Lekha Books

பெயர் பெற்ற ஒரு குடும்பம் ‘மீத்தலேடத்து’.  அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆண்கள் எவ்வளவோ தியாகங்கள் செய்து நீதியையும் தர்மத்தையும் காப்பாற்றுபவர்கள். பெண்களை எடுத்துக் கொண்டால் உயிரை விட்டாவது தங்களின் கற்பைப் போற்றி பாதுகாக்கக் கூடியவர்களாக இருந்தார்கள்.

இப்போது குடும்பத்தின் தலைவராக இருப்பவர் அதோ அங்கு வாசலில் உட்கார்ந்து செய்தித்தாள் படித்துக் கொண்டிருக்கும் மீத்தலேடத்து ராமுண்ணிதான். அவருக்கு இப்போது ஐம்பது வயது நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

“முன்பு வீட்டுல ஒரு பெட்டி இருந்தது. மாலைகள், கொலுசுகள், தலையில் அணியும் நகைகள்... என்னவோவெல்லாம் நகைகள் இருந்தன அதற்குள்! கடவுளே...” -மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி பழைய காலத்தை நினைத்துக்கொண்டே சொன்னார். “எல்லாம் போயிடுச்சு வம்சம் அழிஞ்சிடுச்சு. ம்... என்ன செய்யிறது? எல்லாம் கடவுளோட விதிப்படி நடக்குது...”

“எல்லாம் அழிஞ்சு போனாலும் வம்சத்தோட புகழ் இன்னைக்கும் இருக்குதே!”

“அது ஒண்ணுதான் எனக்கு நிம்மதி தர்ற விஷயம். என் அச்சு வாத்தியாரே, என்ன நடந்தாலும் என்னவெல்லாம் அழிஞ்சாலும் என் காலத்துல வம்சத்துக்கு கொஞ்சம்கூட கெட்ட பெயர் வந்துடக் கூடாதுன்றது ஒண்ணுதான் என்னோட பிரார்த்தனை.”

“மனசு நல்லா இருந்தா போதும் ராமுண்ணி. நல்ல மனசு உள்ளவங்களோட பிரார்த்தனையை கடவுள் கேட்காம இருப்பாரா?”

அச்சு வாத்தியார் சொன்னார். அவர் மிகவும் மெலிந்துபோய் காணப்பட்டார். கொஞ்சம் பலமாக ஊதினால் மனிதர் பறந்து போய் விடுவார். தூரத்தில் வயல் வரப்பு வழியாக நாவிதன் நடந்து வருவதைப் பார்த்த அச்சு வாத்தியார் விடைபெற்றுக் கொண்டு புறப்பட்டார். அச்சு வாத்தியாருக்கு ராமுண்ணியைவிட ஒரு வயது அதிகம்.

“கொஞ்சம் தாமதமாயிடுச்சு. ராத்திரி முழுக்க கொஞ்சம்கூட கண்ணை மூடித் தூங்கல. என் பெண்டாட்டிக்கு உடம்புக்கு முடியல...” என்று அச்சு வாத்தியாரிடம் சொன்னான் நாவிதன்.

“இதே விஷயத்தை என்கிட்ட எத்தனை தடவை சொல்லுவே? அவளை மருத்துவமனையில கொண்டுபோயி காட்ட வேண்டியது தானே?”

“மருந்தும ஊசியும் குணமாக்குற ஒரு நோய் இல்ல இது. அவளுக்கு பேய் பிடிச்சிருக்கு. எங்க அம்மாவுக்குக்கூட சாகுறது வரை பேயோட தொந்தரவு இருந்துச்சு.”

அவன் கத்தியை எடுத்து தோலால் ஆன பட்டையில் அதை வைத்து தேய்த்து கூர்மையாக்கினான். அவனுடைய வீட்டில் ஒரு பசுவும், இரண்டு ஆடுகளும் இருக்கின்றன.

“பேய்களுக்கு அப்படியென்ன நாவிதப் பெண்கள்மேல் விருப்பம்?”

“அதுதான் எனக்கும் புரியல. இந்த ஊர்ல தட்டான் வீட்டு பெண்களும், வண்ணாத்திகளும், கொல்லத்திகளும் கூடதான் இருக்காங்க. அவங்கமேல பேய்களுக்கு ஏனோ விருப்பமே இல்ல...”

நாவிதன் சொன்னான். குஞ்சு நாவிதன் என்றுதான் ஊரிலுள்ள எல்லோரும் அவனை அழைப்பார்கள். அவனுடைய சிறிய உருவத்தைப் பார்த்துத்தான் அவர்கள் அவனை அப்படி அழைத்தார்கள்.

“குஞ்சு நாவிதன்னோ கஞ்சி நாவிதன்னோ எப்படி வேணும்னாலும் என்னை அழைச்சிக்கோங்க. தாடியைச் சிரைச்சா கடன் சொல்லக் கூடாது. அதுதான் நான் சொல்ல விரும்புறது...”

