Lekha Books

பத்மினி விலை மதிப்புள்ள ஆடைகளை அணிந்து உடம்பு முழுக்க நகைகளை அணிந்து வந்திருந்தாள்.

ரவி கேட்டான்: "எங்கே புறப்பட்டுட்டே...?"

அவள் வருத்தம் கலந்த குரலில் சொன்னாள்: "என்ன, இவ்வளவு சீக்கிரம் மறந்துட்டீங்களா? என் கூட கடற்கரைக்கு வர்றேன்னு சொல்லியிருக்கீங்கள்ல!"

ரவி அவளுடன் போகாமல் இருக்க வழியைப் பார்த்தான். அவன் அவளுடைய அணிகலன்களை ஒழுங்குபடுத்தி, ப்ளவ்ஸின் கீழ்ப்பகுதியை இழுத்துவிட்டவாறு சொன்னான்: "கண்ணு, என் மனசு நல்லா இல்ல. சந்திரசேகரனை அழைச்சிட்டுப் போ."

"மனசு சரியில்லைன்னா கடற்கரைக்குப் போனா சரியாயிடும்..."- அவள் ரவியின் சட்டையைப் பிடித்து இழுத்தாள்.

"நான் இன்னைக்கு தனியா உட்கார்ந்து படிக்க ஆசைப்படுறேன். பத்மினி, நீ போய் காற்று வாங்கிட்டு வா."

அவன் அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டு அவளுடைய வலது கன்னத்தில் முத்தமிட்டான். ஒரு சிறு குழந்தையை முத்தமிடுவதைப் போல கள்ளங்கபடமற்ற முத்தம் அது.

அவள் சற்று ஏமாற்றத்துடன் அறையை விட்டு வெளியே போனாள். ரவி மீண்டும் சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தான்.

"என் சொத்துகளுக்கெல்லாம் வாரிசா இருந்து அனுபவிக்கிறதுக்கு ஒரு சிறு குழந்தைகூட இல்லாம, நான் சாகப் போறேன். இந்தப் பிறவியோட புனித ஆலயத்துக்குப் போயிட்டு திரும்பிப் போறப்போ நான் வந்ததுக்கு நினைவுச் சின்னமா ஒரு சிறு மலர்கூட இங்கே உருவாகலைன்னா... நான் இவ்வளவு பெரிய பணக்காரனா இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? கடவுளே, என்னோட முழு சம்பாத்தியத்தையும் பொன்னா மாற்றி ஒரு பிண்டமா உனக்கு முன்னாடி வைக்கிறேன். அதை நீயே திரும்ப எடுத்துக்கோ. அதுக்குப் பதிலா எனக்கு உயிருள்ள ஒரு மனிதக் குழந்தையைக் கொடுத்தா போதும்.."

அன்று இரவும் அவனுக்குச் சிறிது கூட தூக்கம் வரவில்லை. நள்ளிரவைத் தாண்டியபோது, அவன் படுக்கையை விட்டு எழுந்து உட்கார்ந்தான். அதற்குப் பிறகும் எதையெதையோ சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். இரவு இரண்டு மணி ஆன போது, தான் இருந்த அதே கோலத்தில் அவன் அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

எல்லாத் தெருக்களும் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தன. கடைகளின் திண்ணைகளிலும், நடைபாதைகளிலும் அனாதைகளும், பிச்சைக்காரர்களும் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்தக் காட்சிகள் ஒவ்வொன்றையும் பார்த்தவாறு அவன் எந்தவித இலக்கும் இல்லாமல் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். ஒரு கடையின் வாசலில் ஒரு பிச்சைக்காரியும் அவளுடைய ஆறு குழந்தைகளும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். தெருவின் ஓரத்தில் எரிந்து கொண்டிருந்த மின் விளக்கின் வெளிச்சம் அந்த வாசலில் சற்று விழுந்து கொண்டிருந்தது.

மரத் துண்டுகள் சிதறிக் கிடப்பதைப் போல நூறு நிர்வாணக் கோலத்தைக் கொண்ட குழந்தைகளும் தாறுமாறாகப் படுத்துக் கிடக்கும் காட்சியை அவன் பா£த்தான். அந்தக் காட்சி ரவியின் உள் மனதில் இனம்புரியாத ஒரு உணர்வை உண்டாக்கியது. 'கடவுளே, ஒரே ஒரு குழந்தையைக் கூட காப்பாத்துறதுக்குக் கஷ்டப்படுற இந்த அப்பிராணி ஏழைகளுக்கு கணக்கு இல்லாம குழந்தைகளைக் கொடுத்து, அவங்க வாழ்க்கையை நரகமாக்குற உன்னோட புத்தியைப் பற்றி என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை. எனக்குச் சொந்தமுன்னு சொல்லிப் பெருமைப்படுறதுக்கு பூவைப் போல ஒரு குழந்தையைத் தர்றதுக்கு உனக்கு முடியல... ஆறு வருடங்களா உன்கிட்ட நான் கேட்டுக்கிட்டு இருக்கேன். என் மனசுல இருந்த ஆசையெல்லாம் காய்ஞ்சு கரியாப் போச்சு. என் மனசுல இனிமேல் சந்தோஷத்துக்கே வழியில்ல...'- அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

