Lekha Books

ஆரம்பத்தில் அதிர்ச்சியடைந்த சேகர் அழைத்தான் : “ நீ... காளி!'' அடுத்த நிமிடம் லலிதாவைப் பார்த்ததும் அவன் மிகவும் வெளிறிப் போய் வியப்புடன் கேட்டான் : “நீ என்ன காரியம் செய்திருக்கிறாய் லலிதா?''

அவள் எழுந்து அவனை பயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள் : “ஏன்? என்ன விஷயம்?''

அதே தீவிரத் தன்மையைத் தொடர்ந்து காப்பாற்றிக் கொண்டு சேகர் சொன்னான் : “ஏன்? உனக்குத் தெரியாதா? இந்த கொண்டாட்ட சம்பவம் நடைபெறும் இன்றைய இரவு நேரத்தில் மாலைகள் மாற்றப்படுகின்றன என்றால் அதற்கு அர்த்தம் என்ன என்று காளியிடம் போய் கேள்.''

லலிதா உடனடியாகப் புரிந்து கொண்டாள். முகம் சிவக்க அவள் அறையைவிட்டு வேகமாக வெளியேறியவாறு வியப்புடன் சொன்னாள்: “இல்லை... இல்லை... நிச்சயமா இல்லை.''

சேகர் அவளை அழைத்தான் : “இல்லை, லலிதா நீ போகாதே. நான் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை உன்னிடம் சொல்ல வேண்டியதிருக்கு!''

சேகர் சொன்னதை லலிதா காதில் வாங்கவில்லை. அதற்கு மேலும் கேட்பதற்காக நிற்க வேண்டும் என்பதைக்கூட அவள் நினைக்கவில்லை. அவளால் எந்த இடத்திலும் நிற்க முடியவில்லை. அவள் நேராக தன்னுடைய அறைக்குச் சென்று படுக்கையில் சாய்ந்து, கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டு அப்படியே படுத்திருந்தாள்.

கடந்த ஐந்து ஆறு வருடங்களாக அவள் சேகருக்கு மிகவும் அருகிலேயே வளர்ந்திருக்கிறாள். ஆனால், இதற்கு முன்னால் அவனிடமிருந்து இப்படிப்பட்ட எதையும் அவள் கேட்டதேயில்லை. இந்த நிமிடம் வரை, எப்போதும் தீவிரமாகவும் அமைதியாகவும் இருக்கும் சேகர் எந்தச் சமயத்திலும் அவளுடன் நகைச்சுவையாகப் பேசியதே இல்லை. அதுவும் இப்படிப்பட்ட தர்மசங்கடமான விஷயத்தைப் பற்றி... அப்படிப்பட்ட வார்த்தைகள் அவனிடமிருந்து வரும் என்பதை அவளால் கற்பனை பண்ணிக்கூட பார்க்க முடியவில்லை. குழப்பத்திற்குள் சிக்கிக் கொண்ட லலிதா அங்கேயே சுமார் இருபது நிமிடங்கள் படுத்துக் கிடந்துவிட்டு, பின்னர் எழுந்து உட்கார்ந்தாள். அவள் மனதில் சேகரை நினைத்து பயந்தாள். அவன் அவளை ஏதோ முக்கியமான வேலைக்காக நிற்கும்படி சொன்னான். அவள் அவனுக்கு கீழ்ப்படியாமல் நடந்தால் அவன் கோபப்படலாம். அவள் எழுந்து உட்கார்ந்து, தான் அங்கு போகலாமா அல்லது வேண்டாமா என்று சிந்தித்தாள். பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த வேலைக்காரி உரத்த குரலில் அழைப்பது கேட்டது : “லலிதா அக்கா... நீங்க எங்கே இருக்கீங்க? சின்ன அய்யா உங்களை வரச் சொன்னார்.''

லலிதா வெளியே வந்து மெதுவான குரலில் பதில் சொன்னாள்: “நான் வர்றேன்...''

மாடிக்குச் சென்று கதவைத் திறந்தபோது, சேகர் இன்னும் தன்னுடைய கடிதத்தில் மூழ்கியிருந்ததை அவள் பார்த்தாள். நீண்ட நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்த அவள் இறுதியாகக் கேட்டாள்: “நீங்க எதற்கு என்னை வரச் சொன்னீங்க?''

எழுதுவதைத் தொடர்ந்து கொண்டே சேகர் பதில் சொன்னான்: “பக்கத்துல வா. நான் உனக்குச் சொல்றேன்.''

“வேண்டாம்... இங்கேயே இருக்கேன். எனக்குச் சொல்லுங்க.''

தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டே சேகர் திரும்பவும் சொன்னான்: “இங்கே பாரு... உணர்ச்சிவசப்பட்டு நீ என்ன காரியம் செஞ்சிட்டே!''

கலக்கத்துடன், லலிதா உடனடியாகச் சொன்னாள்: “ திரும்பவும் நீங்க...''

