Lekha Books

உங்களை ‘டிஸ்டர்ப்’ பண்ணணும்னு நான் செஞ்சதையெல்லாம் மனசுல வச்சுக்காதீங்க... இதைத் தவிர உங்களுக்கோ... மிருதுளாவுக்கோ... வேற எந்தக் கெடுதலும் செய்யல மச்சான்... என்னை நம்புங்க...”

“நம்பறேன் வருணா. செஞ்ச தப்பைத் தப்புன்னு உணர்ந்துட்ட... இனிமேல் நீயே நினைச்சாலும் கூட உன்னால எந்தத் தப்பும் பண்ண முடியாது. அனுபவங்கள்தானே மனுஷங்களுக்குப் பாடச் சொல்லிக் குடுக்குது, பக்குவப்படுத்துது? நடந்ததையெல்லாம் மறந்துடு. போனதெல்லாம் போகட்டும். அந்த ஒத்தைக் கண் மனுஷன் மிரட்டறதைப் பத்தி பயப்படாத. உன்னோட பேர் அடிபடாம, போலீஸ்ல சொல்லி அவனை இனி இந்த ஏரியா பக்கமே வராம நான் பார்த்துக்கறேன். உலகமே இன்ட்டர்நெட், ஸாட்டிலைட்ன்னு விஞ்ஞான ரீதியா முன்னேறிக்கிட்டிருக்கு. நீ என்னடான்னா... ஆஃப்டர் ஆல் ஒரு துண்டு விளம்பரத்தைப் பார்த்துட்டு வசியம்... அது... இதுன்னு திரிஞ்சிருக்கு. சிறுபிள்ளைத்தனமா பண்ணிட்ட. செஞ்சதைத் தப்புன்னு சீக்கிரமாவே புரிஞ்சுட்ட. உனக்கு எந்தப் பிரச்னையும் வராம நான் பார்த்துக்கறேன். உதவி செய்றேன். நல்ல பொண்ணா நடந்துக்க... புரியுதா?”

“சரி மச்சான்...” இதற்குள் அகல்யா அங்கே வந்தாள்.

“அடடே... வருணாவுக்கு ‘லன்ச்’ ரெடி பண்றதுல உனக்குக் காபி போட்டுக் கொண்டு வர மறந்துட்டேன். ஒரு நிமிஷத்துல போட்டு எடுத்துட்டு வந்துடறேன்.”

“வேணாம் அத்தை. வருணாகூடப் பேசிக்கிட்டிருந்தது... பாயசமே குடிச்சது மாதிரி இருக்கு...” சரித்தான் ஏகாந்த்.

“அப்பாடா... உன் முகத்துல சிரிப்பைப் பார்க்கவே சந்தோஷமா இருக்கு. பச்சை மிளகா மாதிரி ‘சுர்’ன்னு காரமாவும், காட்டமாவும் பேசற இவ கூடப் பேசியதைப் பாயசம் குடிச்ச மாதிரி இருக்குங்கற?!”

“இனிமேல் வருணா அப்படியெல்லாம் பேசமாட்டா...”

“என்னமோப்பா... இவதான் என் உலகம்னு வாழ்ந்துட்டேன். நீயும் உன்னோட பிரச்னைகள் முடிஞ்சு நல்லபடியா வாழணும். கடவுள்தான் கண் திறக்கணும்.”

“தேங்க்ஸ் அத்தை. நான் கிளம்பறேன்.”

ஏகாந்த் வெளியில் வந்து காரில் ஏறிக் கிளம்பினான்.

38

வெடிகுண்டு வைக்கப்பட்டிருப்பதாகக் கூறப்பட்ட ‘ஸெயின்ட் தெரஸா’ பள்ளிக் கூடத்திற்குத் தேவையான பாதுகாப்புகளை ஏற்பாடு செய்துவிட்டு அங்கேயே இருந்தான் கார்த்திக். வெகு நேரம் ஆகியும் எந்த அசம்பாவிதமும் நேரவில்லை. சந்தேகத்திற்குரிய நபர்களும் அங்கு தென்படவில்லை.

