுக்குள்ள அந்தப் பெண்ணு தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டா. அவளோட ஜீன்ஸ் பாக்கெட்ல லெட்டர் எழுதி வச்சிருந்தா. அந்த லெட்டர் மூலமாதான் மிருதுளாவைக் கடத்தினது எதுக்காக, யாருக்காக, எப்படிங்கற முழுத் தகவல்களும் தெரிஞ்சுது. மிருதுளாவைக் கடத்திக்கிட்டுப் போன பொண்ணு பேரு ரேகாவாம்.