Lekha Books

அப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்த தன் தந்தை  உண்மையிலேயே ஒரு கருணை வடிவம்தான் என்றாள் அவள். பிரபா கேட்க நினைத்தது வேறொன்று.

‘‘பாட்டியோட மரணத்துக்குப் பிறகு அந்தத் தனிமையான வீட்டில் நீங்க மட்டும் தனியா இருந்தீங்க. அப்படித்தானேம்மா?’’

‘‘ஆமா... கவலை நிறைந்த சில நினைவுகளுடன் அங்கே நான் இருந்தேன். அந்தப் பாறை அதுக்குப் பிறகு பயன்படாமப் போயிடுச்சு!’’

‘‘அங்கே உங்க அப்பா இருந்தார்லம்மா?’’

ஜானகி அம்மாவின் தந்தை ஒரு சிறு உத்தியோகம் பார்த்தார். தினமும் மாலையில் வருவார். அவர் ஒரு வார்த்தைகூட யாரிடமும் பேச மாட்டார். அந்தத் தந்தை தன்னைக் கொஞ்சிய ஞாபகம்கூட ஜானகி அம்மாவிடம் இல்லை. எனினும், அவர் ஜானகி அம்மா மீது பாசம் வைத்திருந்தார். இறந்துபோன அவர் தன் மகளின் கஷ்டங்களை மேலேயிருந்து பார்த்து மிகவும் கவலைப்படுவார் என்று ஜானகி அம்மா சொன்னாள்.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘அப்போ உங்களுக்கு என்ன வயசும்மா?’’

‘‘எப்போ?’’

‘‘பேசுறதுக்கு யாரும் ஆளே இல்லையேன்னு தோணிச்சே.. அப்போ...’’

சிறு வயது முதலே நிலைமை அப்படித்தான் இருந்தது என்றாள் ஜானகி அம்மா. எனினும், தனக்குப் பன்னிரண்டு வயது நடக்கும் போதுதான், அந்த உணர்வு தனக்கு ஏற்பட்டது என்றாள் அவள்.

‘‘அம்மா, வாழ்க்கையின் சந்தோஷம் நிறைந்த ஒரே மகளாக..’’

ஜானகி அம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: ‘‘வாழ்க்கையின் சந்தோஷமா? அது என்னன்னு கூட உன் தாய்க்கு தெரியாது.’’

‘‘அப்போ நீங்க கதை தெரியாத ஒரு அப்பாவிச் சிறுமியா இருந்தீங்களா அம்மா?’’

‘‘அப்படின்னா?’’

‘‘விஷயங்களைத் தெரிஞ்சிக்குற அளவுக்கு நீங்க இருந்தீங்களான்னு கேக்குறேன்.’’

‘‘எனக்கு நீ என்ன சொல்றேன்னே புரியல பிரபா.’’

சிறிது நேர சிந்தனைக்குப் பிறகு பிரபா சொன்னான்: ‘‘அம்மா, லலிதாவைப் பாருங்க. அவள் பறவைகள்கூட சேர்ந்து கூவுவா. வாய் விட்டு சிரிப்பா. கதை தெரியாத குழந்தை! நீங்க அப்படி இருந்தீங்களா?’’

ஜானகி அம்மாவிற்குப் புரிந்துவிட்டது. அவள் சொன்னாள்: ‘‘எனக்கும் அவளுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் இருக்கு. அவள் பெரிய பணக்காரனோட மகள். பிறப்பிலேயே பெருமை இருக்கு. நேற்று அவள் கிருஷ்ணனைத் திட்டுறதைக் கேட்டேன். என்னால இப்போக்கூட அப்படியெல்லாம் நடக்க முடியாது. எனக்குக் கோபம் வந்தது இல்ல. நான் உரத்த குரல்ல பேசினது இல்ல. ஒரு மனிதனோடு சண்டை போட எனக்கு பயம்...’’

‘‘அது எதுனால அம்மா?’’

‘‘நாம ஏழைகளா இருந்தோம். மகனே! நம்ம குடும்ப சரித்திரத்தை என் தாய் சொல்லி நான் கேட்டிருக்கேன். நாம ஆழ்வாஞ்சேரியில இருந்து வந்தவங்க. அங்கே தாசிகளா இருந்தோம். பாட்டியோட அம்மா ஒரு தாழ்ந்த ஜாதிக்காரன்கூட ஓடிப் போயிட்டாங்க. பாட்டி ரொம்பவும் கஷ்டப்பட்டிருக்காங்க. அவங்களுக்குன்னு உலகத்துல யாருமே இல்ல. ஒரு நேரம் சாப்பிடுறதுக்குக் கூட ரொம்ப கஷ்டம்னா பார்த்துக்கயேன். என் தந்தை தாயைக் கல்யாணம் பண்ணுறப்போ வீட்டுல எரியிறதுக்கு ஒரு விளக்குக்கூட இல்லை.’’

பிரபா தன் தாய் சொல்வதை மிகவும் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். ஜானகி அம்மா தொடர்ந்து சொன்னாள்: ‘‘ஆண் துணையே இல்லாம இருந்தவங்க என் தாய்! அவங்களோட அதிர்ஷ்டம்னுதான் சொல்லணும். ஒரு வெளுத்த ஆடை அவங்களுக்கு உடுத்த கிடைச்சது. நான் சின்னக் குழந்தையா இருக்குறப்போ என் தந்தைக்கு ஒரு சினேகிதர் இருந்தாரு. என் தாய் அவரை ‘ராமன் அண்ணே’ன்னு கூப்பிடுவாங்க. அவர் என் தாயை ‘குழந்தே...’’ன்னு கூப்பிடுவாரு.’’

