Lekha Books

முன்பு இருந்த அதே இடத்தில் வந்து ரவி அவளுக்காகக் காத்திருந்தான். ஆற்றில் மிகவும் அதிகமாகவே சாய்ந்து கிடந்த ஒரு தென்னை மரத்தில் வந்து உட்கார்ந்த ஒரு ஆந்தை முனகியது. ரவியின் கால்களுக்குக் கீழே ஒரு காட்டெலி வேகமாக ஓடியது. அதைப் பார்த்து அவன் திடுக்கிட்டுப் போனான்.

நட்சத்திரங்களைப் பார்க்கும் ஒரு மனிதனைப் போல அவன் மாளுவின் குடிசையில் மண்ணெண்ணெய் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான்.

அந்த விளக்கு அணைந்தது. ரவிக்கு அதைப் பார்த்து சற்று நிம்மதி தோன்றியது. அவன் இன்னொரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து, அந்த ஒற்றையடிப் பாதையையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.

அரை மணி நேரமாகியும் அவள் வந்து சேரவில்லை. ரவிக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. அவளைத் தேடி அங்கு போவது என அவன¢ மனதில் தீர்மானித்தான்.

அவன் எதற்கோ முகத்தைத் திருப்பியபோது, ஒரு உருவம் அவனுக்குப் பினனால் வந்து நின்றிருந்தது.

"மாளு..."- அவள் வேறொரு வழியே அங்கு வந்திருந்தாள். அவன் அவளுடைய நெற்றியை மறைத்திருந்த துணியை அகற்றி அவளின் முகத்தைப் பிடித்து உயர்த்தினான். புதிதாக மலர்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பெரிய வெள்ளை ஆம்பல் மலரின் வெண்மையும் கள்ளங்கபடமற்ற தன்மையும் அழகும் அந்த முகத்தில் குடிகொண்டிருந்தன.

அவன் பொங்கிப் பெருகிக் கொண்டிருந்த ஆவேசத்துடனும் இனம் புரியாத காதல் உணர்வுடனும் என்ன செய்வது என்று தெரியாத நிலையில் அவளையே பார்த்தவாறு நின்று கொண்டிருக்க, அவள் ஒரு சிலையைப் போல நின்றிருந்தாள். முதல் சந்திப்பில் நடந்ததைப் போல எங்கே அவள் ஓடிப் போய்விடப் போகிறாளோ என்று பயந்த ரவி அவளுடைய கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டான்.

இருந்த நிலையிலிருந்து அவள் மாறினாள். அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதுகொண்டே, திக்கிய குரலில் சொன்னாள்: "நான் எதுவுமே தெரியாத ஒரு பொண்ணு. எனக்கு அப்பாவோ, அம்மாவோ, அண்ணன்மார்களோ யாரும் இல்ல.. ஏதாவது எனக்கு மானம்போறது மாதிரி நடந்திருச்சின்னா, அதுக்குப் பிறகு..."

ரவி அவளை இறுகத் தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு சொன்னான்: "மாளு, என் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா? உனக்கு அப்படி மானம் போறது மாதிரி ஏதாவது நடக்குறதுக்கு முன்னாடி உன்னை அழைச்சிட்டுப் போயி நான் பெருமை சேர்ப்பேன்..."

அவர்கள் அன்று பிரிந்து போது நிலவு மறைந்துவிட்டிருந்தது. ரவி அவளுடைய வீடுவரை அவளுக்குப் பின்னால் போனான். திரும்பி வீட்டிற்கு வந்தபிறகுதான் மாளுவின் கொலுசை அவளிடம் திருப்பித் தராமல் போய்விட்டோமே என்று அவன் நினைத்தான்.

6

அந்த நிலவைப் போலவே ஒவ்வொரு இரவு முடியும் போதும் அவர்களின் காதலும், காதல் லீலைகளும் கூடிக் கொண்டே இருந்தது. அவர்களுடைய இரவு நேர சந்திப்பிற்கு வானத்திலிருக்கும் ஆயிரமாயிரம் நட்சத்திரங்கள் சாட்சிகளாக இருந்தன.

மாலை மயங்குவதற்கு முன்பே அந்த குக்கிராமம் படு அமைதியில் மூழ்கிவிடும். சூரியன் மறைந்து சிறிது நேரத்தில் இரவு வருவதற்கு முன்பே அந்தக் கிராமத்து மக்கள் இரவு நேரக் கஞ்சியைக் குடித்துவிட்டு உறங்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்.

