Lekha Books

பத்மநாபப் பிள்ளை ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார். பிறகு சொன்னார்:

‘‘வேண்டாம். நீ இல்லாமற் போனால் அந்தப் பிசாசு பழிவாங்குற எண்ணத்துல பின்னால வரும்.’’

‘‘சரி, அது இருக்கட்டும். என் தாயோட அந்தத் தப்பு தொடர்ந்து நடந்ததா?’’

இதை அவள்கிட்டே கேளு. உன் தாய்கிட்ட கேளு. அவ யாரை மனசுல நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தான்னு.’’

‘‘அதுக்கு உங்கக்கிட்ட ஆதாரம் இருக்கா?’’

‘‘நீதான் ஆதாரம்.’’

‘‘இல்ல... என் தாயோட நடத்தைக்கு...’’

‘‘டேய் வெட்கம் கெட்டவ«னெ! உன் பெற்ற தாயோட நடத்தையைப் பற்றி பேசுறதுக்கு உனக்கு கேவலமா இல்லையா? நீ எவ்வளவு வேணம்னாலும் கேளு. நான் அதுக்குப் பதில் சொல்றேன். உனக்குக் கேட்க முடியும்னா, எனக்கு பதில் சொல்லத் தெரியும். அவள் திருடி! பெரிய திருடி!’’

‘‘அவங்க யாரை மனசுல நினைச்சுக்கிட்டு இருக்காங்கன்னு நீங்க அவங்களைப் பார்த்து கேட்டிருக்கலாமே?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை அதற்கு ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார். தொடர்ந்து அவர் சொன்னார்: ‘‘அப்படி ஆம்பளைங்க யாராவது கேட்பாங்களா? ஒரு ஆம்பளைக்கிட்ட அப்படி கேட்டா அவன் மனசுல யாரை நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கான்றது நமக்குத் தெரிஞ்சிடும். ஒரு பொண்டாட்டிக்கிட்ட இந்த ஆளைத்தான் இப்போது நீ மனசுல நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்னு கேக்குறது நல்லவிஷயமா என்ன?’’

‘‘அந்த பயங்கரமான சம்பவத்துக்குக் காரணமான சூழ்நிலையை பற்றி நீங்க அவங்கக்கிட்ட ஒண்ணும் கேட்கலியா?’’

‘‘எந்த சம்பவம்?’’

‘‘என் பிறப்பு!’’

‘‘நான் தோற்றுப் போனேன். உன்கிட்ட தோன்றுப்போனேன். நான் இதையெல்லாம் கேட்டிருக்கணுமா என்ன?’’

‘‘இன்னொரு கேள்வி...’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் போவதற்காக எழுந்தார். பிரபா மீண்டும் அவரைத் தடுத்தான். ‘‘நீங்க என்னை ஏன் வெறுத்தீங்க? எனக்கும் கோபனுக்குமிடையே இயற்கையாகவே இருக்கிற உறவை ஏன் கெடுத்தீங்க?’’

‘‘சரிதான்... என் பிள்ளையை உன்கூட பழகவிடுறதா? அவன் என்னோட மகன். அவனை யாரும் உரிமை கொண்டாட முடியாது. அவனை யாரும் உரிமை கொண்டாட முடியாது. அவனை உன்கூட பழகவிடுறதைவிட அவனைக் கொன்னு போட்டுறது எவ்வளவோ மேல். நீ என்னோட பெரிய எதிரி. அந்த நாடோடி கூட திரியிறவன்தானே நீ?’’

சாந்தமான குரலில் பிரபா சொன்னான்: ‘‘நீங்க ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்துல வச்சுக்கணும். நாங்க ஒரே வயிற்றுல பிறந்தவங்க. நீங்க என்னதான் எங்களைப் பிரிக்க முயற்சித்தாலும் எங்களோட இதயங்கள் நெருங்கத்தான் செய்யும். நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒருவர் மேல ஒருவர் அன்பு செலுத்த ஒரு பொதுவான மையம் இருக்கத்தான் செய்யுது. அதுதான் எங்களோட அம்மா...’’

பத்மநாபப் பிள்ளை சற்று கோபம் கொண்டார். அவன் சொன்னது தவறு என்பதை அவனுக்குப் புரியவைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் அவர் சொன்னார்:

‘‘டேய், நான் ஒரு முட்டாள்னு நீ நினைக்கறேல்ல! அப்படின்னா நான் இப்போ சொல்றதைக் கேளு. இந்த விஷயம் எனக்கு முன்னாலேயே தெரியும். அவன் உன்னோட மிகப்பெரிய எதிரின்றதை நீ ஞாபகத்தில வச்சுக்கோ. நீ இந்த மாதிரி ஆளுன்றது அவனுக்குத் தெரியும். அதே மாதிரிதான் உன் தாயும். எப்படி ஒரு நல்ல மகனால அப்படிப்பட்ட ஒரு தாயை மதிக்க முடியும்? அவன் என் பிள்ளை...’’

