Lekha Books

பிரபாவும் அவர் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான். அப்படி அந்த முகத்தை அவன் பார்ப்பது அதுதான் முதல் முறை.

சில நிமிடங்கள் கழித்து பிரபா மன்னிப்பு கேட்கிற தொனியில் ‘‘மன்னிக்கணும்! இப்படி ஒரு சந்திப்பு தவிர்க்க முடியாததா ஆயிடுச்சு. இது இன்னொரு தடவை நடக்காது. நான் சில விஷயங்களை உங்கக்கிட்ட கேட்டு தெரிஞ்சிக்கணும்னு நினைக்கிறேன். அந்த நாடோடியை எதற்கு நீங்க தொந்தரவு செய்றீங்க?’’ என்றான்.

‘‘தொந்தரவு செஞ்சா என்ன? நீ என்ன பண்ணுவே?’’ என்று கோபமாகக் கேட்டார் பத்மநாபப் பிள்ளை.

பிரபா புன்னகைத்தான். ‘‘அதை மனப்பூர்வமா விருப்பப்பட்டு செய்றீங்களா?’’

‘‘அப்படித்தான்னு வச்சுக்கோ.’’

பிரபாவின் அறிவு இப்போது வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது.

‘‘அப்படிச் செய்யிறது ஆண்மைத்தனமா?’’

‘‘நான் அவனை சும்மா விடமாட்டேன்!’’

‘‘அந்த ஆளு உங்களுக்கு என்ன செய்தாரு?’’

அந்தக் கேள்விக்கு பத்மநாபப் பிள்ளை என்ன பதில் கூறப் போகிறார் என்பதைத்தான் பிரபா முதலில் தெரிந்துகொள்ள நினைத்தான். உடனே அவனுக்கு பதில் கிடைக்கவில்லை. பிரபா ஆர்வத்துடன் அவரையே பார்த்தான்.

‘‘என்ன செய்தான்னா கேக்குறே? நான் இப்போ அதுக்குப் பதில் சொல்லமாட்டேன்.’’

‘‘எதுனால?’’

‘‘நான் விரும்பல.’’

பிரபா அதைக் கேட்டு ஏமாற்றமடைந்தான். அவன் நினைத்தது நடக்காமல் போய்விட்டது. முன்னால் நின்று கொண்டிருக்கும் மனிதர் மந்த புத்தியைக் கொண்டவரா என்ன? அவர் ஒரு அப்பிராணியா? சாதாரண அறிவுகூட இல்லாதவரா? அவன் நினைத்தது ஒவ்வொன்றும் பிசகி விட்டது. அந்த அளவிற்கு தைரியமும் உறுதியும் இல்லாத ஒரு ஆளா அந்த மனிதர்? அவரிடம் எதை வேண்டுமானாலும் கேட்டு வாங்கிவிட முடியும் என்ற முடிவுக்கு வந்த அவன் அதிகார தோரணையில் சொன்னான்:

‘‘உங்களை நான் சொல்ல வைக்கிறேன்.’’

‘‘இது என்ன வம்பாப் போச்சு!’’

அந்த நாடோடி தன்னுடைய பரம எதிரி என்று சொல்ல பத்மநாபப் பிள்ளை நினைத்தார். ஆனால், அதை வெளியே சொல்லவில்லை. அவன் எங்கே எல்லா விஷயங்களையும் தன்னிடமிருந்து கறந்து விடுவானோ என்று அவர் பயந்தார்.

‘‘நீ இங்கேயிருந்து போறியா இல்லியா?’’

‘‘போக மாட்டேன். நான் சில விஷயங்களைத் தெரிஞ்சிக்க நினைக்கிறேன். நீங்க என் முகத்தைப் பார்த்து ஏன் பேச மாட்டேங்குறீங்க?’’

‘‘நீ முகத்தைப் பார்த்து பேசுவியா?’’

பிரபா அதற்கு சிரித்து விட்டான். தான் ஒரு தைரியசாலி என்பதைக் காட்டுவதற்காக பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் பிரபாவின் முகத்தைப் பார்த்தார்.

‘‘இப்போ போதுமாடா?’’

‘‘நீங்க ஏன் பயப்படுறீங்க?’’

‘‘யாருக்கு பயப்படுறேன்?’’

‘‘யாருக்கு பயப்படுறீங்கன்னுதான் நான் கேக்குறேன்.’’

‘‘என்னடா வம்பாப் போச்சு!’ என்று சொன்ன பத்மநாபப் பிள்ளை இங்குமங்குமாய் நடந்தார்.

‘‘நீங்க ஒரு கோழை.’’

‘‘நானா?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை செயற்கையாக ஒரு சிரிப்பை வரவழைத்தார். சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. பிரபா கேட்டான். ‘‘அந்த நாடோடி என்ன தப்பு செஞ்சாரு?’’

தன்னையும் அறியாமல் பத்மநாபப் பிள்ளை சொன்னார்: ‘‘அவன் என் வீட்டு பகுதியில ஏன் ஒளிஞ்சு திரியிறான்? அவன் அப்படி இவ்வளவு நாட்களா பின்தொடர்ந்து திரியிறது எதுக்கு? அவனால என்னை ஒண்ணும் செய்யமுடியாது. இருந்தாலும் அது அதிகப் பிரசங்கித்தனம்.’’

