Lekha Books

14

ஒரு அவுன்ஸ் கண்ணாடி டம்ளரில் கொஞ்சம் மருந்தை ஊற்றிய கோபன் தன் தாயின் தலையை மடியில் வைத்துக்கொண்டு அவளை அழைத்தான்: ‘‘அம்மா... அம்மா... கொஞ்சம் வாயைத் திறங்கம்மா..’’

ஜானகி அம்மா கண்களைத் திறந்து அவன் அழைப்பதைக் கேட்டாள். அவள் தன் மகனின் முகத்தையே பார்த்தாள். மனம் குளிர புன்னகைத்தாள்.

‘‘மருந்தா மகனே? நான் வாயைத் திறக்குறேன்.’’

கோபனின் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தன. ஜானகி அம்மா வாயைத் திறந்தாள். கோபன் மருந்தை அவள் வாயில் ஊற்றினான்.

மருந்தை குடித்து முடித்ததும் ஜானகி அம்மாவின் கண்கள் மூடின. கோபன் அந்த முகத்தையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தான். கண்ணீர் இன்னும் வழிந்து கொண்டேயிருந்தது. ஏழைப் பெண்... எவ்வளவோ கஷ்டங்களை வாழ்க்கையில் அனுபவித்திருக்கிறாள்! ஒரு தவறு அவளின் முழு வாழ்க்கையையும் எந்த அளவிற்கு பாதித்திருக்கிறது!

ஜானகி அம்மா மீண்டும் கண்களைத் திறந்தாள். திடீரென்று நிலைகுலைந்த அவள் சொன்னாள்: ‘‘காலடிச்சத்தம்! வெளியே காலடிச் சத்தம்!’’

‘‘இல்லம்மா... வெளியே யாரும் இல்ல.’’

‘‘நல்லா கேளு... யாரோ நடக்குறாங்க’’  அவள் காதுகளைத் தீட்டியவாறு சொன்னாள்.

‘‘முடியாது... அய்யோ! முடியாது’’... - அவள் தலையில் அடித்துக் கொண்டு காலையும் கையையும் ஆட்டியவாறு சொன்னாள்: ‘‘மகனே! என்னைக் கொண்டுபோகப் போறாப்ல...’’

கண்களை அடைத்துக்கொண்டு அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: ‘‘தேம்பி தேம்பி அழுதே என்னை நாசம் பண்ணியாச்சு.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை அப்போது அங்கு வந்தார். தன் தாயின் தலையை மெதுவாகத் தலையணையில் வைத்துவிட்டு கோபன் எழுந்து நின்றான். பத்மநாபப் பிள்ளை ஜானகி அம்மாவிற்கு மிகவும் அருகில் வந்து நின்று அவளைப் பார்த்தார்.

‘‘தூங்குறாளா’’

கோபன் சொன்னான்: ‘‘இல்ல... சரியா சுய உணர்வு இல்ல... அப்பப்போ மயக்கம் வருது.’’

‘‘டாக்டர் வந்தாரா?’’

‘‘வந்தாரு.’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘இதயமும் நாடித் துடிப்பும் ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை சட்டையைக் கழற்றி போட்டுவிட்டு ஒரு பத்திரிகையை கையில் எடுத்து வைத்து கொண்டு சாய்வு நாற்காலியை விளக்கிற்குப் பக்கத்தில் இழுத்துப் போட்டு, அதில் சாய்ந்து பத்திரிகையைப் படிக்க ஆரம்பித்தார்.

ஜானகி அம்மா மீண்டும் கண்களைத் திறந்து எதிரிலிருந்த சுவரையே உற்று பார்த்தாள். பலவீனமான குரலில் அவள் சொன்னாள்:

‘‘அவன் மை தேய்த்த அடையாளம்....’’

அவள் மீண்டும் புன்னகைத்தாள்.

பத்மநாபப் பிள்ளை ஒன்றே ஒன்றைச் சொல்ல நினைத்தார்.

பழைய வரலாறை நினைச்சுப் பாக்குறா. அதை நினைக்க வேண்டாம்னு சொல்லு.’

கோபன் அருகில் சென்று ‘‘பேசாம தூங்குங்கம்மா’’ என்றான்.

‘‘தூங்கறேன், மகனே! நான் சொல்றதைக் கேளு. மகனே, வெளியே போய் கேளு- எதுக்கு இப்படி நடக்குறீங்கன்னு. நடக்க வேண்டாம்னு சொல்லு. இங்கேயிருந்து போகச் சொல்லு. இல்லாட்டி நான் கேக்குறேன்.’’

ஜானகி அம்மா எழ முயற்சித்தாள்.

‘‘என் தாயே, வேண்டாம்.’’

கோபன் தன் தாயைப் பிடித்தான்.

‘‘என்னால முடியல. கோபா! நான் என்ன தப்பு செஞ்ச«ன்! நீ காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்கலியா?’’

பத்மநாபப் பிள்ளை வேகமாக எழுந்தார்.

‘‘யார் அது?’’