கமிஷனரின் ஆணைப்படி இரவு ஏழு மணி ஆனதும் பள்ளிக் கூடத்தில் ஒருவர் பாக்கி இல்லாமல் வெளியேற்றப்பட்டு, பள்ளிக் கூடம் பாதுகாப்பாக மூடிப்பட்டது. குழுமி இருந்த பாதுகாப்புக் குழு கான்ஸ்டபிள்கள் வெளியேறினர்.

கார்த்திக் ஜீப்பில் ஏறினான். அப்போது அவனது மொபைல் ஒலித்தது. எடுத்துப் பேசினான்.

மறுமுனையிலிருந்து வந்த செய்திக்குப் பரபரப்பானான். “என்ன?! லாக்கப்ல இருந்த அந்தத் தொப்பி மனுஷன் தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டானா?... இதோ... நான்... ஸ்டேஷனுக்குத்தான் வந்துக்கிட்டிருக்கேன்...”

ஜீப் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு விரைந்தது.

39

லாக்கப்பில் வாயில் ரத்தம் வழிந்தபடி இறந்து கிடந்தான் தோப்பி மனிதன். அவனுக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த மதிய உணவு ஈ மொய்த்தபடி இருந்தது.

‘மை காட்... இவனை வச்சுத்தானே இந்த கேஸை வேகமா நகர்த்தணும்னு ப்ளான் பண்ணி இருந்தேன்? சரி, இவனோட ஜீன்ஸ், ஷர்ட்ல ஏதாவது ‘அட்ரஸ் ப்ரூஃப்’ இருக்கான்னு பாருங்க. ஆம்புலன்சுக்கு போன் பண்ணுங்க...”

“ஓ. கே. ஸார்!” என்று கூறி, லாக்கப்பிற்குச் சென்ற கான்ஸ்டபிள், வேகமாகத் திரும்பி வந்தான்.

“ஸார்... அவனோட ஜீன்ஸ் பாக்கெட்ல இந்தப் பேப்பர் இருந்துச்சு ஸார்.” கான்ஸ்டபிள் ஒரு பேப்பரைக் கொடுத்தான். அதை வாங்கிப் பார்த்தான் கார்த்திக்.

அது டாக்டர்கள் எழுதிக் கொடுக்கும் மருந்துச் சீட்டு. அதில் ‘வெல்த் நர்ஸிங் ஹோம்’ என்ற மருத்துவ மனைவின் முகவரியும், டாக்டர் சுகுமார் என்ற பெயரும் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது. சில மருந்துகள் எழுதப்பட்டிருந்தன.

நோயாளியின் பெயர் வி.வினாயகம் என்றும் வயது ஐம்பத்தைந்து என்றும் எழுதியிருந்தது. நர்ஸிங் ஹோமின் முகவிரயைக் கவனித்தான் கார்த்திக். சென்னையிலிருந்தது அந்த நர்ஸிங் ஹோம். தனக்குத் தெரிந்த டாக்டர் ஒருவருக்கு போன் செய்தான்.

“டாக்டர்... ஒரு கேஸ் விஷயமான இன்வெஸ்டிகேஷன்ல ஒரு ப்ரிஸ்க்ரிப்ஷன் கிடைச்சிருக்கு, டாக்டர். அதைப் படிக்கறேன். அந்த மாத்திரைகளெல்லாம் எந்த வியாதிக்குக் குடுக்கறதுன்னு சொல்றீங்களா?...” கேட்ட கார்த்திக்கிற்கு உடனே பதிலளித்தார் அந்த டாக்டர்.

