Lekha Books

தன்னுடைய தந்தை சிரித்தால் எப்படி இருக்கும் என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஆனால், ‘‘என் அப்பா இவர்தான்’’ என்று சொல்ல அவனால் முடியவில்லை. உலகம் அவனிமிடருந்து எதிர்பார்த்தது அதைத்தான்.

உலகம் எதற்காக அதைத் தெரிந்துகொள்ள ஆசைப்படுகிறது என்று அவன் சிந்தித்துப் பார்த்தான். தந்தை இவர்தான் என்று தெரியாமலே ஒரு ஆள்மீது அவர்கள் அன்பு செலுத்த முடியாதா?

பாவம் அந்த இளைஞன்! அவன் மனம்விட்டுச் சிரித்தான். உலகத்தைத் தன் பக்கம் ஈர்ப்பதற்காக அவன் சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பு உலகத்தைக் கிண்டல் செய்வதைப்போல் இருக்கிறது என்று மற்றவர்கள் சொன்னார்கள். அவன் பணிவுள்ளவனாக இருந்தால் அது ஆணவமாகத் தெரிந்தது. அது அடக்கமாகத் தெரியவில்லை. அவன் மற்றவர்கள் மீது அன்பு செலுத்த முயற்சித்தான். அப்படி அன்பு செலுத்தக்கூடாதா என்ன? அன்பு, மரியாதை, நம்பிக்கை, கோபம் எல்லாவற்றைப் பற்றியும் அவனிடம் இதுவுரை இருந்து வந்த நம்பிக்கைகள் ஒவ்வொன்றும் தவறு என்றாகிப் போயின. உலக அன்பைப் பற்றியும், நம்பிக்கையைப் பற்றியும், அடக்கத்தைப் பற்றியும் கொண்டிருந்த கருத்துகள் அவனிடமிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டு வேறாக இருந்தன. பிறகு என்ன செய்வது? ஒரு கேள்விக்குப் பதில் கிடைத்துவிட்டால் எல்லா விஷயங்களும் சரியாகிவிடும்.

‘‘அவனோட அப்பன் யாரு?’’

அவனுக்குத் தந்தை இல்லை. எதற்காக நான் பிறந்தேன் என்று பிரபா சிந்தித்தான். தான் பிறந்ததே தேவையில்லாத ஒன்று என்று அவன் முடிவெடுத்தான். அந்தத் தேவையில்லாத பிறப்பிற்கு மூல காரணம் யார்?

தனக்குத் தேவையான ஒரு கவள சோறு இல்லை என்றாலும் அவனுடைய உடலுக்கு வளர்வதற்கான சக்தி இருக்கவே செய்தது. உணவைப் பார்க்கும் நேரத்தில் அவனுடைய வாய் தானே திறக்கும், நாக்கு வறண்டு போகும்போது, நீர் குடித்தாக வேண்டும். அழகான பொருட்களின் மீது கண்கள் பாய்ந்து செல்லும். அவனுடைய உணர்வுகளும் எண்ணங்களும் விரிந்து கொண்டிருந்தன. அதே நேரத்தில் அவை சின்னாபின்னப்பட்டு, அநியாயமாக வடிவத்தை இழந்து கொண்டிருந்தன.

எல்லா இளைஞர்களையும் போல அவனும் இளம் பெண்களைப் பார்ப்பது உண்டு. மனப்பூர்வமாக நினைத்து அவன் அப்படிச் செய்யவில்லை. இயற்கையாகவே அது நடந்தது என்று கூறுவதே சரியானது. அவன் அந்தப் பெண்களைப் பற்றி தனியாக இருக்கும் பொழுது நினைத்துப் பார்ப்பான். ஆனால், ஒரு பெண்ணை நோக்கி ஒரு அடி முன்னால் எடுத்து வைக்கக்கூட அவன் பயந்தான். எனினும், அவன் விருப்பப்பட்ட ஒரு தேவதை அவனுக்குக் கிடைக்கவே செய்தாள். அவன் ஒரு இளம்பெண்ணைப் பார்த்தான். அவளும் அவனைப் பார்த்தாள். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துப் புன்னகைத்துக் கொண்டார்கள். என்னவெல்லாமோ ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொண்டார்கள். அவனுக்கும் ஒரு காதலி கிடைத்தாள். அவன் ஒரு காதலன் ஆனான். அது ஒரு சாதாரண சம்பவம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், அதற்குப் பிறகு அந்த உறவிற்கு ஒரு சிறப்பு கிடைத்தது.

4

பரவாயில்லை. காதில் போட்ட அந்தச் செய்தியையே ஒரு ஆயுதமாகப் பயன்படுத்திவிடலாம் என்று பத்மநாபப் பிள்ளை நினைத்தார். எல்லா விஷயங்களையும் விளக்கமாக அவர் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டார். அதிக உற்சாகத்துடன் அந்த நிமிடமே அவர் வீட்டிற்குச் சென்றார். அந்த ஆயுதத்தை எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பதைப் பற்றி வரும் வழியிலேயே அவர் தெளிவுப்படுத்திக் கொண்டார்.

