Lekha Books

வேகமாக அவன் சொன்னான் : “இல்லை... இல்லை... அது இல்லை... நான் இதை அணிந்து கொள்வேன். இது முற்றிலும் வேறொரு விஷயம். என்னிடம் சொல்லு, லலிதா. எல்லாவற்றையும் வைத்தாகிவிட்டது என்று உனக்குத் தெரியுமா?''

லலிதா சொன்னாள்: “ஆமா... எல்லாம் வைக்கப்பட்டுவிட்டன. நான் எல்லாவற்றையும் பிற்பகலில் வைத்துவிட்டேன்.'' எல்லாப் பொருட்களையும் மீண்டும் ஒருமுறை ஆராய்ந்த லலிதா சூட்கேஸை மூடினாள்.

சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்து கொண்டு, அவள் இருக்கும் பக்கத்தையே பார்த்த சேகர் மெதுவான குரலில் கேட்டான் : “ அடுத்த வருடம் என் நிலைமை எப்படி இருக்கும் என்பதை உன்னால் சொல்ல முடியுமா, லலிதா?''

தலையை உயர்த்திப் பார்த்த லலிதா கேட்டாள்: “ஏன்?''

“உனக்கு மட்டுமே ஏன் என்பதற்கான காரணம் தெரியும்'' - இந்த வார்த்தைகளைக் கூறிய அடுத்த நிமிடமே, அதை மறைப்பதற்காக அவன் முயன்றான். அதனால், செயற்கையாக சிரித்துக் கொண்டே அவன் சொன்னான் : “ எது எப்படியோ... இன்னொருவரின் வீட்டிற்குப் போவதற்கு முன்னால், பொருட்கள் ஒவ்வொன்றும் எந்தெந்த இடங்களில் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்பதை எனக்கு விளக்கிச் சொல்லிவிடு. இல்லாவிட்டால், எனக்கு தேவைப்படும்போது நான் அதை என்னால் கண்டு பிடிக்கவே முடியாமல் போய்விடும்.''

கோபத்துடன் லலிதா உரத்த குரலில் சொன்னாள்: “போங்க!''

சேகர் நீண்ட நேரம் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான்: “போங்க!'' மேலும் அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்: “உன் திருமண விஷயத்தைப் பற்றி என்னிடம் பேசுவது உனக்கு ஒரு தர்மசங்கடமான விஷயமாக இருக்கும் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால், உண்மையைச் சொல்லு. என்னுடைய நிலைமை என்னவாக இருக்கும்? நான் நல்ல முறையில் வாழ விரும்புகிறேன். ஆனால், அதைச் செயல் படுத்துவதற்கு என்னால் முடியவில்லை. இந்த விஷயங்கள் ஒரு வேலைக்கார பெண் செய்யக்கூடியது அல்ல. அதனால், நான் உன் மாமாவைப்போல மாற வேண்டியதுதான். ஒரு ஆடையையே மாற்றி மாற்றிப் போட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான். வேறு என்ன செய்வது?''

சாவிக் கொத்தை தரையில் வைத்துவிட்டு, லலிதா அங்கிருந்து ஓடினாள்.

சேகர் அவளுக்குப் பின்னால் அழைத்தான் : “நீ நாளைக்கு காலையில் கட்டாயம் வந்திடு!''

தன் பெயரைக் கூறி அவன் அழைப்பதை அவள் கேட்டாள். ஆனால், அதற்குமேல் அங்கு அவளால் இருக்க முடியவில்லை. வெட்கமாக இருந்தது. வேகமாக அவள் கீழே ஓடினாள்.

அவர்கள் வீட்டு மாடியின் ஒரு மூலையில் அன்னக்காளி நிலவு வெளிச்சத்தில் உட்கார்ந்திருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவளுக்கு முன்னால் ஒரு குவியல் சாமந்திப் பூக்கள் இருந்தன. அவளுக்கு அருகில் வந்த லலிதா கேட்டாள் : “குளிரில் வெளியே உட்கார்ந்து கொண்டு என்ன செய்றே, காளி?''

அவளை தலையை உயர்த்திப் பார்க்காமலே அன்னக்காளி சொன்னாள் : “என் மகளுக்கு மாலைகள் தொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன், லலிதா அக்கா. இன்றைக்கு இரவு அவளுக்கு திருமணம்.''

“என்னிடம் நீ முன்கூட்டியே சொல்லவில்லையே!''

