Lekha Books

அதைக் கேட்டு ‘‘ஆமாம்’’ என்று தலையை ஆட்டினாள் ஜானகி அம்மா. தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்: ‘‘உங்களுக்கு அது ரெண்டுமே இருக்குதே! நல்ல பிள்ளைங்க... நல்ல பொண்டாட்டி...’’

‘‘அது கெட்டுடக் கூடாதே?’’

‘‘நான் கெடுத்தேனா?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை என்ன பதில் சொல்லப் போகிறார் என்பதை அவள் சிறிதுநேரம் எதிர்பார்த்தாள். பின்னர் அவரே தொடர்ந்து சொன்னாள்: ‘‘எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். எனக்கு எந்த சந்தோஷமும் சமாதானமும் கிடைக்கலைன்றதுதான் உண்மை. நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்றேன். இந்த வீட்டுத் தரையோட அடிப்பகுதிகூட கண்ணீர்ல நனைஞ்சுதான் இருக்கு.’’

‘‘அதற்குக் காரணம்?’’

‘‘அதுதான் என் வாழ்க்கை.’’

ஒரு புதிய பிரச்சினையை இப்போது சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று பத்மநாபப் பிள்ளைக்குத் தோன்றியது.

‘‘உனக்கு அப்படி என்ன கவலை?’’

‘‘உங்களால அதைப் புரிஞ்சிக்க முடியாது. நீங்க உங்க சந்தோஷத்தை மட்டும் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கீங்க. அது உங்க உரிமை.’’

அந்தப் பிரச்சினை பூதாகர வடிவமெடுத்து நின்றது. அந்தக் கணவர் அந்தச் சூழ்நிலையை மாற்ற நினைத்தார்.

‘‘நீ கவலையில இருக்கியா?

‘‘எதுக்கு அந்தக் கதை?’’

‘‘நான் தெரிஞ்சிக்கணும்...’’

அதற்கு ஜானகி அம்மா எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

‘‘நான் தெரிஞ்சிக்கணும்’’ என்று பத்மநாபப்பிள்ளை மீண்டும் சொன்னார். அந்தக் கதையைச் சொல்வதற்கு ஜானகி அம்மா சற்று தைரியத்தைக் கூட்டிக் கொள்ள வேண்டி வந்தது.

‘‘நான் யாருமே இல்லாத அனாதையாய் இருந்தேன். வாழ்ந்தா போதும்னு நினைச்சேன். அப்படிப்பட்ட ஒருத்திதான் உங்களுக்குத் தேவைப்பட்டா. எல்லாத்தையும் சகிச்சுக்கிட்டு இருக்குற ஒருத்தி...’’

ஒரு உண்மையை இழுத்து வெளியே போட்டு அதை விரலால் சுட்டிக் காட்டிக்கொண்டு  ‘இதுதான் நீங்க’ என்று ஜானகி அம்மா கூறுவதைப் போல் இருந்தது. தன்னை ஒரு ஆள் குத்துவதைப் போல் உணர்ந்த அவர் சற்று நிலைகுலைந்தார்.

‘‘எல்லாத்தையும் சகிச்சிக்கிட்டு இருக்குற ஒருத்தியைன்னு சொன்னா...’’

அதைக் கேட்டு ஜானகி அம்மாவின் கண்கள் நிறைந்தன. கவலை தோய்ந்த குரலில், ‘‘நீங்க என்னைக் காப்பாத்தினவரு... தெய்வம் என்னால வாழ முடியாதுங்கற ஒரு நிலை வந்தப்போ, என்னை நீங்க காப்பாத்தினீங்க. நான் எல்லாத்தையும் தாங்கிக்கிறேன்’’ என்றாள்.

ஜானகி அம்மாவின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தது. அந்த மனிதர் அவளைக் காப்பாற்றியவர் என்பது உண்மைதானே? அன்று சட்ட விரோதமாக கர்ப்பம் தரித்த தன்னை ஏற்றுக் கொள்ள ஒரு ஆள் மட்டும் இல்லாமல் போயிருந்தாள் தன்னுடைய நிலை என்னவாகியிருக்கும் என்று ஜானகி அம்மா நினைத்துப் பார்த்தாள். தன் நிலை என்னவாகியிருக்கும் என்பதைப் பற்றி அவளுக்கே தெரியாது. அப்படி அவளைக் காப்பாற்ற ஒரு மனிதர் அன்று வந்திருக்க வேண்டியதில்லை. இப்படியொரு வாழ்க்கையும் வாழ்ந்திருக்க வேண்டியதில்லை. எந்த வகையிலாவது அன்றே அதை ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டு வந்திருந்தால் அவளுக்கு நல்லதாக இருந்திருக்கும். தன்னைக் காப்பாற்றிய அந்த மனிதரை எங்கே எதிர்த்து நிற்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டாகிவிடுமோ என்று அவள் பயப்பட்டாள். பாதிக்கப்பட்டு ஒரு முடிவுக்கு வந்த தன்னைக் காப்பாற்றி பாதுகாத்த ஒரு மனிதரிடம் சொல்லக் கூடாததைச் சொல்வதும், செய்யக் கூடாததைச் செய்வதும்... ஆனால், மனைவியாக வாழ்ந்த இருபத்தோரு வருடங்களும் எந்த அளவிற்கு கனமுள்ளவையாக இருந்தன என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். ஒவ்வொரு நாளும் கூடிக்கொண்டிருக்கும் தாங்க முடியாத பாரத்திற்குக் கீழே அமர்ந்து மூச்சுவிடாமல் இருக்கும் பொழுது அபஸ்வரம் மாதிர சில நேரங்களில் ஏதாவது நடக்கத் தான் செய்யும். ஒவ்வொரு நாளையும் அவள மனத்திரையில் ஓட்டிப் பார்த்தாள். அவள் எவ்வளவோ சகித்துக் கொண்டுதான் வாழ்ந்திருக்கிறாள். இப்படியே இன்னும் எவ்வளவு நாட்களுக்கு வாழ முடியும்? ஜானகி அம்மா தன்னையுமறியாமல் சொன்னாள்:

