Lekha Books

ஜானகி அம்மாவும் அந்தக் கேள்வியை எதிர்பார்க்கவில்லை. வந்தது. ஜானகி அம்மாவும் அந்தக் கேள்வியை எதிர்பார்க்கவில்லை.

‘‘நீ... நீயா இப்படியொரு கேள்வியைக் கேக்குற?’’

‘‘இந்த வீட்டுல வளர்ற பிள்ளைங்க இது மட்டுமில்ல; இதைத் தாண்டிக்கூட கேட்பாங்க. ஒரு தாய்க்கிட்ட இந்த விஷயத்தைத் தான் பேசணும்னு எங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?’’

‘‘நான் என்ன செய்யணும்?’’

‘‘ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்துல வச்சிருந்திருக்கணும்.’’ - கோபன் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு சொன்னான் : ‘‘இனிமேலும் குழந்தைங்க பிறக்கும்ன்ற விஷயத்தை. ஒழுங்கா இருந்திருந்தா இப்படி பல பேரோட வாழ்க்கை வீணாகாம இருந்திருக்கும்...’’

கோபன் ஒரு எல்லையைத் தாண்டி போய்விட்டான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட ஜானகி அம்மாவின் மனதில் மேலும் பல கேள்விகள் எழுந்தன. அப்போதும் அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தவண்ணம் இருந்தது. அவள் சொன்னர்ள் :

‘‘தனக்கு உரிமையில்லாத ஒரு குழந்தையை அவள் பெத்தெடுப்பான்னு உங்களுக்குத் தெரியாதான்னு நீ கேட்டிருக்கலாமே!’’

‘‘யார்கிட்ட கேக்குறது?’’

‘‘என்னை வெறுக்கச் சொல்லி உனக்குச் சொல்லித் தந்த ஆள்கிட்ட!’’

கோபனின் அறிவு இப்போது வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது. அவன் சொன்னான் : ‘‘அவர் அப்படி நடந்து கொண்டது எவ்வளவு பெரிய பெருந்தன்மை! உங்கமேல கொண்ட இரக்கத்தாலும், கருணையாலும் தான் அவர் அப்படி நடந்துக்கிட்டார். நல்ல ஒரு காரியத்தைச் செய்வோம்னு மனப்பூர்வமா ஆசைப்பட்டதன் விளைவுதானே அது? அப்படிப்பட்ட ஒரு செயலை என் அப்பா செய்தார்னா அதுக்கு எவ்வளவு பெரிய பரந்த மனசும் தைரியமும் இருக்கணும்?’’

ஜானகி அம்மா அதைக் கேட்டுப் புன்னகைத்தாள்.

‘பெரிய மனசு! இரக்கம்! கருணை!’

ஜானகி அம்மா வெறுப்புடன் சிரித்தாள். பிறகு அவள் சொன்னாள் : ‘‘எல்லைகளையெல்லாம் தாண்டியாச்சுல்ல! நீயும் கேட்கக் கூடாததையெல்லாம் கேட்டுட்டே நான் சொல்றேன். என்னை அவர் ஏற்றுக் கொண்டது இரக்கப்பட்டு அல்ல. என்னோட ஆதரவற்ற நிலையை வச்சு அவர் முதல் எடுக்கலாம்னு பார்த்தாரு!’’ ஜானகி அம்மாவின் குரல் மேலும் உயர்ந்தது : ‘‘மனம் விரும்பி அவர் அந்தக் காரியத்தைச் செய்யல. ஆதரவு இல்லாத ஒரு பெண்ணை மனைவியா ஏத்துக்கிட்டா, அவ எல்லா விஷயங்களையும் சகிச்சுக்கிடுவாள்னு அவர் நினைச்சாரு. அதுதான் உண்மை. வேற எப்படிப்பட்ட பெண்ணை அவர் ஏத்துக்கிட்டாலும், அவள் சொல்றதை அவர் நம்பியே ஆகணும். வேற வழியே இல்ல. இந்த புத்திசாலித்தனம் தன் மீது அவர் கொண்ட அவநம்பிக்கையால் பிறந்தது. உனக்கு என்னவெல்லாமோ சொல்லித்தந்த உன் அப்பாவோட குணம் அதுதான். அவர் ஒரு வஞ்சகன்.’’

மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு பேசியதால் ஜானகி அம்மாவிற்கு மூச்சை அடைத்தது. அவள் இன்னும் என்னென்னவோ சொல்ல நினைத்தாள். சொல்ல நினைத்தது ஒவ்வொன்றும் திரண்டு தொண்டையில் நின்று கொண்டிருந்தது. தாய்க்கு எதிராக மகனை தயார் பண்ணிவிட்டதால் உண்டான மனவருத்தத்தின் விளைவே அவள் சொல்ல நினைத்த ஒவ்வொன்றும்.

