Lekha Books

‘‘நான் அதை எப்படியோ தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். யாரும் விருப்பப்பட்டு நான் இந்த உலகத்துக்க வரல. என் தந்தையும் தாயும் நான் பிறக்கணும்னு ஆசைப்படல. எதுக்காக இந்த விதத்துல என்னை உலகத்துக்கு கொண்டு வந்தீங்கன்னு நான் அந்த மனிதர்கிட்ட கேட்டேன். அந்த ஆளு எந்த பதிலும் சொல்லாம பேந்தப் பேந்த விழிச்சிக்கிட்டு நிக்கிறாரு. நான் அவர் முகத்துல காரித்துப்பினேன்.’’

அதைக் கேட்டு விஜயம்மா அதிர்ந்து போனாள். இந்த மனிதன் என்னவெல்லாம் செய்திருக்கிறான்! தன் தந்தையின் முகத்தில் காரித் துப்பியிருக்கிறான்!

 ‘‘நீங்க எவ்வளவு பெரிய மோசமான காரியத்தைப் பண்ணியிருக்கீங்க?’’

‘‘நான் இனிமேலும் அந்த மாதிரி நடப்பேன். அந்தப் ‘பேசாதே’ன்ற வார்த்தைக்கு நான் அப்படித்தான் பதிலுக்கு நடந்துக்காட்ட முடியும்.’’

விஜயம்மா தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்தாள். அவள் வயிற்றில் இருக்கும் குழந்தையின் தந்தையின் நிலை இது!

‘‘இந்தக் குழந்தையை ‘மகனே’ன்னு கூப்பிடுறதுக்கும் இவன் ‘அப்பா’ன்னு அழைக்கிறப்போ, அந்த அழைப்பைக் கேக்குறதுக்கும் உங்களுக்கு எந்தவித கஷ்டமும் இருக்காது. இந்தக் குழந்தையோட பிறப்பில் ‘பேசாதே’ன்ற வார்த்தை உச்சரிக்கப்படல....’

பிரபா இப்படியும் அப்படியுமாகத் தலையை ஆட்டினான். அதைவிட அதிகமாக அவன் சிந்தித்துக் கூறுவதற்கு விஷயங்கள் இருந்தன.

‘‘எனக்கு அந்த உரிமை இல்ல, விஜயம்மா! என்னை யாரும் ‘மகனே’ன்னு கூப்பிடல. நான் யாரையும் ‘அப்பா’ன்ன கூப்பிடல. என்னோட நாக்கு அந்த வார்த்தையை வழங்காது. நான் அதை எதிர்பார்க்கவும் இல்ல. வெயில் விழுந்து கொதிச்சுக்கிட்டு இருக்குற மணல் வெளியின் மத்தியில், இந்த நீண்ட சாலையின் ஓரத்தில் இலைகள் விழுந்த ஒரு மரம் நின்னுக்கிட்டு இருக்கு. அதன் அடியில் ஒரு நடுப்பகல் நேரத்துல கடைசி தாகத்தோட, திறந்த வாயோடயே நான் கடைசி மூச்சைவிடணும். மரத்தின் உச்சியில் அமர்ந்து கீழே பார்த்துக்கிட்டு இருக்குற கழுகு எல்லாத்துக்கும் சாட்சியா இருக்கட்டும்.’’

இதயத்தைப் பிளந்து வெளிவந்த அந்த வார்த்தைகளை விஜயம்மா கேட்டவாறு நின்றிருந்தாள்.

‘‘இப்படியொரு கொடுமையான நிலையா? இதுல இருந்து தப்பிக்க முடியாதா?’’- அவள் கேட்டாள். ‘‘நீங்க திரும்ப இங்க வரமாட்டீங்களா? நீங்க தூரத்துலயே இருந்தாலும் ஒரு அடையாளத்தைச் சுட்டிக்காட்டி இந்தக் குழந்தையின் ஆர்வத்தைத் திருப்திப்படுத்த என்னால முடியுமில்ல?’’

‘‘வருவேன். ஒருவேளை... உலகத்தையே சுற்றிய ஒரு பிச்சைக்காரன் இந்த வீட்டு வழியா ஒருநாள் கடந்து போகலாம். அது எப்போன்னு என்னால சொல்ல முடியாது. இங்கே வர்றப்போ என் கால்கள் பலவீனமடைஞ்சு போய், அசைய முடியாத நிலைக்கு வந்து, வந்ததைப் போல் போகப்போற காலம் வர்றப்போ ஒருவேளை நான் திரும்ப வரலாம். நான் வளர்ந்த இந்த ஊரைப்போல உலகத்திலுள்ள மற்ற பாகங்களும் எனக்கு நல்லா தெரிய வர்றப்போ, ஒரு நாடோடி இந்த வீட்டு வழியாக நடந்து போகலாம்...’’

‘‘என் குழந்தை இந்த வீட்டு வாசல்ல யாருன்னு தெரியாத அந்த நாடோடிக்காகக் காத்து இருக்கணுமா?’’

பிரபா ஒரு நிமிடம் கழித்து சொன்னான்: ‘‘அந்த மனிதன் விளையாட்டு பொருட்களைக் கொண்டுவந்து தரமாட்டான். அந்த நாடோடி அப்படிப்பட்ட ஒரு தாகத்துடன் வந்தவனாக இருக்க மாட்டான்.’’

