Lekha Books

     அறிவில் முதிர்ச்சி அடையாத பத்து வயதுச் சிறுவன் போல அவன் பேசியதைக் கேட்டு, மிதுனாவிற்கு எரிச்சல் தோன்றியது.

     “என்னுடைய பெங்களூரு திட்டம் பத்தி உங்ககிட்டே சொல்லிட்டேன். அந்த அட்ரஸ் எனக்கு வேணும். எஸ்.எம்.எஸ். கொடுங்க அல்லது வாட்ஸ்அப்ல அனுப்பிடுங்க.”

     அப்போது அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

     “அம்மா கூப்பிடறாங்க மிதுனா. கீழே போகலாமா?”

     “ம்...”

     இருவரும் கீழே இறங்கினர்.

28

     நீண்ட, பெரிய மேஜை மீது ஒரே வண்ணத்தில் பீங்கான் தட்டுகளும், அவற்றிற்கு இணையான சிறிய தட்டுகளும் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

     அவற்றிற்கு இணையான வண்ணத்தில் உருவாக்கப்பட்ட பீங்கான் பாத்திரங்கள், டம்ளர்கள் ஆகியவையும் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

     பாத்திரங்களில் வகை வகையான உணவுகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

     “வாம்மா மிதுனா... சாப்பிட உட்கார். ஜெய்சங்கர் சொன்னது போல உனக்காக புலவு ஐட்டங்களும் பண்ணச் சொல்லி இருந்தேன். உனக்கு எதெல்லாம் பிடிக்குதோ அதைச் சாப்பிடு. உட்கார்.”

     மிதுனா, உட்கார்ந்தாள். ஸோயா புலவு, பட்டாணி புலவு, கொத்தமல்லி சட்னி, மசால் வடை, தயிர் பச்சடி, தயிர் சாதம், நார்த்தங்காய் ஊறுகாய் என்று பல வகைகள் தயாரிக்கப்பட்டு, மேஜையை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தன.

     “சாப்பிடும்மா மிதுனா...” அனுசுயா வருந்தி வருந்தி உபசரித்தார்.

     ‘சரி... சரி’ என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள் மிதுனா.

     ‘அம்மாவின் உபசரிப்பை மிதுனா ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்’ என்கிற எண்ணத்தில் ஜெய்சங்கர், மிதுனாவிடம் மிக மெதுவான குரலில், “நல்லா சாப்பிடு மிதுனா!” என்றான்.

     அவனுக்கு ‘சரி’ என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் பதிலளித்தாள் மிதுனா.

     ‘இவங்க வீட்ல ஒரு நாள் சமையலுக்கு ஆகுற செலவை வெச்சு, எங்கம்மா வீட்ல ஒரு மாசத்துக்கு சமையல் பண்ணிடுவாங்க. இவங்க ஒரு வேலையாளுக்குக் கொடுக்கற சம்பளத்துல பாதி பணம் எங்கம்மா வீட்டு வாடகை, கண்ணாடி பாத்திரங்களோட விலையில ஒரு கல்யாணத்துக்கு, பெண்ணுக்குப் போட வேண்டிய எவர்சில்வர் பாத்திரங்கள் வாங்கிடலாம் போல...’ மனதிற்குள் ‘ஒப்பிட்டுப் பார்த்தல்’ எண்ணங்கள் அசைபோட, வயிற்றுக்குள் பசித்து, ருசித்துப் போக வேண்டிய உணவு வகைகளைக் கடனே என்று வாய்க்குள் அசை போட்டாள் மிதுனா.

     ‘புதுமணப்பெண்... கூச்சப்படுகிறாள்!’ என்று அனுசுயா நினைத்துக் கொண்டார்.

     “மிதுனா... நீ சரியாவே சாப்பிடலை, புது இடம் புதுக்குடும்பம்... மனசு ஒட்டறதுக்குக் கொஞ்ச நாளாகும்னு புரியுதும்மா. இங்கே உனக்கு எதிலேயும், தயக்கமே வேண்டாம். ஜெய்சங்கர் அடிக்கடி பெங்களூரு போறவன். இங்கே இருக்கக்கூடிய நாட்கள்லேயும் கம்பெனி, ஆஃபீஸ்னு எப்பவும் பிஸியா இருப்பான். அதனால... இங்கே நீயும், நானும் மட்டும்தான். வீட்டு ஆட்களை விட, வேலை செய்றவங்கதான் அதிகம். பங்களாவைப் பராமரிக்க ஆட்கள் வேண்டியதிருக்கு. ஜெய்சங்கரோட அப்பா... உன்னோட மாமனார்... ஆசைப்பட்டு அவரே டிஸைன் பண்ணி, கட்டின பங்களா இது. அவரோட ஆயுசு சீக்கிரமா முடிஞ்சு போச்சு...

     “ஜெய்சங்கர் தலை எடுத்ததுனால அவங்கப்பாவோட தொழில், ஆஃபீஸ் நிர்வாகம் எல்லாத்தையும் இவன் பார்த்துக்கிறான். அவங்க அப்பா பார்த்துப் பார்த்து கட்டின இந்தப் பங்களாவுல அவர் நீண்ட காலம் வாழலைங்கறது என்னோட மனக்குறை. அவர் போனதுல ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியிலதான் என்னோட உடல்நலம் பாதிச்சுருச்சு, அடிக்கடி நெஞ்சுவலி வர ஆரம்பிச்சுடுச்சு. அதுக்கப்புறம் கொலஸ்ட்ரால், ரத்த அழுத்தம் எல்லாம் வந்தாச்சு.

