Lekha Books

அந்த அதிர்ஷ்டமில்லாத பெண்ணைப் பார்த்து பரிதாபப்படு. அதுக்கு அவங்க தகுதியானவங்க, கோபா! நீ சொன்னதைப் போல அவங்க சின்ன வயசுல ஒருத்தனை விரும்பியிருக்கலாம். அந்த அன்பு இப்பவும் அணையாம மனசுல அப்படியே இருக்குன்னா அது பாராட்டக்கூடிய ஒண்ணுதானே? அது ஒரு குற்றமா என்ன?’’

‘‘குற்றமா இல்லாம இருக்கலாம்.’’

‘‘அவங்களுக்குச் சொந்தமாக ஒரு சொர்க்கம் இருந்திருக்கலாம். அவங்களை உன் அப்பா நரகத்தை நோக்கி இழுத்திருக்கலாம். யார் குற்றவாளி, கோபா?’’

‘‘அவங்களோட விருப்பம் என்னன்னு தெரியாம என் தந்தை அவங்களைக் கொண்டு வந்தாரா என்ன?’’

பிரபா அதற்கு எதுவும் பதில் சொல்லவில்லை. அது அவனே அறிய நினைத்த ஒன்றுதான். எதற்காக அவனுடைய தாய் அந்த மனிதரை ஏற்றுக் கொண்டாள்? கோபனும் அதைப் பற்றி சிந்தித்தான்.

மீண்டும் அங்கு நிசப்தம் நிலவியது. இருவரும் தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்து விட்டார்கள். இப்படியே நீண்ட நேரம் ஓடிவிட்டது. ஹாலில் உள்ள கடிகாரத்தில் மணி பதினொன்று அடித்தது. பிரபா போவதற்காக எழுந்தான். அவன் கோபனை உற்றுப் பார்த்தவாறு நின்றான். அவன் மனதிற்குள் ஏதோ ஆசைப்படுவது போல் தெரிந்தது.

கோபன் சிந்தனையை விட்டு வெளியே வந்து கேட்டான். ‘‘போறதா... எங்கே போறதா உத்தேசம்?’’

வருத்தம் கலந்த புன்னகையை உதிர்த்த பிரபா சொன்னான்: இந்த இடம்னு இல்ல. இந்த சாலை வழியே போகவேண்டியதுதான்.’’

‘‘நாம இனிமேல் ஒருத்தரையொருத்தர் பார்க்க மாட்டோமோ?’’

‘‘பார்க்க மாட்டோம்.’’

‘‘எல்லாவற்றையும் மறக்க முடியுமா?’’

கோபனின் கண்களில் கண்ணீர் நிறைந்துவிட்டது.

பிரபா சொன்னான்; ‘‘மறக்குறதுக்காக நான் போகல. நான் எப்பவும் உன்னை நினைப்பேன். நம்ம அம்மாவை நினைப்பேன். இந்த வீட்டை நினைப்பேன். நான்... நான்... உனக்கு விருப்பமில்லாம இருக்கலாம்...’’

‘‘என்ன சொல்றீங்க?’’

பிரபாவிற்குச் சொல்வதற்கு தைரியமில்லை. அவனுடைய வாழ்க்கையில் ஒரு விருப்பம் அது. தன்னைவிட இளையவனைத் தூக்கிக் கொண்டு நடப்பான். அது மூத்தவனுக்குக் கிடைத்திருக்கும் உரிமை. பிரபா தன்னுடைய தம்பியை ஒரே ஓருமுறை மட்டும் தொட்டிருக்கிறான். தயக்கத்துடன் பிரபா கோபனைப் பார்த்து ‘உன்னைத் தொடட்டுமா?’ என்று கேட்டான். கோபன் வேண்டாம்’ என்று தலையை ஆட்டினான். அவனுடைய கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

அவன் சொன்னான்:

‘‘வேண்டாம்... வேண்டாம்... என்னுடைய அண்ணனைக் தொடற சுகத்தை நான் அனுபவிக்காம இருக்கணும் அப்பதான் நான் நிம்மதியா இருப்பேன். நான் என் அண்ணனை மறந்திட வேண்டியதுதான்!’’

அந்த இதயம் அழுவதைப் பிரபாவால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. எதற்கு இனிமேலும் அனுபவங்கள் உண்டாக வேண்டும்? அவன் சொன்னான்: ‘‘ஆமா, தம்பி! வேண்டாம்னு விலக்கப்பட்டதை நாம விருப்பப்பட வேண்டாம்.’’

‘‘ஆமா...’’

பிரபா வெளியேறினான். ‘அய்யோ’ என்று பரிதாபக் குரல் எழுப்பியவாறு கோபன் ஸோஃபாவில் சாய்ந்தான்.

11

‘‘என்னோட ஆசை என்ன தெரியும்மா! அந்த இதயத்தை எரிச்சிக்கிட்டு இருக்குற விஷயத்துல இருந்து நான் தப்பிக்கணும்மா. எனக்குத் தூக்கமே வரமாட்டேங்குது. நான் தூங்குறது மாதிரி நடிக்கிறேன். அதுதான் உண்மை. நாம தீவிரமா இந்த விஷயத்தைப் பேசலாம்மா. அம்மா! பயப்படாதீங்க.’’

