Lekha Books

“இருந்தாலும் நீங்க நினைச்சா...”

“சுற்றி வளைச்சு பேசுறது எனக்குப் பிடிக்கவே பிடிக்காது. அஞ்சு, பத்துன்னு நீ எத்தனை தடவை இங்கே வந்து வாங்கிட்டுப் போயிருக்கே. நீ எப்பவாவது ஒரு பைசாவையாவது திருப்பித் தந்திருக்கியா? இனி நான் உனக்கு எதுவும் தர்றதாக இல்ல.”

“நீங்க சும்மா தர வேண்டாம்.”- நீலகண்டன் மடியிலிருந்து ஒரு சிறு பொட்டலத்தை வெளியே எடுத்தான். “என் மேல நம்பிக்கை இல்லைன்னா இந்தாங்க இதை வச்சுக்கோங்க...”

நீலகண்டன் பொட்டலத்தை நீட்டினான்.

“இதுல என்ன இருக்கு?”

“தங்கம் மூணு பவுன் இருக்கு”

“என் நீலகண்டா, மீத்தலேடத்து குடும்பத்தை நீ அவமானப்படுத்துற. புரியுதா? இது என்ன நகையை அடகு வைக்கிற வங்கியா? இங்கேயிருந்து கிளம்பு, உனக்கு ஒரு காசுகூட நான் தர்றதா இல்ல...”

மீத்தலேடத்து ராமுண்ணியின் முகம் சிவந்தது. அவர் மீண்டும் வாசலில் வைத்திருந்த பாத்திரத்திலிருந்து நீரை எடுத்து முகத்தைக் கழுவிவிட்டு திரும்பி வந்தார்.

“என்ன, நீ இன்னும் போகலியா?”

திடீரென்று சிறிதும் எதிர்பார்க்காத நிலையில் நீலகண்டன் ராமுண்ணியின் காலில் விழுந்தான். டயர் செருப்பின் வாசனை வந்து கொண்டிருந்த- தடித்து வெளுத்த காலில் அவன் தன் நெற்றியைப் பதித்தான்.

“என்ன செய்யற நீலகண்டா?”

மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி வேகமாகத் தன் கால்களைப் பின்னால் இழுத்தார். நீலகண்டன் நடந்துகொண்ட முறை அவரை ஒருமாதிரி ஆக்கிவிட்டது. அவர் என்னவோ சிந்தித்தவாறு வீட்டிற்குள் சென்றார். சிறிது நேரம் கழித்து பணப்பெட்டியைக் கொண்டுவந்து முன்னால் வைத்து திறந்து என்னவோ கணக்குகள் போட்டார். தொடர்ந்து ஐநூறு ரூபாயுடன் அவர் வெளியே வந்தார்.

“இந்தா, இதை உன் கையில வச்சுக்கோ.”

நீலகண்டனின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன. அவன் பணத்தை வாங்கி எண்ணி மடியில் வைத்தான். ராமுண்ணி பலமுறை வற்புறுத்தியும் அவன் தங்க நகையைத் திருப்பி வாங்க மறுத்துவிட்டான். மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி நகை சுற்றப்பட்டிருந்த பொட்டலத்தை என்ன செய்வது என்பது தெரியாமல் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தார். அவரால் அந்த அவமானத்தைப் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. அடிக்கொருதரம் அவருடைய முகம் சிவந்து கொண்டேயிருந்தது. கடைசியில் அவர் ஒரு முடிவுக்கு வந்தார். சாயங்காலம் நடக்கப் போகிறபோது அந்த நகையை நீலகண்டனின் மனைவி சாவித்திரியிடம் ஒப்படைத்துவிட வேண்டியதுதான் என்று அவர் தீர்மானித்தார். ஐந்து, பத்து என்று எத்தனையோ முறை அவரிடமிருந்து நீலகண்டன் பணம் வாங்கிக்கொண்டு போயிருக்கிறான். வாங்கிய பணத்தை அவன் ஒரு முறைகூட திருப்பித் தந்ததில்லை. இந்த ஐநூறைக்கூட அவன் திருப்பித் தராமல் இருக்கலாம். அதற்காக நகையை அடகு வாங்கி பணம் கடன் கொடுக்க முடியாது. மீத்தலேடத்து குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அவ்வளவு கீழ்த்தரமானவர்கள் அல்ல. அவர் அந்தப் பொட்டலத்தை பணப்பெட்டியில் வைத்துப் பூட்டி கீழே இறங்கி வந்தார். இல்லை... மீத்தலேடத்து குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அந்த அளவிற்கு தரம்தாழ்ந்து போகமுடியாது. அப்படி நடந்தால் அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த முன்னோர்கள் தன்னை மன்னிக்கவே மாட்டார்கள் என்பதை நன்கு அறிந்திருந்தார் ராமுண்ணி.