     “என் மகன் ஜெய்சங்கரும், என் மருமகள் நீயும், என் வீட்டுக்காரர் கட்டின இந்தப் பங்களாவுல சந்தோஷமா வாழ்ந்து... குழந்தை குட்டிகளைப் பெத்து... அந்தப் பேரக்குழந்தைகளோட நான் விளையாடணும். பேரக்குழந்தைகள் நீண்ட ஆயுசோட வாழணும். என் வீட்டுக்கார்ரோட ஆயுசையும் சேர்த்து நீங்க எல்லாரும் தீர்க்காயுசோட வாழணும். அதுதான் எனக்கு வேணும்.”

     நீளமாகப் பேசித் தன் அபிலாஷைகளையெல்லாம் கூறிய அனுசுயாவைப் பார்க்கவே தர்மசங்கடமாக இருந்தது மிதுனாவிற்கு. மணவாழ்வில் எந்தப் பிரச்சனையும் ஏற்பட்டிராத நிலை எனில்... இதே மிதுனா மனம் திறந்து, மனப்பூர்வமாக அவருடன் கலந்துரையாடி சூழ்நிலையைக் கலகலப்பாக்கி இருப்பாள். இப்பொழுது...? தன் வாழ்க்கை அந்தக் குடும்பத்தில் தொடருமா என்பதே உறுதியாக இல்லாதபோது, நான் எப்படி இவர்களுடன் மனம்விட்டுப் பேச முடியும்? பழக முடியும்? எனவே அனுசுயாவுடன் மனம் திறந்து பழக இயலாத நிலையில் கஷ்டப்பட்டாள்.

     ‘வயது முதிர்ந்த அம்மா... தன் ஒரே மகன், செல்ல மகன், பாசத்தைக் கொட்டி வளர்த்த மகன்! அந்த மகனுக்குத் தான் பார்த்துத் தனக்குப் பிடித்த, தன் குடும்பத்திற்குப் பொருத்தமாக ஒரு பெண்ணை மருமகளாளத் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை, அந்தத்தாய்க்கு இருக்கிறது. அந்த உரிமையின் அடிப்படையில், ஆசையில், தன் மகன் ஒரு பிரச்சனையில் சிக்குண்டிருக்கிறான் என்று தெரிந்தும் என்னை இவருக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்து விட்டார்கள். இவர்களை நான் உதாசினப்படுத்துவது சரி இல்லை. ஆனால், என்மனம் இங்கே ஒட்ட மறுக்கிறதே.

     ‘அறிந்தும், அறியாமாலும் தன் மகனுக்கு என்னைக் கட்டி வெச்சுட்டு இவங்களிடம் அந்தப் பிரச்சனை பற்றிப் பேசவும் முடியாது. பேசுவதால் இதய நோயாளியான இந்தத் தாயை இவர் இழக்க நேர்ந்து விட்டால்? ஐயோ... அதை நினைத்துப் பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறதே. கடவுளே...! என் இஷ்ட தெய்வமே... யோகி ராம் சுரத்குமார். என் பிரச்சனைக்கு ஒரு தீர்வு கொடுக்க வேண்டும் தெய்வமே!’ மாறுபட்ட... வெவ்வேறு எண்ணங்களில் அலைமோதினாள் மிதுனா. அனுசுயாவைப் பார்க்கக் கோபமாகவும் இருந்தது... சில நேரத்தில் பாவமாகவும் இருந்தது.

     “ஏம்மா... ‘அத்தை’ன்னு வாயாரக் கூப்பிட்டுப் பேச மாட்டியா?” ஏக்கத்தோடு கேட்டார் அனுசுயா.

     ஜெய்சங்கரை ஓரளவு நம்பி, அவனுடைய சிக்கலைத் தீர்க்க அவனுக்கு உதவி செய்ய எண்ணினாலும் இப்போதைக்கு மிதுனாவால் அனுசுயாவை ‘அத்தை’ என்று சகஜமாக அழைக்க இயலவில்லை.

     “ ‘அத்தை’ன்னு கூப்பிடக் கூடாதுன்னெல்லாம் இல்லை அ... அத்தை... கொஞ்சம் பழகிக்கிறேனே...!”

     “சரிம்மா... எனக்கு ஜெய்சங்கர் ஒரே மகன்... பெண் குழந்தை கிடையாது. இனி நீதான் எனக்கு மகள். சாரதா அண்ணி மட்டுமில்லை... நானும் உனக்கு அம்மாதான். இந்த வீட்ல, இந்தக் குடும்பத்துல... உனக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கும்மா மிதுனா...!”

     “தேங்க்ஸ் அத்தை...!”

     “சரிம்மா... மதியம் சாப்பிட்டப்புறம் நான் கொஞ்ச நேரம்...கொஞ்ச நேரமென்ன... ஒரு மணி நேரம் நல்லா தூங்கிடுவேன். நீயும் போய்ப்படுத்துக்கோ. ரெஸ்ட் எடு, போம்மா மிதுனா...!” என்று சொன்ன அனுசுயா, கொட்டாவி விட்டபடியே அவரது அறைக்குச் சென்றார்.

     “மிதுனா, பின்பக்கத் தோட்டத்துல எந்த நேரமும் வெயிலே இருக்காது. அங்கே போய் உட்காரலாமா? நீ பெங்களூரு போற விஷயமா உன்கிட்டே கொஞ்சம் பேசணும்...!”

     “சரி...” மிதுனா சொன்னதும், ஜெய்சங்கர் அவளைத் தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான்.