அதுவரை பிரபா அறிந்திராத ஒரு விஷயமாக இருந்தது அது. புதிய புதிய விஷயங்களை நோக்கி வாசல் கதவுகள் திறப்பதைப்போல் அவன் உணர்ந்தான். அவன் தெரிந்துகொள்ள இன்னும் விஷயங்கள் நிறைய இருக்கின்றன. பிரபா ஒரு நிமிடம் ஏதோ சிந்ததனையில் ஆழ்ந்தான். பின் ஆர்வத்துடன் கேட்டான்: ‘‘அதுக்குக் காரணம்?’’

‘‘அவன்கிட்டதான் கேட்கணும். எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. நீ புறப்படு.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் நாற்காலியில் அமர்ந்தார். பிறகு மேஜைமீது கிடந்த ஒரு கணக்குப் புத்தகத்தைக் கையிலெடுத்து விரித்தார்.

‘‘சரி... வரட்டுமா?’’- பிரபா கேட்டான்.

‘‘என்ன வரட்டுமாவா?’’

‘‘கணக்கெழுதுறதுக்கு...’’

‘‘எனக்குப் புரியல!’’

ஆணையிடும் குரலில் பிரபா சொன்னான்: ‘‘‘அந்தப் புத்தகத்தை மூடுங்க.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை புத்தகத்தை மூடினார்.

‘‘சின்னப் பையனோட அதிகாரம்! நீ போறியா இல்லியா?’’

தனக்குத் தெரிய வேண்டிய விஷயங்கள் நிறைய இருக்கின்ற என்றான் பிரபா. பத்மநாபப் பிள்ளை அவனையே வெறித்துப் பார்த்தார்.

அதைப் பார்த்து பிரபாவிற்கு மீண்டும் சிரிப்பு வந்தது. அவன் கேட்டான்: ‘‘நீங்க எதுக்கு பயப்படுறீங்க? நான் உங்களுக்கு வாழ்க்கை முழுவதும் கடன்பட்டிருக்கேன். தைரியமா இருங்க. சில விஷயங்களைப் பற்றி நாம பேச வேண்டியதிருக்கு.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை விசிறியை எடுத்து வீசத் தொடங்கினார். அவரின் சேஷ்டைகளைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்த பிரபா கேட்டான்: ‘‘நீங்க அந்த நாடோடியைப் பார்த்து பயப்படுறீங்களா?’’

‘‘நீ என் விரோதி. எனக்குள்ளே இருக்கிற ரகசியங்களை நான் வெளியே சொல்வேன்னு நினைக்காதே. நீ என்னோட கண்ணும் மனசும் எட்டாத தூரத்துக்குப் போறியா?’’

‘‘அப்படின்னா உங்க பயம் போயிடுமா?’’

ஆர்வத்துடன் பத்மநாபப் பிள்ளை கேட்டார்: ‘‘நீ அதுக்குத் தயாரா இருக்கியா?’’

‘‘அது ஒரு கோழைத்தனமாச்சே!’’

‘எது?’’

‘‘நான் போனால் பயப்பட வேண்டிய அவசியமில்லைன்னு நீங்க நினைக்குறது...’’

பத்மநாபப் பிள்ளை எதுவும் பேசவில்லை. அவரை நெருங்கி அவரின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தாவறு பிரபா கேட்டான்: ‘‘நீங்க என் தாயை விரும்பினீங்களா?’’

அதைக் கேட்டு பத்மநாபப் பிள்ளை அதிர்ச்சியடைந்தார். அவர் வேகமாக எழுந்து வெளியே போக முயற்சித்தார். பிரபா அவரைத் தடுத்து நிறுத்தினான்.

‘‘நீங்க போகக் கூடாது. சொல்லுங்க... நீங்க என் தாயை விரும்புனீங்களா?’’

‘‘இல்லைன்னு சொன்னா நீ என்ன செய்வே?’’

‘‘விரும்பலைன்னா எதுக்காக அவங்களை ஏத்துக்கிட்டீங்க?’’

‘‘அதுனாலதானே அந்தப் பிசாசு சுற்றிச் சுற்றி வந்துக்கிட்டு இருக்கான்.’’

‘‘நீங்க ஏன் வேறொரு பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணியிருக்கக் கூடாது?’’

‘‘எல்லாமே போச்சு!’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் அமர்ந்தார். கேட்க நினைத்தவை எல்லாவற்றையும் கேட்கும்படி பற்களைக் கடித்துக் கொண்டே அவர் சொன்னார். எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் பதில்கள் அளிக்கத் தயாராக இருப்பதாகச் சொன்னார். தொடர்ந்து, ‘‘உன் தாயை ஏற்றுக் கொள்ளுறப்போ நான் முட்டாள் இல்லைன்னு நினைச்சேன்’’ என்றார்.

‘‘அந்தத் தப்பை என் தாய் தொடர்ந்து செஞ்சாங்கன்றீங்களா?’’

‘‘நீ என்னை சுத்த மடையனா ஆக்கப் பாக்குற!’’

‘‘இல்ல... உங்க மேல இருக்குற பரிதாப உணர்வால நான் கேக்குறேன்.’’

‘‘நீ அங்கே இல்லாம இருக்க முடியுமா?’’

பிரபா புன்னகைத்துக்கொண்டே சொன்னான்: ‘‘நான் ஓரு கெட்டவனாச்சே!’’