அதற்குப் பிறகு அவர் குளித்து முடித்து வேஷ்டியைப் புதிதாகக் கட்டிக்கொண்டு தன்னுடைய எண்ணெய் மில்லை நோக்கிப் புறப்பட்டார். பழைய ஆரம்பப் பள்ளிக்கூடத்தில்தான் அந்த எண்ணெய் மில் இருந்தது. மீத்தலேடத்து குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இடம் அது. பள்ளிக்கூடம் சொந்தக் கட்டிடத்திற்கு இடம்மாறியபோது, ராமுண்ணி எண்ணெய் மில்லை பழைய பள்ளிக்கூடம் இருந்த இடத்திற்கு மாற்றினார். மில்லைச் சுற்றியிருந்த சுவர்களிலும் அதற்கருகிலிருந்த பஞ்சாயத்து விளக்குத் தூண்களிலும் எண்ணெய் வாசனை தங்கியிருந்தது. மில்லிற்கு வெளியே தேங்காய்களுடன் வந்த மாட்டு வண்டிகள் வரிசையாக நின்றிருந்தன. ஒரு சிறுவன் தேங்காயை யாருக்கும் தெரியாமல் திருடிக்கொண்டு போவதை அவர் பார்த்தார்.

“டேய், அங்கேயே நில்லு...”

சிறுவன் தன் கையைப் பின்னால் மறைத்து வைத்துக் கொண்டு பயத்துடன் ராமுண்ணியையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். எல்லா சிறுவர்களுக்குமே ராமுண்ணி என்றால் பயம்தான். அவரின் குடும்பப் பெருமையும் செல்வமும் சொத்தும்தான் அந்த பயத்திற்கு காரணங்களாக இருப்பவை.

“என்னடா உன் கையில?”

மேலும் பயம் அதிகமான அந்த சிறுவன் தன்னை ஒடுக்கிக் கொண்டு ஒரு மூலையில் நின்றான். அவனுடைய கையில் ஒரு தேங்காய்த் துண்டு இருந்தது.

“இங்கே வா...”

சிறுவன் அசையவில்லை. அவனுடைய திறந்து கிடந்த நெஞ்சுப் பகுதி பயத்தில் சிக்கிய ஒரு புறாவின் கழுத்துப் பகுதியைப் போல நடுங்கியது. ராமுண்ணி இரண்டு பெரிய தேங்காய்களை எடுத்து சிறுவனின் கையில் தந்தார். சிறுவனின் கண்களில் தெரிந்த பதைபதைப்பைப் பார்த்து அவருக்குச் சிரிப்பு வந்தது.

“மகனே, உன் பேர் என்ன?”

“பாலகோபாலன்”

அவன் தேங்காய்களுடன் ஓடி மறைந்தான். மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி மில்லைச் சுற்றி நடந்தார். எண்ணெய் எடுத்து மீதமிருந்த புண்ணாக்கு வாசலில் குன்றைப் போல குவிக்கப்பட்டிருந்தது. அதற்கு மேலே காகங்கள் கத்தியவாறு பறந்து கொண்டிருந்தன. பொழுது விடிந்துவிட்டால் ஊரிலுள்ள எல்லா காகங்களும் மில்லைத் தேடி வந்துவிடும். சிறிது நேரம் அங்கு நின்றதும் ராமுண்ணியின் முகத்தில் எண்ணெய் பசை வந்து ஒட்டிக் கொண்டது. எண்ணெய் மணம் கலந்த கனமான காற்றைச் சுவாசிக்கிறபோது அவருக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருக்கும். அதனால் அவர் நீண்டநேரம் மில்லில் இருப்பதில்லை. வெளிச்சுவருக்கு அருகில் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் குதிரை வண்டியைக் கைகாட்டி நிறுத்தி அவர் அதில் தன்னுடைய மாளிகையை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.

மீத்தலேடத்து குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் பரம்பரை பரம்பரையாகவே எண்ணெய் வியாபாரம் செய்பவர்கள்தாம்.

“முன்னாடி இருந்ததைப்போல வருமானம் இப்போ கிடையாது, அச்சு வாத்தியாரே! மனிதர்களைப்போல தென்னை மரங்களுக்கும் நோய் பிடிச்சிடுச்சு. தேங்காய்களோட விலையும் குறைஞ்சு போச்சு.” அச்சு வாத்தியார் தலையை ஆட்டினார்.

“இனி வர்ற காலத்துல தேங்காயையும் எண்ணெயையும் மட்டும் நம்பி வாழ்றது ரொம்பவும் கஷ்டம். கள்ளக்கடத்தலோ இல்லாட்டி வேற ஏதாவதோ செஞ்சாத்தான் சரியா வரும்.”

 அவரின் அந்த நகைச்சுவையான பேச்சில் இருவரும் சிரித்தார்கள். ராமுண்ணி இப்படி யாருடனாவது நகைச்சுவை ததும்ப பேசுகிறார் என்றாலோ, சிரிக்கிறார் என்றாலோ அது அச்சு வாத்தியாருடன் மட்டுமாகத்தான் இருக்கும். அவர்கள் இருவரும் அதோ அந்த எண்ணெய் மில் இருக்கும் இடத்தில் இருந்த பள்ளிக்கூடத்தில் ஒன்றாகப் படித்து வளர்ந்தவர்கள். மீத்தலேடத்து ராமுண்ணி தன்னுடைய மனைவி சரோஜினியுடன்கூட ஒரு இடைவெளி விட்டுத்தான் பழகுவார். அவர் தன் மனைவியிடம் மனம் திறந்து சிரிக்கிறாரென்றால் அது குளியலறையில் இருக்கும்போது மட்டும்தான்.