Lekha Books

"மகிழ்ச்சியா இருக்குறதுக்காக."

"மகிழ்ச்சியா இருக்குறதுக்கா? இங்கே மகிழ்ச்சியா இருக்குறதுக்கு என்ன இருக்கு?"

"உன்னை மாதிரி அழகா இருக்குற இளம் பெண்களைப் பார்க்குறது கூட ஒரு மகிழ்ச்சியான விஷயம்தானே?"

"வேண்டாம்... மனசுக்குத் தோணுறதையெல்லாம் பேசினா..."- அவள் ஒரு கோபத்துடன் சொன்னாள்: "நான் மணலை அள்ளி முகத்துல போட்டுடுவேன்..."

அதைக் கேட்டு இக்கோரன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். அவன் ஒரு கிராமத்துப் பாடலைப் பாடியவாறு மீண்டும் மேற்கு திசை நோக்கி நடந்தான்.

மாளு தன்னுடைய துணிக்கட்டை அவிழ்த்து, அதிலிருந்து முண்டுகளை எடுத்து நீரில் நனைத்தாள். சோப் போட்டு அந்த முண்டுகளைக் கல்லின் மீது அவள் வைத்தாள். பிறகு ஒரு சிறிய துண்டை எடுத்து தனியாக வைத்தாள். தான் அணிந்திருந்த பெரிய முண்டையும் ரவிக்கையையும் அவிழ்த்து அவற்றை நீரில் போட்டுவிட்டு ஒரு சிறிய துண்டை மட்டும் எடுத்து அவள் அணிந்து கொண்டாள். இன்னொரு துண்டால் பாதி நெற்றியை மூடி அதைத் தலையில் கட்டி, துணிகளைச் சலவை செய்ய ஆரம்பித்தாள்.

நகரத்திலிருந்து மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக வந்திருந்த ஆள் இந்த விஷயங்கள் எல்லாவற்றையும் அக்கரையிலிருக்கும் செடிகளுக்குப் பின்னால் மறைந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்ற விஷயம் அவளுக்குத் தெரியவே தெரியாது.

சிறிது நேரம் சென்றதும் ரவி அந்த நீரோட்டத்தைத் தாண்டி இக்கரைக்கு நடந்து வந்தான். விலை உயர்ந்த ஆடைகளணிந்த ஒரு நாகரீக இளைஞன் தனக்கு முன்னால் வந்து நின்றதைப் பார்த்ததும் மாளுவிற்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. அவள் ஒரு ஈரமான ஆடையை எடுத்து தன்னுடைய மார்பை மறைத்து, முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டாள்.

ரவி அவளையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்தான். 'இளமையின் புதிய நறுமணத்தைப் பரப்பும் அசாதாரணமான ஒரு கிராமத்து அழகு தேவதை'- ரவி தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

முதல் பார்வையிலேயே ரவியின் சதைப்பிடிப்பான உடம்பும், நன்கு வாரிவிட்டிருந்த சுருள் முடியும், உயிரோட்டத்துடன் இருந்த பார்வையும் அவளுடைய மனதில் ஒரு மறையாத ஓவியத்தை உண்டாக்கிவிட்டிருந்தன. சிறிது நேரம் சென்றதும் ரவி அந்த வழியே மேற்குப் பக்கமாகச் சென்றான். அவனை மீண்டுமொருமுறை பார்க்காமல் இருக்க, அவளுடைய மனம் சம்மதிக்கவில்லை. அவள் இனம்புரியாத ஆர்வத்துடன் அவன் போன பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளுடைய போதாத நேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ரவியும் அவளை மீண்டும் ஒரு முறை பார்ப்பதற்காகத் தலையைத் திருப்பிய போதுதான், அவளும் அவனைப் பார்த்தாள். அவர்களின் பார்வைகள் ஒன்றோடொன்று சந்தித்தன. அவள் வெட்கத்தால் நெளிந்தாள். பின்னால் திரும்பி அவள் நின்றாலும், அந்த அரை நிமிட பார்வையிலேயே ரவியின் அழகான உடலை அவளால் நன்கு பார்க்க முடிந்தது.

4

மலைகளின் வரிசை, பச்சைப் பசேல் என்றிருக்கும் புல்வெளிகள், வாய்க்கால்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் பள்ளத்தாக்குகள், வெட்டித் தெளிவாக்கப்பட்ட விவசாய நிலங்கள், மேடுகள், புதர்கள், தென்னை மரத்தோப்புகள், மிளகுத் தோட்டங்கள்- இவை அனைத்தும் நிறைந்த இயற்கை அழகு ஆட்சி செய்யும் ஒரு பகுதிதான் முக்கம். கோழிக்கோடு நகரத்திலிருந்து சுமார் 20 மைல்கள் கிழக்குத் திசையில் இருக்கும் சிறு கிராமம் அது.