“முதல்ல எழுதி இருக்கறதா நீங்க சொல்ற மாத்திரைகள் உயர் ரத்த அழுத்த நோயளிகளுக்குக் குடுக்கக் கூடிய மாத்திரைகள். அடுத்ததா நீங்க சொன்ன மாத்திரைகள் வைட்டமின் மாத்திரைகள். கடைசியா நீங்க சொன்ன மாத்திரை தூக்க மாத்திரை. சில ரத்த அழுத்த நோயாளிகள் தூக்கம் வராம தவிப்பாங்க. அவங்களுக்காக டாக்டர்ஸ்... நாங்க... இந்த மாத்திரைகளைப் பரிந்துரைத்து எழுதிக் கொடுப்போம்.”

“ஓ.கே. டாக்டர். தேங்க் யூ...”

பேசி முடித்த கார்த்திக் சிந்தித்தான்.

‘அப்படின்னா இந்தத் தொப்பி மனிதன், அந்தத் தூக்க மாத்திரைகளை வாங்கத்தான் மருந்துக் கடைக்குப் போயிருக்கான். நான் அவனைப் பார்க்கறதுக்கு முன்னாலேயே தற்கொலை முடிவுக்கு வந்திருப்பானோ... அல்லது போலீஸ்ல மாட்டிக்கிட்டா தற்கொலை பண்ணிக்கணும்னு முன்கூட்டியே திட்டமிட்டு மாத்திரை வாங்கி வச்சிருப்பானோ? எப்படியோ... இவன்ட்ட எக்கசக்கமா தப்புகள் இருக்கு...’

அவனது சிந்தனையைக் கலைத்தான் கான்ஸ்டபிள்.

“தொப்பி மனுஷனோட இன்னொரு பாக்கெட்ல இந்த கவர் இருந்துச்சு ஸார்.” கான்ஸ்டபிள் கொடுத்த கவரைப் பார்த்தான் கார்த்திக்.

அந்தக் கவரினுள் நாலைந்து பேப்பர்களில் எழுதப்பட்டிருந்த ஒரு கடிதம் இருந்தது.

அழகான கையெழுத்தில் தமிழில் எழுதப்பட்டிருந்தது அந்தக் கடிதம். படிக்க ஆரம்பித்தான் கார்த்திக்.

போலீஸ் துறையினர்க்கு,

வணக்கம். என்னுடைய தற்கொலை முடிவிற்கு நான்தான் காரணம். வேறு யாரும் இல்ல. நான் எம்.ஏ.ஸோஷியாலஜி படித்திருக்கிறேன். எனது குடும்பம் மிகவும் ஏழ்மையான குடும்பம். என் அப்பா என்னைக் கஷ்டப்பட்டுப் படிக்க வைத்தார். எனக்கு ஒரு அக்கா. அவள் பெயர் புவனா. அவளுக்குத் திருமணமாகி இரண்டு வயதுக் குழந்தை இருக்கிறது. இந்நிலையில் அக்காவின் கணவர் திடீரென இறந்துவிட்டார். விதவையான என் அக்காவிற்குப் புகுந்த வீட்டில் யாரும் ஆதரவு அளிக்கவில்லை. எனவே நாங்கள்தான் அவளுக்கு, அவளது குழந்தைக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தோம். என் அக்காவிற்கு அவளது குழந்தைதான் உலகமாகவும், வாழ்க்கையாகவும் இருந்தது. குழந்தையின் முகம் பார்த்துத் தன் சோகம் மறந்திருந்த என் அக்காவின் வாழ்வில் விதி மீண்டும் விளையாடியது. குழந்தைக்கு இதயத்தில் ஓட்டை இருப்பதால் இதய ஆப்ரேஷன் பண்ண வேண்டுமென்று டாக்டர்ஸ் கூறிவிட்டனர். ஏற்கெனவே இரத்த அழுத்தத்தினால் இதயம் பாதிக்கப்பட்டுள்ள என் அப்பாவிற்கு அதிகமான மருத்துவச் செலவு.