ஜானகி அம்மா பத்மநாபப் பிள்ளைப் பார்த்தாள். அவருடைய முகத்தையே அவள் உற்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவர் காதுகளைத் தீட்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தார்.

‘‘யாருடா அது?’’

பத்மநாபப் பிள்ளையின் குரல் அந்த வீட்டையே அதிர வைத்தது. ஜானகி அம்மாவும் அதைக் கேட்டு நடுங்கினாள். கோபன் வெறுப்பு கலந்த குரலில் கேட்டான் : ‘‘இது என்ன பைத்தியக்காரத்தனம்?’’

‘‘இல்ல கோபா... அவள் சொன்னது சரிதான். யாரோ நடந்துக்கிட்டு இருக்காங்க.’’

‘‘எனக்கும் காதுகள் இருக்கே! எனக்கு எதுவும் கேட்கலையே!’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் கவனித்துவிட்டு சொன்னார்:

‘‘பாரு... நீ வேணும்னா வெளியே போயி பாரு. இதோ யாரோ நடக்குறாங்க. ச்சே... அதுக்கு வாய்ப்பில்லையே!’’

ஜானகி அம்மா இடறிய குரலில் என்னவோ சொன்னாள். கோபன் காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். அவள் சொன்னாள்: ‘‘நான் வர மாட்டேன். இந்த வேண்டுகோளுக்கு, இந்த ஆவேசத்திற்கு, அடுத்த பிறவியில் என்னைக் கஷ்டப்படுத்தலைன்னா மட்டும்...’’

‘‘என்ன சொல்றா?’’- பத்மநாப் பிள்ளை கேட்டார். கோபன் சொன்னான்: ‘‘பேசாம இருங்க.’’

பத்மநாபப் பிள்ளை மீண்டும் நாற்காலியில் அமர்ந்து விளக்கின் திரியை இன்னும் கொஞ்சம் ஏற்றி விட்டவாறு சொன்னார்:

‘‘எனக்குப் பின்னாலும் யாரோ வந்தாங்க. ஆனால், அதுக்கு வாய்ப்பில்லையேன்னு நான் நினைச்சேன். இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் வீடுகளைச் சுற்றி எமதூதர்கள் நடப்பாங்க.’’

இருபது வருடங்கள் அவருடன் வாழ்க்கை நடத்திய ஒரு பெண் எழுந்திருக்க முடியாமல் படுத்திருக்கும்பொழுது எம தூதர்களைப் பற்றி அவர் பேசுகிறார்! முழுமையான நம்பிக்கை வைத்து மதித்த தன் தந்தை எப்படிப்பட்டவர் என்பதை கோபன் புரிந்து கொண்டான். அவன் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு பத்மநாபப் பிள்ளையை உற்று பார்த்தவாறு சொன்னான்: ‘‘ஒரு எம தூதனா இருக்கும்!’’

பத்மநாபப் பிள்ளை அதற்கு எதுவும் பதில் சொல்லவில்லை. அவர் விழித்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தார். ‘‘பிரபா அழமாட்டான்’’ என்று ஜானகி அம்மா பாதி நினைவில் சொன்னாள்.

பத்மநாபப் பிள்ளையும் பாதி உணர்வுடன் சொன்னார்: ‘‘அவன் போயிட்டான். அவனுக்குப் பின்னால் அந்தப் பிசாசும் போயிருக்கும்ன்னு நான் நினைச்சேன்.’’

ஜானகி அம்மா முதல் வாக்கியத்தைக் கேட்டது போல் தோன்றியது. அவள் கேட்டாள்: ‘‘அவன் போயிட்டானா?’’

அவள் வேகமாக எழுந்து உட்கார்ந்தாள். கோபன் அவளைத் தாங்கிப் பிடித்தான்.

‘‘அவன் எப்போ போனான்? எங்கே போனான்?’’

‘‘நீ சொல்லித்தானே அவன் போனான்?

ஜானகி அம்மா தளர்ந்துபோய் விழுந்தாள். பத்மநாபப் பிள்ளை எழுந்து அவளருகில் சென்றார். அவர் சொன்னார்: ‘‘இங்க பாரு... அவ கண்களைப் பாரு!’’ கோபனால் அதைப் பொறுக்க முடியவில்லை. அவன் கேட்டான்: ‘‘இவங்க சாகணும்னு விரும்புறீங்களா?’’

‘‘உனக்கு இந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லணுமா?’’

‘‘இனிமேலாவது மனிதனா இருக்கக் கூடாதா?’’

அதற்கு பத்மநாபப் பிள்ளை எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவர் ஜானகி அம்மாவையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார். ஜானகி அம்மா வாயைத் திறந்தாள். அதைப் பார்த்து பத்மநாபப் பிள்ளை நடுங்கிப் போனார்.

‘‘அம்மா! என் அன்பு அம்மா!’’ கோபன் சொன்னான்: ‘‘எல்லாம் முடிஞ்சது! எல்லாம் முடிஞ்சது!

பத்மநாபப் பிள்ளை ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்துவிட்டு பதைபதைப்பான குரலில் கேட்டார்: ‘‘யார் அது?’’