அது இன்னொரு புதுமையான விஷயமாக இருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயத்தை அவன் நினைத்துக்கட பார்க்கவில்லை. அந்த வீட்டில் அவன் கேட்ட சிரிப்பும் விளையாட்டும் பொய்யானதாக இருந்தது. அங்கு மகன் தாய் மீது அன்பு செலுத்தவில்லை. மனைவி கணவனைச் சந்தேகப்பட்டாள்.

‘‘நீங்க ஏன் இப்படி ஒரு சூழ்நிலையை உண்டாக்கினீங்க? ஆதரவில்லாத அந்தப் பெண்ணை அவ விருப்பப்படி நீங்க விட்டிருக்கலாமே! அந்த இதயம் ஒரு இடத்துல பதிஞ்சிருந்தா, அதை ஏன் நீங்க பிடிச்சு விலக்கினீங்க?’’

‘‘எனக்கு அப்படி தோணிச்சு.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வெளியே நடந்தார். அப்போ பிரபா சொன்னான்: ‘‘உங்க பிள்ளைங்க உங்கக்கிட்ட கணக்குக் கேட்பாங்க.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை திரும்பி நின்று பிரபாவைப் பார்த்தார்.

‘‘கோபனா?’’

‘‘ஆமா... அது நடக்கத்தான் போகுது.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வெளியேறி நடந்தார். ஒரு நிமிடம் ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்த பிரபா தனக்குள் கூறினான்:

 ‘அந்தப் பெண்ணுக்கு யாருமே இல்லை.’

10

பிரபா கோபனைப் பார்க்க நினைத்தான். கோபனிடமும் சில கேள்விகள் கேட்க வேண்டுமென்று அவன் எண்ணினான். கோபனை அவனுடைய தாய்க்கு எதிராக பத்மநாபப் பிள்ளை எப்படி உருவாக்கிவிட்டார்? எதற்காக பத்மநாபப் பிள்ளை அந்தக் காரியத்தைச் செய்யவேண்டும்?’’

அந்தக் கட்டிடத்தின் மேற்கு மூலையில் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. ஏதோ தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கியபடி கோபன் அங்கிருந்த சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்தான். தாயை ‘அம்மா’ என்று அழைத்த அந்த நாளுக்குப் பிறகு அவன் நிறைய விஷயங்களைப் பற்றி சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். அவனுடைய தந்தை ஏராளமான விஷயங்களை அவனிடம் சொல்லி வைத்திருந்தார். மரணம் வரை அவனுக்கு நிம்மதி என்ற ஒன்று இருக்கவே இருக்காது.

கோபனிடமிருந்த தன்னம்பிக்கை இல்லாமற்போய்விட்டது. அவனுடைய முகம் மிகவும் கறுத்துப் போய் விட்டது. சில நாட்களிலேயே அவனிடம் என்னவெல்லாம் மாற்றங்கள் உண்டாகி விட்டிருக்கின்றன!

பிரபா திறந்திருந்த வாசல் வழியாக அந்த அறைக்குள் நுழைந்தான். பத்மநாபப் பிள்ளையைப் போலவே கோபனும்  அதிர்ந்து போய் வேகமாக எழுந்தான். அது ஒரு ஆச்சரியம் போல் இருந்தது பிரபாவிற்கு.

ஒரு நிமிடம் இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை. முதலில் பேச்சை ஆரம்பித்தது பிரபாதான்.

‘‘கடைசியா உன்னைப் பார்த்துட்டு போறதுக்காக நான் வந்திருக்கேன், கோபா! நான் போறேன். உன்னைப் பார்க்காம போறதுக்கு எனக்கு மனசு வரல.’’

‘‘பார்க்காம போறதுதான் நல்லது.’’

வருத்தம் கலந்த ஒரு புன்சிரிப்புடன் பிரபா சொன்னான். ‘‘அப்படிச் சொல்லாதே. நமக்கு இடையில் அன்பு இருக்கிறது மிகவும் இயற்கையானது. என்ன இருந்தாலும் நாம ஒரே இடத்துல இருந்து வந்தவங்க தானே! நம்ம அம்மாமேல உனக்கு அன்பு இல்லாமப் போச்சுன்றது ஆச்சரியமான ஒரு விஷயம்தான்!’’

பிரபா கோபனின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான். அவன் தாங்க முடியாத மனவேதனையை அனுபவித்துக் கொண்டிருப்பதை அவனால் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

‘‘அப்படின்னா நான் என் தந்தையை வெறுக்கணுமா என்ன?’’ என்றான் கோபன்.

‘‘நான் தெரியாம கேக்குறேன் கோபா! ஒரு குழந்தை, தந்தை, தாய்- ரெண்டுபேர் கிட்டயும் ஒரே மாதிரி அன்பா இருக்கக்கூடாதா?’’

‘‘எனக்கு அது தெரியாது!’’