Lekha Books

 அந்த ‘துரதிர்ஷ்டம்’ மிகவும் விரிவாக விளக்கிக் கூறப்பட்டு புரிந்து கொள்ள வேண்டியது. அதைப்பற்றி ஜானகி அம்மாவுக்கும் கூறுவதற்கு எவ்வளவோ இருக்கிறது. அவளின் சிந்தனையோட்டம் பல வருடங்களுக்கு முன்னால் பாய்ந்து சென்றது. இருபத்தொரு வருடங்களுக்கு முன்னால் தன்னுடைய நிலை எப்படி இருந்தது என்பதை நினைத்துப் பார்த்ததன் விளைவாக அவள் அப்படி சொல்லிவிட்டாள்.

‘‘அந்தப் பொண்ணு பாவம்... அவ நிலைமை இப்போ எப்படி இருக்கும்?’’

பிரபாவிற்கு அவள் என்ன சொல்கிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. ஒரு பெண்ணால் மட்டுமே அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

பிரபா தன்னுடைய துரதிர்ஷ்ட நிலைமையைப் பற்றி எண்ணிப் பார்த்தான். தன்னுடைய அதிர்ஷ்டக் குறைவை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. வாழ்க்கையில் அவனுக்கென்று எதுவுமில்லை. தாய்கூட இல்லை. ஆதரவாகப் பற்றிக்கொள்வதற்கு யாரும் இல்லை. திரும்பிப் பின்னால் பார்க்க அவனுக்கென்று பாரம்பரியம் எதுவும் இல்லை. அதே நேரத்தில் உலகமே வெறுத்து ஒதுக்கும்போதுகூட அவன்மீது பரிதாப உணர்வு கொண்டு ஒரு பெண்ணின் இதயம் துடிப்பதை அவனால் உணரமுடிந்தது. ஒரு இனிமையான நினைவு அவனை சதா நேரமும் ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருந்தது. உள்ளே எரிச்சல்பட வைத்துக் கொண்டிருக்கும் பல விஷயங்களிலிருந்து மாறுபட்டு அவளிடமிருந்த அந்த நினைவின் குளிர்ச்சியில் அவன் தன்னைப் பத்திரமாகப் பாதுகாத்துக் கொண்டான். அந்தப் பெண்ணின் சிரிப்பு அவனுடைய இதயத்தில் பிரகாசத்தைப் பரவச் செய்தது. அவள் புன்னகை பிரபாவை மென்மையான மனம் கொண்டவனாக மாற்றியது. அவளின் இருப்பு அவனை வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சியான திசையை நோக்கித் திருப்பி விட்டது. கனவு காண தனக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று பிரபா உணர்ந்தான். ஏனென்றால் பிரபா ஒரு பெண்ணின் கனவின் மையமாக இருந்தான். பிரபாவை இருகரம் நீட்டி வரவேற்க ஒருத்தி தயாராக இருந்தாள். அவன் ஒருத்திக்குச் சொந்தமானவனாக இருந்தான். அவள் பிரபாவிற்குச் சொந்தமானவளாக இருப்பதாகச் சொன்னாள். அந்த வாக்குறுதியில் பிரபா திருப்தி அடைந்தான்.

அவன் தன் தாயைப் பார்த்து சொன்னான்: ‘‘நான் வாழ்க்கையில் வெற்றி பெறணும்னு அவள் எதிர்பார்க்கல. என்மேல அவளுக்கு நம்பிக்கை இல்லாமக்கூட இருக்கலாம். என் உண்மை நிலை அவளுக்குத் தெரியும்மா.’’

சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு பிரபா தொடர்ந்தான்: ‘‘எனக்கு இந்த விஷயத்துல தகுதியே இல்ல.’’

ஜானகி அம்மா இன்னொரு உண்மையைச் சொன்னாள்: ‘‘உன்னை அவள் வெறுத்திடுவா. உனக்குக் கிடைச்ச சந்தோஷம் அர்த்தமில்லாதது. அந்தக் குழந்தை...’’

‘‘அது இன்னொரு வருத்தப்படக் கூடிய உண்மை!’’

‘‘அப்போ அந்தக் குழந்தை பிறக்குறதே நல்ல ஒரு விஷயம் இல்லைன்றதை நீ ஒத்துக்கறியா?’’

பிரபா அந்தக் கேள்விக்கு உடனடியாகப் பதில் சொல்லவில்லை. ஜானகி அம்மா தொடர்ந்து சொன்னாள்: ‘‘அந்தக் குழந்தை அவளோட கெட்ட கனவா இருக்கும்.’’

அந்த வார்த்தைகள் பிரபாவின் இதயத்தில் ஆழமாகப் பாய்ந்தன. அந்த வார்த்தைகளை உண்மையிலேயே தன்னுடைய தாய்தான் சொன்னாளா என்பதை அறிந்து கொள்வதற்காக பிரபா அவள் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான். ஜானகி அம்மா உறுதியான குரலில் சொன்னாள்: ‘‘ஆமாம் மகனே... அது கெட்ட கனவுதான்.’’

பிரபா இடறிய குரலில் கேட்டான்: ‘‘நீங்க சொல்றது உண்மையா அம்மா?’’