சவரம் செய்தால் சரியாக காசு கொடுக்கும் மனிதர் ஊரிலேயே ஒரே ஒருவர்தான். அவர் அதோ ஒரு முற்றத்தில் தாடிமீது சோப் தேய்த்து உட்கார்ந்திருக்கும் மீத்தலேடத்து ராமுண்ணிதான். அந்த ஒரே காரணத்தால்தான் பெருமழை பெய்தாலும், நாவிதன் முறை தவறாமல் அவரைத் தேடிவந்து தாடியைச் சவரம் செய்து விட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பான். ஊரிலுள்ள மற்ற எல்லா மனிதர்களும் கடன் சொல்லுவார்கள். நாவிதனுக்கு மிகவும் அதிகமாக காசு தரவேண்டியவன் நீலகண்டன்தான். அவனுக்கு ஒவ்வொரு மாதமும் இரண்டு முறையாவது தலைமுடி வெட்ட வேண்டும். கால் அங்குலம் முடி நீண்டு வளர்ந்திருந்தால்கூட போதும் - அவனுக்கு ஜலதோஷம் பிடிக்க ஆரம்பித்துவிடும். நீலகண்டன் கறுத்துப்போய் காணப்படும் ஒரு இளைஞன். அவனுக்கு மனைவியும் இரண்டு பிள்ளைகளும் இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கையில் அவனுக்கு இருக்கும் ஒரே ஒரு பிரச்சினை அடிக்கடி சிறுநீர் கழிப்பதுதான்.

“நாவிதனுக்குப் பேயோட தொந்தரவு. நீலகண்டனுக்கு சிறுநீர் தொந்தரவு. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு தொந்தரவு...”

ஒரு வேதாந்தியைப் போல அச்சு வாத்தியார் சொன்னார். அவர் அதோ அந்த வயலின் கரையில் இருக்கும் பெட்டிக்கடைக்கு முன்னால் நின்றுகொண்டு வெற்றிலை, பாக்கு போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். குஞ்ஞாப்புவிற்கு சொந்தமான பெட்டிக்கடை அது.

குஞ்ஞாப்புவிற்கு நான்கு பிள்ளைகள். நாவிதனுக்கு ஒரு பசுவும் இரண்டு ஆடுகளும் இருக்கின்றன.

“அதோ... அந்த நீலகண்டன் வந்துக்கிட்டு இருக்காரு. நீங்கதான் அவர்கிட்ட சொல்லி எனக்கு வரவேண்டிய காசை வாங்கித் தரணும்...”

நாவிதன் கத்தியை மடக்கி சவரப் பெட்டிக்குள் வைத்தான். நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் சோயி ஆசாரி பலா மரத்தால் செய்து கொடுத்த பெட்டி அது. சோயி ஆசாரி இப்போது உயிரோடு இல்லை. அவரின் மனைவி இப்போதும் இருக்கிறாள்.

மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி தந்த ஒரு அணாவை வாங்கி மடிக்குள் வைத்த நாவிதன் படிகளில் இறங்கிப் போனான். நீலகண்டன் படிகளில் ஏறி வந்துகொண்டிருந்தான்.

மீத்தலேடத்து வீட்டிற்கு இப்படிப் பலரும் வருவார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் ஏதாவது ஒரு விஷயம் இருக்கும். பெண்களுக்கு கணவன் கிடைப்பதாக இருந்தால் ராமுண்ணியிடம் அந்த விஷயத்தைச் சொல்லாமல் திருமணம் நிச்சயம் செய்ய பெண்ணின் பெற்றோர் விரும்பமாட்டார்கள். கள்ளுக்கடைப் பக்கம் நடந்து திரியும் ஆண்களுக்குள் ஏதாவது சண்டை உண்டானால், அதைத் தீர்த்து வைப்பது ராமுண்ணியாகத்தான் இருக்கும். எல்லோருக்கும் எல்லா விஷயங்களுக்கும் ராமுண்ணி கட்டாயம் வேண்டும்.

“என்ன நீலகண்டா, காலை நேரத்துல இந்தப் பக்கம்? காசுக்காக இருக்கும். அப்படித்தானே?

நீலகண்டன் கண்களில் ஒருவித கவலை தெரிய மௌனமாக நின்றிருந்தான்.

“அந்த பெஞ்ச்ல உட்காரு. நான் போயி முகத்தைக் கழுவிட்டு வர்றேன்.”

காசுக்காக அல்லாமல் நீலகண்டன் அந்த வீட்டுப்படிகளில் ஏறுவதே இல்லை. அந்த மனிதருக்கு அது நன்றாகவே தெரியும்.

ராமுண்ணி பாத்திரத்திலிருந்து நீரை எடுத்து முகத்தைக் கழுவி விட்டுத் திரும்பிவந்தார். சவரம் செய்த அவருடைய முகம் பிரகாசமாக இருந்தது.

“சரி... நீ அந்த நாவிதனுக்கு எவ்வளவு காசு தரணும்?”

நீலகண்டன் எதுவும் பதில் சொல்லவில்லை. கண்களில் தங்கியிருந்த கவலை கீழ்நோக்கி இறங்கியது.

“உனக்கு இப்போ எவ்வளவு வேணும்?”

“ஒரு ஆயிரம்...”

“ஆயிரமா? என்ன நீலகண்டா, உனக்கு மூளை ஏதாவது குழம்பிப் போயிடுச்சா?”

“அவசரமா எனக்கு தேவைப்படுது. நீங்க என்னைக் கைவிட்டுடக் கூடாது...”

நீலகண்டன் இப்போது அழுதுவிடுவான் போல இருந்தது. அழுவதற்கு அடையாளமாக கன்னங்களில் சதைகள் துடித்தன.

“ஏன் நீலகண்டா, இந்த மீத்தலேடத்து குடும்பத்துக்கு இப்போ இருக்குறது பழைய புகழ் மட்டும்தான். எல்லாம் போயிடுச்சு சேமிப்பெல்லாம் காலி ஆயிடுச்சு...”