பிரபாவின் காதலி கர்ப்பமாக இருந்தாள். அவன் வீட்டை விட்டு உடனடியாக வெளியேற வேண்டும் என்று சொல்வதற்கு அது ஒரு நல்ல காரணமாக இருக்கும் அல்லவா? ஜானகி அம்மா கட்டாயம் பத்மநாபப் பிள்ளை சொல்வதைக் கேட்டுத்தான் ஆகவேண்டும். அதன் விளைவாக பிரபா வீட்டைவிட்டு வெளியேறிவிடுவான். ஒரு தொல்லை ஒழியும்போது, வாழ்க்கையில் எல்லா பயங்களும், எண்ணங்களும், துன்பங்களும் அதோடு சேர்ந்தே போய்விடும்.

பத்மநாபப்பிள்ளை வீட்டை அடைந்தவுடன் மனைவியை அழைத்தார். அவர் அழைத்தது ஜானகி அம்மாவின் காதுகளில் விழுந்தது. அவர் நிலை கொள்ளாமல் வராந்தாவில் இப்படியும் அப்படியுமாக நடந்து கொண்டிருந்தார். ஒரு மிகப் பெரிய சம்பவத்தை எதிர்கொள்ளப்போகும் உற்சாகம் அவரிடம் குடி கொண்டிருந்தது. ஏற்கெனவே முடிவு பண்ணி வைத்திருந்த வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றையும் அவர் நினைவுபடுத்திக் கொண்டார். இப்படித்தான் நடக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்திருந்தது சிறிது கூட பிசகி விடக்கூடாது அல்லவா? ஜானகி அம்மா கதவுக்கருகில் எதுவும் பேசாமல் வந்து நின்றாள். அவர் எதற்காக அழைத்தார் என்று கேட்க அவள் மறந்து விட்டதைப்போல் இருந்தது.

ஜானகி அம்மாவைப் பார்த்ததும் பத்மநாபப் பிள்ளை முதலில் பேச வேண்டிய வாக்கியத்தை மறந்துவிட்டார். அந்தக் கணவனும் மனைவியும் ஒருவரோடொருவர் எதுவும் பேசாமல் பார்த்தவாறு நின்றிருந்த அந்த ஒரு நிமிடம் மிகவும் கனமுள்ளதாக இருந்து. அந்த அமைதியைக் கிழித்துக்கொண்டு இரண்டு சிறு வாக்கியங்கள் அவரிடமிருந்து வந்தன.

‘‘உன் மகன் ரொம்பவும் நல்லவன். அந்தப் பொண்ணு இப்போ கர்ப்பமா இருக்கா.’’

முதல் அடியே பிசகிவிட்டது. அப்படி ஆரம்பித்திருக்கக் கூடாது என்று அப்போதுதான் அவருக்குத் தோன்றியது. அவள் அதைக் கேட்டு அமைதியாக இருக்கவில்லை. ஜானகி அம்மா என்னவோ சொல்ல நினைக்கிறாள். என்ன சொல்லப் போகிறாள்?

‘‘அப்படி யாரு சொன்னது!’’ - ஜானகி அம்மா கேட்டாள்.

‘‘ஊரெங்கும் அதைப் பற்றித்தான் பேச்சு.’’

இப்போது ஜானகி அம்மா எதுவும் பேசவில்லை. பத்மநாபப் பிள்ளை கடுமையான குரலில் சொன்னார்: ‘அந்தப் பொண்ணு நாளைக்கு இங்கே வரமாட்டான்னு யாருக்குத் தெரியும்? சொல்லப் போனா அவ வேற எங்கே போவா?’’

‘‘அதுக்கு நான் என்ன செய்யணும்?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வெற்றி பெற்றுவிட்டார். மெதுவான குரலில் அவர் சொன்னார்:

‘‘என்ன செய்யணுமா? மருமகளை நீ வரவேற்கணும்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் வராந்தாவில் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாக நடந்தார். அவரின் நடவடிக்கையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஜானகி அம்மாவின் கண்கள் சிறிதாயின. உதடுகள் லேசாகப் பிரிந்தன. அவள் என்னவோ சொல்ல நினைத்தாள்.

‘‘அவன் பொண்டாட்டி என் மருமகள்தான்’’- அவளின் அந்தப் பதில் அவர் சிறிதும் எதிர்பாராத ஒன்றாக இருந்தது.

‘‘உண்மையாகவா?’’- அவர் கேட்டார். அதற்கு ஜானகி அம்மா எந்த பதிலும் கூறவில்லை. பத்மநாபப் பிள்ளை தொடர்ந்து சொன்னார்: ‘‘என் வீட்டுல எந்தவித பிரச்சினையும் இருக்கக் கூடாது. ஒரு பொண்டாட்டி வீட்டுல இருக்குறதே சந்தோஷத்துக்கும் சமாதானத்துக்கும்தான்.’’