Lekha Books

‘‘வாழ்க்கையில திருப்தி அடையாத தாகம்! எவ்வளவோ கஷ்டங்களை அனுபவிச்சாச்சு. நான் மன்னிக்கணும்னு அந்த ஆளு விரும்பினாரு. மன்னிப்பு மட்டும்தான்! என் மகனே, தப்பா நினைக்காதே. வாழ்நாள் முழுவதும் எனக்குப் பின்னாடி அலைஞ்சுக் கிட்டிருக்கிற ஒரு மனிதன் அப்படின்ற விஷயத்தை நினைச்சுப் பார்த்தா அதை நாம எப்படி ஒதுக்கிட முடியும்? என் மகனே, உன் தாய் தப்பு செய்யல.’’

‘‘என் தாயே, நீங்க யாரையும் விரும்பலையா?’’

‘‘இல்ல... யாரையும் இல்ல.’’

சிறிது நேரத்திற்கு அங்கு அமைதி நிலவியது. கோபன் தன் தாய் சொன்ன எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொண்டான். ஜானகி அம்மாவிற்கு அது குறித்து மிகவும் மகிழ்ச்சியே. கோபன் கேட்டான்: ‘‘இதெல்லாம் யாரோட தப்பு அம்மா?’’

‘‘கன்னிப் பெண் கர்ப்பம் தரிச்சால் உண்டாகுற தலைவலி இதுதான் மகனே! அய்யோ... எனக்குத் தலை சுத்துதே!’’

‘‘ஏன்? என்ன ஆச்சு?’’

‘‘என் தலை சுத்துற மாதிரி இருக்கு மகனே.’’ மீண்டும் யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. கோபன் சொன்னான்: ‘‘அது உண்மையான அன்பு அம்மா.’’

‘‘ஆமா... அதுக்காக ஒரு வாழ்க்கையையே அர்ப்பணம் பண்ணியாச்சு. அந்தக் காதலை நான் பெருசா நினைக்கல. அந்தத் தெரு பொறுக்கிக்கு என்னை விரும்பத் தெரிஞ்சது. என்னை கடவுளா வழிபடத் தெரிஞ்சது...’’

ஜானகி அம்மா உரத்த குரலில் கத்தியவாறு, விழப் பார்த்தாள். கோபன் ஜானகி அம்மாவைத் தாங்கிக் கொண்டான்.

‘‘என் மகனே.’’

‘‘அம்மா- என் அன்பு அம்மா...’’

13

‘‘நான் உங்களுக்கு எந்தக் காலத்திலும் ஒரு பாரமா இருக்க மாட்டேன். என் தோள்ல தொங்கிக்கிட்டு இருக்கிற துணியில அந்தக் குழந்தையை வச்சிக்கிட்டு உங்கப் பின்னாடி நான் கடைசிவரை நடப்பேன். அந்தப் பாதை நமக்கு எப்பவும் தூரமா இருக்காது.’’

அவள் கடைசியில் சொல்ல நினைத்தது அது ஒன்றுதான். பிரபா சொன்னான்: ‘‘வேண்டாம். அந்தப் பாதையின் தூரம் எவ்வளவுன்றது எனக்குத் தெரியணும். கால் வழுக்கி அந்தப் பாதையிலேயே விழுந்து சாகணும். இல்லாட்டி கொஞ்ச தூரம் பயணம் செய்த பிறகு (பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு) ஓரு அதிகாலை வேளையில் உலகம் எதிர்பார்த்துக்கிட்டு இருக்குற ஒரு கேள்விக்கு சின்னமா அப்படி தோணினா ஒரு மர உச்சியில இருந்து தொங்கி உயிரை விட வேண்டியதுதான்.’’

நான் உடனிருக்கும்வரை அப்படிப்பட்ட சம்பவத்திற்கு இடமே இல்லையென்று விஜயம்மா சொன்னாள். பிரபாவிற்கும் அது நன்றாகவே தெரியும். அவள் உடனிருந்தால் அது உண்மையிலேயே ஒரு பெரிய சுதந்திரமின்மைதான்.

‘‘எனக்கு சுந்திரம் வேணும். நான் எவ்வளவு தடவை சொல்லியிருக்கேன்- பொறுப்புள்ள மனிதனா நடக்க என்னால முடியாதுன்னு... நீ அதைப் புரிஞ்சிக்கவே இல்லியே!’’

விஜயம்மாவிற்கு இனி ஒரே வழிதான் இருக்கிறது. அவள் சொன்னாள்: ‘‘இந்தக் குழந்தையை உங்க கையில கொடுத்து... அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலை மட்டும் அமைஞ்சா...’’

பிரபா இடையில் புகுந்து சொன்னான்: ‘‘அந்தப் புத்திசாலித்தனமான காரியத்தை நீ செய்திருக்கணும். என் தாய் சொன்ன விஷயத்தைச் சொல்றேன். என் போதாத நேரம் இப்படியொரு காரியம் நடந்திடுச்சு.’’

‘‘நான் அதுக்கு சம்மதிக்கவே மாட்டேன்.’’

‘‘நீ உன் வாழ்க்கையையே நாசமாக்கிட்டே.’’

‘‘நான் இன்னொரு பத்மநாபப் பிள்ளையை ஏத்துக்குறதா இல்ல.’’

