Lekha Books

6

சில நாட்கள் சென்ற பிறகு அக்டோபர் மாதத்தின் மத்தியில் நாங்கள் எழுதுவதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். அப்போது படிப்பு அறையின் வாசல் படியில் கவிஞர் மைக்கோவ் வந்து நின்றார். நான் அவரின் படங்களைப் பார்த்திருப்பதால் அவரை உடனே என்னால் அடையாளம் காண முடிந்தது.

“உங்களின் வீடு என்னை மிகவும் நன்றாக வரவேற்கிறது. முன் கதவு திறந்து கிடக்குது. ஒரு வேலைக்காரனைக்கூட காணோம். யார் வேண்டும்னாலும் உள்ளே நுழைஞ்சு இங்கே இருக்குற மொத்த சாமான்களையும் எடுத்துக் கொண்டு போயிடலாம்!”

மைக்கோவைப் பார்த்ததும் அவருக்கு என்னை தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். என்னை தன்னுடைய தொழில்மீது சிரத்தை கொண்ட பார்ட்னர் என்று அவர் சொன்னார். அவர் என்னை அதிகம் புகழ்கிறாரோ என்று நான் நினைத்தேன். எல்லா எழுத்தாளர்களும் நான் அறிமுகமானவுடன் கேட்கிற அதே கேள்வியை மைக்கோவும் கேட்டார். சமீபத்தில் மரணமடைந்த எழுத்தாளரான ஸ்னத்கின் என்னு டைய சொந்தக்காரரா என்ற கேள்வியே அது. எங்களின் வேலைக்கு தான் தொந்தரவாக இருக்கப் போவதில்லை என்றும், சீக்கிரமே தான் போய்விடுவதாகவும் சொன்னார் மைக்கோவ். அப்படியென்றால் சிறிது இடைவேளை விடலாம் என்று தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியிடம் சொன்னேன் நான். மைக்கோவும் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியும் பக்கத்து அறைக் குள் போனார்கள். சுமார் இருபது நிமிடங்கள் அவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்க, நான் இதுவரை சுருக்கெழுத்தில் எழுதியவற்றை விரிவுபடுத்தி எழுத ஆரம்பித்தேன்.

மைக்கோவ் என்னிடம் விடைபெற்றுக் கொள்வதற்காக படிப்பு அறைக்குள் வந்தார். அவர் முன்னிலையில் நாங்கள் ஏதாவது எழுத வேண்டும் என்று அவர் ஆசைப்பட்டார். அந்தச் சமயத்தில் ஸ்டெனோ க்ராஃபி என்பது ஒரு புதிய கண்டுபிடிப்பாக இருந்ததால், பொதுவாக எல்லாருக்குமே அதன்மீது ஒரு மோகம் இருந்தது. மைக்கோவின் ஆசையை நிறைவேற்றத் தீர்மானித்தார் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி. ஒரு அரை பக்க கதையை நான் மைக்கோவின் முன்னிலையில் சுருக்கெழுத்தில் எழுதினேன். தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி சொன்னதை, பின்னர் விரித்து நான் கூறினேன். நான் சுருக்கெழுத்தில் எழுதியிருந்ததைப் பார்த்த மைக்கோவ் சிரித்தார். “எனக்கு இதோட வாலும் புரியவில்லை, தலையும் புரியவில்லை” என்றார் அவர்.

எனக்கு மைக்கோவைப் பற்றி நல்ல ஒரு அபிப்ராயம் உண்டானது. அவரின் கவிதைகளை ஏற்கெனவே நான் படித்திருக்கிறேன். மைக்கோவைப் பற்றி தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியும் உயர்வான ஒரு எண்ணத்தையே கொண்டிருந்தார். அதனால் மைக்கோவைப் பற்றி என் மனதில் இருந்த மரியாதை மேலும் கூடியது. காலம் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி "சூதாட்டக்கார'னின் வேலையில் முழுமையாக ஆழ்ந்து போய்விட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். எனக்குஅந்நாவலில் மிகவும் சிறப்பாகத் தோன்றிய சில கதாபாத்திரங்களை தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி விரும்பவே இல்லை. நேராகக் கதையைச் சொல்லும் போக்கை மாற்றி இரவு நேரங்களில் தான் எழுத நினைத்திருப்பதை சிறிய சிறிய குறிப்புகளாக நோட்டில் அவர் எழுதி, மறுநாள் நான் வந்திருக்கும்போது அவற்றை எனக்குப் படித்துக் காட்டும் வழக்கத்தை அவர் பின்பற்றினார். எங்களின் உழைப்பு சரியான திசையை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்ததை எங்களால் உணர முடிந்தது. ஸ்டெல்லோவ்ஸ்கி முடி வாகக் கூறியிருக்கிற நாளுக்கு முன்பே, நம்மால் இந்த நாவலை முழுமையாக முடித்து அந்த ஆளின் கையில் தந்துவிட முடியும் என்ற நம்பிக்கைஎனக்கு இருப்பதாக நான் சொன்னபோது, தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் முகத் தில் தெரிந்த பிரகாசத்தைப் பார்க்க வேண்டுமே! தன்னுடைய சம்பாத்தியம் முழுவதையும் சூதாட்டத்தில் இழந்து நிற்கும் வயதான பாட்டியின் கதாபாத்திரம்தான் "சூதாட்டக்காரன்' நாவலிலேயே எனக்கு மிகவும் பிடித்தது. பவ்ளின் என்ற கதாபாத்திரத்தையும், சூதாட்டக்காரனையும் எனக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. அதே நேரத்தில் கதாநாயகனின் சூதாட்ட மோகத்தையும், அவன் சந்திக்கும் பிரச்சினைகளையும் நான் விரும்பினேன். ஆனால், தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியோ முழுமையாக சூதாட்டக் காரனின் பக்கமே நின்றிருந்தார். சூதாட்டக்காரனின் பல உணர்வுகளும், அனுபவங்களும் தன்னுடையவையே என்று சொன்னார் அவர்.

நாவலைப் பற்றிய என்னுடைய அபிப்ராயங்களை கொஞ்சமும் மறைக்காமல் நான் சொன்னேன். சிறுபிள்ளைத்தனமாக நான் சொன்ன அபிப்ராயங்களையும் கருத்துக்களையும் அந்த மிகப் பெரும் எழுத் தாளர் கவனத்துடன் கேட்டார். நாவல் எழுதும் வேலையில் இறங்கி மூன்று வாரங்கள் ஓடிய பிறகுதான், நானே என்னைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தேன். என்னுடைய பழைய தொடர்புகள் எல்லாமே கிட்டத் தட்ட நின்று போயிருந்தன. ஆல்கினிடம் சொல்லிவிட்டு, அவரின் ஒப்புதலுடன் தற்காலிகமாக ஸ்டெனோக்ராஃபி படிப்பை நிறுத்தி வைத்தேன். என்னுடைய சினேகிதிகளில் குறிப்பிட்ட ஒருசிலரை மட்டுமே என்னால் சந்திக்க முடிந்தது. கதை எழுதும்போது உண்டாகும் தீவிரமான கருத்துப் பரிமாற்றத்திலும், அதை எழுதுவதிலும் மட்டுமே என்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டேன். மிகவும் அக்கறையுடன் என் வேலையில் என்னை பூரணமாக மூழ்க வைத்தேன். நான் இதுவரை பழகியிருக்கும் இளைஞர்களை தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தபோது, ஒரு உண்மை புரிந்தது. அந்த இளைஞர்களின் எண்ணங்களும் பேச்சும் எந்த அளவிற்கு மேலோட்டமாகவும் அர்த்தமில்லாதவையாகவும்இருக்கின்றன என்பது தெரிந்தது. அதே நேரத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த எழுத்தாளரான தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் எந்த அளவிற்கு உயர்ந்த சிந்தனையின் வெளிப்பாடு இருக்கிறது என்பதும் தெரிந்தது.

தலைக்குள் ஏகப்பட்ட புதிய விஷயங்களை ஏற்றிக் கொண்டு அங்கே யிருந்து கிளம்பி வீட்டிற்கு வரும் நான், நிலை கொள்ளாமல் தவிப்பேன். சீக்கிரம் பொழுது விடியாதா என்று நினைப்பேன். நாவல் சீக்கிரம் முடியப் போகிறதே என்பதை எண்ணியபோது, என் மனதில் கவலை உண்டாக ஆரம்பித்தது. எனக்கும் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கும் இடையே உண்டான நட்பு ஒரு நினைவுக் குறிப்பாக மட்டுமே ஆகிவிடுமோ என்பதை நினைக்கும்போது, எனக்கு என்னவோபோல் இருந்தது. நான் நினைத்ததையேதான் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியும் நினைத்திருக்கிறார் என்பதை அறிந்தபோது எனக்கு உண்டான சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை.

“அன்னா, உன்ச்னுடன் நான் செலவழித்த நாட்களை என்னால் வாழ்க்கையில் மறக்கவே முடியாது. நாம ரெண்டு பேரும் பேசிய பேச்சுக்கள் என் மனசுல என்னைக்கும் பசுமையா இருக்கும். இந்த நாவல் முடிந்தவுடன், நம்ம ரெண்டு பேருக்குமிடையே உண்டாகியிருக்கிற இந்த நட்புக்கு முற்றுப்புள்ளி விழுந்துவிடும்ன்றதை என்னால நினைச்சுக்கூட பார்க்க முடியல. உன்னால இதைத் தாங்கிக்க முடியுதா? உண்மை யிலேயே இதை நினைச்சுப் பார்க்குறப்போ, மனசுக்கு எவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கு தெரியுமா? இந்த நாவல் முடிஞ்சாச்சுன்னா, நான் உன்னைப் பார்க்க முடியாது. இதுக்குப் பிறகு அன்னா, நான் உன்னை எங்கே பாக்குறது?”