Lekha Books

அந்தச் சாலை வழியாக பலதரப்பட்டவர்களும் பல மொழிகள் பேசக் கூடியவர்களும் போவதுண்டு. பிரபா படியை விட்டு இறங்கிச் சாலையில் நடந்து போவோரைப் பார்த்தபடி நின்றிருப்பான்.

பிரபாவிற்கு விளையாட சில ஜப்பான் பொம்மைகள் இருந்தன. அவை எங்கிருந்து அவனுக்குக் கிடைத்தனவோ? அவ்வப்போது அந்த ஊரில் அந்த நாடோடி தென்பட்டான். எல்லாமே நாசம்! தன்னுடைய வீட்டிற்குள்ளேயே தந்தையும் தாயும் மகனும் சேர்ந்திருந்தாலும் இருக்கலாம்!

அவர் போட்ட அந்த ஒப்பந்தத்தின் சாராம்சங்கள் அவரைப் பார்த்து கிண்டல் செய்தன. அந்த புத்திசாலித்தனத்தின் உண்மைத் தன்மையை அவர் சந்தேகத்துடன் பார்த்தார். அவள் அந்தக் குழந்தை மீது மிகுந்த பாசம் வைத்திருக்கிறாள். குழந்தை அதன் தந்தைமீது நிச்சயம் பாசம் வைத்திருப்பான். கடைசியில் மூன்று உதடுகளும் ஒரு முத்தத்தில் ஒன்று சேர வாய்ப்பிருக்கிறது.

கோபனுக்கு நகைகள் இருக்கின்றன. விளையாட்டுப் பொருட்கள் இருக்கின்றன. அவனுடைய எல்லா விருப்பங்களும் நிறைவேற்றப்படுகின்றன. அவன் பத்மநாபப் பிள்ளையின் ஆசையும் ஆனந்தமுமாக இருந்தான். அவன் என்ன காரணத்தாலோ தன்னுடைய தந்தையை மிகவும் அதிகமாக நேசிக்கக் கற்றுக் கொண்டுவிட்டான். அவன் முடிந்தவரை தாயுடன் இருப்பதைத் தவிர்க்கவே செய்தான்.

கோபன் தன் தாயைத் திட்டுவான். அடிப்பான். அவனிடம் எதையாவது கூறுவதற்குக் கூட அந்தத் தாய் பயந்தாள். அவன் அழுவான். அவன் அழுதால் பத்மநாபப் பிள்ளையின் முகம் கோபத்தில் சிவக்கும். ஒரு வேலைக்காரியைப் போல ஜானகி அம்மா அவனை இடுப்பில் தூக்கிக்கொண்டு நடப்பாள். அதிர்ஷ்டக்கட்டையான பெண்! அவன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது யாருக்கும் தெரியாமல் பதுங்கிப் பதுங்கி சென்று அவனுக்கு முத்தம் கொடுப்பாள். அவளுக்குக் கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதான். அவன் தந்தையின் மகனாக இருந்தான்.

ஒருநாள் அவன் பிரபாவைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தான். அதை அவனுடைய தந்தை பார்த்து விட்டார். அன்று அவர் தந்த கடுமையான அறிவுரையின் விளைவாக அவன் இனிமேல் கோபனைப் பார்த்து ஒருமுறை கூட பேசமாட்டேன் என்று பிரபா பயந்து கொண்டே சொல்லும் அளவிற்கு ஆகிவிட்டது. இனிமேல் ஒருமுறை கூட அந்தப் பக்கம் பார்க்க மாட்டேன் என்று பத்மநாபப் பிள்ளை அந்தச் சிறுவனை சத்தியம் பண்ண வைத்தார். அவன் கூறுவான்; ‘‘அங்கே ஒரு பிசாசு இருக்குது’’ என்று.

கோபனுக்கு ஒரு ஆசிரியரை நியமித்து பத்மநாபப் பிள்ளை படிப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்தார். சொன்னால் எந்த விஷயத்தையும் புரிந்து கொள்ளும் அளவிற்கு அவன் இருந்தான். அன்று குழந்தைக்கே உரிய ஆர்வத்துடன் தயங்கித் தயங்கி அவன் தன் தந்தையிடம் கேட்டான், ‘‘அது... அது யாரு அப்பா?’’

அந்தத் தந்தை சில விஷயங்களை மட்டும் சொன்னார். ‘‘அப்பா இல்லாதவன்’’ என்று அவன் பின்னால் கூறினான். இன்னொரு நாள் அவன் தன் தாயிடம் கேட்டான். ‘‘அவன் ஏன் இங்கே இருக்கணும்?’’

அவனைத் திட்டுவதற்கு அந்தத் தாய்க்கு நாக்கு வரவில்லை. ஏதாவது கேட்டால் அவனுடைய தந்தை கோபப்படுவார். கோபப்பட்டு சண்டை போடுவதாக இருந்தால், அவளுக்கு வாழ்க்கையே இல்லாமல் போய்விடும்!

