Lekha Books

மறுநாள் காலையில் பத்து மணிக்கு ரவி தன்னுடைய இல்லமான 'ராஜேந்திர விலாஸ'த்தை அடைந்தான்.

ரவி வந்து சேர்ந்த விவரத்தை அறிந்த அவனுடைய நண்பர்கள் ஈக்களைப் போல அவனை வந்து மொய்த்தனர்.

இத்தனை நாட்கள் ரவி எங்கு போயிருந்தான் என்பதை யாராலும் கண்டுபிடிக்க முடியாததால், மோரீஸ் கார் ரவிக்கே கிடைத்தது.

அதிலிருந்து பதினைந்து நாட்கள் சென்ற பிறகு, ரவி இன்னொரு செய்தியை வெளியிட்டு தன்னுடைய நண்பர்களை ஆச்சரியத்திற்குள்ளாக்கினான்.

தான் ஆறுமாத காலம் நீண்டு நிற்கும் ஒரு ஐரோப்பிய பயணம் போகத் தீர்மானித்திருப்பதாக அவன் ஒரு புதிய செய்தியைச் சொன்னான்.

க்ளப், ரவிக்கு மிகச்சிறப்பான ஒரு பயண அனுப்பு விழா நடத்தியது. அந்த மாத இறுதியில், ஜெர்மனிக்கு மேற்படிப்புக்காகச் செல்லும் ஒரு நண்பனுடன் சேர்ந்து ரவி க்ளப்பிலிருந்து ஐரோப்பாவிற்குக் கப்பல் ஏறினான்.

9

மாளு ஒவ்வொரு நாட்களையும் எண்ணியவாறு வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தாள். பஞ்சமி இரவு வளர்ந்து பௌர்ணமி நிலவானது. பிறகு படிப்படியாக அது சுருங்கிச் சுருங்கி இருட்டு அதிகரிக்க அதிகரிக்க அவளுக்குள்ளும் இருட்டு பெரிதாகத் தொடங்கியது.

அவள் அந்த ஆற்றின் கரையைக் கவலையுடன் பார்ப்பாள். அங்கு வெறுமனே கிடக்கும் இடத்தில்- சில காட்சிகள் நடந்து கொண்டிருப்பதைப் போல் அவளுக்குத் தோன்றும். அவளுடைய மனதில் இருக்கும் கவலைகளையும் இதயத்தில் உள்ள ரகசியங்களையும் சொல்லப்போனால் ஒரே ஒரு ஆண் மட்டும் தான் ஓரளவுக்கு அறிவான்.

அவன்- சந்தன். ரவியின் வேலைக்காரனாக இருந்த சந்தன் ஒரு சிறுவன். ரவி- மாளு இருவருக்குமிடையில் இருந்த காதல் ரகசியங்களைக் கொஞ்சம் அந்தப் பையன் தெரிந்து வைத்திருந்தான். ஆனால், அவன் அவளுடைய ஒரு பழைய நண்பனாக இருந்ததால், அவளுக்கு அவன் தைரியமும் ஆறுதலும் கூறிக் கொண்டிருந்தான். "பயப்படாதே மாளு, முதலாளி நல்ல மனிதர். போறப்போ எனக்கு ஒரு நல்ல சில்க் சட்டை கொடுத்தாரு. ஒரு பெட்டியும் பத்து ரூபாயும் தந்தாரு...." என்றான் அவன்.

அவனுக்கு ரவி பத்து ரூபாய் தந்து போயிருக்கும் விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டதும் மாளு அதிர்ந்து போனாள். அவளுடைய கள்ளங்கபடமற்ற மனதில் இப்படியொரு சிந்தனை உண்டானது. 'எனக்கு அவர் பத்து ரூபா தந்தாரு. சந்தனுக்கும் அதே பத்து ரூபாவைத் தந்திருக்காரு. அப்படின்னா என்னையும் சந்தனையும் ஒரே நிலையில வச்சுத்தான் அவர் பார்த்திருக்காரா? நிச்சயம் அப்படி இருக்காது...' என்று அவள் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டாள். 'எனக்கு ஒரு மோதிரமும் அவர் தந்தாரே!'

அவள் அந்த மோதிரத்தைத் தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டாள். யாருக்கும் காட்டாமல் மிகவும் ரகசியமாக வைத்திருந்த அந்தத் தங்க மோதிரம் அவளுடைய உயிரை அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு கூடாக இருந்தது.

ரவி அங்கிருந்து போய் ஒரு மாதம் முடிந்தது. பஞ்சமி நிலவும், இரவு நட்சத்திரமும் அந்த மலையின் உச்சியில் ஒரு கேள்விச் சின்னத்தைப் போல நின்றிருந்தன.

ரவியைப் பற்றி எந்தவொரு தகவலும் மாளுவிற்குக் கிடைக்கவில்லை. அப்போதுதான் பயங்கரமான ஒரு உண்மை அவளை உயிரோடு பாடாய்ப்படுத்தியது. தாயாகக் கூடிய சில அறிகுறிகள்...