தன் வீட்டில் இருப்பவர்கள் முழுமையாக உறக்கத்தில் ஆழ்து விட்டார்கள் என்பது தெரிந்துவிட்டால், மாளு மெதுவாக வீட்டை விட்டு வெளியே வருவாள். இருட்டில் காதல் அவளுக்கு ஒளி காட்டியது. இருவழிஞ்ஞி ஆற்றின் வளைந்த வெண்மணல் பரவிக் கிடக்கும் கரை வழியாக அவள் நடந்து, முழங்கால் வரை இருக்கும் நீரைக் கடந்து அக்கரையை அடைந்து, ரவி தங்கியிருக்கும் உயர்ந்த இடத்தின் நிலத்தில் இருக்கும் வீட்டில் எரிந்து கொண்டிருக்கும் விளக்கின் ஒளியை இலக்காக வைத்துக் கொண்டு அவள் நடப்பாள். அந்தச் சிறு வீடு நெருங்க, நெருங்க அடக்க முடியாத ஒரு ஆவேசம் அவளுக்குள் ஆட்சி செய்து கொண்டிருக்கும். அவளுடைய இதயம் அவளுக்கே கேட்காதபடி உரத்த சத்தத்தில் துடிக்கும். அவளின் காற்பாதங்கள் மணலில் படாமல் நடுங்கும். உதடுகள் காரணமே இல்லாமல் வறண்டு போகும். திடீரென்று பின்னாலிருந்து சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் யாரோ தொடுவதைப் போல் இருக்கும். ஒரு மின்சக்தி அவளுடைய உடம்பிலுள்ள சகல நரம்புகளிலும் பாய ஆரம்பிக்கும். தன்னை அவன் இறுகக் கட்டிப்பிடிக்கும் போது தன்னையே முழுமையாக இழந்து விட்டதைப் போல் அவளுக்குத் தோன்றும். அவளுடைய நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் உதடுகளில் ஒரு இனிய முத்தம்- மேலும் கீழுமாக உயர்ந்து கொண்டிருக்கும் மார்பகத்தில் ஒரு ஆக்கிரமிப்பு- பாதி சுய உணர்வுடன் அவனுடைய அந்த அணைப்பில்- அந்த ஆனந்தமான சூழலில் அவள் ஒரு ஆம்பல் மலரைப் போல தன் நிலையிலிருந்து கீழே இறங்குவாள். தன்னிடமிருந்து கிளம்பிய வெப்பத்தால் வாடிய ஒரு இளம் கொடியை வாரி எடுத்துக் கொண்டு ரவி தான் தங்கியிருக்கும் இடத்தை நோக்கி நடப்பான். அங்கிருக்கும் படுக்கையறையில் போடப்பட்டிருக்கும் பட்டு மெத்தை மீது அந்தக் காதல் தேவதையைக் கொண்டு போய் அவன் கிடத்துவான்.

ரவி ஒரு காதல் மந்திரவாதி என்பதில் சந்தேகமேயில்லை. தன்னுடைய பிடியில் சிக்கிய காதல் வயப்பட்ட இளம்பெண்களை சில நொடிகளில் பொம்மைகளாக மாற்றும் சித்து வேலையை அவன் தன் கைவசம் வைத்திருந்தான். அவனுடைய காதல் வலை பாவம் ஒரு அப்பிராணி கிராமத்து இளம்பெண் மீது பல மடங்கு வலிமையுடன் வந்து விழுந்தது. "மாளு..."-ரவியின் அந்த அழைப்பு காதலின் பிரணவ மந்திரம் போல இருந்தது அவளுக்கு. ரவியின் ஒவ்வொரு பார்வையும் செயலும் தொடலும் மாளுவின் இதயத்தில் புத்துணர்ச்சியை உண்டாக்கியது. ஒவ்வொரு நிமிடம் முடியும் போதும் அவள் வேறு வேறு மாதிரி மாறிக் கொண்டேயிருந்தாள். வெட்கப்பட வேண்டிய நேரத்தில் அவள் தைரியத்துடன் இருந்தாள். தைரியமாக இருக்க வேண்டிய நிமிடத்தில் அவள் அழுது கொண்டிருந்தாள். அவனிடமிருந்து அவள் காதலைப் பற்றிய ஆழமான பாடங்களைப் படித்தாள். அந்தக் காதல் போதையில் அவளும் சிலவற்றை வெளிப்படுத்தினாள்.

ரவி கூறுவான்: "உன்னை நான் கோழிக்கோட்டுக்கு அழைச்சிட்டுப் போகப்போறேன்."

மாளு கேட்டாள்: "எதுக்கு?"

"உன்னை திருமணம் செய்றதுக்கு..."

"என்னை ஏமாத்திட மாட்டீங்களே?"

அவளின் கன்னத்தைக் கிள்ளியவாறு ரவி கேட்டான்: "என்ன மாளு, என் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா?"

மாளு தலையைக் குனிந்து கொண்டு, ரவியின் இஸ்திரி தேய்த்து பளபளப்பாக்கப்பட்ட சட்டைக் காலரைப் பார்த்தவாறு கூறுவாள்: "வேண்டாம்... நான் இங்கேயே எப்படியாவது வாழ்ந்தால் போதும்."

"போ... போ... இடியட்...."