திரும்பியவாறு சேகர் சொன்னான்: “அது என் தவறா? நீதான் ஆரம்பிச்சு வச்சே...''

“நான் எதுவும் செய்யவில்லை. நீங்க இப்போ அந்த மாலையைத் திருப்பித் தாங்க!''

சேகர் சொன்னான் : “அதற்குத்தான் உன்னை நான் அழைத்து வரச் சொன்னேன், லலிதா. பக்கத்துல வா. நான் மாலையைத் திருப்பித் தர்றேன். நீ பாதி காரியத்தை செய்துவிட்டு பாதியிலேயே ஓடிட்டே. அருகில் வா. நான் அதை முடித்து வைக்கிறேன்.''

கதவில் சாய்ந்தவாறு அமைதியாக சிறிது நேரம் நின்று கொண்டிருந்த லலிதா சொன்னாள்: “நான் சீரியஸாக உங்களிடம் கூறுகிறேன். இப்படியே நீங்கள் நகைச்சுவை பண்ணிக் கொண்டு இருந்தால், நான் மீண்டும் எந்தச் சமயத்திலும் உங்கள் முன்னால் வர மாட்டேன். தயவு செய்து அதை என்னிடம் திருப்பித் தாங்க.''சேகர் மாலையை எடுத்துக் கொண்டே சொன்னான்: “வந்து எடுத்துக் கொள்.''

“அங்கிருந்தே என்னிடம் எறிங்க.''

தலையை ஆட்டிய சேகர் மீண்டும் சொன்னான்: “நீ பக்கத்துல வரவில்லையென்றால், உனக்கு இது கிடைக்கவே கிடைக்காது.''

“அப்படியென்றால் எனக்கு அது வேண்டவே வேண்டாம்'' - கோபத்துடன் சொன்ன லலிதா அங்கிருந்து கிளம்பினாள்.

சேகர் சத்தம் போட்டு சொன்னான்: “ஆனால், பாதி நிகழ்ச்சி நிறைவேற்றப்படாமல் இருக்கு!''

“நல்லது... அப்படியே இருக்கட்டும்'' - உண்மையிலேயே தான் கூறியதைப் போலவே லலிதா திரும்பவும் வரவில்லை.

ஆனால், அவள் கீழே போகவில்லை. அதற்கு பதிலாக அவள் கிழக்குப் பக்க மொட்டை மாடியின் மூலைக்குச் சென்று சுவரைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றவாறு மேலே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது நிலவு வானத்தில் மேலே எழுந்து விட்டிருந்தது. மெல்லிய குளிர்கால நிலவு வெளிச்சம் சுற்றிலும் நிறைந்திருந்தது. மேலே இருந்த வானம் மிகவும் தெளிவாக இருந்தது. சேகரின் அறை இருந்த திசையை நோக்கி ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, லலிதா மேலே பார்த்தாள். அவளுடைய கண்கள் வேதனை, அவமானம், பதைபதைப்பு ஆகியவற்றால் உண்டான கண்ணீருடன் பிரகாசித்தன. நடந்த செயல்களைப் பற்றி இனிமேலும் எதுவும் தெரியாமலிருக்கும் ஒரு குழந்தை அல்ல அவள். பிறகு எதற்கு சேகர் அந்த அளவிற்கு இரக்கமே இல்லாமல் கேலி செய்து அவளிடம் அப்படி நடந்து கொண்டான்? எந்த அளவிற்கு தான் தாழ்ந்து போனவளாகவும் முக்கியத்துவம் அற்றவளாகவும் ஆகிவிட்டோம் என்பதைப் புரிந்து கொள்கிற அளவிற்கு அவள் முதிர்ச்சி உள்ளவளாகத்தான் இருந்தாள். தன்னிடம் எல்லாரும் மென்மையாகவும் அக்கறையாகவும் இருக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கு ஒரே காரணம்- தான் ஒரு அனாதை என்பதுதான் என்ற விஷயத்தை அவள் முழுமையாக உணர்ந்திருந்தாள். தனக்குச் சொந்தம் என்று கூறிக்கொள்வதற்கு லலிதாவிற்கு யாருமில்லை. உண்மையாக சொல்லப்போனால் - அவளுக்காக பொறுப்பேற்றுக் கொள்வதற்கு என்று யாருமே இல்லை. அதனால்தான் அவளுடன் எந்த விதத்திலும் சம்பந்தமே இல்லாத கிரின் அவளைக் காப்பாற்றுவதற்காக முன் வந்தான்.

கண்களை மூடிக் கொண்டே, சேகரின் குடும்பத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது தன் மாமா சமூகத்தில் எவ்வளவு கீழான அடித்தட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார் என்பதை லலிதா நினைத்துப் பார்த்தாள். அவளேகூட அவளுடைய மாமாவிற்கு ஒரு சுமைதான். இதே நேரத்தில் ஒரு தூர இடத்தில் சேகருக்கு பொருத்தமான மணமகனைத் தேடி கண்டுபிடிப்பதற்காக தீவிர பேச்சு வார்த்தைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன.