Lekha Books

அவர்கள் வீட்டிற்குள் சென்றார்கள். அந்த வீட்டில் இரண்டு பெரிய அறைகள் இருந்தன. அது தவிர, ஒரு பக்கம் புதிதாக ஒரு சமையலறையும் அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

தன்னுடைய படுக்கையையும், மடக்கு நாற்காலியையும் பெட்டிகளையும் எங்கு வைக்க வேண்டும் என்று கூறிய ரவீந்திரன் சிறிது ஓய்வெடுப்பதற்காக வாசலில் இருந்த மாமரத்திற்குக் கீழே போய்ப் படுத்தான்.

அந்த வயலிலிருந்து கிளம்பி வந்த ஒரு குளிர்ந்த காற்று அங்கு தவழ்ந்து வந்து ரவீந்திரனை ஆவேசத்துடன் தழுவிக் கொண்டது. கிராமப்புறத்தின் அந்த முதல் வரவேற்பில் சொக்கிப் போனான் ரவீந்திரன். நகரத்தின் சதாநேரமும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும் இரைச்சலையும் ஆரவாரத்தையும் கேட்டுக் கேட்டு பழகிப் போன அவனுடைய காதுகள் அந்தக் கிராமத்தின் ஆழமான அமைதியில் முழுமையாக மூழ்கிவிட்டதைப் போல் இருந்தன.

ரவீந்திரன் கோழிக்கோடு நகரத்தில் ஒரு மிகப்பெரிய லட்சாதிபதி. சொந்தத்தில் பேரீச்சம்பழத் தொழிற்சாலையும் ஆடைகள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைகளும் பெரிய அளவில் மர வியாபாரமும் அவனுக்கு இருக்கின்றன. அரண்மனையைப் போன்ற வீடு, இரண்டு கார்கள், சொந்தத்தில் வங்கி, பண வசதி படைத்த நண்பர்கள்... இவற்றுக்கும் மேலாக திருமணமாகாதவன், தாராள மனம் படைத்தவன், நல்ல குணங்களைக் கொண்டவன், அழகான தோற்றத்தைக் கொண்ட ஒரு இளைஞன் என்று அவன் மக்களிடம் பெயர் பெற்றிருந்தான். நகரத்தின் ஆரவாரங்களிலிருந்து ஒதுங்கி, இரண்டு மாதங்கள் அமைதியாகத் தன் நாட்களைச் செலவிட அவன் தேர்ந்தெடுத்தது முக்கம் பகுதியில் இருக்கும் இந்தத் தனிமையான ஆற்றின் கரையைத்தான்.

3

??ன மாதம் அது. வெயில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆற்றின் கரையில் மணலில் ஒரு இளம்பெண் மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கையில் ஒரு துணிக்கட்டு இருந்தது.

வெயில் காலத்தில் வறண்டு போன அந்த ஆறு வெறும் ஒரு வாய்க்காலாக மாறிவிட்டிருந்தது. வெண்மணல் பரவியிருக்கும் கரைகள் இரண்டு பக்கங்களிலும் இருந்தன. ஆற்றின் இரு பக்கங்களிலும் உயர்ந்து நின்றிருக்கும் மரங்களில் அவ்வப்போது சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருக்கும் குருவிக் குஞ்சுகள் மட்டுமே அந்த அமைதியான சூழ்நிலையைச் சற்று கலைத்துக் கொண்டிருந்தன.

வெயில் குறைந்துவிட்டிருந்தாலும் மணலின் வெப்பம் முழுமையாகக் குறையவில்லை. அவள் அந்த ஆற்றின் நீரைத் தன்னுடைய காலால் மெதுவாகத் தொட்டுப் பார்த்தாள். குளிப்பதற்கு ஏற்ற வகையில் அந்த நீருக்கு ஒரு இளம் வெப்பம் இருந்தது.

அவள் மெதுவாகத் தன்னுடைய துணிப் பொதியைக் கீழே வைத்தாள். பிறகு கூந்தலை அவிழ்த்துவிட்டு கோதினாள். அவளுடைய தலைமுடி சுருள் விழுந்ததாக இல்லை. எனினும் அடர்த்தியாக வளர்ந்திருந்த அந்தக் கருங்கூந்தலுக்கு அசாதாரணமான ஒரு மினுமினுப்பும் பிரகாசமும் இருந்தது. அவள் கூந்தலை முழுமையாக இழுத்துக் கட்டி தலைக்குப் பின்னால் போட்டாள்.

வேலை செய்து தளர்ந்து போயிருந்த அவளுடைய உடல் அங்கங்கள் சுதந்திரமாக இயங்கின. அவள் ஆற்றின் மறு கரையைப் பார்த்தாள். மரக்கூட்டங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சிறிய இடைவெளி வழியாகத் தூரத்தில் இருக்கும் வயல் தெரிந்தது. அங்கிருந்த மஞ்சள் வெயிலில் சூரியன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து கொண்டிருந்ததை அவள் பார்த்தாள்.