நீண்ட சாலை வழியாகத் தளர்ந்து தனியாக நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் அந்த மனிதனை தான் எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டே இருக்கப் போவதாகச் சொன்னாள் விஜயம்மா. மாலை நேரத்தில் மரத்தடியில் அடுப்பு மூட்டி உணவு தயாரிக்கும்போது ஆடிக்கொண்டிருக்கும் தீ நாக்குகளில் அவள் உருவத்தை அவன் பார்க்க முடியும் என்றாள் அவள். கெட்ட கனவுகள் காணாமல் அதிகாலையில் எப்படி எழ முடிகிறது? நினைத்துப் பார்ப்பானா என்று பிரபாவிடம் விஜயம்மா கேட்டாள். அந்தக் கடுமையான களைப்படைந்த நிலையிலும் நடந்த தூரத்தை எப்படி தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்பதை பிரபா சிந்தித்துப் பார்ப்பானா என்றாள் அவள். அவளின் இதயக் கோவிலில் அமைதியற்ற மனதைக் கொண்ட ஒரு இளைஞனை அவள் குடிகொள்ளச் செய்து எப்போதும் வழிபடுவாள்.

பிரபா சொன்னான்: ‘‘அவன் நடந்து நடந்து கிழவனாயிடுவான்.’’

‘‘அந்தச் சமயத்திலும் நான் உங்களை அடையாளம் கண்டு பிடிச்சிடுவேன்.’’

பிரபா நம்ப முடியாமல் ‘‘ஓ...’’ என்று சொன்னான்.

சில நேரங்களில் ஆயிரக்கணக்கான குற்றச்சாட்டுகளுக்கு ஆளாகும் அந்தக் கடவுள் ஒரு பிசாசாக மாறியாக வேண்டிய சூழ்நிலை வரலாம். விஜயம்மா வயதில் மிகவும் இளையவள். அவள் இனியும் வளர்வாள். பிரபா உணர்ச்சிவசப்பட்டு சொன்னான்: ‘‘நீ வளராம இருந்திருந்தா...?’’

பிரபா அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் மனதில் என்னென்னவோ நினைவுகள்! அந்தப் புன்னகை அதற்கு நேராக பிரபாவின் இதயம் எல்லா கட்டுப்பாடுகளையும் தவிடு பொடியாக்கி விட்டு முன்னோக்கிப் பாய்ந்தது. அவன் தன்னையுமறியாமல் சொன்னான்: ‘‘‘நீ கொஞ்சம் சிரி... முன்னாடி மாதிரி.’’

‘‘எனக்கு இனிமேல் சிரிப்பு வராது.’’

‘‘இலேசான மனசோட...’’

‘‘என் வாழ்க்கையில் குழப்பமும் கனமும் வந்திடுச்சு...’’

‘‘நிரந்தரமா உன்னைவிட்டு நான் பிரியறேன்.’’

அவள் பிரபாவின் முகத்தை உற்று பார்த்தவாறு சொன்னாள்:

‘‘என்னை நீங்க நல்லா பார்த்துக்கங்க. இந்த உருவம் என்றைக்கும் மறையாத மாதிரி உங்களோட இதயத்துல பதியட்டும்.’’

‘‘உன்னோட மனஅமைதி உன்னைவிட்டு போயிடுச்சு.’’

‘‘உங்களை சிரிக்க வைக்க இனிமேல் என்னால முடியாது.’’

‘‘ஆமா... என்னை சிரிக்க வைக்க முடியாது. அது முன்னாடி, உன்னால முடிஞ்சது. என் தாய் சொன்னபடி நீ நடந்திருந்தா, உன்னால நிச்சயம் சிரிக்க முடியும்?’’

‘‘அந்தச் சிரிப்பு ஒரு குரூரமான சிரிப்பா இருந்திருக்கும். அந்தச் சிரிப்பு முகத்தையே இருளடைய வச்சிடும். அது மன நிம்மதிக்கு எப்போதும் உதவாது.’’

அதை பிரபா ஒப்புக்கொண்டான். எனினும், மேலும் சில விஷயங்களை அவன் சொல்ல நினைத்தான்.

‘‘சிரிப்பு இல்லாத உன் முகம் களை இழந்திடும். நீளமான இந்தக் கண்கள் பேந்தப் பேந்த விழிக்கும். அதுல எப்பவும் ஒரு அவநம்பிக்கை நிழலாடிக்கிட்டே இருக்கும். அன்று... ரத்தம் குளிர்ந்து போகுற அந்தச் சமயத்துல வாசல் படியில நிக்கிற வயசான பிச்சைக்காரனோட சிரட்டையில ஒரு பிடி அரிசியைப் போட்டுட்டு நீ போவே. நாம அப்போ எதுவும் பேசமாட்டோம். அன்பும் விரோதமும் இல்லாத அந்த காலத்துல நான் திரும்பி வருவேன்.’’

பிரபா வெளியேறினான். விஜயம்மா சிறிது நேரம் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். படிப்படியாக அவளுடைய உதடுகள் கோணலாகின. அழகை இழந்தன. முகம் இரண்டது. கண்கள் பேந்தப் பேந்த விழித்தன. பிரபா கற்பனை பண்ணிய உருவமாக அவள் மாறினாள்.