அந்த ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட அறைக்குள் தாய் மகனைப் படிக்க வைப்பதற்காக முயற்சித்தாள். என்ன செய்வது? அவனுக்குப் படிப்பே ஏறவில்லை. சில நேரங்களில் கோபன் அந்தக் காட்சியை ஒளிந்து நின்று பார்ப்பான். தன் தந்தையிடம் விளக்கமாகச் சொல்லக்கூடிய சுவையான ஒரு சம்பவமாக இருக்கும் அது.

அங்குள்ள எல்லாமே தன் தந்தைக்கும் தனக்கும் சொந்தமானவையே என்பதை கோபன் நாளடைவில் தெரிந்து கொண்டான். வேறு யாருக்கும் அவற்றில் உரிமையில்லை என்பதும் தெரிந்தது. தான் சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது இயற்கையாகவே தான் உச்சரித்த அந்த சொல்- அம்மா என்ற குரல்- உச்சரிக்கக் கூடாத ஒன்றாக அவனுக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்தது. அந்த எழுத்துக்கள் மனதில் இருக்க வேண்டிய ஒன்றல்ல. தேவையில்லாத ஒரு சொல் அது என்பதாக அவன் நினைத்தான். அந்தச் சொல்லை சிறிதும் உச்சரிக்காமலே அவன் வாழ முடியும். அந்த வார்த்தை அவனுடைய இதயத்தின் அடித்தளத்தில் எங்கோ போய் மறைந்து கொண்டது. கோபனின் உதடுகளுக்கு அந்தப் பெயர் உச்சரிக்கக்கூடாத ஒன்றாக ஆனது. அந்தப்பெயரைச் சொல்ல அவனுடைய உதடுகள் மறுத்தன.

தன் தாயைப் பற்றி இதுவரை தெரியாமலிருந்த பல விஷயங்களை இப்போது அவன் தெரிந்து கொண்டான். ‘அப்பா இல்லாத பிள்ளை’ என்பதற்கான அர்த்தம் என்னவென்று அவனுக்கு இப்போது தெரிந்தது. அங்கு வசித்துக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்ப்பதற்குக்கூட அவன் விரும்பவில்லை. அவள் மரியாதைக்குக் களங்கம் உண்டாக்கியவள். கோபனுக்குத் தன் மீதே ஒருவித வெறுப்பு உண்டானது. ஆனால், தான் தந்தையின் மகன் அதனால்தான் தன் தந்தை தன் மீது உயிரையே வைத்திருக்கிறார் என்று தன்னைத்தானே அவன் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டான்.

வீட்டை விட்டு வெளியே செல்லும்பொழுது யாரைப் பார்த்தாலும் கோபன் பயப்பட ஆரம்பித்தான். ஒரே ஒரு கேள்வியை யாராவது கேட்டுவிடப் போகிறார்களோ என்று அவன் பயந்தான். அந்தக் கேள்விக்கு அவன் கட்டாயம் பதில் சொல்லத்தான் வேண்டும். அந்த ஒரு கேள்வி யாருடைய வாயிலிருந்து வரும் என்று யாரால் கூறமுடியும்?

கோபன் தன்னை தன் தந்தையுடன் மேலும் நெருக்கமாக ஆக்கிக் கொண்டான். தன் தந்தையை விட்டால் அவனுக்கு வேறு யாரும் இல்லை. தந்தைக்கு அவன் இருந்தான். அவனுக்கு அவனுடைய தந்தை இருந்தார். அந்தத் தந்தை விரும்பியதும் அதுதான். அவன் எப்படியெல்லாம் சிந்திக்கவேண்டும் என்று அந்தத் தந்தை விரும்பினாரோ அதே மாதிரிதான் அவன் சிந்திக்கிறான் என்பதை அவர் தெரிந்து கொண்டார். அவர் போட்ட திட்டம் வெற்றி பெற்றதென்னவோ உண்மை.

இப்படி அந்த வீடு யாரும் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத கோணல் எண்ணங்களின் மைய இடமாக மாறிவிட்டிருந்தது. அங்கிருந்த சிரிப்பும் விளையாட்டும் உயிர்ப்பு கொண்ட ஒன்றாக இல்லை. ‘அம்மா’, ‘அப்பா’, ‘பிள்ளைகள்’ என்று அவர்கள் வார்த்தைகளால் தங்களை ஒருவரையொருவர் அழைத்துக் கொண்டாலும், அந்தப் பெயர்களில் இரண்டறக் கலந்திருக்கக் கூடிய இனிமையை அங்குள்ள யாரும் அனுபவித்ததில்லை என்பதே உண்மை. அங்கு உணர்வுகளும் எண்ணங்களும் முழுமையாக நிர்மூலமாக்கப்பட்டிருந்தன.

பதினாறு வருடங்களுக்குப்பிறகு இன்னொரு குழந்தையும் அங்கு பிறந்தது. பிறந்தது ஒரு பெண் குழந்தை.

3

அந்த நாடோடியையும் தாயையும் விட்டால் பிரபாவிற்கு வேறு யாரும் இல்லை. வளர வளர பல விஷயங்கள் அவனுக்குத் தெரிய ஆரம்பித்தன.