மீண்டும் அவளுடைய அலைபாயும் கண்கள் நாலா திசைகளையும் பார்த்தன. இயற்கை அழகைப் பற்றிய விஷயங்கள் எதையும் அவள் படித்ததில்லை. எனினும் அந்த இடத்தில் நிலவிக் கொண்டிருந்த ஒரு ஆழ்ந்த அமைதியும் எங்கிருந்து வருகிறது என்று தெரியாத ஒரு புது அழகும் அவளுடைய மனதில் ஒரு இனம்புரியாத புத்துணர்ச்சியை உண்டாக்கின.

குலந்தன் மாப்பிள்ளை, கழுத்தில் மணிகள் கட்டப்பட்ட இரண்டு காளைகளை 'நீர் காட்டுவதற்காக' ஆற்றுக்குக் கொண்டு வந்தான். நகரத்திலிருந்து மளிகைச் சாமான்கள் ஏற்றிக் கொண்டு திரும்பி வரும் ஒரு படகு, அந்த ஆற்றின் வளைவைத் தாண்டி கிழக்குப் பக்கமாகச் சென்றது. ஆற்றிலிருந்து ஒரு மீனை வாயில் கவ்விய ஒரு பறவை மேலே உயர்ந்து ஆகாயத்தில் பறந்தது. ஒரு கிராமத்து மனிதனின் கூக்குரல் கேட்டது. அவள் ஆற்றின் மேல் பக்கம் பார்த்தாள். சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால் அந்த வழியே கடந்து சென்ற படகு முன்னோக்கிச் செல்வதற்கு ஏற்றபடி நீர் இல்லாததால், படகுக்காரன் படகை மேல்நோக்கிச் செலுத்துவதற்கு உதவி செய்யும் படி யாரையாவது அழைக்கும் கூக்குரலே அது.

கூக்குரலைக் கேட்டு கால்மணி நேரத்தில் பாதி உடையணிந்த ஐந்தாறு கிராமத்து மனிதர்கள் அங்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். அவர்கள் நீரில் இறங்கி படகைத் தள்ளிப் பார்த்தார்கள். படகு அசைவதாகத் தெரியவில்லை. எங்கே அது மணலுக்குள் சிக்கிக் கொண்டு விடுமோ என்பதைப் போல் இருந்தது.

"ஆஹா.. இக்கோரன் வந்துட்டான்..."- எல்லாரும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

பருமனான, சற்று குள்ளமான, முழங்காலை மறைக்காத ஒரு துண்டை மட்டும் கட்டியிருக்கும் ஒரு உடல் ஆற்றின் வழியாகப் படகை நெருங்கி வந்தது.

இக்கோரனைப் பார்த்ததும் எல்லாருக்கும் மிகுந்த உற்சாகம் உண்டானது. அவன் படகின் மீது தன்னுடைய இரண்டு கைகளையும் அழுத்தி வைத்தான். தோளைச் சற்று குனிந்தவாறு 'தள்ளுங்கடா' என்று சொன்னதும் எல்லாரும் ஒன்று சேர்ந்து தங்களின் முழு பலத்துடன் படகைத் தள்ளினார்கள். படகு முன்னோக்கி நகர்ந்து நீரைத் தொட்டுக் கொண்டு நின்றது. தொடர்ந்து அவர்கள் மேலும் கொஞ்சம் தள்ளி விட்டதும், படகு முழுமையாக நீருக்குள் சென்றது.

எல்லாரும் மகிழ்ச்சி பொங்க சத்தமிட்டார்கள். படகுக்காரன் படகில் பாய்ந்து உட்கார்ந்து அதைச் செலுத்தத் தொடங்கினான். அதிலிருந்த ஆட்கள் அவரவர்கள் வழியில் பிரிந்தார்கள். அவர்கள் அந்த நீரில் தங்களின் கால்களையும், முகத்தையும் கழுவி, கரையில் ஏறி ஒவ்வொரு பாதையிலும் போய் மறைந்தார்கள். இக்கோரன் ஏதோ ஒரு பாடலை முணுமுணுத்தவாறு ஆற்றின் கரை வழியாக மேற்கு திசை நோக்கி நடந்தான்.

அந்த இளம்பெண் அங்கு ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் மூழ்கியிருப்பதைப் பார்த்த இக்கோரன் நன்கு அறிமுகமான குரலில் கேட்டான்:

"மாளு, வானத்துல கந்தர்வன் இருக்கானா என்ன?"- என்று அவன் கேட்டதும் அவள் ஒரு கனவிலிருந்து எழுந்ததைப் போல திடுக்கிட்டு இக்கோரனின் முகத்தைப் பார்த்தாள். தொடர்ந்து ஆற்றின் அக்கரையைச் சுட்டிக் காட்டிக் கொண்டு சொன்னாள்: "நான் காஞ்ஞிரப் பறம்புக்காரகளோட நிலத்துல இருக்கிற வீட்டைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன். அறுவடை எல்லாம் முடிஞ்சாச்சில்ல? பிறகு எதுக்கு அந்த வீட்டை இப்படி அழகு படுத்தி வச்சிருக்காங்க?"

"அதுக்கான காரணத்தை நான் சொல்றேன். நகரத்துல இருந்து யாரோ இங்க இருக்குறதுக்காக வர்றாங்களாம்!"

மாளு இக்கோரனின் வார்த்தைகளை நம்பவில்லை. அவள் கேட்டாள்: "நகரத்துல இருந்து எதுக்காக ஆளுங்க இங்கே வரணும்?"