நம்முடைய கதை நடந்த காலத்தில்- நாகரீகத்தின் ஒரு சிறு அலைகூட பெரிய அளவில் பாதிப்பு உண்டாக்கக்கூடிய ஒன்றாக இருந்தது அந்த குக்கிராமம். அந்தக் கிராமத்தின் கிழக்குப் பகுதியில் காட்டு யானைகளும் நரியும் முள்ளம்பன்றியும் மானும் இருக்கின்ற அடர்ந்த காடுகள் இருந்தன. புதர்களும் உயரமாக வளர்ந்திருக்கும் புற்களும் மட்டுமே அங்கு இருந்தன. வேட்டையாடுவதற்கும் மரங்களை வெட்டுவதற்கும் செல்லக்கூடிய மனிதர்கள் மட்டுமே அதைத் தாண்டிச் செல்வார்கள். அந்தக் கிராமத்திற்கு நகரத்திலிருந்து வரக்கூடிய ஒரு பாதை இருந்த-து. நாகரீகத்தின் இதயத்துடிப்பால் ஒரே ஒரு பஸ் மட்டும் அந்த வழியில் வந்து கொண்டிருக்கும். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்யும் உழைப்பாளிகளான அந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த விவசாயிகள், சேம்பு, சேனை, நனக்கிழங்கு என்று பலவகை கிழங்குகளை விவசாயம் செய்தும், வேட்டைக்குப் போயும் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். நல்ல திடகாத்திரமான உடலைக் கொண்டவர்களும், பாதி உடையணிந்தவர்களுமான அந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த அழகான இளம்பெண்கள் விவசாய வேலைகளில் மிகவும் திறமைசாலிகளாக இருந்தார்கள்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை தோறும் அங்கு ஒரு சந்தை கூடுவது உண்டு. அன்று ஒரே ஒரு நாள் மட்டும் தான் பல கடைகள் ஒரே இடத்தில் இருக்கும் காட்சியை அந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் பார்க்க முடியும். அன்றாடத் தேவைக்கேற்ற பொருட்களுடன் வேறு பல பொருட்களும் கூட விற்பனைக்கென்று அங்கு கொண்டு வரப்படும். ஆற்றின் வழியாகவும் மாட்டு வண்டி மூலமும் தலையில் வைத்து சுமந்தும் முதல் நாள் இரவே பல பொருட்களும் அங்கு வந்து சேர்ந்து விடும். உப்பிலிருந்து கற்பூரம் வரை, பீங்கான் கிண்ணத்திலிருந்து அன்னாசிப் பழம் வரை, தந்தையும், தாயும் இல்லாத எல்லா விஷயங்களும் அங்கு கிடைக்கும் என்பதுதான் பொதுவாகப் பெரியோர்கள் சொல்லக் கூடிய ஒரு விஷயம். எது எப்படியோ, எது தேவையிருக்கிறதோ, இல்லையோ உப்பும் மண்ணெண்ணெயும் புகையிலையும் கருவாடும் வாங்குவதற்காகவாவது அவர்கள் சந்தைக்குப் போகாமல் இருக்க முடியாது. சந்தை நடக்கும் நாள் முக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு ஒரு பெரிய திருவிழா நாள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அறிமுகமானவர்களையும் இதற்கு முன்பு சந்தித்திராத ஆட்களையும் ஒரே இடத்தில் அன்று ஒருநாள் தான் பார்க்க முடியும்.

நகரத்தில் விற்பனை செய்யப்படும் பொருட்கள் அவர்களின் மடிக்கு அருகில் கொண்டு வந்து விற்கப்படும் புனித நாள் அது. தாங்கள் கொண்டு வரும் உற்பத்திப் பொருட்களை எளிதாக விற்று முடித்து, மடி நிறைய புதிய பொருட்களையும் கூடை நிறைய வேறு புதிய சாமான்களையும் வாங்கிக் கொண்டு அவர்கள் திரும்பிச் செல்வார்கள். அன்று அவர்களுக்கு விடுமுறை நாள். எனினும், அவர்கள் மிகவும் பரபரப்பாக இருக்கும் நாள் கூட அதுதான். சாதாரண கொட்டாங்கச்சியால் ஆன பொருளிலிருந்து ஜப்பானில் செய்யப்பட்ட பொருள் வரை அங்கு விற்பனைக்கு வந்திருக்கும் ஒவ்வொரு பொருட்களையும் அவர்கள் எடுத்துப் பார்ப்பார்கள். தங்களுக்கு அது தேவையே இல்லை என்றாலும் கூட அதை அவர்கள் விலை பேசுவார்கள்.

சுமார் பதினொரு மணி ஆன போது சந்தையில் நல்ல கூட்டம் இருந்தது. பொருட்கள் வாங்க வந்தவர்களும் அவற்றை விற்பனை செய்பவர்களும் அங்கு நிறைந்திருந்தார்கள். கடை ஒன்று கூட ஆட்கள் இல்லாமல் இல்லை.