Lekha Books

“நீ எப்படி வேண்ணாலும் சொல்லிக்கோ. எனக்கு அதைப் பத்தியெல்லாம் கவலை இல்லை...”

“உனக்குக் கவலை இல்லாம இருக்கலாம். ஆனா... எங்க வீட்லயும் ஏகாந்த்தோட வீட்லயும் எவ்வளவு கவலைப்படுவாங்க? கல்யாண மாலையில இருக்கற பூக்கள் கூட வாடியிருக்காது... என்னை இப்படிக் கொண்டு வந்து அடைச்சு வச்சிருக்க...”

“உன்னை அடையறதுக்காகத்தான் அடைச்சு வச்சிருக்கேன்...”

“அது நடக்காது.”

“நடக்கும். நடத்திக் காட்டுவேன்.”

அரவிந்த் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே, மிருதுளா அறையைச் சுற்றிலும் கண்களைச் சுழற்றினாள்.

அவளது பார்வை, கதவின் பக்கம் சென்றது.

இதைக் கவனித்த அரவிந்த் சிரித்தான்.

“என்ன பார்க்கற? தப்பிச்சுப் போறதுக்கு வழி பார்க்கறியா?”

.....

“கதவைச் சும்மாதான் சாத்தி வச்சிருக்கேன். ஆனா... என்னை மீறி நீ எங்கேயும் தப்பிச்சுப் போயிட முடியாது...”

“அரவிந்த்... ப்ளீஸ்... நான் சொல்றதைக் கேளு. நீ என்னை லவ் பண்றதா சொன்ன அந்த நிமிஷமே உன்னை நான் மறுத்துட்டேன். உனக்கு அப்படி ஒரு எண்ணம் வர்ற மாதிரி நான் நடந்துக்கவும் இல்ல. எல்லாமே மனம் விட்டுப் பேசின விஷயம்...”

“ஆமா. உன்னோட மனசை என்கிட்ட விட்டுட்டுப் போன விஷயம்...”

“மனம் விட்டுப் பேசி... முடிஞ்சு போன விஷயம்னு சொன்னேன்...”

“நோ... நோ... முடிஞ்சு போகல. இனிதான் எல்லாமே ஆரம்பம். அன்னிக்கு நீ சொன்னதை ஏத்துக்கிட்ட மாதிரி நடிச்சாலும் என்னோட உள் மனசுக்குள்ள நான் விதைச்சுக்கிட்ட காதல் விதை, முளைச்சு துளிர் விட்டு, செடியா பூத்துக் குலுங்குது. இனி அந்தப் பூ பூக்கற செடிக்கு ஒரு ஜோடி வேணும். அந்த ஜோடி நீயாகத்தான் இருக்கணும். நீ... நீ... மட்டும்தான் இருக்க முடியும்...”

“முடியாது... அரவிந்த், முடியாது. என்னோட கணவர் ஏகாந்த்தைப் பார்க்கற வரைக்கும் எனக்கு வேற யார் மேலயும் காதல் வரலை. காதல்ங்கறது உணர்வு பூர்வமானது. ஒருத்தரைப் பார்த்தது மனசு அசையணும். ‘ஜில்’லுன்னு இதயத்துக்குள்ள ஒரு நீர் வீழ்ச்சி பாயணும். ‘இவன்தான் இனி எனக்கு எல்லாமே’ங்கற சரணாகதி உணர்வு பொங்கணும். ஏகாந்த்தைப் பார்த்தப்ப, அவர் கூட பேசினப்ப, எனக்கு இந்த உணர்வெல்லாம் தானாவே உருவாச்சு. இப்படியெல்லாம் பயமுறுத்தி அந்த உணர்வை உருவாக்க முடியாது. ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடு. என்னை மறந்துடு. என்னை இங்கிருந்து போக விடு. என்னைக் காணோம்னு ஊர்ல எல்லாரும் தவிச்சிக்கிட்டிருப்பாங்க...”

“நானும்தான் தவிக்கிறேன் உன் மேல உள்ள ஆசையில...”

“ஆசைதான் அழிவுக்குக் காரணம். கல்யாணம் ஆன ஒரு பெண்ணை இப்படிக் கடத்திக்கிட்டு வந்து, அடைச்சு வச்சு ‘டார்ச்சர்’ பண்ணிக்கிட்டிருக்க. சட்டத்தை மீறி நீ செஞ்சுக்கிட்டிருக்கற இந்த அடாவடியான குற்றங்களுக்குத் தண்டனையா... நீ அழிஞ்சு போகப் போற. எத்தனை நாள் நீ என்னை அடைச்சு வச்சிருந்தாலும் உன்னோட ஆசை நிறைவேறாது. என்னை விட்டுடு...”

“சட்டத்தை மீறி உன்னை அடைய முடியாதுன்னுதான் உன்னைக் கெஞ்சிக்கிட்டிருக்கேன்... ப்ளீஸ் மிருதுளா. நீ எனக்கு வேணும்...”

