Lekha Books

‘‘அழகா? அதைத்தான் எனக்கு முன்னாடியே யாரோ பயன்படுத்திட்டாங்களே! அதோட விளைவுதானே அந்தப் பிசாசு!’’

அவர் சொன்னதைக் கேட்டு ஜானகி அம்மா தன்னையே மறந்து விட்டாள். பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு உரத்த குரலில் அவள் கத்தினாள்:

‘‘அப்படின்னா...’’

‘‘என்னடி அப்படின்னா...?’’

‘‘உங்ககிட்ட இருக்குற குணங்கள்... அந்தப் பைத்தியக்காரத் தனமான செயல்கள், கெட்ட நடத்தைகள்....’’

ஜானகி அம்மா கட்டுப்பாட்டை இழந்துவிட்டாள்.

‘‘கெட்ட நடத்தைகளா?’’

‘‘ஆமா... உங்ககிட்ட என்னென்ன கெட்ட நடவடிக்கைகள் இருக்குன்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியும்.’’

‘‘ச்சீ... நாற்றமெடுத்த பிணமே!’’

‘‘நாற்றமெடுத்த பிணமா? இன்னைக்குத்தான் அது தெரிஞ்சுதா?’’

‘‘உலகத்துக்கு எப்பவோ அது தெரியும்.’’

‘‘உங்களுக்கும் ஏற்கெனவே அது தெரியும்ல? என்னை உற்று கவனிச்சு என்னத்தைக் கண்டுபிடிச்சீங்க?’’

ஜானகி அம்மா பயங்கரமாகச் சிரித்தாள்.

பத்மநாபப் பிள்ளை என்ன பேசுவது என்றே தெரியாமல் நின்றுவிட்டார். ஜானகி அம்மா ஆத்திரம் பொங்க கத்தினாள். ‘‘என் பிள்ளைங்களை எனக்கு எதிரா திருப்பிவிட்டு... இது ஒண்ணுக்காகவே நான் உங்களுக்குப் பாடம் கற்றுத் தர்றேன்.’’

‘‘எனக்கா?’’

‘‘ஆமா...’’

ஜானகி அம்மா தன் நிலையில் மிகவும் உறுதியாக இருந்தாள். அவள் ஒரு சாதாரணப் பெண்ணாக அப்போது தெரியவில்லை. பெண் என்ற பெயரை மட்டும் வைத்து நாம் கற்பனை பண்ணக் கூடிய உருவமல்ல அவளுக்குத் இருந்தது. இருபத்தோரு நீண்ட வருடங்களாக அந்த வீட்டில் அவள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையில் அவளுக்குக் கிடைத்த சக்தி அனைத்தும் ஒன்று திரண்டு பரிணாம வளர்ச்சி பெற்று உயர்ந்து நின்றது. நம்பிக்கைகளையும், சட்டங்களையும், கோட்பாடுகளையும் அது சவாலுக்கு அழைத்தது பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு அவளைப் பார்க்கவே பயமாக இருந்தது. அப்பப்பா... அவள் கண்கள் நெருப்பென ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தன.

பத்மநாபப் பிள்ளை அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார். வெளி வாசலை அவர் கடந்தபோது, உள்ளேயிருந்து கேட்ட ஒரு பெரிய சிரிப்புச் சத்தம் அவரின் செவிகளில் மோதி அவரைப் பாடாய்ப்படுத்தியது.

5

புகைந்து கொண்டிருந்த எரிமலை வெடித்தது. இடி விழுந்ததைப் போல அந்த வீடு சுக்கு நூறாக உடைந்து, தரையின் அடிப்பகுதி வரை குலுங்கியது. ஜானகி அம்மாவின் அந்த உரத்தச் சிரிப்புச் சத்தம் யாரும் எதிர்பார்த்திராத ஒரு அட்டகாசச் சிரிப்பைப்போல அந்த வீட்டின் மூலை முடுக்கெங்கும் பரவி, அங்கிருந்த ஒவ்வொரு மனதிலும் நுழைந்து அது எதிரொலித்தது.

ஒரு கரும் நிழல் அந்த வீட்டை மூடியது. வாசல் கதவுகளும் ஜன்னல்களும் திறந்து கிடந்தாலும், அந்த வீட்டுக்குள் மனிதர்கள் வசிக்கிறார்களா என்றொரு சந்தேகத்தை அது உண்டாக்கியது. அந்த வீடு இயற்கையான ஒன்றாக இல்லை. அது ஒரு மாய உலகத்தைப் போல இருந்தது. ஏதோ பேய்க் கதைகளில்தான் அப்படிப்பட்ட ஒரு வீட்டைப் பற்றி நாம் படித்திருக்கிறோம்.

ஒரு சிறுமி அந்த வீட்டின் வெளிவாசலுக்கு அருகே உள்ள மாமரத்திற்குக் கீழே நின்றிருக்கிறாள். அவளுடைய அகலமான கண்களில் கவலை தெரிகிறது. தான் ஏதோ ஒரு பழக்கமில்லாத இடத்தில் நின்று கொண்டிருப்பதைப் போல் அவள் உணர்கிறாள். எப்படியோ அந்த வீட்டில் சிக்கிக் கொண்டாள். அவள்தான் லலிதா. ஜானகி அம்மாவின் மகள்!

