Lekha Books

யாராக இருந்தாலும் தன்னுடைய தப்பை மன்னிப்பார்கள் என்று மனப் பூர்வமாக அவள் நம்பினாள். முன்பு எப்போதும் அனுபவிக்காத நிம்மதியும் தன்னுணர்வும் அவளுக்கு உண்டாயின. ‘பேசாதே’ என்ற அந்த கட்டளைக்குக் கட்டுப்பட்டு அவள் மனம் இதுவரை கிடந்தது. அந்த வார்த்தையை அவள் உச்சரித்தாள். அதிலிருந்து அவள் வெளியேறினாள். அவள் கணவரைப் பார்த்துக் கேட்டாள்: ‘‘என்ன? நான் உங்களை விட்டு விலகிப் போகிற மாதிரி தெரியுதா?’’

ஜானகி அம்மாவுக்கு மேலும் கொஞ்சம் சதை பிடித்தது போல் இருந்தது. அவள் பல விஷயங்களையும் சிந்தித்துப் பார்த்தாள்.கேலியுடன் சிரித்தவாறு அவள் சொன்னாள்: ‘‘நீங்க ஒரு அப்பிராணி, உங்க விஷயங்களெல்லாம் எனக்கு நல்லா தெரியும்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை சிறிது பயம் தோன்ற நின்றிருந்தார். அவர் கேட்டார்: ‘‘அதுக்காக?’’

‘‘கோபன்... அவன் யாரோட பையன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க?’’

‘‘அவனோட அப்பா நான்தான்.’’

‘‘அது நிச்சயமா உங்களுக்குத் தெரியமா?’’

‘‘என்னை ஏமாற்ற உன்னால முடியாது.’’

ஜானகி அம்மா அதற்கு குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள். பத்மநாபப் பிள்ளை அதைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தார். அவர் முட்டாளைப்போல கேட்டார்: ‘‘அவன் யாரோட மகன்?’’

‘‘தாசிக்கிட்ட அவ பிள்ளைங்களுக்கு தகப்பன் யாருன்னு கேட்கக்கூடாது. அவ எத்தனையோ பேர்கூட பழகி வாழ்க்கையை ஓட்டினவளா இருப்பா. அது அவளுக்கே தெரியாது.’’

அதைக்கேட்டு பத்மநாபப் பிள்ளை ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார்.

‘‘உன்னோட பழயை வரலாறை- அதை நான் அவ்வளவு சாதாரணமா கண்டுக்காம ஓரத்துல போட்டிருக்கக்ககூடாது. அப்படின்னா உன் வாழ்க்கை அதோட தொடர்ச்சி... அப்படித்தானே?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை உரத்த குரலில் சிரிக்க முயற்சித்தார்.

‘‘அந்தப் பிள்ளைங்க உங்களுக்கு உதவமாட்டாங்க.’’

‘‘என்ன சொன்ன?’’

பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.

‘‘அந்தப் பிள்ளைகள் உங்களோட எதிரிகளா இருப்பாங்க.’’

‘‘நான் உன்னைப் பார்த்து பயப்படல.’’

‘‘பயப்பட வேண்டாம்.’’

‘‘இந்தக் கனவின் இன்னொரு பக்கம் தெரியுமா? எல்லாத்தையும் சாதாரணமா தூக்கிப் போட்டுற என்னால முடியும். இந்தப் பிள்ளைகள் எனக்குப் பிறக்காததா கூட இருக்கட்டும். அப்போகூட நான் பயப்பட ஒண்ணுமேயில்லை...’’

‘‘அப்படின்னா அந்தப் பிள்ளைகள் உங்க பிள்ளைகள் இல்லைன்னு முடிவுக்கு வந்துட்டீங்களா? எனக்கு அது போதும்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை எரியும் நெருப்பிற்குள் சிக்கிக் கொண்டார். அவர் பயமுறுத்துவதைப் போல சொன்னார்: ‘‘நான் கோபனைக் கூப்பிடுவேன்.’’

அதற்குச் சிரித்துக்கொண்டே ஜானகி அம்மா சொன்னாள்.’’ ‘‘எதுக்கு? அவன் எப்படி பதில் சொல்வான்?’’

‘‘அவன் வாயாலயே அதை உன்கிட்ட கேட்க வைப்பேன்.’’

‘‘நான் பதில் சொல்ல மாட்டேன். வேதனைப்பட்டு வேதனைப்பட்டு நீங்க துடிக்கணும். நான் அந்த மனிதனோட பேரைச் சொல்ல மாட்டேன்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை அனலில் விழந்ததைப் போல துடித்தார்.

‘‘நான் உன்னைக் காப்பாற்றினவன். எனக்கு இதெல்லாம் தேவைதான்.’’

‘‘இதைவிட அதிகமாகவே நீங்க அனுபவிக்கணும்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை செயலற்று நின்றுவிட்டார். தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுமையாக இருண்டு போய் இருப்பதை அவரால் உணர முடிந்தது. அந்தப் பிள்ளைகளின் தந்தை தானல்ல என்பதைத் தெளிவாகத் தெரிந்து கொண்டால்கூட போதுமென்று அவர் நினைத்தார்.

‘‘அடியே, என் பிள்ளைகள்தானே அவர்கள்?’’

