Lekha Books

     “உன்னோட பாசம் பெரிய விஷயம்மா. தன்னலம் மட்டுமே பெரிசுன்னு வாழற இந்தக் காலத்துல, உன்னைப் போல குடும்ப நலம்தான் முக்கியம்னு தியாக மனப்பான்மையான பொண்ணுங்களைப் பார்க்கறதே அபூர்வம். இப்படி ஒரு பாசமான பொண்ணு எனக்கு மருமகளா வந்ததே என்னோட அதிர்ஷ்டம்மா...!”

     அப்போது அங்கே ஜெய்சங்கர் வந்தான்.

     “மிதுனா... இதே உன்னோட பெங்களூரு ஃப்ளைட் டிக்கெட்டோட ப்ரிண்ட் அவுட்.”

     “என்ன ஜெய்சங்கர்? மிதுனாவுக்கு பெங்களூரு டிக்கெட்டா?
எதுக்காக? எப்போ போறா?”

     “அது வந்ததும்மா... மிதுனாவோட க்ளோஸ் பிரெண்டுக்குக் கல்யாணமாம். கல்யாணம் பெங்களூருல. இருபதாம் தேதி கல்யாணம். அதனால நாளைக்குக்  காலையிலே போறதுக்கு டிக்கெட் எடுத்திருக்கு...”

     “பெங்களூருன்னா நீயும் போக வேண்டியது தானே? ‘மிதுனா போறா... மிதுனா போறா’ன்னு செல்றே?”

     “அது வந்தும்மா... எனக்கு இங்கே ஆடிட்டிங் வேலை நிறைய இருக்கு. நாலு நாள் தொடர்ந்து ஆடிட்டர் நம்ம ஆபிஸுக்கு வரப்போறார். அதனால நிச்சயமா என்னால போக முடியாதும்மா...”

     “சரிப்பா... ஆனால் இப்போதான் கல்யாணம் ஆன ஜோடி நீங்க. கல்யாணத்துக்கு மறுநாளே வீட்டு விலக்காகி, அவங்கம்மா வீட்டுக்குப் போயிட்டா... இப்போ வந்ததும் வராததுமா பெங்களூரு போகப் போறாங்கிறே...”

     “சின்ன வயசுல இருந்தே ஒண்ணா சேர்ந்து படிச்சவங்க... போகாமல் இருந்தா நல்லா இருக்காதும்மா...”

     “சரிப்பா ஜெய்சங்கர்... பேசிக்கிட்டிருந்ததுல உனக்கு டீ போட்டச் சொல்ல மறந்துட்டனே... வேணி, வேணி...’’ வேலை செய்யும் பெண்ணைக் கூப்பிட்டார் அனுசுயா.

     “நான் போய் போட்டு எடுத்துட்டு வரேன்...!” என்ற மிதுனா, அங்கிருந்து சமையலறைக்கு நகர்ந்தாள்.

30

     பெங்களூரு போகும் முன்பு சாரதாவைப் பார்த்தே ஆக வேண்டும் என்று மிதுனா கூறியபடியால், அவளை சாரதாவின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான் ஜெய்சங்கர்.

     தான் அங்கே வருவதாக சாரதாவிற்கு மொபைலில் தகவல் கூறி இருந்தபடியால், அவளை எதிர்பார்த்துக் கார்த்திருந்தார் சாரதா.

     மிதுனாவுடன் ஜெய்சங்கரும் வந்தபடியால் அவனை வரவேற்றார் சாரதா.

     “வாங்க மாப்பிள்ளை... வாம்மா மிதுனா...”

     இருவரும் உள்ளே சென்றனர்.

     “காபி போடறேன் மாப்பிள்ளை...”

     “சரி அத்தை... மாமா முழிச்சிருக்காரா...?”

     “அவர் முழிச்சுதான் இருக்கார்.”

     கிருஷ்ணனிடம் நலம் விசாரித்தான். கிருஷ்ணன் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். சாரதா காபி கொண்டு வந்து கொடுத்தார்.

     குடித்தான் ஜெய்சங்கர்.