அப்போது தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தைகளில் ஒன்று வேகமாக எழுந்து உட்கார்ந்தது. ஆனால், அது அழவில்லை. சிறிது நேரம் கண்களை மூடியவாறு அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தது. பிறகு, அங்கு கிடந்த ஒரு உடைந்து போன பாட்டிலையும் ஒரு சிறிய குச்சியையும் எடுத்து மெதுவாக அது விளையாட ஆரம்பித்தது.

ரவி சாலையிலேயே அந்தக் காட்சியைப் பார்த்து ரசித்தவாறு சிறிது நேரம் நின்றிருந்தான். அந்தக் குழந்தை ரவியைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சி பொங்கச் சிரிக்க ஆரம்பித்தது. தொடர்ந்து தன்னுடன் விளையாட அழைப்பது மாதிரி அந்தப் பாட்டிலை ரவிக்கு நேராக நீட்டி, தலையை ஆட்டிக் கூப்பிட்டது.

ரவியின் இதயத்தை அந்தக் குழந்தையின் அழைப்பு என்னவோ செய்தது. அவன் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தான். தெருவில் ஒரு உயிரின் அசைவும் இல்லை.

ரவி தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு அந்தக் கடையைநோக்கி நடந்தான். தான் ஏதோவொன்றைத் திருடப் போவதைப் போல அவன் கொஞ்சம் பதுங்கினான். ஒரு நிமிடம் சற்று தயங்கியவாறு, சுற்று முற்றும் பார்த்தான். பிறகு அந்தக் குழந்தையை நோக்கி நடந்தான்.

அந்தக் குழந்தையின் தாய் தவளை கத்துவதைப் போல குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருந்தாள். குழந்தைகளில் இரண்டு நீர்நாய்களைப் போல தாயின் மார்பில் பால் குடித்துக் கொண்டிருந்தன. மீதி மூன்று குழந்தைகள் இப்படியும் அப்படியுமாகத் தலை சாய்த்துப் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தன.

ரவியின் அந்தக் குழந்தையை வாரி எடுத்துக் கொஞ்சி, அதன் முகத்திலும், மார்பிலும் தொடர்ந்து முத்தமிட்டான். அந்தக் குழந்தை தன் கையில் வைத்திருந்த குச்சியால் ரவியின் முதுகை அடித்துவிட்டு, குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிக்க ஆரம்பித்தது.

திடீரென்று அந்தக் குழந்தையின் கையிலிருந்த பாட்டில் கீழே தரையில் விழுந்து பெரிய ஒரு ஓசையை உண்டாக்கியது.

அந்தச் சத்தத்தை கேட்டு அந்தக் குழந்தையின் தாய் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து தலையைத் தூக்கினாள். ரவி குழந்தையைக் கீழே வைத்துவிட்டு, பதைபதைப்புடன் சாலையை நோக்கி ஓடினான்.

எப்படியோ அவன் தன் வீட்டை அடைந்தான். படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து படுத்தான். அதற்குப் பிறகும் அவனுக்கு உறக்கம் வரவேயில்லை. அவன் ஜன்னலைத் திறந்து வெளியே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். சிறிது நேரம் அப்படியே நின்றுவிட்டு மீண்டும் படுக்கையில் போய் சாய்ந்தான்.

பாதி ராக்கோழி கூவிய நேரத்தில் அவனை உறக்கம் வந்து அணைத்துக் கொண்டது.

உலகத்திலுள்ள எல்லாக் குழந்தைகளும் கூட்டமாக மகிழ்ச்சி பொங்கச் சிரித்தவாறு அந்த ஜன்னலுக்கருகில் வந்து நிற்கின்றன. ரவி படுக்கையை விட்டு வேகமாக எழுந்து கீழே தோட்டத்திற்கு ஓடிச்சென்று, ஒவ்வொரு குழந்தையையும் தூக்குவதற்காக கையை நீட்டுகிறான். ஆனால், ஒவ்வொரு குழந்தையும் ரவியைப் பார்த்ததும் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்கின்றன. அவனுடைய கைப்பிடியில் சிக்காமல் ஓடிப்போய் அவர்கள் சற்று தூரத்தில் நின்றிருக்கும் தங்களுடைய பெற்றோர்களின் கால்களை இறுகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு சிரிக்கின்றனர். கண் இமைக்கும் நேரத்தில் அங்கிருந்த குழந்தைகள் எல்லாருமே ஓடி மறைந்து விடுகின்றன.