சிறது நேர இடைவெளிக்குப் பிறகு பிரபா சொன்னான்: ‘‘இதுக்கு நான் காரணம் கிடையாதுன்னு சொல்லிட்டா...?’’- அந்தக் கவலைக்கு மத்தியிலும் ஒரு அழகான புன்சிரிப்பு தவழ்ந்தது.

அவள் கேட்டாள்: ‘‘அதுக்கான தைரியம் உங்களுக்கு இருக்கா?’’

‘‘எனக்கு தைரியமில்லைன்னு நீ நினைக்கிறியா?’’

‘‘எனக்கு என்னோட மனசாட்சி இருக்கு. நான் இந்தக் குழந்தையை வளர்ப்பேன். ஆனா, இது வளர்ந்து ‘என் தந்தை எங்கே?’ன்னு கேக்குறப்போ, நான் இதயத்தைத் திறந்து அதுக்கிட்டே காட்டத்தான் செய்வேன். அங்கே இருக்குற ஏராளமான கறைகளைப் பார்த்து அவன் மனசு பதைபதைக்கும்.’’

விஜயம்மா இனிமேல் எதிர்காலத்தில் நடக்க இருக்கும் அந்த சம்பவங்களை நினைத்துப் பார்த்தாள். அந்தக் குழந்தை ஆர்வம் பொங்க கேட்கும் கேள்விகளுக்கு அவள் எப்படி பதில் கூறுவாள்?

பிரபா சொன்னான்: ‘‘நீ சொல்லணும்- ‘மகனே, அந்த மனிதர் எந்தவொரு மகனும் பொறாமைப்படுற அளவுக்கு அன்பு, பாசத்துல திளைச்சாரு, அதே மாதிரி அவர் பக்தியும், அன்பும், கொண்ட இதயத்தோடு இருந்தாரு. ஆனா, அவர் ஓருமுறைகூட, ‘அப்பா’ன்னு கூப்பிடல. ‘மகனே’ன்னு யாரும் அவரையும் கூப்பிடல. தந்தை-மகன் உறவைப் பற்றி மனசுல நினைச்சு வேதனையடைஞ்ச அந்த மனிதர் தான் புனிதம்னு நினைச்சிருந்ததெல்லாம் பாவச் செயல்களும், குற்றச்செயல்களும் கொண்டதாக இருந்ததைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு இதுவரை மனசுல உயர்வா நினைச்ச விஷயங்கள் மீது காரித் துப்பிட்டு ஓடிட்டாரு. பாவம்! இதோ போகுதே இந்தப் பாதையிலதான் கிழக்கு நோக்கி அவர் போனாரு’ன்னு.’’

‘‘உங்க மடியில தலையை வச்சு, உங்க கண்ணீர் துளிகள் விழுந்த இதயம் குளிர்ந்து கடைசியில கண்ணை மூடணும்னு அந்த நாடோடி நினைச்சிருப்பார். அதுக்காக மட்டும் அவர் வாழ்ந்திருப்பார்.’’

பிரபா பற்களைக் கடித்து தன்னை அடக்கிக்கொண்டான். அது உண்மைதான். அந்த மனிதன் பல திறமைகளைக் கொண்டவன்தான். வாழ்க்கை வீணாகிவிட்டது. அதற்கு மற்றொரு விளக்கம் சொல்ல முடியாது. தனக்கென்று அந்த ஆளுக்கு ஒரு மகன் கிடைத்தான். அவன் வாழ்க்கையில் ஒரு உயர்ந்த நிலைக்குப் போயிருக்க வேண்டும். ஆனால், தாகத்தைத் தாங்க முடியாமல் அவன் தெருத் தெருவாக அலைந்தான். இருந்தாலும் தனக்கு ஒரு மகன் வேண்டுமென்று அவன் நினைக்கவில்லை. காமவயப்பட்டு ஒரு பெண்ணை அவன் பலமாகப் பிடித்து நிறுத்தினான். ‘பேசாதே...’’ என்று கூறி... அது ஒரு ஆண் குழந்தையாகிவிட்டது. அதற்கு உரிமை கொண்டாட என்ன தகுதி இருக்கிறது?

விஜயம்மா சொன்னாள்: ‘‘அந்தக் குற்ற உணர்வு காரணமாகத்தான் அந்த ஆளு இப்படி மன வேதனைப்பட்டுக்கிட்டு இருக்காரு. ‘அப்பா’ன்னு ஒரே ஒரு அழைப்புக்காகத்தான் அவர் இருபது வருடங்களக்கு மேலாக இங்கேயே சுற்றிக்கிட்டு இருக்காரு. நினைச்சா சங்கட மாகத்தான் இருக்கு.’’

பிரபா அதற்கு பதில் சொன்னான்: ‘‘அந்த விஷயம் எனக்குத் தெரியாம இருந்திருந்தா, நான் அப்படிக் கூப்பிட்டிருப்பேன். இனிமேல் அப்படி ஒண்ணு நடக்காது. பிறப்பிற்கு காரணமாக இருந்ததாலோ, என் மேல அன்பு இருக்குன்றதுக்காகவோ ஒரு ஆளு அப்பாவா ஆகமுடியாது. அப்பப்பா... ‘பேசாதே’ன்னு மிருகத்தனமா சொன்னது என் காதுகள்ல இப்பவும் கேட்டுக்கிட்டே இருக்கு.’’

‘‘அந்த வரலாறை ஏன் தெரிஞ்சிக்கணும்னு நினைச்சீங்க?’’