Lekha Books

அப்படியென்றால் எதற்காக அவனுடைய தாய் அவனைப் பெற்றெடுத்தாள்?

ஒரு ஆள் தன்னந்தனியனாக அவனுக்கு எதிராக வந்து அவனைக் கடந்து போனான். அந்த மனிதன் ஏதோ ஒரு இடத்தை நோக்கி போய்க் கொண்டிருக்கிறான். அவனுக்கென்று ஒரு இலக்கு இருக்கிறது. அவன் மனதில் எதைப்பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருப்பான்? பாதையோரத்தில் இருந்த ஒரு வீட்டில் ஒரு குழந்தை தூக்கம் கலைந்து எழுந்து அழுதது. அந்தக் குழந்தை தன் தாயுடனோ அல்லது தந்தையுடனோ படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கவேண்டும். தாய் தந்தை தங்கள் குழந்தைகளை அருகில் படுக்க வைத்து உறங்கச் செய்வார்களா? ஒரு ஆள் அந்தக் குழந்தையை ‘வா... வா...’ என்று சொல்லித் தூங்க வைக்கும் குரல் கேட்டது. அடுத்த சில நிமிடங்களில் குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் முழுமையாக நிற்கவும் செய்தது.

இப்படி வீடுகளில் பல விஷயங்கள் நடக்கத்தான் செய்கின்றன. தந்தை தாய் ஆகியோருக்கு நடுவில் குழந்தை படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தை இருவருக்கும் உரிமையுள்ளதாயிற்றே!

பிரபா எங்கு நோக்கியோ மீண்டும் நடந்தான். முடிவே இல்லாத அந்த சாலையில் எவ்வளவு நாட்கள் நடந்தாலும், அவனுக்குத் தெரிந்த இரண்டே இரண்டு வீடுகள்தான் இருக்கின்றன. வாழ்க்கையில் இரண்டு வீடுகளின் உட்பகுதிகளை மட்டுமே அவன் பார்த்திருக்கிறான். அந்த வீடுகளை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது ஏதோ ஒரு வீட்டின் உள்ளேயிருக்கும் அறையில் அவன் இருந்திருக்கிறான். அதன் சுவர் பச்சை நிறத்தில் இருந்தது.

கால்கள் அவனை இருட்டில் மூழ்கிக் கிடந்த ஒரு சிறு வீட்டை நோக்கி இழுத்துச் சென்றன. அந்த வீட்டின் கதவுகளைத் தட்டுவதற்கு அவனிடம் தைரியம் இருந்தது. ஏனென்றால் அந்தக் கதவு திறக்கப்படும். அந்த வீட்டுக்குள் அவன் நுழையலாம். அவன் ஏற்கெனவே அங்கு போயிருக்கிறான்.

கதவு திறந்தது. பிரபா வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். அது ஒரு சிறிய படுக்கையறை. விரிப்பு விரிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு கட்டிலும் ஒரு சிறு மேஜையும் அறைக்குள் இருந்தன. மேஜைமீது ஒரு விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அவிழ்ந்து கிடந்த கூந்தலை முடிச்சுப் போட்டவாறு ஒரு பெண் நின்றிருந்தாள். அவளுக்கு அதிகம் போனால் பதினெட்டு வயது இருக்கும். அவள் சொன்னாள்: ‘‘வரமாட்டேன்னு சொன்னதுனால நான் நல்லா தூங்கிட்டேன்.’’

பிரபாவின் கண்கள் மேஜைமீது பல வர்ணங்களைக் கொண்ட கம்பளி நூலால் நெய்யப்பட்டிருக்கும் பொருளையே பார்த்தன. அதை விஜயம்மாவும் பார்த்தாள். ஒரு புன்னகையுடன் அவள் மேஜைக்கு அருகில் நடந்து சென்று அதைக் கையில் எடுத்தாள்.

‘‘இது என்னன்னு தெரியுதா?’’

அந்த அளவிற்கு ஒரு கவர்ச்சியை அதற்கு முன்பு அவளுடைய புன்னகையில் அவன் பார்த்ததில்லை.

‘‘இது ஒரு தொப்பி மாதிரி தெரியுது...’’ என்றான் பிரபா.

‘‘இது யாருக்கு?’’ என்றாள் அவள்.

பிரபாவிற்குப் புரிந்தது.

அவள் தன்னுடைய குழந்தையின் தலையில் வைப்பதற்காக அந்தத் தொப்பியைத் தைத்துக்கொண்டிருக்கிறாள்.

‘‘இந்த அளவுக்கு வந்தாச்சா?’’

‘‘ம்... என்ன சொன்னீங்க?’’

அவள் மெதுவாகக் கட்டிலிருக்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தாள். பிரபா அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தான். அவன் கேட்டான்:

‘‘நீ ஏன் அழல?’’

‘‘நான் ஏன் அழணும்?’’

‘‘இந்தக் குழந்தை பிறக்கக் கூடாது.’’

