Lekha Books

‘‘கட்டுப்பாட்டை விட்டா...?’’

‘‘ஆமா... அது இருக்கட்டும். அங்கே இருக்குறப்போ உங்க உடல் நிலை நல்லா இருந்ததாம்மா?’’

‘‘நல்லா இருந்துச்சு.’’

‘‘நீங்க நல்ல அழகான பெண்ணா இருந்தீங்களா?’’

‘‘நீ என்ன கேள்வியெல்லாம் கேக்குற?’’

‘‘இப்போ இருக்குறதைவிட அப்போ இன்னும் நல்ல நிறமா இருந்திருப்பீங்கள்ல தலையிலகூட முடி அதிகமா இருந்திருக்கும்! அப்படித்தானேம்மா?’’

‘‘அப்படி இருந்தது உண்மைதான்’’ என்றாள் ஜானகி அம்மா. அவளின் தாய் அவளைவிட அழகானவளாம். அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த எல்லா பெண்களும் மிகவும் அழகாக இருப்பார்களாம். அவளின் தாய் பாதம் வரை தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் கூந்தலை வாரிக் கட்டி பூச்சூடியிருப்பாளாம். அவள் எப்போதும் கட்டியிருப்பது முண்டுதானாம். ஜானகி அம்மா தன் தாயைப் பற்றி கூறிக் கொண்டிருப்பதற்கிடையில் பிரபா கேட்டான்.

‘‘நீங்களும் தலைமுடியை வாரிக் கட்டி பூச்சூடியிருப்பீங்களாம்மா?’’

‘‘ஆமா... அந்த வீடு முழுக்க முல்லைப் பூ காடு மாதிரி பூத்திருக்கும்.’’

‘‘நீங்க நகை அணிஞ்சிருப்பீங்க. பொட்டு வைப்பீங்க. அப்படித்தானேம்மா?’’

‘‘இதென்ன கேள்வி பிரபா?’

‘‘இல்லம்மா... சும்மா கேட்டேன். நகைகளும் நல்ல ஆடைகளும் வேணும்னு உங்க அப்பாவை நீங்க கஷ்டப்படுத்தியிருக்கீங்களா?’’

‘‘இல்ல... அதுக்கான தைரியம் எனக்கு இல்ல. என் தாய் அப்படி செஞ்சதாகவும் நான் கேள்விப்படல.’’

‘‘அம்மா, நீங்க கண்ணாடி பார்த்ததுண்டா?’’

‘‘இது என்ன கேள்வி?’’

‘‘அந்த இருளடைஞ்சு போய் இருக்குற வீட்டை விட்டு வெளியே போகணும்னு, அங்கே இருந்த பழைய வாசனையிலிருந்து வெளியே வந்து விசாலமான உலகத்தைப் பார்க்கணும்னு உங்களுக்குத் தோணலியாம்மா? அதாவது வாழ்க்கையின் ஆனந்தம் நிறைந்த உலகத்தைப் பார்க்கணும்னு...’’

‘‘அது எப்படி முடியும், மகனே? அதற்கு சுதந்திரம் இருக்க வேண்டாமா?’’

‘‘அப்படியொரு எண்ணம் மனசுல இருந்துச்சா?’’

‘‘இல்லாம இருக்குமா?’’

‘‘அந்த வீட்டின் இருளடைஞ்ச சமையலறையைவிட்டு, அங்கே இருந்த ஒடுக்கப்பட்ட வாழ்க்கையைவிட்டு தப்பிக்கணும்னு எப்பவாவது நினைச்சிருக்கீங்களாம்மா? அங்கே இருக்கும் பழைய நாற்றம் மனசைப் புரட்டுறது மாதிரி இல்லியா?’’

மனதைப் புரட்டிக்கொண்டு வந்தாலும், எல்லாவற்றையும் சகித்துக்கொண்டு தான் இருந்ததாகச் சொன்னாள் ஜானகி அம்மா. அங்கு தனக்கு பெரிய அளவில் கட்டுப்பாடுகள் எதுவும் இல்லை என்றாள் அவள். ‘‘எனினும் அங்கிருந்த தனிமையும் நிசப்தமும் அவளுடைய மனதில் ஒரு பெரிய பாரத்தைப் போல கனத்துக் கொண்டிருக்கவில்லையா?’’ என்று பிரபா கேட்டான். சில நேரங்களில் வெறுப்பு தோன்றியிருக்கிறது என்று அதற்குப் பதில் சொன்னாள் ஜானகி அம்மா.

‘‘அந்த வீட்டுல மூச்சு விடுறதுக்கே ரொம்பவும் கஷ்டமா இருந்திருக்குமே அம்மா! அங்கே இருந்த பழமையான பொருட்களைப் பார்த்து உங்க மனசுல ஒருவகை வெறுப்பு தோணியிருக்கணுமே! அங்கே நீங்க நீண்ட நேரம் தூங்கிக்கிட்டே இருந்திருப்பீங்க. விசாலமான உலகத்தைப் பற்றி எப்பவும் நினைச்சுக்கிட்டு இருந்திருப்பீங்க.’’

அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பதை ஜானகி அம்மாவால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

பிரபா தொடர்ந்தான்: ‘‘பாகவதம் தவிர வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி அளிக்கிற புத்தகங்களுக்காக நீங்க ஏங்கினீங்களாம்மா? சிரிப்பு, பாட்டு எல்லா நிறைஞ்ச புத்தகங்களுக்காக...’’

‘‘அப்படிப்பட்ட புத்தகங்கள் எனக்குக் கிடைக்கல’’ என்றாள் ஜானகி அம்மா.