“ச்சீ... அடுத்தவர் மனைவின்னு கூட யோசிக்காம இப்படிக் கேவலமா நடந்துக்கறியே... நீ யெல்லாம் ஒரு மனுஷனா?...”

“நீ என்னை எப்படி வேண்ணாலும் திட்டு. நீ திட்டறது கூட எனக்குச் சங்கீதம்தான். உன்னை அந்த அளவுக்கு நேசிக்கிறேன். ஒரு பிச்சைக்காரன் போல என்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன் மிருதுளா... நீ என் மனைவியா ஆகணும். என்னோட காதல் உண்மையான, தூய்மையான காதல். உடல் இச்சைக்குட்பட்ட காம வெறி இல்ல. நான் அப்படிப்பட்டவனா இருந்திருந்தா... இதோ இந்த வினாடியே என்னோட ஆசையைத் தீர்த்துக்க முடியும். நான் அப்படிப்பட்டவன் இல்ல. நீ என் மனைவியாகணும். அதுதான் என்னோட ஆசை...”

“வாயை மூடு. உன்னோட ஆசை தப்பானது. முறை இல்லாதது. என்னைப் போக விடு. கல்யாணம் முடிஞ்ச மறுநாள் காலையிலேயே என்னை எவன் மூலமோ கடத்தி இருக்க. யார் மூலமா, எப்படிக் கடத்தினேங்கறதெல்லாம் புரியாத புதிரா இருந்தாலும் அந்தப் புதிருக்கான விடையையெல்லாம் நான் உன்கிட்ட எதிர்பார்க்கல. எனக்கு இப்ப தேவை இங்கிருந்து விடுதலை. என்னைப் போகவிட்டா, உன்னைக் காட்டிக் குடுக்காம நான் பாட்டுக்குப் போய்க்கிட்டே இருப்பேன். என்னைப் போக விடு.”

“உன்னைப் போக விடறதுக்கா இவ்வளவு ரிஸ்க் எடுத்து உன்னை இங்கே கொண்டு வந்து அடைச்சு வச்சிருக்கேன்? உன்னோட மனசு மாறணும். நான் நினைச்சது நடக்கணும். அற்புதமான அழகான நீ... ஒரு அர்த்தமுள்ள கவிதை. என்னோட காதல் தேவதை நீ. ஒவ்வொரு நிமிஷமும் ஒவ்வொரு விநாடியும் நான் உன்னையேதான் நினைச்சுக்கிட்டிருக்கேன்...”

“ஐயோ...!” காதுகளை மூடிக் கொண்டாள் மிருதுளா.

“உன் கழுத்துல அந்த ஏகாந்த் தாலி கட்றதுக்கு முன்னாலயே உன்னைக் கடத்தியிருக்கணும். ஆனா... ‘மை பேட் லக்’... அதுக்குத் தகுந்த ஆள் எனக்குச் சரியான நேரத்துல கிடைக்கல. அதனாலதான் அந்த ஏகாந்த்தோட உனக்குக் கல்யாணம் நடந்துடுச்சு. அதனால என்ன? நீ... கைபட்ட ரோஜாவா இருந்தாலும் என் இதயம் தொட்ட ரோஜாவாச்சே. வேற எதைப் பத்தியும் நான் பொருட்படுத்தறதா இல்ல. என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் உன்னோட அந்தக் கல்யாணம், நான் கண்ட கெட்ட கனவு. எனக்குத் தேவை என்னோட உறவு. ‘மனைவி’ங்கற உரிமையுள்ள உறவு. ஒரு வாரம் டைம் தரேன். உன் மனசை மாத்திக்கோ.” உறுதியான குரலில் கூறிய அரவிந்த், கயிறை எடுத்தான். மறுபடியும் மிருதுளாவின் கை, கால்கள், வாயைக் கட்டினான்.

“உன்னோட பூப் போன்ற மேனியில இப்படியெல்லாம் கயிறு போட்டுக் கட்டறது எனக்கே கஷ்டமாத்தான் இருக்கு. என்ன பண்றது? வேற வழி இல்லாமத்தான் இப்படிப் பண்றேன்...”

மிருதுளாவைக் கட்டிப் போட்ட அரவிந்த், வெளியே சென்று அறையின் கதவைப் பூட்டினான். இரும்பாலான அந்தக் கதவு மிகமிக உறுதியாக இருந்தது. வெளியே வந்த அரவிந்த், ஒரு மீட்டர் தூரம் வரை நடந்தே வந்தான், கார் நிற்கும் இடத்திற்கு. மிருதுளாவை அடைத்து வைப்பதற்காக அந்த அளவுக்கு ரகசியமான இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தான்.

காரில் ஏற முற்பட்டவன், காருக்கு இடது புறமாக, காரையொட்டி முக்காடிட்ட ஓர் உருவம் நிற்வதைப் பார்த்தான். நெஞ்சிற்குள் ‘திக்’ என்ற உணர்வு பரவியது. அரவிந்த்தை காருக்குள் ஏற விடாமல் தடுத்தது அந்த உருவம்.