“எதுவுமே முடிவு செய்யப்படாமல் இருந்தது, லலிதா அக்கா. ஆனால், பஞ்சாங்கத்தைப் பார்த்த அப்பா இன்று இரவை விட்டால் இந்த மாதம் முழுவதும் வேறு நாள் இல்லை என்று கூறிவிட்டார். என் மகள் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறாள். இதற்கு மேல் அவளை வீட்டில் வைத்துக் கொண்டிருக்க முடியாது. எப்படியும் இன்று இரவு அவளுக்கு திருமணம் செய்து வைத்தே ஆகவேண்டும். லலிதா அக்கா, ஒரு விருந்து ஏற்பாடு பண்ணுவதற்கு கொஞ்சம் பணம் தாங்க.''

லலிதா சிரித்தாள். அவள் சொன்னாள் : “ உனக்கு எப்போ பணம் தேவைப்படுதோ, அப்ப மட்டும்தான் நீ என்னை நினைக்கிறாய். போய் என் தலையணைக்கு அடியில் இருந்து கொஞ்சம் பணத்தை எடுத்துக் கொள். ஆனால், காளி... சாமந்திப்பூ மாலைகளை திருமணத்திற்குப் பயன்படுத்தலாமா?''

அன்னக்காளி அதற்கு உடனடியாக பதில் சொன்னாள்: “ஆமாம்! வேறு எதுவுமே கிடைக்கவில்லையென்றால்! நான் எவ்வளவோ பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொடுத்துவிட்டேன், லலிதா அக்கா! எனக்கு எல்லாம் தெரியும்.'' அவள் உணவைத் தயார் பண்ணுவதற்காக அங்கிருந்து கிளம்பினாள்.

லலிதா அங்கு உட்கார்ந்து அன்னக்காளியின் பொம்மை திருமணத்திற்காக மாலைகள் தயார் பண்ண ஆரம்பித்தாள்.

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு திரும்பி வந்த அன்னக்காளி சொன்னாள்: “எல்லாரையும் அழைத்தாகிவிட்டது. சேகர் அண்ணா மட்டும்தான் எஞ்சியிருக்கிறார். நான் போய் அவரிடம் சொல்வதுதான் சரி. இல்லாவிட்டால், அவர் வருத்தப்படுவார்.''

அன்னக்காளி பேசுவதைக் கேட்டால், யாரும் அவளை வயது குறைவான பெண், திருமணமாகாதவள் என்று நினைக்கவே மாட்டார்கள். எல்லாம் தெரிந்த ஒரு குடும்பத்தலைவியைப் போலவும், தான் செய்யக்கூடிய எந்த செயலிலும் ஒரு முதிர்ச்சி இருக்கும்படியும் அவள் நடந்து கொள்வாள். சேகரிடம் தகவலைக் கூறிவிட்டு, அவள் கீழே வந்து சொன்னாள்: “அவர் ஒரு மாலை வேணும்னு சொன்னார், லலிதா அக்கா. நீங்க தயவு செய்து போய் அவருடைய கையில் கொடுக்கிறீர்களா? நான் இங்கே எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்ய வேண்டியதிருக்கு. நிறைய வேலைகள் செய்யவேண்டியதிருக்கு. திருமணம் நடப்பதற்கு இன்னும் அதிக நேரம் மீதமில்லை.''

தலையை ஆட்டிக் கொண்டே லலிதா சொன்னாள் : “என்னால முடியாது காளி. நீயே போ.''

“சரி... நானே போகிறேன். பெரிய மாலையை என்னிடம் கொடுங்க.''

மாலையைக் கொடுக்கும்போது, லலிதா தன் மனதை மாற்றிக் கொண்டு அந்த நிமிடமே சொன்னாள் : “பரவாயில்லை. நானே கொண்டு போகிறேன்.''

நிலைமையைப் புரிந்து கொண்ட அன்னக்காளி சொன்னாள்: “அதுதான் நல்லது, லலிதா அக்கா. நான் மிகவும் பிஸியாக இருக்கேன். ஒரு நிமிடத்தைக்கூட என்னால் செலவழிக்க முடியவில்லை.''

அவளுடைய பேசும் முறையும் முகபாவனையும் லலிதாவை வாய்விட்டு சிரிக்கச் செய்தன. அவள் மாலையுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினாள். அறைக்குள் நுழையும்போது, சேகர் தீவிரமாக கடிதமொன்றை எழுதிக் கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்த அவள் அவனுக்குப் பின்னால் போய் நின்றாள். ஆனால், அவன் இன்னும் அவளைப் பார்க்காமல் இருந்தான். சிறிது நேரத்திற்கு அமைதியாக நின்றிருந்த அவள் அவனை அதிர்ச்சியடையச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகவே, அவள் வேகமாக மாலையை அவனுடைய கழுத்தில் போட்டுவிட்டு, உடனடியாக கட்டிலுக்குப் பின்னால் மறைந்து கொண்டாள்.