பிரபா தொடர்ந்து சொன்னான். ‘‘விசாலமான உலகத்துல எங்கேயோ இருக்குற ஒரு ஆளை, உங்களுக்கே தெரியாத ஒரு ஆளை நீங்க உன் மனசுல நினைச்சீங்களாம்மா? கண்ணில் பார்க்காத அந்த மனிதனை நினைக்குறப்போ உங்கமனசுல ஒரு சுகம் தோணியிருக்காம்மா?’’

அதைக்கேட்டு ஜானகி அம்மா அதிர்ந்து போனாள். அவள் அவன் முகத்தையே உற்றுபார்த்தாள். பிரபா புன்சிரிப்பு தவழச் சொன்னான்: ‘‘பல விஷயங்களைப் பற்றி நாம பேச வேண்டியிருக்கும்மா. உங்களுக்குப் பதினாறு வயசு நடக்குறப்போ, அந்த வயசுக்கே இருக்குற ஆசைகள் உங்க மனசுல இருந்துச்சாம்மா’’

அதற்கு ஜானகி அம்மா எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை.

‘‘என் கண்ணுக்கு முன்னால ஒரு இருட்டு. இங்க பாருங்க. அந்தப் பதினாறு வயசுல அப்படிப்பட்ட ஆசைகள் எதுவும் இல்லையா என்ன? நாம கொஞ்சம் மனசை விட்டு பேசுவோம் அம்மா.’’

ஜானகி அம்மா சற்று தயங்கினாள். அவள் மனதிற்குள் கடவுளைத் தொழுதாள்.

‘‘அம்மா, நீங்க திருமணமாகாத ஒரு பெண்ணா இருந்தா எல்லாத்தையும் மறைச்சுத்தான் வைக்கணும். நான் சில சம்பவங்களை நினைக்கிறேன். அதை நான் பார்க்கவும் செய்யிறேன்.’’

ஜானகி அம்மா சொன்னாள்: ‘‘இல்ல... இவ்வளவு காலமா நான் அதைச் சொல்லல.’’

‘‘அது எல்லாருக்கும் தெரியும். அந்த நாடகத்தின் சூழ்நிலை, கதாபாத்திரங்கள்- இதுல வேணும்னா தப்பு உண்டாகலாம். அது ஒரு பெரிய ரகசியமே இல்ல.’’

‘‘நீ எல்லையைக் கடந்து கேள்வி கேக்குற, பிரபா!’’

பிரபா புன்னகைத்தான்!

‘‘எல்லையா அம்மா! அந்த எல்லையை மீறாம இருக்குறது எதுக்கும்மா? குடும்ப உறவுகளைக் காப்பாத்துறதுக்கும் ஒருவரோடொருவர் கொண்டிருக்கும் உறவுகள் சரியான முறையில் இருப்பதற்கும் தான் அந்த எல்லை வச்சிருக்கறதே.’’

‘‘அதை நான் உன்கிட்ட சொல்லணுமா மகனே?’’

‘‘அம்மா, இப்போ நீங்க கல்யாணம் ஆனவங்க. ஒரு பெண்ணுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய மனைவின்ற இடம் உங்களோட பதினேழாவது வயசிலேயே உங்களுக்குக் கிடைச்சிடுச்சு!’’

ஜானகி அம்மா அழுதாள்.

‘‘ஏம்மா அழுறீங்க?’’ என்று பிரபா கேட்டான்.

‘‘உன் விஷயத்துல நான் நடந்த முறைக்கு...?’’

‘‘இல்லம்மா... அதை ஒரு தப்பான விஷயமாகவே நான் நினைக்கல.’’

‘‘உன் பிறப்பு...’’

‘‘அதை நீங்க செஞ்ச தப்பா நான் நினைக்கலம்மா’’ என்று பிரபா மீண்டும் சொன்னான். ‘‘ஆனா, நீங்க உங்களுக்கே தண்டனை கொடுத்துக்கிட்டீங்க. அதுக்காக நீங்க தோற்றுப் போகல. நம்ம குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் தோற்றுப்போக மாட்டாங்க. அவங்ககிட்ட இருந்த உலகத்துக்கே தெரிஞ்ச அழகு...’’

‘‘செத்துப்போன பாட்டிமார்களைப் பற்றி தப்பா பேசாதே.’’

‘‘தப்பா சொல்லலம்மா! பல வருடங்களுக்கு முன்னாடி ஆழ்வாஞ்சேரியில இருந்து வீட்டை விட்டு ஓடிப்போன அந்தப் பழைய பாட்டி தாசின்ற கேவலமான பதவியை வச்சு ஒரு கணவனை எப்படியோ பிடிச்சிட்டாங்க.’’

‘‘அப்போ இருந்து நாம அனாதையா ஆயிட்டோம், மகனே!’’

‘‘அது எப்படிம்மா? அப்போ இருந்து நாம வேற மாதிரி மாறியிருக்கணுமேம்மா?’’

‘‘இல்ல. அப்போயிருந்துதான் மகனே, நம்ம குடும்பத்துல பெண்கள் ஆண்களோட அடிமையா ஆக ஆரம்பிச்சது. கணவன்னு ஒருத்தனை அடைஞ்சாத்தான் வாழவே முடியும்ன்ற நிலை வந்துச்சு. ஆழ்வாஞ்சேரியில இருந்து ஒரு ஆணை நம்பி அந்த ஆளு பின்னால ஒடிய பெண் எல்லாவித சுதந்திரங்களையும் கொண்ட மருமக்கத்தாய குடும்பத்தை விட்டு போயாச்சு! அப்போ அந்தப் பாட்டி அடிமை பதவியை தானே தேடிக்கிட்டாங்க!’’