அதைக் கேட்டு ஜானகி அம்மாவின் கண்களில் நீர் நிறைந்தது.

‘‘ஆமா... மகனே!’’

அதுவரை தன்னைப் பற்றி தெரியாதிருந்த இன்னொரு உண்மையை பிரபா தெரிந்து கொண்டான். உலகத்துடன் அவனைப் பிணைத்திருந்த ஒரு மென்மையான இழையை அது சேதப்படுத்தியது. உள்மனதில் பயங்கரமான ஏமாற்றம் அலைமோத தன்னைத்தானே வெறுத்தவாறு பிரபா கேட்டான்: ‘‘அப்போ பெற்ற தாயோட பாசம்கூட எனக்கு இல்லை. அம்மா, நான் உங்களுக்கு எப்படிப்பட்ட கெட்ட கனவு?’’

‘‘கேள் மகனே. உன்னால முழுசா அதைப் புரிஞ்சிக்க முடியல. அந்தக் குழந்தை வளரும். பிறந்தா, அது நீண்ட நாள் உயிர்வாழும் அதை வளர்க்காம இருக்க அவளால முடியாது!’’

‘‘அது என்ன கடமை அம்மா? அப்போ அதோட நெற்றியில் வைக்கிற ஈரமான முத்தங்கள்... அது கொஞ்சம் கூட ஒரு குழந்தையைச் சந்தோஷப்பட வைக்காதே.’’

‘‘அவளால் அழாம இருக்க முடியாது பிரபா!’’

‘‘அந்தக் குழந்தை வளரணும்னு அவ விருப்பப்பட மாட்டாள்ல அம்மா!’’ - பிரபா ஜானகி அம்மாவுக்கு நெருக்கமா வந்து அவளின் கையை இறுகப் பிடித்து தடவியவாறு கேட்டான்:

‘‘உண்மை... உண்மையைச் சொல்லுங்கம்மா. அந்தக் குழந்தையை அவள் இறுக அணைக்கிறதுகூட அது மூச்சுவிட முடியாம சாகணும்கிறதுக்குத்தானா?

ஜானகி அம்மா பிரபாவைப் பார்த்து பயந்தாள். பிரபா தொடர்ந்து சொன்னான்: ‘‘சொல்லுங்க. என் மனசுல அப்படி ஒரு எண்ணம் தோணியிருக்கு- நீங்க என்னை இறுக கட்டிப் பிடிச்சப்போ... அப்படின்னா அந்தக் குழந்தை...’’

‘‘பிறக்கக்கூடாது.’’

பிரபா தன் தாயின் கையை விட்டான். மிகவும் தளர்ந்து போய் அவன் ஜன்னல்மீது சாய்ந்து நின்றான். ஒரு உண்மையை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். ஒரு தாய் தன் மகன் இறக்க வேண்டு மென்று, குழந்தை பிறக்க கூடாதென்று விருப்பப்படுகிறாள்!

ஒரு மனிதனின் நீளமான கரும் நிழல் அந்த அறையின் சுவரில் தெரிந்தது. அந்த நிழலுக்குச் சொந்தக்காரர் பத்மநாபப் பிள்ளை தான். அவர் பிரபாவைப் பார்த்துக் கேட்டார்: ‘‘நீ வந்துட்டியா?’’

‘‘அவனும் என்மேல பாசமா இருக்கக்கூடாதா?’’ ஜானகி அம்மா பத்மநாபப் பிள்ளையிடம் கேட்டாள்.

அதற்கு அவர் சொன்னார்: ‘‘இவங்க யாரும் உனக்கு பிரயோஜனமா இருக்க மாட்டாங்க!’’

‘‘உங்க பிள்ளைங்க உங்களுக்கு உதவியா இருப்பாங்களா? இல்ல... அதுக்கும் வழியில்ல...’’

வெளியே யாரோ நடக்கும் சத்தம் கேட்பதுபோல் இருந்தது. ‘‘யார் அது?’’ என்று உரத்த குரலில் பத்மநாபப் பிள்ளை கேட்டார். அதற்கு எந்தப் பதிலும் வரவில்லை. ஜானகி அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து நின்றிருந்தாள். பிரபா வெளியே புறப்பட்டான்.

‘‘ச்சே... என்னை நிம்மதியா இருக்கவிட மாட்டீங்களா?’’- பத்மநாபப் பிள்ளை உரத்த குரலில் கத்தினார்.

7

அந்த நள்ளிரவு நேரத்தின் அமைதியைக் கிழித்துக் கொண்டு பிரபா நடந்து போய்க்கொண்டிருந்தான். ‘அப்படிப்பட்ட குழந்தை பிறக்கக்கூடாது’ என்ற வார்த்தைகள் பிரபாவின் காதுகளில் முழங்கிக் கொண்டிருந்தன. தன் தாயின் இதயத்தின் அடியாழத்திலிருந்து அந்த வார்த்தைகள் வந்தபோதுதான் அவற்றின் கனமும் கடுமையும் என்னவென்பதை அவனால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. தான் பிறந்திருக்கவே கூடாது என்று அவனுக்கு எத்தனையோ தடவைகள் தோன்றியிருக்கிறது. ஆனால், அவனுடைய தாயும் அதையே நினைத்திருக்கிறாள் என்பதை அவன் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை.