Lekha Books

பிரபா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டான்.

‘‘எவ்வளவு ஆனந்தம் நிறைந்த வீடுகள் நம்மைச்சுற்றிலும் இருக்கு!’’

‘‘நிறைய இருக்கு. அப்படிப்பட்ட ஒரு வீடுஎனக்குக் கிடைக்கல.’’

பிரபா ஒரு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான். கோபன் அவனுக்கு நேர் எதிராக இன்னொரு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தான். சிறிது நேரம் அவர்களுக்கிடையே அமைதி நிலவியது. தொடர்ந்து இதயபூர்வமான வார்த்தைகள் வெளியே வந்தன.

‘‘கோபா! ஆதரவில்லாத அனாதையாக இருந்தாலும் ஒரு பெண்ணைப் பற்றி பரிதாபப்படுறதுக்கு ஏராளமான விஷயங்கள் இருக்கு. அவங்களோட வாழ்க்கை ஒரு நரகத்தைப்போல கொடுமையானது. யார்கிட்டேயும் ஒரு வார்த்தைகூட பேசமுடியாம, யாரும் அவங்க சொல்றதைக் கேட்கத் தயாராக இல்லாம... பொறுமைசாலின்னு தான் பெண்ணைச் சொல்லணும்! பாவமே செய்திருந்தாலும் தண்டனை அனுபவிச்சுக்கிட்டு இருக்கிற ஒரு உயிரைப் பார்த்து நாம பரிதாபப்படணும். அதுதான் மனிதத்தன்மை. அன்பு செலுத்த விரும்பலைன்னா வேண்டாம். ஆனால், உன் பரிதாப உணர்வால அந்தப் பெண் வாழ்ந்திடுவா.’’

‘‘என் அப்பாவோட சோற்றைச் சாப்பிட்டுக்கிட்டு அவங்க வேற யாரையோ கனவு கண்டுகொண்டிருந்தாங்க. என் தந்தைக்கு வாழ்க்கையில மன அமைதின்றது மருந்துக்குக்கூட கிடைக்கல. அந்தப் பெண்ணுக்கு என் தந்தைமேல பாசமே இல்ல...’’ கோபன் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு உரத்த குரலில் கத்தினான். ‘‘நான்... என் தந்தையோட மகன்தானான்னு சந்தேகம் வேற...’’

கோபன் பிரபாவின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான். அவன் பிரபாவிடம் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்பதுபோல் இருந்தது. தன்னையுமறியாமல் பிரபா ‘‘என் தம்பி...’’ என்று அழைத்தான். அவன் எழுந்து அவனை இறுகக் கட்டிப்பிடிப்பதற்காக கோபனை நெருங்கினான். அதற்கான தைரியம் அவனுக்கு வரவில்லை.

கோபன் தொடர்ந்து சொன்னான்: ‘‘அப்படி என் வாழ்க்கையை ஒண்ணுமில்லாம செய்திட்டு, என்னைப் பார்த்து பரிதாபப்படச் சொல்லி...’’

 ‘‘அதுக்கு நானிருக்கேன். ஒருவிதத்துல பார்த்தா நாம ரெண்டு பேருமே சமமா பாதிக்கப்பட்டவங்கதான்.’’

‘‘இல்ல...’’ - கோபன் சொன்னான். ‘‘உங்களால் ஒரு மனிதரை ‘அப்பா’ன்னு கூப்பிட முடியாம இருக்கலாம். இல்லாட்டி அப்படிக் கூப்பிட முடியாம இருக்கலாம். அந்த நிச்சயமற்ற தன்மை, உறுதியில்லாமை ஒரு வகையில் பார்க்கப்போனால் எவ்வளவோ மேல். நான் இவ்வளவு நாட்களா ‘அப்பா’ன்னு அழைச்ச ஆள் என் பிறப்பிற்குக் காரணமா இல்லைன்னாலும் அந்த உண்மை எனக்குத் தெரிஞ்சா போதும்.’’

‘‘நீ ஏன் சந்தேகப்படுறே?’’

‘‘அதை என்கிட்ட கேட்க வேண்டாம். என்னால பதில் சொல்ல முடியாது.’’

கோபன் சோர்வடைந்து அழத் தொடங்கினான். ‘அவ¬னை எப்படி ஆறுதல் படுத்துவது? பிரபா சொன்னான்: ‘‘எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாத ஒரு வீடு நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் இல்லாமச் செய்தது யார்னு நினைக்கிறே? நம்ம அம்மாவா?’’

‘‘அப்பா தலையிடாம இருந்திருந்தா ஒருவேளை உங்களுக்காவது அப்படிப்பட்ட ஒரு வீடு அமைஞ்சிருக்கலாம்.’’

‘‘அதுவும் உன்னோட வீடுதானே, கோபா?’’

‘‘நாம அண்ணன்- தம்பியா வாழ்ந்திருக்கலாம்னு சொல்றீங்களா?’’

‘‘ஆமா... அதைப்பற்றி உனக்கு வெறுப்பு ஒண்ணுமில்லியே?’’

‘‘என் தாய் கனவு கண்டுகொண்டிருந்த அந்த மனிதன் குடும்பத் தலைவனாக இருந்த வீட்டுல நான் வளர்ந்தாகூட போதும்தான்.’’

‘‘அந்த ஆள் ஒரு நாடோடியா இருந்தா?’’

‘‘அப்படி இருந்தாக்கூட சரிதான். அங்கே கணவன்- மனைவிக்கு இடையில் ரகசியங்கள் எதுவும் இருக்காது. அங்கே பிள்ளைகளை தந்தையும் தாயும் ஒவ்வொரு கையைப் பிடிச்சு இழுத்து பிய்க்க மாட்டாங்க. தந்தைமேல பாசம் வைக்கச் சொல்லி தாயும், தாய்மீது அன்பு செலுத்தச் சொல்லி தந்தையும் சொல்லித் தருவாங்க.’’

கோபனின் நிலையை பிரபா தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டான். அது தன்னுடைய நிலையைவிட அப்படியொன்றும் மெச்சப்படத் தக்கதாக இல்லை என்பதையும் அவன் எண்ணிப் பார்த்தான். ஆனால், அவன் சில விஷயங்களைப் பற்றி தவறாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அந்தத் தவறுகள் நிவர்த்தி செய்யப்பட்டாலும் அவனுடைய மனதில் சமாதானம் உண்டாகப் போவதில்லை. எனினும், அவன் தன்னுடைய தாயிடம் அன்பு செலுத்தலாமே! பிரபா சொன்னான்: ‘‘உலகமே என்னைப் பார்த்து முணுமுணுக்குது. இந்த உருவம் உலகம் கிண்டல் பண்ணிச் சிரிக்கிறதுக்குப் பயன்படுது எல்லாரோட பார்வையிலும் நான் ஒரு கேள்வி தொக்கி நிற்பதைப் பார்க்கிறேன். இருந்தாலும் நான் என் தாயைப் பார்த்து பரிதாபப்படுகிறேன், கோபா!’’

‘‘உங்க அப்பா, அம்மா ரெண்டு பேரும் பாசமா இருந்தாங்க. அவங்களுக்கு...’’ கோபன் சொல்லவந்ததை பாதியில் நிறுத்தினான்.

பிரபா சொன்னான்: ‘‘இல்ல... அதுக்காக நான் அம்மாவைப் பார்த்து பரிதாபப்படல. அம்மாவோட வாழ்க்கை எப்படிப்பட்டதுன்னு தெரிஞ்சுதான் நான் பரிதாபப்படுறேன்.’’

கோபன் கேட்டான்:

‘‘உங்க அப்பாவோட மகன்தானான்ற கேள்வியை நீங்க அப்பான்னு நம்புற மனிதரோட பார்வையில பார்த்திருக்கீங்களா?

‘‘நான் அப்படிப்பட்ட ஒரு ஆளை என் தந்தையினு நம்பவே இல்லை. இருந்தாலும்... கோபா! அந்த வார்த்தை இதயத்தின் அடித்தளத்திலிருந்து கிளம்பி தொண்டையில நின்னுக்கிட்டு இருக்கு.’’

அதே குரலில் கோபன் சொன்னான்:

‘‘வெளியே வந்த அந்த வார்த்தையின், ‘அப்பா’ன்ற குரலின் எதிரொலிப்பு கிண்டல் மாதிரி ஆயிடுச்சு.’’

‘‘ஆனா... கோபா! எந்தவித தயக்கமும் இல்லாம, எந்தவித சந்தேகமும் இல்லாம நாம ‘அம்மா’ன்னு கூப்பிடலாமே! அந்த அழைப்பு தொண்டையில் தங்கி நிற்காது. அது வெளியே வந்துச்சுன்னா, அதுக்காக நாம வெட்கப்படவும் வேண்டாம்.’’

கோபன் தொண்டை இடறச் சொன்னான்:

‘‘தாயை ‘அம்மா’ன்னு கூப்பிட முடியல. தந்தை அப்படி கூப்பிட முடியாம செய்திட்டாரு.’’

‘‘முலையில இருந்துவந்த பாலைக் குடிச்சப்போ பால் ஓட்டின உதட்டால ஒருத்தியின் முகத்தைப் பார்த்து நான் ‘அம்மா’ன்னு கூப்பிட்டேன், கோபா!’’

கோபன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்: ‘‘நான் இனிமேல் அப்பா அம்மாங்கிற அந்த ரெண்டு வார்த்தைகளையும் சொல்ல மாட்டேன். அது தர்ற அமைதி எனக்கு வேண்டாம். அந்தப் பெண்ணோட புனிதத் தன்மையை நான் அப்பப்போ யோசிச்சு யோசிச்சு கேட்பேன். அந்த மனிதரோட முகத்துலேயும் நான் காறித்துப்புவேன். பிறகு நான் இந்த உறவுகளிலிருந்து விலகிப் போவேன்.’’

சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. பிரபா கேட்டான்:

‘‘உனக்குப் பெரிய அளவுல துரோகம் பண்ணினது யாருன்னு நினைக்கிறே?’’

‘‘என்னைப் பெற்றெடுத்த பெண்... என்னோட பிறப்பைப் பற்றி கேள்வி கேட்ட என்னோட தந்தை...’’

‘‘ஒரு நாடோடியோட பொண்டாட்டியா அந்தப்பெண் அவங்க விருப்பப்படி வாழ்ந்திருப்பாங்க! உன் தந்தைக்கு வேறொரு பொண்டாட்டியா கிடைக்கல?’’

‘‘எதுக்கு அவங்க ஒண்ணு சேர்ந்தாங்க?’’

‘‘அந்தக் கேள்வியை உன் அப்பாக்கிட்ட நான் கேட்டுட்டுத்தான் வந்தேன்.’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘அதன் விளைவாக நான் சொல்ல நினைக்கிறது இது ஒண்ணுதான்.