Lekha Books

பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு அது புரிந்துவிட்டது. பிரசவ வேதனை... ஆனால், அவர் எதுவும் கேட்கவில்லை. அப்படியே பகல் முழுவதும் ஓடிவிட்டது. இரவில் ஜானகி அம்மா பரிதாபப்படும் வண்ணம் முனகியவாறு அழுது கொண்டிருந்தாள். அப்போதும் அவள் உடம்பிற்கு என்ன என்று பத்மநாபப் பிள்ளை கேட்கவில்லை. ஜானகி அம்மாவும் தனக்கு என்ன என்பதைக் கூறவில்லை.

மறுநாள் காலையில் ஜானகி அம்மா ஒரு அறைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டாள். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் இப்படியும் அப்படியுமாக பதமநாபப் பிள்ளை நடந்து கொண்டிருந்தார். அவர் அப்படி நிலை கொள்ளாமல் நடந்து கொண்டிருந்ததற்குக் காரணம் மனைவி படும் கஷ்டத்தைப் பார்த்ததால் உண்டான மனக்கவலை அல்ல. அவளுக்கு ஏதாவது நடக்கக்கூடாதது நடந்து விடுமோ என்ற உள்மன எண்ணமல்ல. வேறு ஏதோ ஒரு காரணம்! பக்கத்து அறையிலிருந்து முனகல் சத்தமும், அழுகையும் கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தது.

ஜானகி அம்மாவின் வயிறு படிப்படியாக வீங்கிக் கொண்டிருந்ததால் உண்டான மனக்கவலைக்கு அன்று வடிவம் கிடைத்தது. அவளின் வயிற்றுக்குள் இருப்பது ஒரு குழந்தை என்ற அறிவு, ஒரு குழந்தை உயிருடன் பிறக்கப்போகிறது என்ற செய்தியாக மாறியது. எல்லாமே நாசமாகி விட்டது! அவள் குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கப் போகிறாள்! அத்துடன் அந்த ரகசியம் இறந்துவிடப் போவதில்லை. அந்த ரகசியம் வடிவமெடுத்து இப்போது வெளியே வருகிறது! முடிந்து போன அந்தச் சம்பவங்களை அவள் ஒவ்வொன்றாக நினைத்துப் பார்க்கப் போகிறாள். அவள் அந்தக் குழந்தை மீது மிகுந்த பாசத்தைச் செலுத்துவாள்!

பிறந்து வெளியே வந்த ஒரு பச்சிளம் குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் கேட்டது. அது ஒரு மிகப்பெரிய ஆர்ப்பாட்டம் என்பதைப் போல அவரின் காதுகளில் முழங்கியது.

அது இறக்கப்போகும் ஒரு குழந்தையின் அழுகைச் சத்தமல்ல. அது ஒரு கெட்ட சம்பவமுமல்ல. வாழ்வதற்கான உரிமை தனக்குக் கிடைத்துவிட்டது என்பதை அழுகை மூலம் அந்தக் குழந்தை மற்றவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்துகிறது. அந்த அழுகையின் மூலமாக அது ‘நான் வாழ்வேன்’ என்பதை உரத்த குரலில் கூறுகிறது!  அந்த வீடு முழுவதும் குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. அதைக் கேட்டு பத்மநாபப் பிள்ளை நடுங்க ஆரம்பித்தார்.

அன்று வரை அந்தக் குழந்தை உயிருடன் இருக்கும் என்று அவர் மனதில் நினைத்திருக்கவேயில்லை. அவளின் ரகசியம் யாருக்கும் தெரியாமல் அப்படியே மறைந்துவிடும் என்றுதான் அவர் எண்ணியிருந்தார். அந்தக் குழந்தை இப்போது உள்ளே காலையும் கையையும் பலமாக ஆட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. அது இனிமேலும் வளரும். சிரிக்கும். அழும். தனக்கு வேண்டிய உரிமையைக் கேட்கும். பற்களைக் கடிக்கும். அவன் அன்பு செலுத்துவான். வெறுப்பான். அவளை அவனுடைய தாய் பாசமாகக் கொஞ்சுவாள். வளர்ப்பாள். தன்னுடைய தாம்பத்திய உறவு அப்படிப்பட்ட ஒரு ஒப்பந்தத்தில் அமைந்தபோது, அவனுடைய தாய் தனக்குப் பிறக்கும் குழந்தை மீது அன்பு செலுத்துவதையும் வளர்ப்பதையும் பற்றி அவர் நினைக்கவில்லை. இப்போது அப்படியொரு காரியம் நடக்கப் போகிறது என்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. நடந்த சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றும் தன்னை ஏமாற்றி விட்டன என்று அவர் நினைத்தார். அப்படி அந்தக் குழந்தை படிப்படியாக வளரும் பொழுது அவனுக்கு ஒரு தந்தை இருப்பான். அவன் வருவான். தன்னுடைய மகனைத் தேடி வருவான்... அவன் தன் தந்தையை நோக்கி கையை நீட்டுவான். அவன் கையை நீட்டி தன்னுடைய கழுத்தைப் பிடித்து நெரித்து மூச்சு விடாமல் செய்து தன்னைக் கொல்லப்போவது உறுதி என்று அவர் மனம் சொல்லியது. அப்படியொரு சம்பவம் கட்டாயம் நடக்காது என்று என்ன நிச்சயம்?

