Lekha Books

‘‘அனுமதி இல்லாம பக்கத்துல வர்றதுக்குக் கூட நீங்க என்னை அனுமதிக்கல...’’

‘‘உன்னை அப்படி வரக்கூடாதுன்னு சொன்னேனா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘நான் உங்க நல்லது கெட்டதையும், பசங்களோட நல்லது கெட்டதையும் பார்த்துக்கிட்டேன். அதுக்காக நான் இங்கே இருந்தேன். வேலை செஞ்சதுக்கு எனக்கு அது கூலி.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் தடுமாற்ற நிலைக்கு உள்ளானார் ஜானகி அம்மாவிடம் என்ன சொல்வது என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை.

‘‘இதென்னடா புது பிரச்சினையா இருக்கு! அவன் வீட்டைவிட்டு வெளியே போகணும்னு சொன்னதுக்காக...’’

அவர் சொல்ல வந்ததை முடிப்பதற்குள் இடையில் தலையிட்டு ஜானகி அம்மா சொன்னாள்: ‘‘இந்த இருபத்தொரு வருட வாழ்க்கையில அஞ்சு நிமிடம் தொடர்ந்து நீங்க எப்பவாவது என்கிட்ட பேசியிருக்கீங்களா?’’

‘‘அதுனால?’’

‘‘அதை என்னால பொறுத்துக்க முடியல...’’

‘‘பேச முடியாதுன்னு நான் சொன்னேனா?’’

‘‘உங்களுக்கு என்கூட பேசப் பிடிக்கல.’’

‘‘நீ என்கிட்ட பேச வந்தியா?’’

‘‘இல்ல...’’

இதுவரை ஜானகி அம்மாவிடம் இருந்த தைரியம் அவளிடமிருந்து பறந்துவிட்டிருந்தது. மீண்டும் அவள் எதுவும் செய்ய முடியாத ஒரு பெண்ணாக மாறினாள். எந்தப் பெண்ணாக இருந்தாலும் ஒரே நிலையில் தன்னம்பிக்கையைக் காப்பாற்றுவது என்பது முடியாத ஒரு காரியமே. அவள் தாழ்வான குரலில் சொன்னாள்: ‘‘நீங்க என்கிட்ட பேச விரும்பாம உங்க இடத்துலயே இருந்தீங்க.’’

ஜானகி அம்மா மேற்துண்டு நுனியால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

‘‘வாழ்க்கையில எந்தக் காலத்துலயும் கிடைக்கத் தகுதியே இல்லாத ஒரு இடத்துக்கு நான் எப்படியோ வந்துட்டேன். எதுக்கு உங்களைத் தேவையில்லாம தொந்தரவு செய்யணும்னு நான் நினைச்சேன். நீங்க என்னை ஒருநாளும் அழைக்கல.’’

‘‘நான் அழைக்கணுமா?’’

கணவனின் முகத்தை நேருக்கு நேராகப் பார்த்துக்கொண்டு நீண்ட நேரம் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபடுவது என்பது எந்த மனைவியாலும் முடியாது. அவளின் தாயும் பாட்டியும் அப்படி நடந்ததில்லை. பரம்பரை பரம்பரையாக தொன்றுதொட்டு வந்த அந்தப் பழக்கம் ஜானகி அம்மாவை மிகவும் தளர்வடையச் செய்தது. அவள் சொன்னாள்: ‘‘நான் ஏதோ வாழ்ந்தால் போதும்னு நினைச்சேன். உங்க பக்கத்துல உட்கார்ந்து பேசி பொழுதைக் கழிக்கிறதுக்கு எனக்கு உரிமை இல்ல. என் தாய் என் தந்தையோட எந்த விஷயத்துலயும் தலையிட்டது இல்ல. அவங்க ஒரு இருளடைஞ்ச வீட்டுல வாழ்ந்து வாழ்க்கையை முடிச்சாங்க. ஆனா... இப்போ எந்தப் பொண்டாட்டியும் சாப்பிடறது, உடுத்தறது மட்டும் போதும்னு இருக்குறது இல்ல...’’

‘‘நீ என்ன சொல்ற? இதுக்கெல்லாம் நானா குற்றவாளி?’’

‘‘நீங்க எதையும் அனுமதிக்க மாட்டீங்க.’’

‘‘அனுமதிக்க மாட்டீங்கன்னுதான் உன்னால சொல்லமுடியும். அனுமதிக்கலைன்னு உன்னால சொல்ல முடியுமா?’’

‘‘நான் சோதனை பண்ணி பார்க்கல. எனக்கு அந்த விஷயத்துல பயம்...’’

‘‘நீ பயந்தது...’’- பத்மநாபப் பிள்ளை பற்களைக் கடித்தார்.

ஜானகி அம்மா சொன்னாள்: ‘‘நான் ஆதரவு இல்லாதவளா இருந்தேன். ஒரு முறை தப்பு பண்ணினவளா இருந்தேன். நான் பயமுறுத்தப்பட்டிருந்தேன்.’’

‘‘யாரு பயப்படச் சொன்னது?’’

‘‘அதுதான் ஒரு பொண்டாட்டியோட வாழ்க்கை.’’

‘‘எது?’’