திருமணமாகாத ஒரு தாய்! கிராமத்தில் அவளுடைய கடைசி புகலிடம் கயிற்று நுனியோ, குளமோ, ஆறோதான்.

புகைந்து கொண்டிருக்கும் இதயத்துடன் அவள் இவ்வளவு நாட்களும் தன்னை விட்டுப் பிரிந்து போன தன்னுடைய காதலனை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள். இனி அந்தக் காதலனைத் தேடி தானே நகரத்திற்குப் போவதுதான் சரியான செயலாக இருக்கும் என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்தாள்.

சகுந்தலையின் கதையை யாரோ சொல்ல அவள் ஒரு முறை  கேட்டிருக்கிறாள். காதலன் தன்னைப் பார்த்து யார் என்று தெரிந்து கொள்வானா? தன்னை அவன் ஏற்றுக் கொள்வானா? இப்படிப் பலவிதப்பட்ட எண்ணங்களும் அவளுடைய மனதில் தோன்றி அவளைப் பாடாய்ப் படுத்தின. இந்த எண்ணங்கள் அவளை நகரத்திற்குப் புறப்பட விடாமல் தடுத்தன. தவிர, ரவியின் வீட்டை நகரத்தில் அவள் எப்படிக் கண்டுபிடிப்பாள்?

இது ஒரு புறமிருக்க, சந்தன் நகரத்தைப் பற்றி அவளிடம் சொன்ன சில விஷயங்களையும் அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். சந்தன் ரப்பர் பெட்டிகளை ஏற்றிக் கொண்டு படகின் மூலம் சில நேரங்களில் கோழிக்கோட்டிற்குப் போயிருக்கிறான். சந்தன் சொன்ன விஷயங்களை ஒரு முறை கேட்டால் அதற்குப் பிறகு கிராமத்திலுள்ள பெண்கள் யாருமே நகரத்தைப் பற்றி நினைத்துக் கூட பார்க்க மாட்டார்கள்.

சந்தன் ஒன்றுக்குப் பத்தாக எந்த விஷயத்தையும் தன்னுடைய சொந்த கற்பனைகளைக் கலந்து கூறக் கூடிய பழக்கத்தைக் கொண்டவன். ஒருமுறை சந்தனின் படகில் ஒரு கூடை நிறைய ஈத்தம்பழம் இருப்பதைப் பார்த்து அது எங்கிருந்து வருகிறது என்று மாளு கேட்டதற்கு அவன் இப்படி பதில் சொன்னான்:

"ஏழு கடல்களைக் கடந்து கருங்கடலுக்கு அப்பால் தாண்டிப்போனால், ஒரு நாடு இருக்கும். அவங்க கப்பல்ல ஏற்றி கோழிக்கோட்டுக்கு இந்தப் பழங்களைக் கொண்டு வர்றாங்க. அய்யோ, மாளு... அவங்களைப் பார்க்கணுமே! பார்க்க கரேல்னு இருப்பாங்க. அவங்க சிரிப்பு எப்படி இருக்கும் தெரியுமா? தாடிக்கு மேலே பெரிய பை தொங்கிக்கிட்டு இருக்குற மாதிரி இருக்கும் அது. அவங்க எவ்வளவு உயரமா இருப்பாங்கன்னு நினைக்கிற... அவங்க படுத்தா இந்தப் படகோட அந்த முனையில தலையிருக்கும்.. இந்த முனையில கால் இருக்கும். அவங்கள்ல ஒருத்தன் செய்ததை நீ கேட்கணுமே! நம்ம நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்ணை அவன் பிடிச்சு கப்பல்ல கொண்டு போயிட்டான். இனிமேல் அவளை நாம பார்க்க முடியாது... அவ நமக்குக் கிடைக்கமாட்டா. அந்த நாட்டுல பெண்களே கிடையாது..."

அந்தக் கதையைக் கேட்டு மாளு உண்மையிலேயே பயந்து போய்விட்டாள். அவள் அழாதது ஒன்றுதான் பாக்கி. அவள் சந்தனிடம் கேட்டாள்: "அவளுக்கு எத்தனை வயசு சந்தா?"

"உன் வயசு... உன் நிறம்... உன் உயரம். அவ அய்யோ அய்யோன்னு அழறதை என் கண்ணால நான் பார்த்தேன்."

"அவங்ககிட்ட இருந்து அவளைக் காப்பாற்ற யாருமே போகலையா?"

"ம்... யார் போவாங்க? அவங்ககிட்ட யாரும் போக முடியுமா? அந்த ஆளுங்க ஆட்களை பச்சையா தின்னுறவங்க. இங்கே ஈத்தம் பழத்தைக் கொண்டு வருவாங்க. போறப்போ அங்கே பெண்களைக் கொண்டு போவாங்க..."

அன்று இரவு முழுவதும் மாளு பயத்தால் சிறிது கூட உறங்கவேயில்லை.