பைத்தியம் பிடித்த நிலையில் அவர் அந்த இடத்தைவிட்டுப் புறப்பட்டார்.

அந்த வீட்டின் வடகிழக்கு மூலையில் தனியாக ஒரு அறை இருந்தது. அந்த அறையில்தான் எப்போதும் ஜானகி அம்மா இருப்பாள். அங்குதான் அவளின் முழு மகிழ்ச்சியும் இருந்தது. அந்த ஒப்பந்தப்படி அந்தக் குழந்தை மீது பாசம் செலுத்துவதற்கும் அதை வளர்ப்பதற்கும் அவளுக்கு உரிமை இல்லையா என்ன?

பொதுவாகவே பத்மநாபப் பிள்ளை விரும்பாத ஒரு விஷயமாக இருந்தது அது. எப்படி அந்த அறையிலிருந்து அவளை அகற்றுவது? பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு ஒரு வழியும் தோன்றவில்லை.

அங்கிருந்து அவளை வெளியே வரும்படி அழைத்தால் என்ன? இனிமேல் அந்த அறைக்குள் அவள் செல்லக்கூடாது என்று சொன்னால் என்ன? இப்படிப் பல விதங்களிலும் மனதைப் போட்டு குழப்பிக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், அவரால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. காரணமே இல்லாமல் அவர் கோபப்பட ஆரம்பித்தார். கண்ணில் படுபவர்களையெல்லாம் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டினார். அப்போதும் அவரின் விருப்பப்படி நடக்கக்கூடிய ஒரு மனைவியாக ஜானகி அம்மா இருந்தாலும், அந்தத் தாய் தன் குழந்தையுடன் பத்மநாபப் பிள்ளை உள்ளே நுழையமுடியாத ஒரு உலகத்தில் இருந்தாள். அவளுக்கு விருப்பமான வேலைகள் பல இருந்தன.

பதினான்கு மாதங்கள் ஓடிவிட்டன. ஒருநாள் காலையில் முன்பு இருந்ததைப் போலவே, ஜானகி அம்மா வலியால் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள். பத்மநாபப் பிள்ளை உடனடியாக டாக்டரையும் ஆயாக்களையும் அழைத்து வரும்படி ஆளை அனுப்பினார். அந்த அறைக்குள் முனகல் சத்தமும் அழுகையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு நிமிடமும் கவலையை உண்டாக்கக் கூடியதாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஏன் தாமதம்? மனம் நிலைகொள்ளாமல் தவிக்க டாக்டரிடம் குழந்தைத்தனமான கேள்விகளை அவ்வப்போது கேட்டு அவர்களை எரிச்சலடையச் செய்து கொண்டிருந்தார் பத்மநாபப்பிள்ளை. அவர் ஆயிரம் கடவுள்களை வழிபட்டார். மனமுருகி பிரார்த்தனை செய்தார். பிரசவ வலி இந்த அளவுக்குக் கடுமையானதாக இருக்கும் என்பதை அப்போதுவரை அவர் அறிந்ததில்லை.

கவலை நிறைந்த கனமான நிமிடங்கள் கடந்த பிறகு, ஒரு குழந்தையின்அழுகைச் சத்தம் கேட்டது. என்ன மென்மையான மனதை இளகச் செய்யக்கூடிய அழுகை இது...! ‘என்னை வளர்க்கணும்...’ என்று அது கேட்டுக் கொள்வதைப்போல அவருக்குத் தோன்றியது. பொறுமை இல்லாமல் பத்மநாபப் பிள்ளை டாக்டரை அழைத்துக் கேட்டார் : ‘‘என்ன குழந்தை?’’

‘‘ஆண் குழந்தை!’’

அங்கு அன்று ஒரு திருவிழா கொண்டாட்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சிறுவர் - சிறுமிகள் பலரையும் அழைத்து அவர் பழங்களும், இனிப்பும் வழங்கினார். குழந்தையைக் குளிப்பாட்டி வெளியே எடுத்துக் கொண்டு வந்தபோது அவர் அவனைத் தன் கையில் வாங்கியபடி சொன்னார் : ‘‘திருட்டுப்பய! அப்பனை எப்படியெல்லாம் பயமுறுத்திட்டான்!’’