பிரபா தன்னையே அறியாமல் அந்த வார்த்தைகளைக் கூறினான். அதைக் கேட்டு அவனே சிறிது அதிர்ச்சியடைந்தான். விஜயம்மா கேட்டாள்: ‘‘பிறக்கக்கூடாதா?’’

‘ஆமா...’ - இந்த பதில் பிரபாவின் தொண்டைவரை வந்துவிட்டது. ஆனால், வெளியே வரவில்லை.

‘‘எதுக்காகப் பிறக்கக்கூடாது?’’ - விஜயம்மா தொடர்ந்து கேட்டாள். பிரபா என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் பேந்தப் பேந்த விழித்தான். அவன் கூற நினைத்தது எவ்வளவோ!

‘‘நான் உன்னை நாசம் செஞ்சிட்டேன். உன்னை விட்டு நான் ஓடணும்.’’

இந்த அளவிற்கு குழம்பிப்போன நிலையில் பிரபாவை விஜயம்மா ஒருமுறை கூட பார்த்ததில்லை.

‘‘ஓடுறதுக்குக் காரணம்?’’

‘‘உன்னை வெறுக்க நான் முயற்சிக்கிறேன்.’’

‘‘எனக்கு அதைப் பற்றி பயமில்லை’’ என்றாள் விஜயம்மா.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘நான் போயிட்டா?’’

எந்தவிதமான அதிர்ச்சியும் அடையாமல் அவள் சொன்னாள்: ‘‘உங்களால் அது முடியாது. நான் உங்களை விடமாட்டேன்.’’

விஜயம்மா அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள். அந்தச் சிரிப்பை அவள் மிகவும் சிரமப்பட்டு வரவழைத்தாள். அப்படி அவள் புன்னகைத்ததால் எந்தவொரு மாற்றமும் உண்டாகவில்லை. அந்தச் சூழ்நிலையின் கனம் அதனால் சிறிதும் குறையவில்லை. பிரபா இதயம் திறந்து சொன்னான்: ‘‘என்னை நம்பமுடியாது.’’

தொடர்ந்து பிரபா என்னென்னவோ சொன்னான். அவள் தன்னை வெறுக்காமலிருக்க வேண்டுமென்றால், தன்னைப் பேசாமல் போகவிடுவதே சரியானது என்றான் அவன். விஜயம்மா அவன் சொன்ன எல்லாவற்றையும் கேட்டாள். அவளும் சில விஷயங்களைச் சொல்ல வேண்டுமென்று நினைத்தாள். அவளின் காதலன் வாழ்க்கையில் வெற்றி பெறுவான் என்ற நம்பிக்கை அவளுக்கு இல்லை. இருந்தாலும் தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுமையடைந்து விட்டது என்று அவள் எண்ணினாள். கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு இதயத்திற்கு நிம்மதி தர அவளால் முடிந்தது. உலகமே கேலி பண்ணிக் கொண்டிருந்த ஒரு மனிதனை அவளால் காதலிக்க முடிந்தது. விஜயம்மாவிற்கு அது போதும். அவள் கேட்டாள்: ‘‘என்னை விட்டுட்டுப் போனா, உங்களுக்குச் சந்தோஷம் கிடைக்குமா?’’

அதற்குப் பதில் கூற பிரபாவால் முடியவில்லை. அவள் பிரபாவை நெருங்கி அவனுடைய தோளில் கையை வைத்தவாறு சொன்னாள்: ‘‘நான் ஒரு பரிசு தர்றேன். அதை வைச்சு என்னை விட்டு ஒதுங்கி நிற்க விரும்புற இந்த இதயத்தோட சொந்தக்காரியா நான் ஆவேன். உங்க குழந்தையோட தாய்க்கு உங்க வாழ்க்கையில ஒரு உன்னதமான இடம் இருக்குல்ல? இங்க பாருங்க...’’

அவள் பாதி தைக்கப்பட்ட அந்தத் தொப்பியை எடுத்து அவனுடைய முகத்திற்கு நேராகக் காட்டினாள். பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அவன் அதை அவளுடைய கையிலிருந்து பிடுங்கி பியத்து எறிந்தான்.

‘‘இங்க பாரு... ஒரு குழந்தையை உண்டாக்கும் உரிமை எனக்கு இல்ல. நான் ஒரு வம்சத்தை உண்டாக்கினா, அதுல ஒரு களங்கம் இருக்கவே செய்யும். பரம்பரரை பரம்பரையா ஒரு கறுப்பு கறை இருந்துக்கிட்டே இருக்கும். களங்கம்! அது மறையவே மறையாது!’’ அடக்க முடியாத உணர்ச்சி வேகத்தில் பிரபா உரத்த குரலில் சொன்னான்: ‘‘இந்தக் குழந்தை பிறக்கக்கூடாது.’’

அவன் வெளியேறினான். அவனைத் தடுக்க விஜயம்மாவால் முடியவில்லை. படுக்கையறையில் விழுந்த அவள் தேம்பித்தேம்பி அழுதாள்.

பிரபா மீண்டும் இருட்டினில் கரைந்தான்.