‘‘அதை நான் சொல்ல மாட்டேன்.’’

‘‘என் வாழ்க்கையே வீணாயிடுச்சு.’’

‘‘அதை நான் சொல்ல மாட்டேன்.’’

‘‘எனக்கு அது தெரிஞ்சு ஆகணும்.’’ என்று கூறியவாறு கோபன் எங்கிருந்தோ அங்கு வந்தான். ஜானகி அம்மா அவனிடம் கேட்டாள்: ‘‘என் மகனே, எதுக்கு இங்கே வந்தே?’’

அவன் சொன்னான்: ‘‘எனக்கு அது தெரியணும்.’’

ஜானகி அம்மாவின் இதயம் வலித்தது. அவளுடைய கண்களில் கண்ணீர் அரும்பியது.

‘‘என் மகனே, நீ போ! நீ தெரிஞ்சிருக்கிறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல. இங்கே நடக்கிற விஷயங்களுக்கு மகனே, நீ சாட்சியா இருக்க வேண்டாம்.’’

‘‘போகமாட்டேன். எனக்கு அந்த சந்தேகம் தீரணும்.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை இடையில் புகுந்து சொன்னார்: ‘‘நீ எனக்குப் பிறக்கலையாம்.’’

கோபன் பத்மநாபப் பிள்ளைக்கு நேராகத் திரும்பிச் சொன்னான்: ‘‘தயவு செய்து பேசாம இருங்க.’’

பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு ஜானகி அம்மா பத்மநாபப் பிள்ளையின் முகத்தைப் பார்ததவாறு கேட்டாள்: ‘‘ஏன் இப்படியெல்லாம் குழப்பத்தை உண்டாக்கியிருக்கீங்க?’’

‘‘எல்லாம் சரியாத்தான் போய்க்கிட்டு இருக்கு.’’

ஜானகி அம்மா மகனைத் திருப்திப்படுத்துவதற்காகச் சொன்னாள்: ‘‘என் மகன் அதை நம்புவானா?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை ஆவேசத்துடன் சொன்னார்:

‘‘நான் நம்புறேன். உண்மையைச் சொல்லு.’’

‘‘தள்ளி நில்லுங்க...’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வெலவெலத்துப் போய் சற்று பின்னால் தள்ளி நின்றார். பிறகு அவர் கடுமையான குரலில் கோபனைப் பார்த்துச் சொன்னார்: ‘‘நீ உன் தாயோட மகன்.’’

‘‘ஆமாம்... - என்று கோபன் மெதுவான குரலில் சொன்னான். தோல்வியைத் தழுவிய பத்மநாபப் பிள்ளை உரத்த குரலில் கத்தினார்.

‘‘இவ ஒரு... இரத்தக் காளி!’’

‘‘அவமானப்பட்ட... தண்டிக்கப்பட்ட... பெண் - அவள் இப்படித்தான் இருப்பா!’’

‘‘நான் உன்னைப் பார்க்க விரும்பல.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை தள்ளி நின்றார். எதுவும் பேசாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தார்.

ஜானகி அம்மா கோபனை மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டாள்.

‘‘என் மகனே, நீ கவலைப்படக் கூடாது.’’

ஜானகி அம்மாவின் கண்களிலிருந்து நீர் தாரைத் தாரையாக வழிந்தது. கோபனுக்கு அதன் உண்மை தெரியவேண்டும்.

‘‘என் மகனே, நீ யார் முகத்தையும் தைரியமா பார்க்கலாம்.’’

‘‘அப்படின்னா... நான்...’’

‘‘நம்பணும்.’’

அந்த வார்த்தைகளில் இருந்த உண்மைத் தன்மை கோபனின் இதயத்தைத் தொட்டது. அவனுக்கு இப்போது நிம்மதி பிறந்தது. இருந்தாலும் வேறு சில விஷயங்களை அவன் தெரிந்தாக வேண்டும்.

‘‘இங்கே யாரை நினைச்சுக்கிட்டு நீங்க இருந்தீங்க?’’

‘‘நான் யாரையும் நினைக்கல. என் வாழ்க்கையைப் பற்றி நினைச்சேன்.’’

‘‘அப்பாமேல உங்களுக்கு ஏன் அன்பு இல்லை?’’

‘‘என்னால முடியல மகனே.’’

‘‘இங்கே அந்த ஆளு ஒளிஞ்சு திரிஞ்சது...?’’

‘‘அதுக்கு நான் பொறுப்பில்ல, மகனே?’’

‘‘அந்த ஆளு ஏன் அப்படி சுற்றித் திரியணும்?’’

‘‘ஓரு வேளை...’’ ஜானகி அம்மா தான் சொல்ல வந்ததை பாதியில் நிறுத்தினாள்.

‘‘ஓருவேளை... சொல்லுங்க. நான் கேக்குறேன்.’’

‘‘அந்த ஆளு என்னைப் பின்தொடர்ந்துக்கிட்டு இருந்தாரு, மகனே! இங்கே இருந்து வெளியே போக எனக்குப் பயமா இருந்துச்சு.’’

‘‘எதுக்காகப் பயந்தீங்க?’’

சில நிமிடங்களுக்கப் பிறகு ஜானகி அம்மா சொன்னாள்: