Lekha Books

அவள் அப்படிப் புன்னகைக்காமல் இருந்திருந்தால்...? பித்து பிடிக்கச் செய்யும் புன்சிரிப்பு அது! பிரபாவின் உள்மனதை விட்டு அந்தப் புன்னகை எந்தக் காலத்திலும் மறையாது. அப்படிப்பட்ட ஒரு சிரிப்பு அதற்கு முன்பு அவளுடைய உதடுகளில் உதயமானதேயில்லை. அந்தப் புன்னகையைச் சிந்தாமலே இருந்திருக்கலாம் என்று அவள் நினைத்தாள்.

வயிற்றிலிருக்கும் குழந்தையைப் பற்றி மனைவி கணவனிடம் கூறும்போது அவளுடைய உதடுகளில் அரும்பிய புன்னகையைப் பற்றி பிரபாவிற்கு எதுவுமே தெரியாது. அவன் அப்படிப்பட்ட புன்னகையை அப்போதுதான் முதல் தடவையாகப் பார்க்கிறான்.

அவள் இப்போது அழுது கொண்டிருப்பாள் என்று பிரபா நினைத்தான். அந்தக் குழந்தை வயிற்றுக்குள் அசைந்து கொண்டிருக்கும். அவள் அழுது அழுது தன்னை வெறுக்கட்டும்‘ அந்தக் குழந்தையையும் வெறுக்கட்டும்! இருந்தாலும், அவளால் மறக்க முடியாது.

யாருக்கும் தெரியாத மொழியைப் பேசிக்கொண்டு நாடோடிகள் நடந்து போகும் இந்தச் சாலையில் தானும் ஒருநாள் நடந்து போக அவளையும் தன்னுடன் அழைத்துக்கொண்டு போனால் என்ன? ஆனால், அவளோ ஒரு கனமான வாழ்க்கையை இறுகப் பிடித்துக் கொள்ளப் பார்க்கிறாள். அவளைக் காதலிக்க வேண்டும். அவளைத் திருப்திப்படுத்த வேண்டும். பாதுகாக்க வேண்டும். இதெல்லாம் எப்படி நடைமுறையில் சாத்தியம்?

அவனையும் அவனுடைய சிந்தனையையும் கலைப்பதைப்போல தூரத்தில் ஒரு சேவல் கூவியது. மென்மையான காற்றொன்று மரத்தலைப்புகளில் தவழ்ந்து சென்றது. வானத்தின் கிழக்கு திசையில் இதுவரை இருந்த கருமேகங்களுக்குள் ஒரு வெளிச்சம் தோன்ற ஆரம்பித்தது. பிரபாவின் குழம்பிப் போயிருந்த மனம் சிறிது அமைதி நிலைக்குத் திரும்பியது. அவன் ஒரு ஆலமரத்திற்குக் கீழே போய் அமர்ந்தான்.

எங்கோ மலர்ந்த முல்லை மலர்களிலிருந்து வாசனை புறப்பட்டு வந்து எல்லா இடங்களிலும் பரவியது. மனதில் உண்டான மகிழ்ச்சியான நினைவுகளில் பிரபா மூழ்கத் தொடங்கினான்.

நீல நிறத்தில் பரந்து கிடக்கும் ஆகாயத்தில் வெள்ளி பறக்கும் தட்டு வேகமாகப் பாய்ந்தோடிக் கொண்டிருப்பதை முதல் முறையாக தான் பார்த்த நாளை அவன் நினைவுபடுத்திப் பார்த்தான். அது ஒரு வசந்த கால பவுர்ணமி. மைதானத்தையும் அறுவடை முடித்திருந்த வயல்களையும், மலைப்பகுதியையும் கடந்து அவன் நதிப் பகுதியை அடைந்தான். நிலவு வெளிச்சத்தில் விஜயம்மாவின் கையுடன் தன்னுடைய கையைக் கோர்த்துக் கொண்டு நடந்துபோன அந்தச் சம்பவத்தை நினைவில் கொண்டு வந்தான் பிரபா. நினைக்க நினைக்க அவனுக்கு அது ஒரு சுகமான அனுபவமாக இருந்தது. அவளுடைய மடிமீது தன்னுடைய தலையை வைத்துக்கொண்டு வெண்மையான மணல்பரப்பில் எவ்வளவு நேரம் அவன் படுத்துக் கிடந்தான்! நதி புன்னகைத்துக் கொண்டே அருகில் பாய்ந்தோடிக் கொண்டிருந்தது.

நிலவின் குளிர்ச்சியையும் அழகையும் பிரபாவிற்குத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மலர்களின் நறுமணத்தை அவனால் அனுபவிக்க முடிந்தது. இசையில் மூழ்கி அவன் ஆனந்த அனுபவத்தை அடைந்தான். அதற்கு முன்பு அவன் இது எதையும் அறிந்திருக்க வில்லை. அனுபவித்ததும் இல்லை. உலகம் மகிழ்ச்சி நிறைந்ததாக இருந்தது. ஏராளமான கொடைகளை அது தன்னிடம் கொண்டிருந்தது.