‘‘பயப்படுவது... பொண்டாட்டி... அவள் சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாதவளா இருந்தாத்தான் வாழவே முடியும். எந்தக் காலத்துலயும் மறக்க முடியாத சந்தேகத்துக்கு இடமான ஒரு பெண்ணாக... எனக்கு அந்தப் பழைய - யாருக்கும் தெரியாம ஓடிப் போன மருமக்கத்தாய குடும்பமுறை பிடிச்சிருக்கு. அதுல கணவன்- மனைவியை பயப்பட வைக்குறது இல்ல..’’

சிறிது நேரம் யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. ஜானகி அம்மா அழுதாள். பத்மநாபப் பிள்ளை அமைதியாக இருந்தார்.

‘‘உன் மேல நான் சந்தேகப்பட்டேன்னு உனக்குத் தோணுச்சா என்ன?’’

‘‘உங்க பார்வையாலேயே என்னை நீங்க அளந்தீங்க. நீங்க என்னை பார்க்குறப்போ நான் நடுங்கிப் போவேன். நான் எப்படி உங்க முன்னாடி வருவேன்? நான் எப்பவும் அழுதுகிட்டே இருப்பேன்.’’

கைகளைப் பின்னால் கட்டியவாறு இப்படியும் அப்படியுமாய் நடந்து கொண்டிருந்த பத்மநாபப் பிள்ளை சொன்னார்: ‘‘ம்... அப்படியே நான் உன் மேல ஒரு கண் வச்சிருந்தாகூட, நிச்சயமா அது தப்பு இல்ல.’’

அவரின் அந்த வார்த்தைகள் ஜானகி அம்மாவின் இதயத்தை என்னவோ செய்தன. ஒரு பெண் என்னதான் மோசமானவளா இருந்தாலும், அவளின் நடவடிக்கைகளை ஒரு மனிதன் கவனித்துக் கொண்டிருப்பதாக அவளுடைய முகத்துக்கு நேராக கூறினால் அவளால் வெறுமனே இருக்க முடியாது. அப்படிப்பட்ட ஒரு வார்த்தை அவரிடமிருந்து வந்தால், நிச்சயம் அதற்கு அவள் எதிர்வினை ஆற்றவே செய்வாள். அவரின் பதிலை அவள் எதிர்பார்க்கவே செய்வாள். ஜானகி அம்மா தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்:

‘‘என்மேல நீங்க கண் வச்சிருந்தீங்களா?’’

‘‘நான் வைக்கல. வேற யாராக இருந்தாலும் கட்டாயம் வைப்பாங்க.’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘நாம அதைப் பற்றி பேச வேண்டாம் ஜானு. நாம முதல்ல முடிவு பண்ணின விஷயமே அதுதானே? நாம பேசின ஒப்பந்தப்படி நாம நடப்போம். அவன் எங்கே போனாலும் வாழ்ற அளவுக்கு அவனுக்கு உரிய வயசு வந்திடுச்சு. அவன் இனிமேல் இங்கே இருந்தான்னா கட்டாயம்  நமக்குள்ளே உண்டான ஒப்பந்தத்தை மீறத்தான் செய்வே. அவன் என் மகன் இல்லைன்னு சொன்னாக்கூட உலகம் நம்பாது.

‘‘அது இருக்கட்டும். என்வை கவனிச்சீங்களே? அதனோட பலன் என்ன?’’

ஜானகி அம்மாவின் குரலில் முழுமையான வெறுப்பு தொனித்தது. அதைக் கேட்டு பத்மநாபப் பிள்ளை ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார். அவர் சொன்னார்: ‘‘அதைப் பற்றி நான் பேச வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன்.’’

‘‘என்ன இருந்தாலும் நீங்க தைரியசாலி ஆச்சே! உண்மையைச் சொல்லுங்க.’’

அதைக் கேட்டு பத்மநாபப் பிள்ளைக்குப் பயங்கரமாகக் கோபம் வந்தது. அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார்: ‘‘அவன் இனிமேல் இங்கே இருக்கக்கூடாது.’’

ஜானகி அம்மா சாந்தமான குரலில் ‘‘சரி...’’ என்றாள்.

‘‘நான் சொன்னபடி நடக்கணும்.’’

‘‘சரி... பிறகு... என்னை கவனிச்சீங்களே... என்ன நடந்துச்சு?’’

‘‘அடியே...!’’ - பத்மநாபப்பிள்ளை தாங்கமுடியாத கோபத்துடன் கத்தினார்: ‘‘கேவலமான உன்னோட வாழ்க்கையில இருந்து உன்னைக் காப்பத்தினத்துக்கு முன்னாடி உன் கடந்த கால சரித்திரத்தை நான் கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கணும்...’’

‘‘ஏன் அதைச் செய்யல?’’

அதத்கு பத்மநாபப் பிள்ளையால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை.

ஜானகி அம்மா தொடர்ந்தாள்.

‘‘உங்களால் பதில் சொல்ல முடியல... அப்படித்தானே? நான் சொல்றேன். என்னோட அழகையும் அடிமை மாதிரி இருக்குற குணத்தையும் நீங்க விரும்புனீங்க. வாழ்க்கையில கெட்டுப் போனவள்தானே எல்லா விஷயத்தையும் சகிச்சுக்குவான்னு நீங்க நினைச்சீங்க!’’