Lekha Books

மகர மாத மூடுபனி மலைத்தொடர்களை மறைத்திருந்தது. எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. சூரியன் உதயமாகிவிட்டதா என்பது கூட தெரியவில்லை. குவார்ட்டர்ஸின் மேல்மாடியில் சூஸன் நின்றிருந்தாள். எல்லாவற்றையும் மூடிக் கொண்டிருந்த பனிப்படலம் உள்ளேயிருக்கும் கவலையைப் போல இருந்தது. முன்பு பனியைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது என்றால் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். இங்கு முதன்முதலாக வந்த காலத்தில். அப்போது குளிர்காலக் காலை வேளைகளில் இந்த மாடியில் பிரம்பு நாற்காலிகளை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு உட்காருவது உண்டு. அவளுடன் போபனும் இருப்பான். போபன் தாமஸ் என்ற அவளுடைய அன்புக் கணவன்... போபன் தாமஸ் என்ற எஞ்சினியர்.

மூவாயிரம் கிலோமீட்டர் தூரம் பயணம் செய்தபிறகு வண்டி நகரத்தின் புகைவண்டி நிலையத்தில் அதன் நீண்ட பயணத்தை முடித்தது. தான் அமர்ந்திருந்த இரண்டாம் வகுப்புப் பெட்டியை விட்டு கடைசியாக ப்ளாட்ஃபாரத்தில் இறங்கியது கண் பார்வை தெரியாத கிருஷ்ணன்தான். பத்து வருடங்களுக்குப் பிறகு அவன் மீண்டும் அந்த நகரத்திற்கு வருகிறான். ஒரு கையில் தன்னுடைய பெட்டியைத் தூக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு இன்னொரு கையில் பிரம்பைப் பிடித்துக்கொண்டு தடவியவாறு கூட்டத்திற்கு மத்தியில் அவன் முன்னோக்கி நடந்தான்.

பெயர் பெற்ற ஒரு குடும்பம் ‘மீத்தலேடத்து’.  அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆண்கள் எவ்வளவோ தியாகங்கள் செய்து நீதியையும் தர்மத்தையும் காப்பாற்றுபவர்கள். பெண்களை எடுத்துக் கொண்டால் உயிரை விட்டாவது தங்களின் கற்பைப் போற்றி பாதுகாக்கக் கூடியவர்களாக இருந்தார்கள்.

இப்போது குடும்பத்தின் தலைவராக இருப்பவர் அதோ அங்கு வாசலில் உட்கார்ந்து செய்தித்தாள் படித்துக் கொண்டிருக்கும் மீத்தலேடத்து ராமுண்ணிதான். அவருக்கு இப்போது ஐம்பது வயது நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

நீண்ட நேரத்திற்கு முன்பே "பார்ட்டி"  முடிவடைந்துவிட்டது. கடிகாரம் பன்னிரண்டரை மணி என்று அடித்தது.

அந்த வீட்டின் உரிமையாளர், செர்ஜி நிக்கோலேவிட்ச், வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச் ஆகியோர் மட்டுமே அந்த அறையில் எஞ்சி இருந்தார்கள்.

வீட்டின் உரிமையாளர் மணியை அடித்து, இரவு நேர உணவின் மிச்சம் மீதிகளை உடனடியாக அகற்றி சுத்தம் செய்யும் படி கட்டளையிட்டார். "விஷயத்தைக் கூறியாகிவிட்டது...” தான் அமர்ந்திருந்த சாய்வு நாற்காலியில் மேலும் சற்று சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டே அவர் சிகரெட் குழாயைப் பற்ற வைத்தார்.