     “மிதுனா... உன் தங்கை அருணா...”

     “அவ காலேஜ்ல இருந்து டூர் கூட்டிட்டுப் போயிருக்காங்க.”

     “சரி மிதுனா... நான் என்னோட ஆபீஸ் வேலையை முடிச்சுட்டு வந்து உன்னைக் கூட்டிட்டுப்போறேன்.

     “சரி.”

     “அத்தை... நான் கிளம்பறேன்...”

     “சரி மாப்பிள்ளை, போயிட்டு வாங்க.”

     “மிதுனா, நான் கிளம்பறேன்... எங்கம்மாவுக்கு நீ அவங்க கூடவே இருக்கணும்னு ஆசை.”

     “அதுக்குரிய நேரமும் காலமும் கூடி வந்தால்... எல்லாமே நல்லபடியாக, நாம விரும்பற மாதிரிதான் நடக்கும். எல்லாம் அவன் செயல்ங்கிறதுல எனக்கு அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை உண்டு. அதை விட எல்லாமே நன்மைக்குத்தான்னு நான் ரொம்ப நம்பறேன். என்னோட இந்த மணவாழ்க்கையில் ஏற்பட்டிருக்கிற பிரச்சனையும் சரியாகிடும்கிற நம்பிக்கையும் இருக்கு. ஆனால், அது வரைக்கும் காத்திருங்க. இப்போதைக்கு வேற எதையும் எதிர்பார்க்காதீங்க... ப்ளீஸ்... நான் எடுக்கிற எல்லா நடவடிக்கைக்கும் நீங்க ஒத்துழைப்பு கொடுப்பீங்கன்னு நான் நம்பறேன். உங்கம்மா நல்லவங்கதான். என் மேலே பிரியமா இருக்காங்க. ஆனால், அதுக்காக நான் வந்து அவங்க கூடவே இருப்பேன் என்றெல்லாம் எதிர்பார்க்காதீங்க...”

     “சரி மிதுனா... எல்லாமே உன் இஷ்டம்தான்.”

     ஜெய்சங்கரும், மிதுனாவும் இவ்விதம் மனம் ஒட்டாமல் பேசிக் கொள்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சாரதாவிற்கு மிகவும் கவலையானது.

     ‘என் மகளின் திருமண வாழ்க்கை இப்படி சஸ்பென்ஸா இருக்கே... மாப்பிள்ளையைப் பார்த்தால் நல்லவர்தான்னு தோணுது... ஆனால், இன்னொரு பொண்ணு அவரோட சம்பந்தப்பட்டிருக்காளே...! அது என்ன விஷயம்னு தெரியலியே?’ கவலையோடு மனதிற்குள் சங்கடப்பட்டுக் கொண்டிருந்த சாரதாவின் கவனத்தை ஈர்த்தது மிதுனாவின் குரல்.

     “போயிட்டு வாங்க மாப்பிள்ளை!” ஜெய்சங்கர் கிளம்பினான்.

31

     ஜெய்சங்கர் சென்றதும் கவலையான முகத்தோடு மிதுனாவைப் பார்த்தார் சாரதா.

     “என்னம்மா மிதுனா... என்ன ஆச்சு? நீ மாப்பிள்ளைகிட்டே பேசிட்டு சொல்றேன்னு சொன்னே. எனக்கு மனசே சரி இல்லை. பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தோமா... அவ, புகுந்த வீட்ல சந்தோஷமா வாழ்கிறாள்ங்கிற ஒரு நிம்மதி நல்ல பையன்னு மத்தவங்க சொன்னதுனாலதான் இந்தக் கல்யாணத்துக்கு நான் சரின்னு சொன்னேன். அவங்க பணக்காரங்க... சொத்து சுகம் நிறைய இருக்குன்னா உன்னைக் கட்டிக் கொடுத்தேன்? வசதியான குடும்பம்னா போற இடத்துல மகள் சந்தோஷமா... சௌகரியமா... வாழ்வாள்னு நான் நினைச்சதும், ஆசைப்பட்டதும் நிஜம்தான்.