பயப்படவில்லை என்று ஜானகி அம்மா சொன்னாள் எதைப் பற்றி பேசுவது என்பது அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

பிரபா கேட்டான். ‘‘அம்மா, வாழ்க்கையில சந்தோஷம்னா என்னன்றதை அனுபவிச்சிருக்கீங்களா? சின்ன வயசிலயாவது?’’

‘‘இல்ல, மகனே!’’- ஜானகி அம்மா பதில் சொன்னாள்.

‘‘அம்மா, நீங்க எப்பவாவது வாய்விட்டு சிரிச்சிருக்கீங்களா?’’

‘‘அது நம்ம வீட்டுலயும் நடக்கல. அது ஒரு பழைய வீடு. பாம்புப் புற்றும் செடிகளும் நிறைஞ்ச ஒரு இடம். அங்கேயிருந்த தனிமை ரொம்பவும் பயங்கரமானது.’’

‘‘அந்தத் தனிமை உங்களை பயப்பட வச்சுச்சாம்மா?’’

‘‘ஆமா, மகனே! அங்கேயிருந்த காற்றுகூட ஏதோ ஒரு துக்கத்தைச் சொல்லிக்கிட்டே இருக்கும். அங்கே எரியவிட்டிருக்குற விளக்குக்கு பிரகாசமே இருக்கும். வாய்விட்டு சிரிச்சா அதோட எதிரொலியைக் கேட்டு நடுங்கிப் போயிடுவேன். இரவு நேரங்கள்ல அங்கே சில முனகல் சத்தங்கள் கேட்டுக்கிட்டே இருக்கும். நம்ம கண்ணால் பார்க்க முடியாத சில வியாபாரங்கள் அங்கே நடந்துக்கிட்டு இருக்கும். அது என் தந்தைக்குன்னு கொடுக்கப்பட்ட பரம்பரை சொத்து, மகனே.’’

ஜானகி அம்மா அந்த வீட்டைப் பற்றி மீண்டும் சொன்னாள். அந்த வீட்டில் பேய்களும், கந்தவர்களும் சுதந்திரமாக இங்குமங்குமாய் நடந்து திரிவார்களாம். அங்கு ஏராளமான ஆண்களும், பெண்களும் இறந்திருக்கிறார்கள். எல்லாரும் பேய்களாக அங்கு அலைந்து திரிந்திருக்கின்றனர். கண்ணுக்குத் தெரியாத யாரோ ஒருவரின் பெரு மூச்சு உடம்பின் மீது படுவதுபோல் இருக்குமாம். நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியாத சில வாழ்க்கை வியாபாரங்கள் அங்கே நடந்திருக்கின்றன. ஜானகி அம்மாவின் தாய் பலப்பல கதைகளை அவளிடம் கூறியிருக்கிறாள். ஜானகி அம்மா தன் பெண்ணுக்கு வாழ்க்கையில் எவ்வளவோ குறைகள் இருந்தன. ஆனால், அவள் எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக் கொண்டாள். சகித்துக் கொண்டாள். அவள் தன்னுடைய கவலைகளை மாலை நேரத்தில் சொல்லும் கீர்த்தனையில் வெளிப்படுத்தி விடுவாள்.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘அந்தக் கீர்த்தனைதான் நீங்க இப்பவும் சொல்லிக் கிட்டு இருக்கிறதா அம்மா?’’

‘‘ஆமா மகனே. என் தாய்கிட்டே இருந்து எனக்குக் கிடைத்த சொத்து அது. அவங்க இறக்குறப்போ இங்கே எந்தவித சந்தோஷத்தையும் தான் அனுபவிக்கலைன்னு சொன்னாங்க. அதை காலப்போக்குல நான் தெரிஞ்சிக்குவேன்னும் சொன்னாங்க.’’

‘‘இது உண்மையா அம்மா?’’

‘‘ஆமா மகனே. நாங்க ரெண்டு பேரும் எப்பவும் சேர்ந்துதான் இருப்போம். நாங்க தினமும் ஒரு பாறைக்குக் கீழே மவுனமா உட்கார்ந்திருப்போம். யாரும் ஒரு வார்த்தைக்கூட அங்கே பேச முடியாது.’’ ஜானகி அம்மா ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள். அவள் தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

ஜானகி அம்மாவின் உணர்ச்சி வேறுபாடுகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த பிரபா கேட்டான்: ‘‘பாட்டியோட கவலைக்குக் காரணம் என்னம்மா?’’

‘‘என் கஷ்டங்களை அவங்க முன்னாடியே அனுபவச்சிருப்பாங்க, மகனே! அந்தப் புண்ணியவதியோட வாழ்க்கை மிகவும் மோசமா இருந்தது. அவங்க தன் கணவரை கடவுளைப் போல நினைச்சாங்க. என் தந்தை நல்ல கணவரா இருந்தார். ஆனால், அவங்க ரெண்டு பேரும் பேசி நான் பார்த்ததேயில்ல. தன் கணவரை கவனிச்சா மட்டும்தான், என் தாய் வாழமுடியும்ன்ற நிலை அங்கே இருந்துச்சு.’’

அது பிரபாவிற்கு ஒரு புதிய செய்தியாக இருந்தது. அந்தப் பாட்டிக்கு சொத்தோ, உறவினர்களோ கிடையாது என்று ஜானகி அம்மா சொன்னாள்.