இந்த முடிவில்லாத சாலையில் இரண்டு கைகளையும் வீசிக் கொண்டு தனியாக அவன் நடந்து போகலாம். உடன் அவளிருந்தால்... கால்கள் வலிக்கின்றன என்று அவள் சொன்னால், அவன் என்ன செய்வான்? அவளுக்குத் தாகம் எடுத்தால் வறண்டு கிடக்கும் மைதானத்தில் எங்கிருந்தாவது அவன் நீர் கொண்டுவந்து கொடுப்பான். அவளுக்குப் பசி எடுக்கவும் செய்யுமே! அந்தப் பொறுப்புணர்வின் பெருமையைப் பற்றி பிரபா எண்ணிப் பார்த்தான். அது அவனுடைய எண்ணங்களையும் தாண்டி உயர்ந்து நின்றது. ஆயிரக்கணக்கான சிந்தனைகள் மனதில் தோன்றின. எதற்கும் பதில் இல்லை. வேண்டாம் அந்த பாரத்தைச் சுமக்க அவனால் முடியாது. அந்த உறவின் ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கவும் வேண்டாம். இது எதுவும் விதிக்கப் பட்டதல்ல. இனிமேலும் முன்பு உண்டானதைப் போல பவுர்ணமிகள் உண்டாகட்டும். அப்படி கையைப் பற்றிக்கொண்டு நடக்கும் ஆசை அவனுக்கு இல்லை. அதற்கு முன்பு அவன் அறியாத எத்தனை வசந்தகால நாட்கள் கடந்து போயிருக்கின்றன! இனிமேலும் எளிமையான மனதுடன் ஏதாவது பேசிக்கொண்டிருக்க யாராலும் முடியாது. இருவருக்கும் முழுமையான சிந்தனைகள் இருக்கின்றன. சொல்ல நினைப்பவை எல்லாமே கனமான விஷயங்களாக இருக்கின்றன. இதயம் இனி உணர்ச்சிவசப்படப் போவதில்லை. இனி அவள் பாட்டு பாடமாட்டாள். அவளின் கூந்தலில் சூடுவதற்கு இனிமேல் முல்லை மாலை கட்ட வேண்டியதில்லை. அவளை இந்தச் சாலையில் வரும் பயணிகளில் ஓருத்தியாக ஆக்கினால் - ஏதாவதொரு மரத்தடியில் உறங்கிவிட்டு நள்ளிரவு நேரத்தில் அவன் அவளைவிட்டு ஓடப்போவது உறுதி என்று யாரோ பிரபாவிடம் உள்ளேயிருந்து கூறினார்கள். வேண்டாம்! அவள் அந்த வீட்டிற்குள்ளேயே வாழட்டும்!

பிரபா எழுந்து திரும்ப நடந்தான். அந்தக் குழந்தை பிறக்கக்கூடாது என்று பிரபா மீண்டும் தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டான்.

8

நாட்கள் சில கடந்தன. குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. யாருக்கும் யாரையும் சந்திக்க கூடிய மன தைரியம் இல்லை. பத்மநாபப் பிள்ளை இரவு நேரத்தில் அங்கு வருவார். காலையில் புறப்படுவார். இரவில் வரும்போதுகூட அவர் தன் மனைவியை அழைப்பதில்லை. ஜானகி அம்மா அந்த வீட்டில்தான் இருக்கிறாள். என்று சொன்னால்கூட யாரும் நம்பமாட்டார்கள். அதே நேரத்தில் அங்குள்ளவர்கள் சிந்திப்பதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன. ஒவ்வொருவருடைய சிந்தனையும் எல்லா எல்லைகளையும் தாண்டிச் சென்றது. அது எங்கெல்லாம் வாழ்க்கையை இழுத்துக்கொண்டு செல்கிறது என்பதை யாருமே அறிந்திருக்கவில்லை.

தன்னுடைய வாழ்க்கை ஒரு தோல்விதான் என்ற முடிவுக்கு வந்தார் பத்மநாபப் பிள்ளை. இருட்டால் அவர் ஓட்டையை அடைத்துக் கொண்டிருந்தார். உண்மைகளை விட்டு அவர் தன்னுடைய முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டிருந்தார். கர்ப்பிணியாக இருந்த அவளை ஏற்றுக்கொண்டது தப்பான ஒரு செயல் என்று அவர் நினைக்க ஆரம்பித்தார். அவளுடன் ஒரு ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டது அதை விட தப்பான ஒன்று என்பதும் அவருடைய எண்ணமாக இருந்தது. அதுமட்டுமல்ல; தான் நினைத்த எல்லா விஷயங்களுமே அபத்தமானவை என்ற முடிவுக்குத்தான் அவர் இறுதியில் வந்தார். அவள் வாழ்க்கையில் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாள் என்று அவர் நினைத்திருந்தார். தனக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடப்பாள் என்று நம்பினார். அதுவும் தவறான ஒன்றாகிவிட்டது. அவளின் வீரம் நிறைந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையும் பத்மநாபப் பிள்ளையின் காதுகளில் முழங்கிக் கொண்டேயிருந்தது. அவள் ஏமாற்றிவிட்டாள் என்று நினைக்க வேண்டாம். ஒருவேளை அவள் வெளியே காட்டியதெல்லாம் நடிப்பு.