மாலை நேரமானது, கோபன் வெளி வாசலைக் கடந்து உள்ளே வந்தான். லலிதா ஓடிச்சென்று தன் அண்ணனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். தன் அண்ணனிடம் சொல்வதற்கு அவளிடம் நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன.

‘‘அண்ணே... அப்பாவும் அம்மாவும் சத்தமா சண்டை போட்டாங்க. அப்பாவைப் பார்த்து அம்மா சத்தம் போட்டாங்க!’’

‘‘அப்பா இப்போ எங்கே?’’

‘‘அவர் வெளியே போயிருக்காரு!’’

லலிதாவை அழைத்துக்கொண்டு கோபன் வராந்தாவை நோக்கி நடந்தான். அங்கு ஒரே இருட்டாக இருந்தது.

‘‘இங்கே விளக்கேற்றி வைக்க யாருமில்லையா? கோபன் உரத்த குரலில் கேட்டான். அவனுக்கு ஒரே வெறுப்பாக இருந்தது.

லலிதா சொன்னாள்: ‘‘அண்ணே, எனக்கு ஒரே பயமாக இருந்துச்சு. அம்மாவோட பார்வையும் சிரிப்பையும் நான் மறைஞ்சிருந்து பார்த்தேன். அப்பாகூட பயந்துட்டாரு. அந்தப் பைத்தியக்காரி இருக்காள்ல... அவளைப் போலவே அம்மா இருந்தாங்க. ஏன் தாமதமா வீட்டுக்கு வந்தீங்கண்ணே?’’

கோபன் அதற்கு பதிலேதும் கூறவில்லை. லலிதா தொடர்ந்து கேடட்டாள்: ‘‘அம்மாவும் அப்பாவும் ஏன் சண்டை போட்டுக்கிறாங்கண்ணே?’’

கோபன் லலிதா இறுக அணைத்துக்கொண்டு அவளின் நெற்றியைத் தடவியவாறு சொன்னான்: ‘‘தங்கச்சி... அந்த விஷயம் உனக்குத் தெரியாமலேயே இருக்கட்டும்.’’

அழுது கலங்கிய கண்களுடன் ஜானகி அம்மா கதவருகில் விளக்குடன் தோன்றினாள். குற்றம் செய்த பெண்ணின் வெளிப்பாடு அவளிடம் தெரிந்தது. கோபன் கோபத்துடன் அவளைப் பார்த்தான். அந்தப் பார்வையைத் தாங்கக்கூடிய சக்தி அவளுக்கு இல்லை. தான் பெற்று வளர்த்த மகனுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பது அவள் நினைக்கவில்லை. மாறாக, ஒரு குற்றவாளி நீதிபதியின் முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பதைப் போல் அவள் உணர்ந்தாள். நிச்சயம் தன்னுடைய செயலுக்கு அவள் ஏதாவது சமாதானம் சொல்லியே ஆகவேண்டும்.

கோபன் கேட்டான்: ‘‘என் அப்பா எங்கே போனாரு?’’

என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். ஜானகி அம்மா. பின்னர் ‘‘உன் அப்பா கூட இன்னைக்கு நான்...’’ - அவள் நடுங்கும் குரலில் சொன்னாள்.

கோபன் வெறுப்பு கலந்த குரலில், ‘‘கட்டாயம் அது தேவைதான்...’’ என்றான். 

சிறிது நேரம் கழித்து கோபன் கேட்டான்: ‘‘என்னையும் இந்த அப்பாவி பெண்ணையும் என்ன செய்யப் போறீங்க?’’

ஜானகி அம்மா மேஜையின் மீது விளக்கை வைத்தாள். அவள் அழுது கொண்டிருந்தாள்.

‘‘மனசுல வச்சுக்க முடியாம எல்லாமே வெளியே வந்திடுச்சு. நான் என்னென்னவோ சொல்லிட்டேன். எதுக்காக நான் அப்படியெல்லாம் சொன்னேன்னு கேக்குறதுக்கு இங்கே யாரும் இல்ல. என் மேல பரிதாபப்படுறதுக்கு எனக்கு எந்தத் தகுதியும் இல்ல...’’

ஜானகி அம்மா தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள். கோபன், ‘‘பாவம் என் அப்பா இப்போ தூக்குப்போட்டு சாகலைன்னு...’’ என்றான்.

‘‘நிச்சயம் அப்படியொரு காரியத்தை அவர் செஞ்சிருக்க மாட்டாரு. அதற்கான தைரியம் அவருக்கு இல்ல...’’

அந்தப் பதிலே கோபன் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை. ‘‘என் அப்பா மேல உங்களுக்கு அன்பு இருக்கா?-’’ தன்னையே அறியாமல் அப்படியொரு கேள்வியைக் கேட்டான் கோபன். ஜானகி அம்மாவின் ‘அதுக்கான தைரியம் அவருக்கு இல்ல’ என்ற பதில் அந்தக் கேள்வியை அவனுடைய இதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து மேலே எழுப்பிக் கொண்டே வந்தது.