     “ஆனா, அதுக்காகக் கண்ணை மூடிக்கிட்டு எப்படி இருந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு நான் நினைக்கலியே... கஞ்சியும் கந்தலுமா வாழ்ந்தப்போ கூட வயிறு பசிச்சு சாப்பிட்டோம். படுக்கையில படுத்தா படுத்த அடுத்த நிமிஷம், தானாகத் தூக்கம் வந்துச்சு. இப்போ, பொண்ணு செல்வந்தர் குடும்பத்துல வாழ்க்கைப்பட்ட பிறகு, பசியும் இல்லை... ராத்திரி முழுசும் விட்டத்தை வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு தூக்கம் வராத நிலைமை! ஐயோ கடவுளே! கண் திறந்து பார்க்கக் கூடாதா...?”

     “அட... என்னம்மா நீங்க? தைரியம் ஊட்டி வளர்த்த நீங்களே இப்படிக் கவலைப்படலாமா? தாலி கட்டினவனைப் பத்தி... விரும்பத் தகாத விஷயத்தைக் கேட்கும் போது அவசரப்பட்டு, ஆத்திரப்பட்டு, கோபத்துல பொங்கி சண்டை போடற பொண்ணாவோ... அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி, பிறந்த வீட்ல வந்து முடங்கிக் கிடக்கிற பொண்ணாவோ நீங்க என்னை வளர்க்கலை. எதிர்கொள்ள வேண்டிய பிரச்னைகளை எதிர்த்துப் போராடறதுக்கும், அந்தப் போராட்டம்... வெற்றிகளைச் சந்திக்க வைக்கிறதாக இருக்கணும்னு நீங்க எனக்கு அறிவுரை சொல்லி வளர்த்தீங்க.

     “கவலைப்பட்டுக்கிட்டே இருந்தால்... மன அழுத்தம் வரும், அது நம் உடல் ஆரோக்யத்தைப் பாதிக்கும்னு அடிக்கடி சொல்வீங்களேம்மா... இப்போ நீங்களே கவலை காரணமாக ராத்திரி முழுசும் தூங்காம கஷ்டப்படறதா சொல்றீங்களே... அவர் கூட பேசின வரைக்கும் அவர் நல்லவர்னுதான் என்று தோணுது...” என்று சொல்ல ஆரம்பித்த மிதுனா, அதுவரை ஜெய்சங்கர் கூறிய விபரங்களையெல்லாம் விளக்கிக் கூறினாள்.

     “ஓஹோ... நீ சொல்றதை வெச்சுப் பார்க்கும்போது மாப்பிள்ளை மேலே பெரிசா தப்பு இல்லியோன்னுதான் தோணுது. நாம ஏற்கெனவே அப்படித்தானே நினைச்சோம்...?”

     “அம்மா... தப்பு செய்றதுல என்னம்மா சின்ன தப்பு... பெரிய தப்பு? கண்ணாடி பாத்திரம் தானா கீழே விழுந்து உடைஞ்சாலும் உடைஞ்சதுதான்... நாம கை தவறிக் கீழே போட்டு உடைஞ்சாலும், உடைஞ்சது உடைஞ்சதுதானே? ஆனால்... இவரோட இரக்க சுபாவம் தெரிஞ்சு, பணம் கறக்க முயச்சி நடந்திருக்குமோன்னும் எனக்குச் சந்தேகம் இருக்கு... இந்த என்னோட சந்தேகம் நிரூபணமானா இவர் நல்லவர்தான். ஆனால், என்னதான் இருந்தாலும். படிச்ச ஒரு மனுஷன்... இவ்வளவு பெரிய விஷயத்துல இப்படி ஏமாறுவாரான்னும் எரிச்சலா இருக்கு. விடுகதைக்கு விடை கண்டுபிடிக்கிற மாதிரி இந்தப் பிரச்சனையை நானே கையிலே எடுத்துக்கிட்டேன். அதுக்கு நீங்கதான். நான் பெங்களூரு போற முதல் படிக்கட்டை எனக்குக் காண்பிச்சிருக்கீங்க...”