‘‘நீங்க அவரை எப்படிம்மா கூப்பிட்டீங்க?’’

‘‘ராமன் மாமான்னு நான் கூப்பிடுவேன். அவர் நல்ல குடும்பத்துல பிறந்த ஒரு மனிதர்.’’

‘‘அந்த வீட்டுக்குப் பக்கத்துல வேற வீடுகள் இருந்துச்சா அம்மா?’’

‘‘இல்ல... நீ அந்த இடத்தைப் பார்க்கல. அது இப்போ என் தந்தையோட சொந்தக்காரங்கன்னு சொல்லிக்கிட்டு வந்த யாரோ சிலர்கிட்ட இருக்கு.’’

‘‘அந்த வீட்டுல தன்னந்தனியா... ஒரு மனிதனோட முகத்தையும் பார்க்காம... பொறுமையா உங்களால இருக்க முடிஞ்சதாம்மா?’’

‘‘எல்லாத்தையும் சகிச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்.’’

‘‘எந்தச் சம்பவமும் இல்லாம...’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘உங்களுக்குப் பழக்கமானவங்கன்னு யாரும் இல்லையம்மா?’’

‘‘இல்ல... படிக்கிற காலத்துல சில தோழிகள் இருந்தாங்க என் மகனே! அங்கேயும் அந்த தாழ்வு மனப்பான்மை என்னை ரொம்பவும் கஷ்டப்படுத்திட்டது. யார் கூடவும் சமத்துவ எண்ணத்தோட என்னால பழக முடியல.’’

‘‘நீங்க எப்போம்மா படிப்பை நிறுத்தினீங்க?’’

‘‘பதினேழாம் வயசுல.’’

படிப்பு நிறுத்திய பிறகு உள்ள வாழ்க்கையைப் பற்றி பிரபா கேட்டான். ஜானகி அம்மாவிற்கு அதைப் பற்றி சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. ‘‘வெறுமனே வாழ்ந்தேன்’’- அவ்வளவுதான்’’ என்று கூறிவிட்டாள் அவள்.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘அந்த ஒடுங்கிப்போன வாழ்க்கையில திருப்தி... சுகத்தைச் சொல்லல... போதும்ன்ற திருப்தி உங்களுக்கு இருந்துச்சாம்மா?’’

‘‘எனக்கு அதிருப்தி இல்ல...’’

‘‘அதைக் கேட்கலம்மா... ஏமாற்றம்... போதாதுன்ற உணர்வு.’’

‘‘என் மேல என் தந்தை மிகவும் பிரியமா இருந்திருக்கணும், மகனே! நமக்கு அப்படிப்பட்ட ஒரு வாழ்க்கையை கனவு காணக்கூட முடியாது. தெருத் தெருவா அலைஞ்ச கூட்டம். ஆண் துணையோ, குடும்ப சொத்தோ எதுவும் இல்ல. தந்தைமார்கள்தான் நம்மைக் காப்பாற்றினது... பாட்டியோட பாட்டி காலத்துல இருந்து அப்படித்தான்...’’

பிரபா மீண்டும் தன்னுடைய கேள்வியைத் திரும்பக் கேட்டான்.

‘‘அந்த வாழ்க்கை போதும்னு நீங்க நினைச்சீங்களா?’’

‘இப்போ இல்லாத திருப்தி அப்போது இருந்ததாகச் சொன்னாள் ஜானகி அம்மா. அந்த இருட்டில் வாழ்ந்தால் போதும் என்று அப்போது அவள் நினைத்தாள். ஏனென்றால் அதை அன்று எதிர்க்கக் கூடிய வெறி அவளிடம் இல்லை. இந்த பிரகாசமான வீட்டில் அந்த அறிவு வேலை செய்கிறது. அந்த வீட்டில் எதையும் சகித்துக் கொள்ளக் கூடிய எளிமைத்தனம் அவளிடம் இருந்தது. அதனால்தான் அவள் எதையும் எதிர்க்கவில்லை. எளிமையாக வாழ்வதுதான் தன்னுடைய பரம்பரைப் பழக்கம் என்று ஜானகி அம்மா நம்பினாள்.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘அந்தத் தனிமை வாழ்க்கையில் உங்களுக்கு நிராசை தோணியிருக்காம்மா?’’

ஜானகி அம்மாவிற்கு அப்படியொன்றும் ஆசைகள் இல்லை. அவளின் தாய்க்கும்கூட பெரிதாக ஆசைகள் இல்லைதான்.

பிரபா கேட்டான்: ‘‘நீங்க கனவுகள் காணுறது உண்டாம்மா?’’

‘‘கனவுகளா?’’

‘‘ஆமாம்மா. அந்தத் தனிமையான வீட்டுல மணிக்கணக்கா உட்கார்ந்து நீங்க எதைப் பற்றியாவது சிந்திக்குற உண்டா?’’

‘‘அப்படி எதுவும் இல்ல.’’

‘‘அந்தத் தனிமையில உங்க மனசு எப்பவாவது கட்டுப்பாட்டை விட்டு போயிருக்காம்மா?’’

ஜானகி அம்மாவிற்கு அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பதே புரியவில்லை.