மகன் கேட்கக் கூடாதைக் கேட்டான். அவனை வைத்து அவர் கேட்க வைத்தார். தாய் சொல்லாக்கூடாததைச் சொன்னாள். அவளை அப்படி அவர் சொல்ல வைத்தார். பல நூற்றாண்டுகளாகப் புனிதம் என்று நினைத்துப் பாதுகாக்கப்பட்டு வந்திருக்கும் நம்பிக்கைகள் சரிந்துவிட்டன. ஜானகி அம்மாவின் கடந்துபோன இருபத்து மூன்று வருடங்களும் வீண் என்றாகிவிட்டது. ஒப்பந்தத்தை மீறாமல் அவள் வாழ்ந்தாள். அதை இப்போது அவள் மீறிவிட்டாள். இனிமேல் செய்ய வேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான்.

அவள் சொன்னாள் : ‘‘என்னை அவர் எப்பவும் சந்தேகப்பட்டார். என் பிள்ளைகளோட பிறப்பைப் பற்றிக் கூட அவர் சந்தேகப்பட்டார்.’’

ஜானகி அம்மா மீண்டும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு விட்டாள். ஒரு தாய் தன் மகனிடம் இப்படியெல்லாம் பேச வேண்டியதாகி விட்டதே!

கோபனும் மிகவும் தர்ம சங்கடமான நிலையில் இருந்தான். சந்தேகம் நிறைந்த ஒரு சூழ்நிலையில்தான் அவன் வளர்ந்ததே. ஞாபகமிருக்கும் காலம் முதல் ஒரு குழந்தை சிந்திக்கத் தேவையில்லாதவை, ஒரு குழந்தை சிந்திக்கக் கூடாதவை எல்லாவற்றையும் அவன் சிந்தித்தான். அந்த வீட்டில் சந்தேகப்படுவதைத் தவிர முழுமையாக நம்புவதற்கு என்று எதுவுமேயில்லை. சிறு குழந்தையாக இருந்தது முதல் அவன் தன்னைத்தானே பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டிருக்கிறான்.

ஜானகி அம்மாவின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தவாறு அவன் கேட்டான் : ‘‘நாங்க எதை நம்புறது?’’

பாவம் அந்தப் பெண்! அந்தக் கேள்விக்கு அவள் என்ன பதில் கூறுவாள்? ஒரு பெண்ணின் முலைப்பால் இந்த அளவிற்கு வீணடைந்தது அவள் கேள்விப்பட்டதேயில்லை!

கோபன் ஜானகி அம்மாவையே வெறித்துப் பார்த்தான். அதுவரை அப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணை அவன் பார்த்ததில்லை. ஏராளமாக ரகசியங்களின் உறைவிடமாக, எளிதில் புரிந்து கொள்ள முடியாத எதையும் செய்யத் தயாராக இருக்கும் ஒரு பெண் அந்த வீட்டில் இதுவரை வாழ்ந்து வந்திருக்கிறாள். அவளை ஒருமுறை கூட அவன் உற்றுப் பார்த்ததில்லை. முன்னால் நின்று கொண்டிருக்கும் அந்தப் பெண் ஒரு பரிதாபமானவள். எதையோ எதிர்பார்த்து ஏங்கிக் கொண்டிருப்பவள். அவளிடம் ரகசியங்கள் எதுவுமில்லை.

ஒரு தாயின் பார்வை எப்படி இருக்கும் என்பதை கோபனால் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. தாய் அழுவாள். அன்பு செலுத்துவாள். மகன் வெறுப்பது ஒரு தாய்க்கு கவலையைத் தரும் விஷயம். மகன் தாய்மீது அன்பு செலுத்த வேண்டும். அன்று வரை ‘அம்மா’ என்று தான் அழைத்ததேயில்லை என்பதை கோபன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

‘‘அம்மான்னு கூப்பிட உரிமை இல்லாம...’’- கோபன் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு சொன்னான்: ‘‘அன்பு செலுத்தத் தெரியாம...’’

‘‘அந்தப் பாடத்தை உனக்குச் சொல்லித் தர்றதுக்கு என்னையும் அதைப் படிக்க உன்னையும் அனுமதிக்கல!’’

‘‘அந்த மறையாத கறுப்பு மச்சத்தைத் தேய்த்த தாய், எப்படியோ இருக்கிற தந்தை... நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து இப்படியொரு குடும்பத்தை எதுக்காக உருவாக்கினீங்க?’’

ஜானகி அம்மா பரிதாபமான குரலில் சொன்னாள்: ‘‘என் தப்பை உலகம் மன்னிக்கும். அதை நீயும் மன்னிப்பே. என் பிரபாவும் மன்னிப்பான். மன்னிக்கக் கூடாதுன்னு உனக்கு கத்துத் தந்தாலும் அதை நீ நம்பாதே மகனே! நீங்க என்மேல அன்பு செலுத்த வேண்டாம். இரக்கப்பட்டு என்னை மனசுல நினைச்சா போதும்.’’

அவள் சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தையும் கோபனின் இதயத்திற்குள் நுழைந்தது. அவனுக்கு ஒரு தாய் இருக்கிறாள். அவள்மீது அவன் நிச்சயம் அன்பு செலுத்துவான். அந்தத் தாய்தான் அவனைப் பெற்றெடுத்தவள். தாய் பிள்ளைகள் மீது பாசம் செலுத்துவாள்.