Lekha Books

“சரி... சரி. நேரமாச்சு. கிளம்பு. இந்தா பணம். எலக்ட்ரிக் பில் அங்க டேபிள் மேல இருக்கு. எடுத்துட்டுப் போய்க் கட்டிட்டு வா. பார்த்து நிதானமா போ. ஸ்கூட்டர்ல வேகமாப் போகாத.”

“சரிம்மா. நான் போயிட்டு வந்துடறேன்.” ஸ்கூட்டர் சாவியை எடுத்துக் கொண்டு, கட்டில் மீது கிடந்த துப்பட்டாவை எடுத்துக் கழுத்தில் மாலையாகப் போட்டுக் கொண்டபடி கிளம்பினாள் வருணா.

ஸ்கூட்டரின் முன் பக்கம் உள்ள கூடையில் தன் பர்ஸ், மொபைல் ஃபோன் ஆகியவற்றை வைத்தாள். ஸ்கூட்டரில் தானாக இயங்கும் இயக்கம் வேலை செய்யாததால், அவளது பாதம் கொடுத்த ஒரு உதையில் ஸ்கூட்டர் உயிர் பெற்றது. ஓட்டம் பிடித்தது.

தெரு முனை தாண்டி, திரிசூலியை முன்பு சந்தித்த அதே இடத்தில் மறுபடியும் ஸ்கூட்டர், தற்காலிகமாக உயிர் துடிப்பதை நிறுத்தியது. எரிச்சலுற்ற வருணா, மறுபடியும் ஸ்கூட்டரை உதைத்தாள். இரண்டு முறை உதை வாங்கியதும் வண்டியைச் செலுத்த முற்பட்டாள். யாரோ தன்னைக் கவனிப்பது போல உள்ளுணர்வு உந்த, பார்வையைச் சுற்றும் முற்றும் சுழலவிட்டாள். அவளுக்கு இடது புறமாக இருபது அடிகள் தூரத்தில் கறுப்பு லுங்கியும், காவி வண்ண ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்த ஒருவன் இவளையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கவனித்தாள். அந்த மனிதனின் கரிய முகம் நீண்ட காலத் தாடிக்கு நடுவே இருந்தது. தலைமுடியும் வெட்டப்படாமல் நீளமாகத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. இவளை உறுத்துப் பார்த்த அந்த மனிதனுக்கு ஒரு கண் மட்டுமே இருந்தது. மறு கண் அழுந்த மூடிக்கிடந்தது. அவன் ஒற்றைக் கண்ணால் இவளையே முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

21

ஸ்ப்லிட் ஏ.ஸி. இயங்கும் மிக மெல்லிய ஓசை. ஏறத்தாழ எண்ணூறு சதுர அடிப் பரப்பளவு உள்ள பெரிய படுக்கை அறை. நான்கு பேர் சேர்ந்தாற் போலப் படுத்துக் கொள்ளும் அளவு பரந்த கட்டில். அதன் மீது பஞ்சு மெத்தை. அதன் மீது மிக விலையுயர்ந்த காஷ்மீர் விரிப்பு. பட்டு உறைகள் போடப்பட்ட தலையணைகள். கட்டிலின் அருகே இருண்டு பக்கமும் அழகிய சிறு மேஜைகள், தலைப்பக்கம் இருந்த அந்த மேஜையில் ஒரு மேஜை மீது அழகான கண்ணாடி ஜாடியில் தண்ணீர். அதன் அருகே கண்ணாடி டம்ளர்கள், சைனா வேலைப்பாடு அமைந்த பூஜாடி ஆகியவை வைக்கப்பட்டிருந்தன. இன்னொரு மேஜை மீது ஆடம்பரமான இரவு விளக்கு வைக்கப்பட்டிருந்தது.

அறையின் ஓர் ஓரத்தில் புதிய ஃப்ரிட்ஜ், அதற்குள் பழங்கள், சாக்கலேட்கள் வகை வகையாக வைக்கப்பட்டிருந்தன. மற்றொரு பக்கம் பளிங்குக்கற்கள் பதிக்கப்பட்ட குளியலறை, ‘மேக்கப்’ போட்டுக் கொண்ட நடிகை போலப் பளபளவென மின்னியது. அங்கு பொருத்தப்பட்டிருந்த சாதனங்கள் அத்தனையும் விலை உயர்ந்தவையாக இருந்தன. வெள்ளை வெளேர் என்ற குளியல் தொட்டி சொகுசுக் குளியலுக்கு வரவேற்றது.

அறை முழுவதும் ‘ரூம் ஸ்ப்ரே’ தெளிக்கப்பட்டுக் ‘கும்’ என்று வாசனை மிக ரம்மியமாக இருந்தது. இத்தனைக்கும் நடுவே, வாய், கைகள், கால்கள் கட்டப்பட்ட நிலையில் மிருதுளா, கட்டிலின் மீது சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்தாள்.

அறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது. மாநிறமான நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி, ஆவி பறக்கும் உணவு வகைகளுடன் உள்ளே வந்தாள். அவளது காது மடல்களில் ஏகப்பட்ட வளையங்கள் அணிந்திருந்தாள். மூக்கில் ஓர் வளையம். பவளநிற மாலை அணிந்திருந்த அவள், புடவை கட்டியிருந்த விதம் வேறு விதமாக இருந்தது. முந்தானைப் பகுதியை உல்ட்டாவாகப் போட்டிருந்தாள். கைகளில் பாசி மணிகள் கோத்த வளையல்கள் நிறைய அணிந்திருந்தாள். அவள் கொண்டு வந்த இட்லி, சாம்பார், சட்னியை ஒரு ப்ளேட்டில் எடுத்த வைத்தாள். வைத்த பிறகு, மிருதுளாவின் அருகே வந்தாள். மிருதுளாவின் கை, கால்களின் கட்டை அவிழ்த்து விட்டாள். அதன் பின் வாயைக் கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்து விட்டாள்.

 “ம்... சாப்பிடு!” கன்னடத்தில் கூறினாள். இட்லிகள் இருந்த ப்ளேட்டை மிருதுளாவிடம் கொடுத்தாள். அவளது குரலில் கனிவும் இல்லை, கடுமையும் இல்லை. சாப்பிடும் மனநிலை இல்லாதபோது, முன்தின இரவு, கோபத்தில் காயப்போட்ட வயிறு, உணவை வேண்டியது. எனவே அந்தப் பெண் நீட்டிய ப்ளேட்டைக் கையில் வாங்கினாள்.

அந்தப் பெண்மணி விடியற்காலமே ஒரு முறை வந்து, மிருதுளா பல் துலக்கவும், காலைக் கடன்களை முடிப்பதற்கும் கட்டவிழ்த்துவிட்டு மறுபடியும் கட்டிப் போட்டுவிட்டுப் போயிருந்தாள். இட்லியைச் சாம்பார் தொட்டுச் சாப்பிட்டு முடித்தாள் மிருதுளா. உடனே அவளுக்குத் தண்ணீர் எடுத்துக் கொடுத்தாள் அந்தப் பெண்மணி. அதன்பின் ஃப்ளாஸ்க்கிலிருந்த காபியை ஊற்றிக் கொடுத்தாள்.

காபியை உறிஞ்சியபடி யோசித்தாள் மிருதுளா. ‘நேத்துல இருந்து இப்படித்தான் நடக்குது. சிறகை எடுத்துட்டு தங்கக் கூண்டிற்குள் அடைச்சு வச்சு, ஆப்பிள்களையும் வழங்கும் அந்த நபர் யார்? அது ஒருவர்தானா? இல்லை. ஒரு கூட்டமே சேர்ந்து என்னைக் கடத்தி வைச்சிருக்கா? இங்கயிருந்து எப்படித் தப்பிக்கறது?’

காபியைக் குடித்து முடித்ததும் காலி ‘கப்’பை அந்தப் பெண்மணி பெற்றுக் கொண்டாள்.

“குளிக்கறதானா போய்க் குளி.” கன்னட மொழியில் அவள் கூறியது புரியாவிட்டாலும் சைகை மொழியால் புரிந்து கொண்ட மிருதுளா, குளியலறைக்கு நடந்தாள். அந்த அறையிலிருந்த ஓர் மர பீரோவில் இருந்து அழகிய சுரிதார் ஸெட், உள்ளாடைகள் மற்றும் உடம்பு துடைக்கும் துண்டை எடுத்துக் கொடுத்தாள் அந்தப் பெண்மணி. அவற்றை வாங்கிக் கொண்டு குளியலறைக்குச் சென்று கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்ட மிருதுளா சுற்றிலும் நோட்டம் விட்டாள். ‘ம்... நேத்தும் பார்த்த அதே பாத்ரூம். இன்னிக்கு மட்டுமென்ன மாறியிருக்கவா போகுது? நான் எதுக்கு இப்படிப் பார்த்துக்கிட்டிருக்கேன்?’ யோசனைக்குத் தற்காலிகமாய்த் தடைவிதித்த மிருதுளா, இருபது நிமிடங்கள் ஷவருக்கு அடியில் நின்றாள்.

 ‘இது சென்னைதானா... வேறு ஸ்டேட்டா... இந்தம்மா என்னடான்னா கன்னடம் பேசுது. என்னைக் காணாம அப்பா, ஏகாந்த் எல்லாம் தவிச்சுக்கிட்டிருப்பாங்களே... இங்க இருந்து தப்பிச்சுப் போற மார்க்கம் என்ன? எதுவும் புரியல. ரெண்டு நாளா அடைச்சு வச்சிருக்காங்க. யாரும் வந்து எதுவும் பேசலியே... கல்யாணமான பொண்ணு, மறுநாள் காணோம்ன்னா... எல்லாரும் என்ன நினைச்சுக்கிட்டிருப்பாங்க? தந்திரமா இந்த ரூம்ல ஒரு போன் கூட இல்லாம விட்டிருக்காங்க. அப்பா அங்க அதிர்ச்சியாயிருப்பாரு. ஏகாந்த் என்னைப்பத்தி என்ன நினைச்சிருப்பாரு? நான் எப்படி இங்க வந்தேன்? ஒண்ணுமே புரியலியே...’ அவளது உடல் மீது விழுந்து உருண்ட தண்ணீருடன் சேர்ந்து அவளது நினைவலைகளும் உருண்டன.