‘‘நான் அழலாம். யாருக்கும் தெரியாம அழலாம். நான் ஒரு அம்மாவா ஆயிட்டேன்.’’

பத்மநாபப்பிள்ளை கட்ளையிடும் தொனியில் சொன்னார்: ‘‘அவன் இனிமேல் இங்கே வரக்கூடாது. அவன் இந்த ஊரைவிட்டே போகணும். நான் விரும்புறது அதைத்தான்.’’

‘‘நான் அவனைப் போகச் சொல்லணும். அவ்வளவுதானே?’’

ஜானகி அம்மாவின் குரல் வழக்கத்தைவிட வேறு மாதிரி இருந்தது. இதுவரை அவள் அப்படிப் பேசியதில்லை.

‘‘ஆமா...’’ என்றார்- பத்மநாபப் பிள்ளை.

ஜானகி அம்மா லேசாகப் புன்னகைத்தாள். தன் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு சொல்ல வந்ததைத் தடுக்க முயன்றாள். எனினும் அவளையும் மீறி ‘‘அப்படின்னா...’’ என்றொரு வார்த்தை வெளியே வந்துவிட்டது.

‘‘அப்படின்னா...? என்னடி அப்படின்னா...?’’

‘‘அவனை நான் போகச் சொல்லணும்னா அதுக்கு முன்னாடி சில கணக்குகளை சரி பண்ண வேண்டியதிருக்கு.’’

‘‘கணக்குகளா?’’ - பத்மநாபப் பிள்ளை தன்னையறியாமல் கேட்டார்: ‘‘யாருகிட்ட?’’

‘‘உங்ககிட்டத்தான். நம்ம வாழ்க்கை ஒரு ஒப்பந்தம் போல ஆரம்பிச்சது. ஒவ்வொரு கட்டத்துலயும் கணக்குகளைச் சரி பண்ண வேண்டியதுதான்.’’

ஜானகி அம்மாவின் கண்கள் விரிந்தன. ஒருவித தன்னம்பிக்கை காரணமாக அவள் முகத்தில் முன்பு இல்லாத ஒரு மிடுக்கு உண்டானது. அது ஒரு அடக்க ஒடுக்கமான மனைவியின் முகமல்ல. எதிர்ப்பதற்குத் தயாராக நின்றிருக்கும் ஒரு பெண்ணின் முகம் அது! அவள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு பத்மநாபப் பிள்ளை பதில் சொல்லியே ஆக வேண்டும் இல்லாவிட்டால் அவள் பதில் சொல்ல வைப்பாள். இப்படியொரு சூழ்நிலை தனக்கு வரும் என்று பத்மநாபப் பிள்ளை சிறிதும் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. முன்பிருந்ததைவிட குரலில் ஒரு மிடுக்குத்தனத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு ஜானகி அம்மா கேட்டாள்: ‘‘உங்களுக்குப் புரியலையா- என்னை உங்களுக்கு விற்ற கணக்கு?’’

‘‘உனக்கு நான் என்ன குறை வச்சேன்?’’

‘‘குறை! நான் இங்கே யாராக இருந்தேன்? நல்லா நெனைச்சு பாருங்க. எனக்குன்னு இங்கே என்ன உரிமை இருந்துச்சு? இப்போக் கூட என்ன உரிமை இருக்கு?’’

பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. தடுமாறிய குரலில் அவர் கேட்டார்: ‘‘ஏன் உனக்கு உரிமை இல்ல?’’

‘‘எனக்கு உரிமை தரலையே?’’

‘‘தரலையா?’’

‘‘ஆமா... அனுமதி இல்லாம உங்க பக்கத்துல வர்றதுக்குக் கூட...’’

ஜானகி அம்மாவால் சொல்லவந்ததை முழுமையாகச் சொல்ல முடியவில்லை. அவருடைய மனநிலை மிகவும் நிலைகுலைந்து விட்டதைப்போல் தோன்றியது.

‘‘பக்கத்துல வர்றதுக்குக் கூடவா? நீ என்ன சொல்ற?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வெற்றி பெற்றுவிட்டார். ஒரு சோதனை கட்ட நிலையை அவர் கடந்துவிட்டதைப் போல் இருந்தது. ஆனால் ஜானகி அம்மா மீண்டும் பதில் கூறுவதற்குத் தயாராகிவிட்டார்.